Vandaag was ons zoontje van 4,5 erg ontdaan omdat zijn vriendje zei dat hij geen vriendjes meer wil zijn…
Volgens mij is dit typisch de leeftijd en gaat dit nog vaker voorkomen en zijn ze morgen weer de dikste vriendjes.
Maar wat doe ik ondertussen, hij is echt van streek, hij huilde er vanavond nog om, ik heb wat gepraat over het hebben van verschillende vriendjes en dat het ene vriendje soms even met het andere vriendje alleen wil spelen en dat je dan gewoon even wat alleen of met iemand anders kan doen. Hij claimt het jongetje wat zijn vriendje is nl nogal en daar zijn de meeste kinderen niet van gedient.
Hoe kan ik hem helpen bij dit proces? En ook een beetje mezelf want het ging me aan het hart zo’n verdriet.
natas
Geen tips eigenlijk wel herkenning.
M heeft eigenlijk 2 vaste vriendjes en zo met zijn 3-en roepen ze om en om dat ze niet meer met elkaar willen spelen.
Omdat het over en weer gaat is het niet erg en denk ik inderdaad zelf ook ‘dus even tijd voor wat anders.’
Maar ik merk ook dat het nooit zo diep zit:
Dan roepen ze maandags dat ze niet meer met elkaar willen spelen en op dinsdag wil ze persé van haar gekregen geld van oma een cadeautje voor hem kopen :mrgreen: .
Ik denk dat je alleen misschien een beetje nog een ander vriendje kan stimuleren zodat ze wat af kunnen wisselen.
Voor zover hij dat wil natuurlijk 
.
Ik merk dat M vaak de andere kinderen gewoon vergeet omdat het zo’n automatisme is. Als ik dan zeg ‘zullen we weer eens met S afspreken’ dan heeft ze zoiets van ‘hé ja!’
Misschien helpt dat grote drama’s te voorkomen.
Ja ik hoor het hier ook erg vaak maar M lijkt het nu niet meer zoveel te doen.In het begin wel dan huilde hij ook wat en dan zei ik ga maar gewoon heen en anders blijf je gewoon bij mama of we gingen naar de winkel beetje afleiden.
Het hoort er gewoon wat bij.
ik zou hem ook gewoon afleiden, even wat leuks samen doen…
Maar het hoort erbij helaas
Kindjes komen vaak weer teug om te spelen,
(vinden ze even een ander vriendje, even nieuwe dingen doen…)