Ik heb misschien een hele rare vraag, maar gewoon iets wat ik mij afvraag… Ik wil niemand voor het hoofd stoten, laat ik dat allereerst zeggen. En zelf heb ik in zoverre niks met ICSI te maken heb dat mijn man en ik nog moeten beginnen met klussen en dat pas eind december kunnen gaan doen.
Ook begrijp ik goed dat het niet allemaal even leuk is.
Toch hoop ik een antwoord te krijgen van de mensen die misschien iets meer weten…
Het is een verhaal, maar ik snap gewoon iets niet.
Z (vrouw) en V (man) kunnen geen kinderen krijgen. Z weet dat ze het wel kan, op hele jonge leeftijd is zij zwanger geweest, echter kon zij niet voor een kind zorgen en heeft het tot haar spijt niet kunnen houden. V heeft al twee kinderen. Dus in principe kunnen ze kinderen krijgen. Echter heeft V na zijn twee kinderen de boel laten blokkeren en inmiddels een herstel operatie gehad. Toch zijn er nog geen kinderen.
Het zaad van V is te traag. Dus is er begonnen met ICSI. Natuurlijk heel fijn dat dit mogelijk is. De eerste poging is mislukt en ze willen over een tijdje de tweede poging doen.
Maar nu dit. Z heeft borderline en slikt hiervoor zware medicijnen. V heeft in januari 2008 een zelfmoordpoging gedaan en met hem gaat het nog steeds niet goed. Hij is momenteel opgenomen op een gesloten afdeling.
V en Z hebben een klein krotje, zoals ik dit noem. Het is niet meer dan een grote slaapkamer als woonkamer en een minislaapkamer. Daarbij een badkamer waar je je kont nog niet in kunt keren.
V is nog in scheiding met zijn exvrouw.
Samen hebben ze geen cent te makken. Beiden moeten binnenkort de WSNP in.
Inmiddels is gebleken dat ze niet heel goed voor zichzelf kunnen zorgen en hierbij hulp nodig hebben.
Ik wil absoluut niet zeggen dat dit alles een schande is, helemaal niet, pech en dingen die zo zijn doe je niks aan.
Wat ik me afvraag is gewoon “Hoe kom je in aanmerking voor ICSI?” Want komen hier geen gesprekken verder met anderen bij. Een kind in deze omstandigheden laten opgroeien, met onstabiele ouders is toch niet verstandig.
Misschien beledig ik iemand hiermee, absoluut mijn bedoeling niet. Het is gewoon zo dat het met V en Z momenteel van kwaad tot erger gaat. En in mijn ogen is het onverstandig om een kind op de wereld te zetten.
Ik weet ook niet of mijn topic hier goed staat, maar toch…
Ik hoop dat iemand mij een antwoord kan geven, want ik blijf me maar afvragen “Hoe is het mogelijk dat zij voor ICSI in aanmerking zijn gekomen?”
Alvast bedankt…
Als je vruchtbaarheidsbehandelingen wilt doen, wordt er helemaal niet gekeken naar je inkomen, werk, financiële situatie, huisvesting, enz. In principe komt iedereen in aanmerking voor behandelingen. In dat opzicht heeft iedereen recht op kinderen, om het kortzichtig te bekijken.
Ik ben het helemaal met je eens dat zij op dit moment niet voor een kindje kunnen zorgen. Als je zelfmoordpogingen doet en op een gesloten afdeling zit, zodat je tegen jezelf en anderen in bescherming moet worden genomen, dan ben je niet in staat om voor een kind te zorgen. Een kindje loopt in die situatie ook gevaar, naar mijn mening. Ik heb geen verstand van borderline en daarvoor bestemde medicatie, dus daar kan ik geen uitspraak over doen.
Als je met een behandeling bezig bent, wordt er ook van een man/partner verwacht dat deze aanwezig kan zijn bij de controles, gesprekken, onderzoeken, enz. Als je op een gesloten afdeling zit, gaat dat wat moeilijk. De artsen zouden eigenlijk op de hoogte gebracht moeten worden van de situatie, maar hoe je zoiets regelt weet ik niet. Ik denk dat je weinig kunt doen als buitenstaander. Iedereen heeft recht op medische hulp en als zij niet inzien dat ze eerst alles op een rijtje moeten hebben, dan kan niemand de behandelingen tegenhouden, ben ik bang…
Dan is het dus zoals ik dacht dat het is, zoals jij dus zegt.
Hij zit sinds vandaag weer thuis, maar alleen omdat Z niet alleen wil zijn.
Er wordt dus ook niet gekeken naar de geestelijke gesteldheid? Z zit aan de antidepressiva en slaapmiddelen. Nu heb ik zelf tijdelijk slaapmiddelen, omdat mijn man er niet is en er hier momenteel veel speelt. Met de nadruk die onmiddellijk in de prullenbak te gooien zodra mijn man terug is.
Natuurlijk heeft iedereen recht op een kindje, kan me dat goed voorstellen dat je dit wilt.
Het nadeel is dat er niemand ingrijpt… Omdat het natuurlijk niet lukt…
Ik snap je helemaal, hoor… Ik ben het met je eens dat zulke stellen op dit moment niet in aanmerking zouden moeten komen voor vruchtbaarheidsbehandelingen, alleen al vanwege zijn psychische gesteldheid. Hij is een gevaar voor zijn kindje, dus zoiets moet je niet willen.
Als je met behandelingen bezig bent, bouw je best wel een vrij persoonlijke band met je arts op. Over het algemeen kunnen zij wel aardig peilen hoe je karakter is, hoe je tegen dingen aankijkt, hoe je leefsituatie is. Er wordt meestal wel gevraagd of je werk hebt en wat je beroep is. Maar in hoeverre een arts een behandeling mag tegenhouden, dat weet ik niet. Ze kunnen proberen om het op een andere noemer te gooien en zo alles wat te rekken. Haar medicijngebruik gaat vast niet samen met een zwangerschap, dus dan zou je dat kunnen gebruiken als reden, dat ze dat eerst helemaal moet afbouwen. Maar als zij zelf niet inzien dat het niet goed gaat en dat ze eerst een stabiele basis moeten opbouwen, dan denk ik niet dat een arts kan ingrijpen en een behandeling mag verbieden. Misschien stom, maar dan kun je alleen maar stiekem hopen dat de ICSI’s niet gaan lukken.
Het klinkt heel gemeen, maar ik ben blij iedere keer als ze weer ongesteld is.
Het “stomme” is, is dat V erg goed is in de waarheid verdraaien en dat Z gewoon meedoet… Dus de waarheid komt niet boven tafel.
Ze hebben in mei als een ICSI gehad, deze is (heel hard) gelukkig mislukt.
Ja, ik gun ze een kind, van harte. Maar mijn mening is echt dat ze eerst hun leven op orde moeten hebben…
Bedankt! :thumbup:
Hebben ze geen ouders die kunnen ingrijpen en die hun wat meer verstand kunnen aanpraten?
Haar moeder leeft niet meer, die had het duidelijk gezegd. Haar vader luistert ze niet naar. Sowieso naar niemand. Iedereen roept dat ze moet wachten, maar luisteren? Ho maar… Zijn ouders weet ik niet, denk dat die het er ook niet mee eens zijn.
Maar ja, borderline: zwart of wit - nu een kind of nooit een kind. Dat is haar gedachte.
De situatie kan per ziekenhuis verschillen. Waar ik werk wordt wel degelijk naar de sociale situatie gekeken voordat er een behandeling wordt gestart. Bij stellen waarvan een of beide partners een psychisch probleem heeft wordt bijvoorbeeld een psycholoog of psychiater ingeschakeld om te beoordelen of iemand stabiel genoeg is om de behandeling aan te kunnen en ook om een kind groot te brengen.
Als op enig vlak blijkt dat er problemen zouden kunnen zijn wat betreft de gezondheid of de opvoeding van het toekomstige kind wordt soms afgezien van behandeling.
Dit vind ik ook het moeilijkste in mijn werk als psychiatrisch verpleegkundige. Heel vaak geconfronteerd te worden met onstabiele ouders…met kinderen.
Zelfs is het eens gebeurd dat er bij een vrouw steeds de kinderen weggehaald werden omdat ze niet voor hen kon zorgen. Ze zei letterlijk: “ik ga net zo lang door tot ik een kindje mag houden…” En niets kun je daar aan doen.
En zo blijf ik aan het werk want deze kinderen zijn gedoemd om ook onstabiel op te groeien en pychische (en vele andere) problemen te krijgen.
Ieder ziekenhuis mag je eerst bij maatschappelijk werk langs laten gaan. En ieder ziekenhuis mag een behandeling weigeren. Op iedere willekeurige grond (mentaal, fysiek kijk maar naar hoeveel dames met overgewicht bv niet in aanmerking komen voor een behandeling voor ze x kilo kwijt zijn) dus de mogelijkheid is er zeker.
Of ze het ook doen is natuurlijk een tweede. 1 voordeel is er, er is maar een beperkt aantal ziekenhuizen welke de behandelingen mogen doen. Dus mocht er iets aan het licht komen qua situatie (lijkt me dat verzwijgen van medisch inhoudelijke informatie zoals het slikken van medicatie welke niet samengaat met ofwel de behandeling danwel een (gezonde) zwangerschap toch echt NOT DONE is! Sommige ziekenhuizen weigeren bv al te behandelen als man of vrouw niet stopt met roken ivm de slagingskans tov de enorm hoge kosten van de behandeling) dus ik neem wel haast aan dat wanneer er zeer ernstige zaken spelen, boven water komen etc ze niet ‘zomaar’ even kunnen uitwijken naar een ander ziekenhuis. Dus gek genoeg is de mogelijkheid er zeker, maar waarom ze niet weigeren…waarschijnlijk omdat er weinig tot niet gecommuniceerd wordt met de arts die ze behandeld. :?
Kijk geen geld is niet direct een reden om niet te behandelen en zo zijn er zeker wel meer zaken, maar ieder ziekenhuis heeft een heftige en strenge ethische commissie welke beoordeeld of er behandeld kan en mag worden. Dat ze daar in het geval wat jij schetst geen gebruik van maken verbaasd me eigenlijk behoorlijk net als het jou verbaasd. :think:
Zelf zijn we bv tegen een tijdelijke (opgelegde) behandelstop opgelopen na het overlijden van onze dochter. Dit omdat ze (maatschappelijk werk en genoemde ethische commissie) vonden dat we geestelijk/mentaal nog niet stabiel genoeg waren om de stress van de behandeling bij de verwerking aan te kunnen. Op dat moment voelde het wel enorm dubbel maar achteraf kon ik me er wel degelijk in vinden.
Mochten trouwens bij genoemd stel alle behandelingen onsuccesvol blijken dan zal adoptie niet gaan lukken. Monetair kunnen ze het zich al niet veroorloven maar juist bij adoptie is er een enorm strenge ‘screening’ voor je daarvoor in aanmerking komt. Daar wordt je echt zwaar door de mangel gehaald voor zij beslissen dat je ‘goeie ouders’ bent. :silenced: