Wat is er toch een hoop leed waar mensen mee te maken krijgen. 
Ik ben vanavond op bezoek geweest bij een cliënt van me die is opgenomen in een hospice. En dan kom ik thuis, even pc aan, even hier even kijken op KOK, en dan lees ik bij ‘arm om je schouders’ over een oud-maandgenootje dat opgenomen is in het zkh en wiens kindje veel te vroeg geboren dreigt te worden.
Ik kan soms zo verdrietig worden van het leed dat anderen te dragen krijgen… en waarom? Ieder huisje zijn kruisje zeg ik altijd, maar waarom zijn sommige kruisjes zo groot en zwaar?
:hug:
‘zo is het leven’, das dan een veelgehoorde uitspraak. Lekker makkelijk gezegd he :roll: Soms is het allemaal zo oneerlijk :hug:
Je leest of hoort weleens over mensen die zo enorm veel sh*t te verwerken krijgen, dat ik denk… pff, waarom doen ze dat nou zo, daarboven
Ik zeg altijd maar; omdat het leven niet eerlijk is en ook niemand je dat ooit beloofd heeft 
Het is zo en het zij zo heeft een grote kern van waarheid, je hebt er geen donder aan en je kunt er ook niets mee behalve zelf bepalen HOE je met tegenslag omgaat.
En hoe groot tegenslag is is ook relatief. Voor de een kan een kapotte auto rampzalig zijn ( je moet er maar afhankelijk van zijn om op je werk te komen bv) voor de ander is dat het minst ellendige van een heel jaar met nog veel meer. En het lijkt altijd in 3-en te komen of zo. :think:
Voor mijzelf probeer ik ook altijd de zegeningen te tellen en te blijven zien. Als ik altijd alleen maar de negatieve dingen zie trekt dat alle energie uit me.
Dat is ook zo, Rhiannon, en ik vind het vaak enorm knap hoe mensen met hun eigen verdriet/ellende omgaan, maar het raakt me gewoon. En dan kan ik niet helpen dat ik regelmatig denk: wat is er toch een leed op de wereld en wat krijgen sommige mensen het toch voor hun kiezen.
Eigen leed is soms makkelijker te verdragen dan het leed van een ander.
Ken het gevoel…
En je kan er verder ook niets mee dan je rot voelen…
Gelukkig relativeert het ook wel, besef me hoe ‘rijk’ ik zelf ben en dat ik van geluk mag spreken.
Maar een ander zijn leed kan behoorlijk knagen.
Het is ook maar net hoe iemand ermee omgaat.
Ik ken een gezin die in een jaar tijd brand meemaakten, manlief brak een been wat niet goed genas, de jongste kreeg de diagnose reuma en financieel ging het ze ook niet voor de wind. Maar als je erover begon dan was het… brand is pech, we hebben elkaar nog. Een been breken kan iedereen, dus waarom ik niet, dochter heeft reuma, maar ze kan er oud mee worden en financieel redden we ons wel.
Dat zijn gewoon mensen die zich niet snel uit het lood laten slaan.
Maar je hebt ook mensen die van iets kleins iets groots maken omdat ze zelfs dat eigelijk niet aankunnen.
Als er dan iets gebeurt wat wel groots is, dan zijn ze finaal stuk.
Het gaat een beetje op en af. De ene periode in je leven maak je meer mee aan ellende dan in andere periodes. Ik denk dan maar aan 7 vette en 7 mageren jaren.
Maar idd soms lijken bepaalde gezinnen wel erggg veel pech te hebben met van alles.