Ik heb even wat hulp/raad/advies nodig wat betreft mijn dochtertje.
Op de speelzaal gaven ze aan dat ze erg moeilijk gaat spelen, en nauwelijks met andere kindjes.
Ze vraagt vooral de aandacht van de leidsters, als zij haar vervolgens aansporen om te gaan spelen blijft ze 9 van de 10 keer gewoon staan.
Tekenen, kleuren, knutselen ed vindt ze erg leuk, en daar kan ze wel een poosje mee bezig zijn, maar het echte spelen en contact met andere kindjes maken zit er niet echt in.
Nou herken ik het thuis wel enigszins, wij moeten haar ook zeer regelmatig aansporen om toch echt even zelf te gaan spelen. En ook thuis kleurt en knutselt ze liever.
Toch maakt ze met opa’s,oma’s, haar broer, neefjes en ons wel goed contact. Ze praat ronduit, knuffelt graag ed.
De leidsters gaven vanmorgen wel aan toch graag een gesprek te willen met mij hierover, wellicht moest iemand maar even naar haar kijken.
Ik vroeg al waar ze dan aan dachten, misschien geestelijk iets of zo, maar dat wisten ze niet (of willen het niet uiten).
Nu vind dat gesprek pas na de vakantie plaats, maar ondertussen maalt het wel door mijn hoofd.
Is er misschien iemand die dit gedrag herkent? Weet iemand of hier een diagnose in te herkennen is? Iemand met ervaring of tips of ideeën hierover, of wat dan ook. Is het werkelijk zo’n apart gedrag?
Zou heel graag reacties willen.
Liefs.
Misschien heb ik hem verkeerd geplaats, misschien hoort dit meer bij de peuters/kleuters.
Mag verplaatst worden als het verkeerd staat.
Dit is inderdaad peuter/kleutervragen, ik zet hem daar neer :thumbup:
Ik herken het gedrag van het zoontje van mijn vriendin. Dat is een nieuwetijdskind. Hij ging naar de peuterspeelzaal. De eerste keer bleef hij naast mama zitten en aan het einde van de ochtend gingen ze samen naar huis. De keren erna ging het met kleine stapjes wat los van mama. Uiteindelijk zat hij aan de tafel en bleef daar soms wel een hele morgen zitten. Wat bij hem heel erg hielp was als ze hem op een volwassenere manier benaderde. En hem zelf mee lieten denken en niet voor hem beslisten wat hij zou moeten doen. Als hij dan bijvoorbeeld de juf mocht helpen, dan ging het heel goed. Maar zodra hem gezegd werd dat hij mee moest gaan spelen met de andere kindjes, kroop hij weer in zijn schulp.
Ik heb geen idee of dit hetzelfde gedrag is bij jouw dochter en of je dus iets hebt aan mijn verhaal :hug:
Maar niet te druk om maken hoor, ze is zoals ze is en dat is goed :-*
Herken delen. Heb 2 kids,waarvan 1 een sociaal beest(je), iedereen is zijn vriend (zelf kinderen die hij 1 seconde op straat tegen komt. Op PZS en nu op school, geen problemen.
EN heb er 1 die tegenovergesteld is. Hij speelde uiteindelijk wel met anderen,maar vaak liever met jongere kinderen (dan kan hij de ‘leraar’ uithangen) of wel meteen goed contact met ouderen. Sterker nog, met ouderen zelfs eerder met mensen van boven de middelbare leeftijd,dan met onze generatie. Kinderen op school speelt hij wel mee,maar oppervlakkig. Hij wil altijd wel vrienden hebben,maar denkt er te diep over na.
Hij durft niet en wacht veel af of pakt het helemaal verkeerd aan.
Spel of gedragingen van zijn leeftijdsgenoten vind hij vreemd. “Waarom snappen ze me niet”. In de klas,maar ook kleuterklas was het op zich geen probleem,maar hij was wel erg 1 op 1 of kinderen die dezelfde interesse hadden.
Psychologe (er loopt al jaren iets) erkende dat er mogelijk sprake is van een discrepantie in zijn sociaal-emotionele en cognitieve ontwikkeling. Hij loopt cognitief ver voor,maar sociaal-emotioneel loopt dat niet gelijk.
Na nog meer vermoedens (van diverse proffesionals) gaat er nu een onderzoek plaatsvinden naar een ontwikkelingsstoornis (ASS).
Eerder kregen we het vermoeden van HS (hyper-sensitief). Daar herkennen we ook zeer veel van,maar tegelijk is dat wel een eigenschap die eveneens te koppelen is aan ASS.
Kinderen zijn druk, wild en onvoorspelbaar. Niet te peilen. Als je kind een denker is en misschien zeer gevoelig voor prikkels,dan kunnen kinderen erg intens overkomen.
Je kind kan zich dan bewust afzonderen. Eigen ruimte zoeken, rust.
Als een kind helemaal gelukkig is in zijn eigen spel en geen behoefte heeft aan samenspelen,waarom veranderen? Het zijn vaak de anderen die dan vinden dat er iets ‘mis’ is. Het gaat erom,dat het kind verder gelukkig is.
Echt samenspelen, doen ze meestal pas vanaf de kleuterleeftijd,daarvoor is naast elkaar of spelen in elkaars bijzijn voldoende.
Kan me je zorg wel voorstellen. Jo is nooit eerder onderzocht,omdat kinderen in die leeftijd zo’n enorme ontwikkeling doormaken,dat e.e.a. in korte tijd nog in balans kan komen.
Ik zou het gesprek zeker aangaan,maar kijk of even goed wat je er zelf mee wilt. Is je kind zelf gelukkig en doet het op vrijwel alle vlakken goed, kijk het nog even aan. Maak je je echt zorgen (lijkt je kind er zelf wel ongelukkig onder),dan zijn er mogelijkheden.
Het ‘forceren’ van samenspelen is vaak een reactie,omdat anderen (volwassenen) vinden dat het hoort. Zeker kinderen die gevoelig of hoog-gevoelig zijn, ervaren het zelf niet als een probleem.
Niet echt een duidelijke ervaring dus, wij zijn de draad ook een beetje kwijt geraakt en helemaal hetzelfde is de situatie niet,maar wie weet (na het gesprek) vind je hier in de reacties dingen die je herkent…
Veel succes.
Zag wat meer in je post, even zo reageren.
Ik heb even wat hulp/raad/advies nodig wat betreft mijn dochtertje.
Op de speelzaal gaven ze aan dat ze erg moeilijk gaat spelen, en nauwelijks met andere kindjes.
Ze vraagt vooral de aandacht van de leidsters, als zij haar vervolgens aansporen om te gaan spelen blijft ze 9 van de 10 keer gewoon staan.
Klinkt als aftasten, de kat uit de boom kijken, nadenken.
Tekenen, kleuren, knutselen ed vindt ze erg leuk, en daar kan ze wel een poosje mee bezig zijn, maar het echte spelen en contact met andere kindjes maken zit er niet echt in.
Ze heeft een duidelijke interesse. Kunstzinnig dus. Rustige, creatieve activiteiten. En samen knutselen met andere kinderen? Doet ze dat wel? Je zou kunnen kijken of je ergens een knutselclubje of knustelinloop kan vinden. Ben ik met mijn jongste ook wel eens geweest. Knutselen met kinderen van dezelfde leeftijd en toch leuk bezig zijn,zonder druk spelen.
Nou herken ik het thuis wel enigszins, wij moeten haar ook zeer regelmatig aansporen om toch echt even zelf te gaan spelen. En ook thuis kleurt en knutselt ze liever.
Toch maakt ze met opa's,oma's, haar broer, neefjes en ons wel goed contact. Ze praat ronduit, knuffelt graag ed.
Herkenbaar (behalve dan dat Jo wel heel erg intens alleen kon spelen). En als ze er voor mag kiezen lekker lang te kleuren,knutselen e.d.? Dan vermaakt ze zichzelf wel?
De leidsters gaven vanmorgen wel aan toch graag een gesprek te willen met mij hierover, wellicht moest iemand maar even naar haar kijken.
Ik vroeg al waar ze dan aan dachten, misschien geestelijk iets of zo, maar dat wisten ze niet (of willen het niet uiten).
Nu vind dat gesprek pas na de vakantie plaats, maar ondertussen maalt het wel door mijn hoofd.
Is er misschien iemand die dit gedrag herkent? Weet iemand of hier een diagnose in te herkennen is? Iemand met ervaring of tips of ideeën hierover, of wat dan ook. Is het werkelijk zo'n apart gedrag?
Zou heel graag reacties willen.
Ik zou het gesprek rustig afwachten en niet uit het oog verliezen hoe JIJ vindt,dat je kind het doet. Er is nog ruimte voor groei.
Nou, hier veel herkenning, maar het kan alle kanten op.
Mijn zoon van 6 heeft zich zo gedragen op de psz, ook afwachten, veel helemaal alleen spelen ook. Hij kon al van de leg raken als een kind met hem wilde meespelen. Maar ja, dat kind erbij deed dan niet wat hij in zijn hoofd had, speelde een ander spel “mee” met hetzelfde speelgoed en daar kon hij niets mee, dus dan stond hij op om vervolgens in een hoekje gewoon te gaan hangen en kijken. Hij snapte er 9 van de 10 keer niets van. Waarom zegt een kindje dat het mee wil spelen en speelt het vervolgens wat anders. Iedereen moest toch kunnen zien dat hij met de blokken en de weg brandweertje speelde, waarom nu ineens dan ziekenhuisje… (ik noem maar een dwarsstraat) Dus weinig samenspel, veel afwachten en kijken. Knutselen is zijn ding niet, maar als ze buiten gingen spelen was het goed.
Hij heeft met net voor zijn 5e verjaardag de diagnose asperger gekregen (ASS)
Anderzijds was mijn dochter ongeveer exact zoals jij beschrijft.
Heel veel kunnen en willen knutselen en tekenen. Al jong ook. Spelen met speelgoed of andere kinderen heeft ze weinig gedaan. Ze was en is vrij verlegen en kijkt overal erg lang de kat uit de boom. Samen spelen kon je wel benoemen, maar wat houd dat precies in dan? Dat was haar niet goed duidelijk.
Ze is nu 7, we hebben op de psz en in groep 1 en 2 veel gesprekken gehad over haar vermijdende gedrag en haar emotionele buien en het zich terugtrekken. Maar Aniek is dus echt niet autistisch of iets. Ze vertoont wel tekenen van ADD (Niet zozeer fysiek druk, alswel in het hoofd druk) dat is erfelijk en ik heb dat zelf ook. Maar toch is dat niet wat haar in de weg zit. Het is bij haar toch gewoon ook grotendeels karakter.
Ze is erg gevoelig, toont haar emoties snel, word heel boos van onrecht. Kijkt de kat uit de boom en gaat pas tot actie over als ze zichzelf heel veilig voelt. In de klas is ze niet haantje de voorste, maar word vooral gezien als lief en behulpzaam en stilletjes. Maar ondertussen scoort ze dus wel bovengemiddeld. Ze piekert veel, heeft faalangst, denkt overal veel te veel over na. Een diepgaand filosofisch denkend kind dus. Dat zat er al jong in, maar ik zie dat dus gewoon als karakter. Je hebt nu eenmaal rustige afwachtende mensen die niet meteen in het diepe springen en Niek is daar 1 van.
Ze heeft nu met 7 ladingen speelgoed ala pinypon en barbies en pet shop, maar is het gelukkigst als ze met papiermache of klei aan de frobel mag. Ze wil leren naaien, ze wil leren breien. Heeft al 2x samen met mij een kastje opgeknapt en ze kookt gemiddeld 2x per week onze warme maaltijd. Ik ben in de buurt, maar ze kan het zelf en vind dat leuk. Haar interesses zijn meer van het creatief ondernemend bezig zijn en niet van het spelen.
Heeft ze nooit gedaan dus.
Dus mijn advies zou zijn… maak je niet te druk. Neem je eigen ervaring als moeder ook mee en laat je niets aanpraten. Ons Peet had echt naast zijn ontwijkende gedrag nog veel meer dingen waardoor zelfs wij zeiden… dit is niet normaal. Maar Niek is gewoon een kat uit de boom kijkend, rustig diep nadenkend meisje die het liefst creatief bezig is en niet zo veel opheeft met spelen. Spelen stimuleert haar onvoldoende, maar ze tekent de sterren van de hemel.
Dames, ontzettend bedankt voor jullie reacties, heb er veel aan.
Nou hebben we dit even laten bezinken, en er een nachtje over geslapen en even met charlotte ook gepraat. Nou zijn wij zelf tot de conclusie gekomen dat mijn dochter zich niet veilig genoeg voelt op de speelzaal om lekker te gaan spelen. Ze gaat 4 dagdelen in de week, heeft 3 verschillende vaste leidsters en altijd nog wisselende vrijwilligers en stagaires. Veel te veel verschillende gezichten dus. En één juf vindt ze niet leuk en sinds een/anderhalve maand moet ze bij haar ook erg huilen, nu huilt ze al een week of 2/3 ook bij de andere jufs. Maar dan is het zo over, behalve bij die ene dus niet.
En bleek dat charlotte zich nog steeds herinnerd dat ze al eens flink gebeten is door een kindje, en nu zegt ze, “maar wat dan als ik met een kindje wil spelen en hij gaat slaan?”
Maar goed, ondertussen hebben wij ook een aantal vragen, willen van de leidsters wel een paar dingen weten over Charlotte, en we willen haar terug hebben naar twee keer per week bij dezelfde juf.
Nou wilde mijn vriend vanmiddag dus een afspraak maken, zegt de leidster, waarom dan? er is toch niets. Dus mijn vriend zegt maar het spelen ging toch niet goed? Jullie maakten jullie toch zorgen?.
Ooh zegt ze dan moeten we daar gewoon even meer aandacht aan besteden.
:?
Terwijl maandag een juf naar me toe kwam, haar hand op haar hart legde en zei ik maak me toch zon zorgen om jouw dochtertje. Is meegelopen naar haar vaste leidster, samen afgesproken dat er een gesprek zou komen, zelfs genoemd dat er wellicht iemand naar charlotte moest kijken, en nu reageerd ze zo?? Ik was dus stomverbaasd toen mijn vriend mij vanavond belde en dat zei, en ook nogal pissed off. Hoe kunnen ze nou niet op één lijn zitten met elkaar. Ga er toch vanuit dat er onderling overgedragen wordt?
En daarbij, ookal denken wij nu de oorzaak van charlottes gedrag te weten, willen wij van onze kant nog steeds graag een gesprek. En nu zit wr dus eerst vakantie tussen en zit ik met stomme boze gevoelens hoe ze zich eerst zo’n grote zorg kunnen uiten en vervolgens doen alsof hun neus bloed.
Om gek van te worden!
Nou ja zeg. Zou de volgende keer er even op terugkomen bij de leidster die het aan heeft gekaart. Onhandig dat ze daar niet even overleg over hebben gehad.
Ik heb haar mij laten bellen vandaag, en na de vakantie toch wel gelijk een gesprek.
Alleen, zij willen hoogstwaarschijnlijk een deskundige erbij halen, ik ben bang dat ze dan al snel bestempeld zal worden met het een of ander, omdat diegene dan komt kijken met het idee dat er al wat is.
Maar dat weet ik verder eigenlijk niet of dat dan echt zo is hoor.
@Misty wrote:
Ik heb haar mij laten bellen vandaag, en na de vakantie toch wel gelijk een gesprek.
Alleen, zij willen hoogstwaarschijnlijk een deskundige erbij halen, ik ben bang dat ze dan al snel bestempeld zal worden met het een of ander, omdat diegene dan komt kijken met het idee dat er al wat is.
Maar dat weet ik verder eigenlijk niet of dat dan echt zo is hoor.
Weet je, omzeilen nu al een aantal jaartjes dat ‘stempeltje’, diverse ‘deskundigen’ en professionals hebben al vermoedens geuit. Allemaal prima,maar als het sterk van elkaar af begint te wijken,dan juich dat dat concrete stempeltje toe! Het is namelijk geen label om OP je kind te plakken,maar een richting, zo kan je het ook zien.
Ga er gewoon open in. Kinderen van die leeftijd groeien nog alle kanten op. Mocht blijken dat er wel iets is,dan werkt het alleen maar in je voordeel het snel te weten. Het zal jullie en je kind sterker maken.
Als het puur gaat om het niet samen willen spelen (vanwege een incident misschien), dan zou ik me geen zorgen maken. Dat merk je snel genoeg.
Anders kan zo’n gesprek misschien zelfs positieve inzichten geven.
Succes!
en puur op een observatie kunnen ze niet gaan “labelen” hoor. Als er een vermoeden is op iets, dan word je doorverwezen en komen er allerlei vragenlijsten van de zwangerschap en daarna aan bod en onderzoeken.
Ze geven niet zomaar een labeltje als autisme of adhd of iets.
Je bent er zelf als ouder ook bij en zeker als jullie het thuis anders ervaren, dan zal dat meewegen.
Goh, aan de andere kant heel fijn dat gesignaleerd wordt dat je dochtertje wat anders doet dan andere kindjes, maar beetje jammer dat ze daarover onvoldoende onderling contact hebben :think:
Ik denk dat het goed is om er meer aandacht aan te besteden, omdat er wel degelijk ‘iets’ aan de hand kan zijn (en dat kunnen alle voorbeelden die genoemd zijn en nog meer) maar euhm…komt het in niemand op dat ze misschien gewoon een wat verlegen kind is? Dat ze niet zo goed weet hoe ze dingetjes aan kan pakken of op kan lossen? Misschien is ze niet zo assertief als andere kindjes.
Bovendien valt er niet zoveel te onderzoeken, bij een kind onder de 6 jaar wordt namelijk geen diagnose gesteld. dus het beste wat je uit onderzoek terugvindt is wat je al weet; blijkbaar doet ze bepaalde dingen anders dan andere kindjes en daar kan een specifieke oorzaak voor zijn, maar dat hoeft echt helemaal niet.
Eventueel kun je inderdaad een discrepantie in haar intelligentie vinden (zoals mandy_d schrijft) maar bij een 3 jarige is dan niet heel zinvolle informatie omdat dit allemaal nog bij kan trekken. Gewoon, vanzelf.
Laten ze haar gewoon even de tijd geven en haar eigen weg te gaan, de leidsters kunnen wat rollenspelletjes met haar doen om te oefenen met sociale situaties (bijv telefoontje spelen oid) of kleine toneelstukjes.
Laat je niet opfokken, ze is jouw kind en ze is goed zoals ze is. En misschien zijn bepaalde dingen moeilijker voor haar, en misschien heeft dat wel een naam. Dat is prima, want dan kan er gericht met haar geoefend worden zodat ze het makkelijker krijgt.
Maar misschien is er wel helemaal nÃets aan de hand.
Inmiddels is Charlotte al een paar weken terug naar twee maal per week, bij dezelfde leidster. En ze is al erg vooruit gegaan. Ze staat niet meer steeds bij haar juf en speelt gewoon. Ook langzaam wel een beetje met de andere kindjes. Ze huilt ook niet meer altijd bij het wegbrengen.
De rayonmanager heeft naar haar gekeken, en niets afwijkends gezien/gevonden.
Pedagoog hoeft niet meer te komen.
Bedankt voor al julie reacties.
wat fijn dat nu blijkt dat het goed gaat, maar wat schokkend om te lezen dat leidsters zo snel met hun oordeel klaar staan. Is je meisje voorafgaandaan de psz naar de crèche geweest? zo niet, dan is het voor haar verschrikkelijk moeilijk geweest om zich veilig te hechten waarschijnlijk, zeker met zoveel verschillende leidsters. Hoe ouder hoe moeilijker. mijn oudste ging met een jaar naar het kdv en had super veel moeite en soms nog steeds en de jongste ging met 4 maanden alen nergens last van. De oudste is volgens mij hoogsensitief of hoe je het ook wil noemen. Ach als ze naar de basisschoolgaan merken ze snel genoeg of er echt sprake is van bijzonder gedrag. Als ik jouw verhaal lees en zeker nu het met 2 dagen wel goed gaat, zou ik je niet al teveel zorgen maken en lekker genieten van je meisje.
succes