…vroeg mijn dochter n.a.v. iets dat ze ergens in een kerstachtig iets had opgevangen.
wat geven jullie voor antwoord?
(mijn man antwoordde: vraag dat maar aan mama. Dus nou mag mama iets bedenken 8) )
Ik vroeg het aan mijn zoon.
Zijn antwoord: “God is de natuur!”.
Dochter zegt “en Allah is God!” (dat heeft ze van “Kerst met Linus”).
En dat is ook wel zo’n beetje waar ik in geloof.
God is het woord, de naam, die de mens aan de krachten om zich heen heeft gegeven. De een noemt dat, de kracht/wonderen van de natuur, anderen noemen het Allah, God… Het is in elk geval, voor mij, geen mannetje op een wolk die bepaald wie leeft of dood gaat, welk land de oorlog mag winnen. Ook is het voor mij niet “de vader”. Verder geloof ik dat je de kracht in jezelf moet vinden.
Mijn zoon ziet Engelen, kabouters en feeën (natuurwezens) enz. En wie ben ik om hem daarin niet te geloven?
Maar hoe je zoiets uitlegt aan je kind…
Mijn zoon heeft veel ideeën van zichzelf (zoals “God bestaat niet maar is er wel”… 
).
Zusje heeft nog helemaal geen vragen erover, die vindt de dingen die ze mee krijgt op school wel genoeg.
Maar wat denk jij zelf? Ik zou vooral dicht bij je eigen gevoel en ideeën blijven!
Of heeft ze zelf ook een idee?
Ik geef de vraag heel vaak terug door aan het kind te vragen: Wat denk je zelf? Vaak hebben kinderen namelijk al een eigen beeld en kun je daarbij aansluiten of iets verduidelijken.
Maar het zijn ingewikkelde vragen…
Lara heeft overal wel ideeën of beelden bij, maar dit zegt haar echt niks… Dat god de natuur zou zijn ofzo, daar zou ze ook niet opkomen, want ze kent het woord gewoon niet. Het is voor haar net zoiets als een sloerp, zeg maar.
ik hoorde nano laatst tegen een vriend van mij zeggen: “als iemand zegt dat ie in god gelooft, dan vraag ik: vertel dan eens iets meer over god. En dan weten ze niks. Nou, mooi dat ie dus ook niet bestaat.”
Dat heeft ie niet van mij, ik praat wat genuanceerder over het begrip god 
maar het is hier wel al een tijdje onderwerp van gesprek, geen idee hoe dat komt eigenlijk. Tja en wat ik dan zeg over wat god is…ik heb wel eens iets verteld over de schepping, dat sommigen denken dat een god daarvoor verantwoordelijk is. Dat mensen geloven dat er een god is die min of meer bepaalt wat er gebeurt hier. DIe vriend van bovengenoemde gesprek heeft n nog proberen uit te leggen dat het ook veel abstracter kan zijn, maar daarbij haakte ie toch wel af qua voorstellingsvermogen.
Mijn zoon zit op een Christelijke school maar zelf zijn wij niet gelovig.
Hij kwam met dezelfde vraag en ik heb hem gezegd dat ik het eigenlijk ook niet wist en aan zijn juf zou vragen.
Zo gezegd, zo gedaan en de juf raadde aan bij dit soort vragen inderdaad de vraag bij hem zelf neer te leggen: wat denk jij dat god is…?
Mijn zoon is er overigens niet meer op terug gekomen en dus laat ik het maar even zo.
Je zou ook uit kunnen leggen dat sommige mensen geloven dat God de wereld heeft geschapen. En dat er ook mensen zijn die dat niet geloven omdat ze het niet zéker weten (bijvoorbeeld omdat niemand God ooit gezien heeft)
Zo heb ik dat met de kerstman gedaan
Ik heb verteld dat sommige mensen denken dat God de vader van Jez.us is en de wereld heeft gemaakt.
Maar ik vertel er zeker ook bij dat papa en mama niet in God geloven en dat wij vinden dat verhalen over God, hele mooie verhalen zijn, net als sprookjes.
Wel geloof ik dat Jez.us heeft bestaan, niet als zoon van God, maar als zoon van Jozef en Maria, en dat het een bijzondere man is geweest die heel veel voor mensen heeft gedaan. En dat vertel ik zo ook aan mijn kinderen.
@Madre wrote:
Ik heb verteld dat sommige mensen denken dat God de vader van Jez.us is en de wereld heeft gemaakt.
Maar ik vertel er zeker ook bij dat papa en mama niet in God geloven en dat wij vinden dat verhalen over God, hele mooie verhalen zijn, net als sprookjes.
Wel geloof ik dat Jez.us heeft bestaan, niet als zoon van God, maar als zoon van Jozef en Maria, en dat het een bijzondere man is geweest die heel veel voor mensen heeft gedaan. En dat vertel ik zo ook aan mijn kinderen.
Met zoons op chr. school en niet gelovige ouders komen onze jongens met beide in aanraking en ik vertel het eigenlijk net zo als Madre. Dat er mensen zijn die het geloven (zoals juf bijv.) en dat er mensen zijn die het niet geloven (zoals papa en mama).
Wij zijn inmiddels bij de vraag aangekomen ‘maar mama, hoe komen wij dan op aarde, hoe denk jij dan dat de aarde is ontstaan’… eh ja die oerknal he, dat kan ik nog uitleggen, maar leven dat onstaan is uit micro organismen en zo geevolueerd is vonden ze nog wel wat lastig te begrijpen (waarbij het begrip evolueren niet eens naar gevraagd werd, maar micro organisme wel hihi en hele kleine beestjes ‘ja hoe klein dan mama?’ etc etc).
Doordat onze jongens op school wel met het geloof/ god in aanraking komen komen eens in de zoveel tijd de gesprekken hier wel op en dat vind ik eigenlijk alleen maar goed. Laat ze zelf ook maar nadenken en een mening vormen :thumbup: .
Anne zit op een katholieke school, wij zelf zijn niet gelovig.
Veel vragen hebben we al gehad en er is Anne dus ook al veel ‘duidelijker’.
Ze heeft op school respect voor hun beleid en wij ook natuurlijk. Wel zegt ze: wij geloven gewoon dat de aarde is ontstaan door een grote knal…en iedereen mag geloven wat ze zelf willen.
God is bij hun op school de vader van iedereen…Anne zegt dan : nee hoor mijn papa is mijn papa en niet God :inlove: .
Hier ook regelmatig dit soort vragen en ik vertel dan wat IK geloof, maar dat dat voor iedereen anders kan zijn. Ik vertel dat ik in de natuur geloof en ik goedheid en liefde en in haar. Waarop de jongste (net 4!) laatst zegt: Ja maar mama, je moet in jezelf geloven."… :shock: Diezelfde kleine keutel vroeg later ook nog of er ook mensen allergisch zijn voor God… :lol:
Overigens komen er ook leuke gesprekken los n.a.v. het boek Robin en God. Leuk!
Ha ha, ja dat zou Lara ook kunnen denken hoor, dat een god een groente is, of een automerk ofzo :lol: .
In jezelf geloven, ook een topic waard. Ik geloof wel dat ik besta eigenlijk 8) .