Hier was de oudste gemakkelijker als baby dan de tweede. Alleen was ik zelf bij de tweede een stuk gemakkelijker. In die zin dat ik het mezelf niet meer zo moeilijk maakte en puur op mijn gevoel af durfde te gaan. dat maakte de babytijd van de tweede uiteindelijk gemakkelijker.
ik heb anders gestemd.
Tim slaapt 's nachts beter (maar overdag minder), maar que vouding gaat het minder. Komt maar weinig aan. Stijn kreeg echter teveel voeding en had dus vaak krampjes en ik vind persoonlijk vind de overgang van 1 naar 2 kinderen kleiner dan de geboorte van de 1e. Dus het is maar moeilijk te vergelijken. En wat me opvalt Je vergeet zoveel over die eerste paar maanden.
Femke was zo verschrikkelijk makkelijk. Daar kon je alles mee doen en laten. Ze sliep vlot door, kon zichzelf meer dan prima vermaken, kon overal mee naar toe, was niet snel van slag, paste haar ritme feilloos aan waar nodig. Tot ze de peuterpuberteit inging… :roll: :shock: Daarin haalt ze alles dubbel en dwars in.
Aniek was heel anders. De eerste weken gingen goed, tot ze een week of 3/4 was en ze echt uren achtereen huilde en overstrekte… Ik ben zelf echt wel relaxed, maar ik wist het op een gegeven moment ook niet meer. Ik gaf bv, stond op een zeer streng dieet en niets hielp. Ze is op weg naar beter geholpen door een osteopaat en door opname in het ziekenhuis. Na 9 maanden was ze een compleet ander kind. Geen huilbuien meer. Maar het is een zeer pittige tante. Ze kruipt, onderneemt, stapt, klimt, is altijd druk of onderweg. Ze slaapt nog steeds niet door en heeft een zeer groot eigen willetje. Als je daarin niet meegaat, dan laat ze dat luidkeels horen en ze heeft daarbij maar 1 volume; megahard.
Maar ze is ook hardstikke leuk, lief, grappig e.d.
Als ik terugkijk, rolde Femke zonder enige moeite in ons leven en hebben we weinig aanpassingen ervaren en werden we bij Aniek de eerste maanden geleefd. Ik heb bij haar ook het gevoel dat ik pas na 9 maanden mijn eigen meisje terughad.
Heb gestemd op ‘beide even moeilijk’, maar dat is wat overdreven gesteld. Wat ik er mee bedoel is dat beide héél erg regelmaat nodig hebben/hadden. En bij nummer 1 resulteerde dat in een ‘moeilijke’ baby, want toen wisten we dat nog niet. Uiteindelijk hadden we een huilbaby volgens de definitie van >3 uur per dag huilen, en zijn we na twee maanden gaan inbakeren en regelmaat toe gaan passen. Toen bleek ie helemaal niet zo moeilijk, alleen regelmaat nodig.
Nummer 2 krijgt dat nu dus al zoveel mogelijk (soms willen krampjes e.d. dat nog wel wat in de war schoppen), en is dus eigenlijk best makklijk.
Anders gestemd nl:
nr 1 sliep weinig en huilde 1ste 3 maanden veel, bleek veel honger te hebben. heeft wel astma, maar dat is met medicatie goed onder controle
nr. 2 was en is een zorgenkindje, huilbaby (18 uur per dag), ernstige voedselallergie, veel ziekenhuis bezoeken, koortsstuipen, keelontstekingen, etc etc nu testen voor adhd
nr 3 is makkelijk. Hij slaapt veel, vergat hem soms bij wijze van spreken, wel heel erg plakkerig, maar een vreselijke knuffelbeer.
Alle drie dus heel anders.
zit dat makkelijk zijn niet vaak in het jongen zijn?
of is dat niet waar?
De eerste twee waren jongens en al niet al te moeilijk. De derde was een meisje en dat was echt een voorbeeldige baby. Ik denk dat het met name met het karakter te maken heeft.
Hier dus 4 jongens en 2 meisjes en als baby waren de meiden toch echt het gemakkelijkste. Maar de oudste meid heeft dat inmiddels al weer ruimschoots goed gemaakt hoor. In haar pre puberale fase is ze nu niet bepaald de gemakkelijkste tot nu toe.
Ik heb anders gestemd.
Isana heeft veel meer temperament en moet meer gecorrigeerd worden.
Daarentegen ging alles omtrend verzorging en eten veel makkelijker…