(klep een beetje tegen mezelf nu, maar post t toch maar :shifty: )
Gisteravond had ik toch iets vreemds… Ik zat op een stoel (terrasje) en schrok me opeens het rambam. Ik voelde een behoorlijke krachtige ‘verplaatsing’ in mijn buik. Ik schrok in eerste instantie, het was zo heftig en zo krachtig… Toen ik het gevoel probeerde te omschrijven tegen m’n vriendinnetje, kon ik het het beste vergelijken met mijn vorige zwangerschap bij een week of 30 (of verder) Toen A.nouk meer klem kwam te liggen, trok ze soms weleens een arm/been langs de buikwand. Die zal dan misschien ingeklemd hebben gezeten tussen de baarmoederwand en haarzelf, en dan voelde ik zo’n hele arm/been langs mijn buikwand bewegen, een hele stevige, massieve struktuur, die ze ‘opzij trok/vrij trok’ (jee, moeilijk te omschrijven :lol: ) Zo voelde dit ook. Maar… Het kindje is nog veeeeeel kleiner natuurlijk. Ik zit me nu dus echt af te vragen wat dat nou geweest is. De armen en benen van Purkie zijn nu natuurlijk nog veul te klein voor zo’n gevoel… Misschien voelde ik het hele kindje, bijvoorbeeld het ruggetje ofzo? :think: Ik heb een beetje het idee dat ik het misschien klem had gezet met mijn houding (zat met mijn benen over elkaar), en dat de baby zich probeerde te draaien ofzo. Ik voelde het vlak onder navelhoogte (ik heb al een hoge baarmoeder), maar dan een beetje meer richting zijkant.
Ik schrok er echt een beetje van. Bij A.nouk bouwde dat gevoel van leven heel langzaam op. Kriebels gingen langzaam over in luchtbelletjes, steeds sterker wordende plopjes, en pas heel laat kwam dat echte ‘massieve’ gevoel, dat je de structuur van het kind langs je buikwand voelde gaan. Nu dus zomaar uit het niets (na wat twijfelachtige kriebels en miniplopjes) een heftig gevoel, best indrukwekkend :shifty: (het houdt me dus ook best bezig nu… :shifty: )
Tien minuten later voelde ik het weer, net zo krachtig en ‘massief’, en daarna nog wat geplop en gekriebel heel erg laag, daarna niks meer.
Bekend? 
Ik ben er intussen dus wel achter dat het een verschil is dat de placenta voor ligt. Ik heb voorop echt een ‘doof’ gevoel, boven, onder en zijkant voel ik kriebels, voorop niks. Ik voel het dus anders, en op andere plekken, maar wel rond dezelfde termijn als de vorige keer.
Hoi Niek,
Ja hoor, dat ken ik. Tijdens mijn zwangerschap van Em voelde ik in het begin vooral plopjes, nu met deze zwangerschap voel ik ook regelmatig het hele lijfje van het kindje verplaatsen (ik denk dat dat het is). Nog voor ik plopjes voelde zelfs!
ik ben zwanger van de eerste en heb ook een placenta die aan de voorkant ligt, maar ik voelde het kindje al wel met 18 weken. Dat had ik sowieso niet verwacht omdat het bij de eerste vaak wat langer schijnt te duren, en de verloskunde gelooft me ook niet erg geloof ik aangezien ze vrolijk 22 weken op de kaart heeft gezet. Maar ik weet het wel zeker.
Ik heb ook een voorliggende placenta en ben in verwachting van de eerste.
Met 17 weken voelde ik onderaan mn buik heel licht gekriebel, tot een paar keer toe die dag. De 2,5 week daarop voelde ik heeeeel af en toe iets. En sinds een ± halve week voel ik onderaan mijn buik af en toe iets krachtigere bewegingen. Alleen nog van binnenuit hoor, van buitenaf heb ik nog niets gevoeld.
Heel soms lijkt er iets te kriebelen in het midden van mijn buik , misschien een been die hard tegen de placenta aankomt? Want armpjes en handjes zou ik er (nog) niet doorheen moeten kunnen voelen volgende de echoscopiste.
Mijn eerste had ik een achterliggendde placenta en konden anderen het kindje ook sneller voelen…bij de 2e een voorliggende placenta…ik voelde het kindje zelf al wel heel snel,maar anderen niet zo heel snel…duurde echt langer als bij de eerste…
Ik had dat bij Mirthe ( met voorliggende) ook dat ik met 18 weken ineens mijn buik uit zag steken.
Zo raar he :mrgreen: