De titel zegt het al. Ons 5 jarige zoontje is werkelijk als de dood voor honden.
Hij heeft dat al sinds een jaar of 3 en het lijkt ieder jaar erger te worden.
De oorzaak is ons onbekend hoewel hij wel een aantal keer in paniek is geraakt toen er een hond tegen hem opsprong en hem in zijn gezicht probeerde te likken.
Ook is hij eens door een hondje de bosjes in ‘geduwd’.
Zelf hebben we geen hond maar we kunnen inmiddels al bijna niet meer door een park of bos lopen en vraagt hij bij alles wat we gaan doen of daar honden zullen zijn.
Ziet hij een hond in de verte dan slaat hij al volledig op tilt.
Het is echt een belemmering.
Heeft iemand tips om hem er vanaf te helpen?
In onze familie/kennissenkring zijn er weinig honden. Degene die er wel zijn, zijn een jonge herder en een jonge rotweiler. Geen geschikt oefenmateriaal dus.
Hopelijk heeft iemand hier een tip.
Wat vervelend dat je zoontje zo in paniek raakt als hij een hond ziet.
Lastig dat jullie in de omgeving/familie geen rustige honden hebben, dit zou nl denk ik wel het beste zijn om hem te laten zien dat niet alle honden eng zijn.
Een hond die gewoon rustig blijft zitten/liggen en dat je zoontje dan zelf dichterbij kan komen.
Misschien zou je een keer bij het dierenasiel kunnen vragen of je daar met hem mag kijken? Daar zitten ze in een hok en kunnen ze niet tegen hem op springen e.d. en dan langzaam opbouwen, in het tempo van je zoontje.
das inderdaad erg vervelend. Persoonlijk zou ik niet naar een asiel gaan gezien de honden daar vaak wild tekeer gaan, blaffen en springen tegen hokken aan. Sorry bedoel dat niet verkeerd,pleuntje maar denk dat hij dan nog angstiger wordt. Misschien kun je eens in je eigen buurt kijken waar ze cursussen doen met honden. Zoals agility, daar doen meestal honden aan mee die goed getraind zijn en dus rustig zijn.
Ik zag toevallig laatst ook een folder liggen bij de dierenarts over kind en hond. Maar weet even niet wat die precies inhield. Zal het eens nakijken.
Succes ermee.
no hard feelings hoor 
maar het is denk ik per asiel verschillend, ik ben wel eens in een asiel geweest en daar waren de honden best wel rustig, sprongen in ieder geval niet tegen de hekken en het blaffen viel ook mee.
Ik had ook nog zitten denken aan zo’n cursus/hondenschool, maar dan moet het wel eentje zijn met de goed getrainde honden ja.
De cursus waar wij met een van onze honden heengingen, was altijd een grote drukke bedoeling zullen we maar zeggen 
Misschien dat de trainers wel een geschikte hond weten die je kan laten kennismaken met je zoontje.
Ik denk dat je beter met je zoontje naar iemand toe kan gaan die gespecialiseerd is in angsten, dat word namelijk rustig opgebouwd , die weten het goed te begeleiden .
anders ga je misschien iets forceren en dat lijkt me niet goed, ik ben zelf panisch voor vogels, dus kan me goed voorstellen :hug:
Gelukkig pleuntje
Verschilt inderdaad per asiel.
Misschien kun je eens bij een hondengedragstherapeut navraag doen.
Het is wel goed dat je er nu wat mee doet want het zal alleen maar erger worden.
je hebt zo’n stichting die vrijwilligers opleid om samen met hun (ook opgeleide ) hond langs scholen te gaan. ze geven voorlichting aan kinderen hoe je een hond moet benaderen en aaien etc. om bijtincidenten te voorkomen.
zo iemand en zo’n hond is getraind om rustig met kinderen om te gaan. zouden die je niet 1-op-1 kunnen helpen? :think:
ik zoek even…
zoiets: http://www.hondkindadvies.nl/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=53&Itemid=50
van de Sophia vereniging
Wat waanzinnig goed van je dat je probeert om je zoontje met z’n angst leert omgaan.
Er zijn zo veel kinderen bang voor honden ( vaak gemaakt helaas door ouders die vaak zelf angst voor honden hebben) en je komt nu eenmaal overal in nederland honden tegen. In mijn ogen kun je dan je kind inderdaad beter leren hoe om te gaan met honden, dan om er angstig voor te blijven ( wat juist vaak verkeerde reacties uitlokt bij honden)
Mijn kinderen zijn opgegroeid met een hele lieve hond, maar hebben van mij wel geleerd hoe met andere honden om te gaan. Daar bedoel ik mee dat ze nooit zo maar een hond mogen aaien, altijd eerst het baasje vragen of het mag en zeker geen hond aaien waar de baas er niet bij is, ookal ken je die hond.
Misschien heeft de dierenarts wel adressen en tips voor je?
Ik hoop dat je zoontje snel over zijn angst heen is. Succes!
Ik herken hier mijn dochtertje zo in, zij is ook zo panisch voor honden. En het formaat maak niet uit hoor, zelfs de bekende “ratjes” zijn heel erg eng. Hier ook geen aanwijsbare ervaring en wij zijn dus helemaal niet bang voor honden. Mijn zoon is ook wel angstig maar niet zo erg. Die is nu 5 en begin te snappen hoe hondjes werken. Maar mijn dochterje verstijft helemaal. Ze is wel hondjes gewend in haar omgeving, van die hele kleintjes tot grote, van drukke tot rustige maaf het maakt helemaal niets uit. Ja als ze weg zijn kan ze zeggen " hondjes zijn lief en doen niks"…
Als jullie andere ideeen hebben graag, want het word niet minder wat ik vaak van anderen hoor.
Ik ben zelf over mijn angst heen gekomen door een ontzettend lieve herder :inlove:
Ik was denk ik een jaar of 6 en echt doodsbang voor honden. Op weg naar school durfde ik nauwelijks langs bepaalde steegjes te lopen ‘want misschien kwam er wel een hond uit’ .
Totdat ik met mijn ouders op bezoek ging bij kennissen met een lieve herder. Ik schrok me in eerste instantie dood en kroop weg. Hij heeft afstand genomen en is gedurende het bezoek iedere keer een stapje dichterbij gekomen. Hij ging rustig liggen wachten…
Aan het einde van het bezoek durfde ik hem te aaien. :dance:
Ik ben nog steeds niet gek op honden maar weet wel hoe ik met ze moet omgaan (ongeveer :shifty: ) Ik ben in ieder geval niet meer bang.
Misschien ook een idee om je zoontje tips te geven hoe hij ermee moet omgaan. Bijvoorbeeld naar voren lopen als ze tegen je opspringen, dan kunnen ze niet blijven staan en gaan ze weer naar beneden. Maar idd eerst met gewenning weer een beetje vertrouwen krijgen, denk ik.
Niet veel tips maar ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt.
Succes :thumbup:
Bedankt voor jullie reacties, meedenken en tips!
Het ‘ratje’ zoals eerder genoemd is hier ook al een probleem.
Het zit dus erg diep geworteld.
Net liepen we naar het zwembad waar mijn zoontje al bijna een jaar zwemt en voordat we naar binnen liepen stopte hij en vroeg: Mogen er eigenlijk honden in het zwembad?
Ook gaan we straks naar een feestje en wederom vraag hij dan of daar ook een hond is (terwijl hij eigenlijk al weet dat dat niet zo is, maar waarschijnlijk vraagt hij het toch maar even voor de zekerheid)
Zelf ben ik een aantal jaren geleden via de huisarts bij een therapeut terecht gekomen die mij van mijn spinnenfobie afhielp. De tip hier om de hondenangst door een specialist aan te laten pakken hielp me daar weer aan herinneren.
Toevallig moet ik volgende week toch even langs de huisarts met mijn zoontje dus zal het daar meteen ook aankaarten.
Ben je met de huisarts nog verder gekomen voor eventuele therapie?
Ik kan er morgen terecht dus dan zullen we wel horen.
Nu is er afgelopen zondag dus wel iets voorgevallen, zul je net zien; Mijn man liep met allebei de jongens in de straat en toen vloog er een herdershond een huis uit. Blaffend, rennend en springend recht op de jongens af. Vervolgens sprong hij tegen mn jongste zoontje aan(2 jaar oud) die daarbij omviel en tegen een boom knalde. 
Het drama is nu dus compleet en zelfs in de hal van de BSO kijkt mijn zoontje nog om de paar passen om of er geen hond aankomt.
De eigenaren van de hond zijn zich overigens ook rot geschrokken en hebben zich wel 20 x verontschuldigt. Maar daar draai je het helaas niet mee terug.