Ik weet het echt even niet meer :evil: mijn dochter van 3 er is geen land mee te bezijlen als haar broertje bij haar in de buurt komt begint ze de baas te spelen en te slaan.
ik kan haar echt de hele dag op de gang zetten maar helpen doet het niet ze blijft het doen ik voel me nu meer een politie agent dan een gezelige moeder.
wie heeft dit ook en wat heb jij er aan gedaan want ik word hier echt niet lekker van.
Wij hebben het ook gehad, het is echt een fase het gaat zeker wel over!
Dochterlief is nu bijna 4 (april)
Ze is net uit die periode gelukkig!
Stan was altijd heel makkelijk kind tot Mirthe op de leeftijd kwam (met ruim een jaar) dat ze ook echt aandacht ging eisen. En sindsdien is het hier regelmatig een strijd om (negatieve) aandacht tussen die twee.
Ik probeer alle cliché’s toe te passen: dus belonen als ze (samen of apart) lief spelen, als ie wel z’n zusje slaat moet ie sorry zeggen en kusje geven en als ik gewaarschuwd heb en hij doet het nog een keer, gaat ie in de hoek. Maar er zijn van die dagen dat ik me ook politieagent voel en m’n man heeft dat ook. Nou besefte ik me dat ik dat misschien zélf moet doorbreken door toch weer meer de nadruk op het positieve te leggen, want op een gegeven moment kom je met je kind echt in zo’n cirkeltje. Dus nu probeer ik dat weer wat meer, ook door de kinderen allebei bijv. iets anders te laten doen (als ze meewerken 
), zodat ze ook minder in elkaars vaarwater zitten. Stan vindt het bijv. heerlijk om aan tafel met z’n kleine autootjes te spelen en Mirthe kan daar dan niet bij. Misschien zijn er ook dingen die jouw dochter even alleen kan doen aan de grote tafel?
En één ding dat ik ook geleerd heb: het is niet altijd de oudste die de ruzie veroorzaakt. De jongste (weet niet hou oud jouw jongste is) kan ook al aardig manipuleren of het om niets op een schreeuwen zetten, en m’n eerste reactie is dan al gauw om de oudste te vragen wat ie nu weer deed. Maar tegenwoordig kijk ik eerst even wat er gebeurd lijkt te zijn, want soms is er niks aan de hand of doet ze zelf iets wat niet lukt of pijn doet en jammert ze daarom.
Ik heb ook zo’n heksje :roll: Bo is heel rustig en bescheiden, denkt iedereen…Totdat ze thuis is en Nikkie alleen maar aankomt lopen. Dan begint ze al te krijsen: ''Néé Nikkie, weg!" Gisteren kreeg ze bij een driftbui gewoon een bloedneus :shock: Dat vond ik wel weer erg zielig.
Ik blijf maar heel consequent de regels toepassen (niet afpakken, samen spelen, netjes vragen als je iets wil hebben wat de ander vastheeft etc) Ook corrigeer ik heel bewust Nikkie hierin. Zij snapt dat natuurlijk nog niet, maar het is meer om Bo te laten zien, dat voor Nikkie dezelfde regels gelden als voor haar. Ik heb Bo ook wat trucjes geleerd en dat begint ze nu langzamerhand door te krijgen. Biedt bijv. Nikkie een ander speelgoedje aan dan datgene wat jij in je handen hebt.
Als Nikkie slaapt, ga ik heel bewust iets doen met Bo waar ze gek op is. Zij ziet dat echt als een trakatie. Verder laat ik Bo regelmatig aan de grote tafel spelen, waar Nikkie er niet bij kan.
En soms kies ik ervoor om ze het samen te laten uitvechten. Ik denk dat het ook goed is dat ze leren om zelf een meningsverschil op te lossen. Ik doe dit nu nog niet te vaak, omdat de verhoudingen nog erg scheef zijn (Bo is sterker, dus die wint vaak) En het moet natuurlijk niet uit de hand lopen, slaan/schoppen en duwen zijn natuurlijk uit den boze.
Even naar buiten werkt hier ook heel goed. Bo mòet echt minimaal 1 keer per dag naar buiten, anders wordt ze heel stierig. Bo kan dan even haar energie ergens anders op richten en ze zitten elkaar niet in de weg. Daarna is het een poosje weer wat rustiger.
En wat Niki zegt over je jongste, dat herken ik. Nikkie kan af en toe zo’n dramaqueen zijn, die zet me dan een keel op alsof ze een tik heeft gehad en dan heeft Bo alleen maar naar haar gekeken.
Ik ben blij om te lezen dat het een fase is…dat wordt aftellen!
Succes ermee!