Ben ik nu overbezorgd?
Mijn dochtertje zit sinds 4 weken op school. Ik merkte al snel dat er niemand naar haar omkeek. Als ze in de kring ging zitten dan lachte ze vriendelijk tegen andere kinderen maar die keken dan weg. Als ze aan kinderen op het schoolplein vraagt of ze mee mag spelen zeggen ze allemaal nee.
Gelukkig is ze er zelf niet heel erg verdrietig om. Ze speelt gewoon alleen. Maar als ik vraag hoe het was op school zegt ze wel met een verdrietig gezichtje dat niemand met haar wil spelen.
Ik heb een keertje stiekem mee staan kijken ik woon vlak bij school. En toen ik daar stond zag ik dat ze bij zeker 4 kinderen “nee” kreeg te horen toen ze een poging deed om mee te doen.
Ik heb de juf erover aangesproken en die schrok toen ik erover begon. Ze nam mijn dochter onder haar hoede en vroeg aan 2 meisjes of ze mee mocht doen. Uiteraard mocht het toen wel, maar toen de juf zich omdraaide draaiden ze hun rug naar haar toe.
Misschien verbeeld ik het me, maar ik heb de indruk dat de juf vind dat ik overdrijf.
Ze zit natuurlijk nog maar 4 weekjes op school.
Maar ik vind het zo vreemd. Bij mijn oudste dochter ging dat heel anders. Daar namen de oudste kleuters de nieuwelingen onder hun hoede om ze gerust te stellen. Mijn dochter kreeg op haar eerste dag meteen al een snauw omdat ze in de weg stond bij binnenkomst.
Ze had zich zo verheugd om naar school te gaan. Maar nu vind ze het niet meer leuk en wil ze weer terug naar de peuterspeelzaal. Daar loopt ze nu elke ochtend naar binnen om haar oude juf gedag te zeggen en dan kijkt ze zo verdrietig.
Voel me zo verdrietig.
Overdrijf ik dit… hebben jullie dit ook eerder meegemaakt en kwam het wel goed?
Of moet ik gewoon zo snel mogelijk regelen dat ze naar een andere groep 1 gaat? Als dat kan natuurlijk.
Dit klinkt echt niet als een leuk begin van school :hug: Ik kan me voorstellen dat je heel verdrietig bent. Ik heb hier wel een jongetje dat alleen over schoolplein liep maar dat wilde hij zelf. Hij werd door iedereen gevraagd maar wilde het zelf niet. Nu in groep 5 en ook al in groep 4 is dat over.
Ken je een moeder van klasgenootjes? Of zie je een kindje waarvan je denkt dat het wel gaat klikken met je dochter? Dan zou je eens met die moeder kunnen afspreken, of misschien zijn er buurtgenoten in de klas en kun je met buitenspelen al een eind komen.
Nee, helaas… ik heb met de moeders van de kinderen in de klas van mijn oudste dochter een leuke band. Maar de moeders en vaders van deze klas zeggen ook tegen mij niet erg veel. Het lijkt wel of we allebei niet veel goed kunnen doen. In de wijk bij ons zijn er vrijwel geen leeftijdgenootjes. Ze heeft de afgelopen jaren voornamelijk met veel oudere of veel jongere kinderen gespeeld.
Daarom was ze zo blij dat ze naar school ging. Eindelijk zou zij een kindje tussen de middag mee naar huis nemen voor een boterhammetje.
Helaas… het lukt haar niet.
wat rot zeg,kan me voorstellen dat je moederhart dan breekt…
heb helaas geen tips voor je, maar hoop dat ze snel aansluiting vind en vriendjes krijgt
Wat vervelend zeg.
Ik herken het van je dochter wel een beetje. Mijn zoon kwam in groep 0 en had direct aansluiting, hij was de bink van de klas. Na een half jaar (in januari) is hij over gegaan naar groep 1, terwijl de rest in groep 0 bleef. Daar was het echt lastig voor hem. Hij wilde met bepaalde jongens spelen, maar die wilden niks met hem, die vonden het raar dat hij naar groep 1 was gegaan terwijl hij nog maar net 4 was. Een aantal is ook een jaar ouder als hij. Dat sloot gewoon niet aan. Ik heb meerdere keren aangeraden om andere kinderen te zoeken om mee te spelen, want er zijn naast die 4 ‘stoere’ jongens nog 23 anderen. Maar dat wilde hij toen niet.
Nu zit hij, met dezelfde kinderen, in groep 2. Niemand zeurt meer over hem dat hij de jongste is, omdat ze nu allemaal tegelijk in groep 2 gestart zijn, en mijn zoon blijkt gewoon beter met de meiden op te kunnen schieten uit zijn klas en met een paar andere jongens, die niet de grootste mond hebben. Nu wÃl hij niet eens meer met die ‘stoere’ jongens uit zijn klas spelen, maar kiest hij gewoon de meiden om mee te spelen of de wat minder stoere kinderen.
Kortom, het kan even duren. Soms kijken ze op tegen andere kinderen en moeten ze nog ontdekken dat ze meer aansluiting hebben bij andere kinderen.
En voor jezelf: ik merk dat ik pas een beetje aansluiting vind met andere moeders (voor zover ik daarvan kan spreken, ik ben nu eenmaal geen type dat vriendinnen zoekt in andere moeders), doordat we elkaar ontmoeten tijdens een kijkochtend of tijdens het gezamenlijk helpen op school. Dus dat kan best nog komen, hoor!
Ik herken het…
Wij zijn vorig jaar verhuisd 40km verderop. Op R. zijn vorige school was die erg populair in de klas. Ik moest soms zelf nee zeggen om maar een rust middag voor hem in te plannen.
Op zijn nieuwe school moest die helemaal overnieuw beginnen. Kinderen hier konden elkaar al vanaf het kdv dus allemaal vaste kliekjes bij elkaar. De eerste weken had ik hem elke middag op de bank met een dvdtje aan, want hij was alleen. De winter zette in en buiten spelen in een kinderrijke buurt met veel leeftijdsgenoten was er ook nog niet ivm het weer.
Ik heb op gegeven moment de gesprekken gestart op het schoolplein. Ben bij vaste groepjes ouders gaan staan waarvan ik op een gegeven moment wist dat hun kinderen bij mijn zoon in de klas zaten. Uitgelegd aan ouders dat mijn zoon niemand kent en vriendjes maken erg moeilijk vind. Tevens aan hun gevraagd of ze het leuk vonden om de kinderen een middag samen te laten spelen, desnoods onder t mom van de mama’s gaan thee drinken. En dat er een 1op1 klik kwam waar aan die zich kon optrekken op school.
Uiteindelijk ook juf op school nog gevraagd met welke kinderen er op school word gespeeld en daar op in spelen.
Ik denk dat je haar ook op deze manier wel kan helpen, misschien zelf brutale schoenen aan doen en ouders aan gaan spreken.
oh wat een ontzettend zielig verhaal, ik krijg er gewoon tranen van. Ik zou haar dan het liefste weer mee naar huis willen nemen.
Mijn nichtje is overgestapt naar een andere school. Mijn zus heeft toen actief diverse kinderen gevraagd om bij hen te komen spelen zodat ze meer contacten zou krijgen in de klas.
och jaiks… dat is niet leuk zeg… wij hebben dit ook meegemaakt met Peet, die kwam in oktober op school en was ook nog eens verlegen. Als het te druk was in de klas, sloeg hij zijn handen op de oren… voetballen vind hij niet zo leuk, sowieso drukke ruwe spelletjes niet. En hij keek zo op tegen 3 jongens uit de klas… Het heeft bij hem zeker 7 maanden geduurt voor hij een beetje aansluiting kreeg… tot die tijd veel alleen gespeeld, meteen zitten op zijn stoeltje in de klas, geen speelafspraakjes en bij tijd en wijle erg verdrietig. Maar ook bij hem ging het richting groep 2 gewoon veel beter. Hij had inmiddels meer zijn draai gevonden, werd ook in de kring spraakzamer en toen hij vertelde wat zijn hobbies waren en hoeveel hij daar van wist, kwamen ook eindelijke de andere jongens meer naar hem toe. In groep 2 is het helemaal goed gekomen en de 3 jongens waar hij tegenop keek, zijn allemaal zijn vriend geworden, 2 zelfs zijn beste vriendjes.
Ik ben nooit ouders aan gaan spreken, maar wel steeds gaan vragen aan Peet of hij wilde spelen en met wie… en dan ook eens samen met hem richting kind… als moeder dan zei dat hij niet kon, gevraagd of er dan alvast voor een andere dag wat kon worden afgesproken en zo van lieverlee toch wat meer contacten.
Mijn dochter regelde het allemaal zelf en ons Mies van 5 ook… die is van zichzelf een einzelganger en wil helemaal niet populair zijn, maar juist omdat hij zich van niks en niemand iets aan lijkt te trekken, wil de hele klas met hem spelen… hahahaha
Suus verwacht ik ook weinig problemen mee, laat haar maar schuiven…
Maar Peet… ja dat heeft dus echt 7 maanden geduurt. En een andere klas, dat kan net zo slecht uitpakken natuurlijk… net als dat je het ook een keer een jaar niet kan treffen met de leerkracht. Dat zijn wel dingen in het leven waar zowel ouder als kind mijns inziens mee moeten leren omgaan… dat zou ik na 4 weken school nog wel vroeg vinden voor zo’n relatief heftige stap…
Wat herkenbaar zeg.Mijn dochtertje begon vanaf november met school.Zij keek er ook zo naar uit en wilde graag daar zijn waar andere kids zijn…maar het werd me een tranendal zeg…
Zowel zij als wij waren verrast door de hele situatie. Zij was immers altijd het kindje op de speelplaats dat rustig aansluiting vond bij de andere kinderen en ze speelde zo makkelijk mee.Op school werd ze kompleet buitengesloten.’De andere kinderen willen niet met mij spelen’, ‘zij hebben al hun vriendinnetjes’, ‘zij sturen mij weg en zeggen dat ik daar niet thuis hoor’…het is zelfs zover gegaan dat zij een aantal keren in elkaar werd geslagen door dezelfde 2 jongetjes…Verhalen als ‘de juf die niets ziet’ en ‘de grotere kinderen uit andere klassen die haar komen troosten’, ‘groot kindje heeft mijn neusje geveegd, de juf keek niet naar mij’…En dat voor een kind waar we bang van waren dat ze te assertief zou kunnen zijn, ze was altijd zo chronisch vrolijk en vol met energie.
Ik kwam soms kijken in de pauze en zag een kompleet ander kind.Zij leek op een gegeven moment zelfs lichaamelijk geblokkeerd…Als zij mij zag kwam ze rennend mama mama!!Zo van red mij…en ja mijn hart brak voor haar…De andere ouders keken alleen een beetje scheef en groetten amper, ik wist niet wat mij overkwam. Ik glimlachte en maakte soms een praatje maar er werd verder geen contact gemaakt. Nadat wij eindelijk een afspraak mochten hebben met de juf(fen) kwamen we in een kamer met de good cop bad cop, deze zwaaiden het allemaal weg en deden alsof hun neus bloedde…Er werd zelfs gesuggeereerd door een van hen dat mijn dochtertje misschien wel autistisch was. Hier is echter nooit sprake van geweest, ze was te vroeg met zowat alles in haar ontwikkeling. We twijfelden soms wel of ze niet hoogbegaafd was… Verder werden we door de juf tijdens het gesprek een beetje uitgelachten omdat zij een broodtrommeltje had met verschillende gezonde dingetjes…iets in trant van:’jah…daar kan het niet aan liggen’.Sorry? Achteraf viel mijn mond. Inmiddels was mijn dochter bijna non-stop ziek en had ze paniekaanvallen thuis van jongetjes die haar kwamen slaan.
De maat was vol. Andere school gevonden, een met de montessori methodiek. Onze dochter is heel zelfstandig en gelukkig kon ze na de kerstvakantie daar terecht. Een plek waar ze echt hart voor kinderen lijken te hebben. De leerkrachten hebben het ook zeer druk, de klassen zijn net zo vol maar zij hebben een andere filosofie.Dit is geen montessori propaganda want ik weet dat het niet voor ieder kind is.Ik wist niet wat ik zag, de kinderen waren rustig in de gangen, ze leken wakker. Ik werd zelfs netjes gegroet door een bovenbouw kind. Er heerste niets van die gespannen opgefokte sfeer van de vorige school.
Vanaf dag 1 is ons kindje opgebloeid, komt zij met interessante verhalen thuis.Ze leert over de wereld en zelfs over goede manieren.Op de vorige school begon ze te stotteren en had ze het woord’uitgepraat’ van de juf geleerd… Nu is het stotteren helemaal verdwenen.
Ze heeft eindelijk vriendinnetjes en gedraagt zich weer normaal. Ik weet dat het nergens perfect is maar het is toch ECHT aan de leerkrachten om je kind op te vangen en goed te laten integreren.Als dat niet gebeurt dan is de leerkracht nalatig met jouw kind. En nee de leerkrachten hebben het niey makkelijk maar blijven wel verantwoordelijk voor de welzijn van je kind wanneer jij haar daar achterlaat. Het is normaal dat je niet alle ouders meteen kent en dat hoeft ook niet. Het is WEL normaal dat je 4 jarige kleutertje hulp krijgt met haar plekje vinden binnen een groep.Andere kleuters hebben daar geen benul van hoe en wat.
Heel lang verhaal sorry. Beetje emotioneel, maar ik wilde dit delen, om te laten zien dat het goed komt ook als het echt heel slecht gaat zoals dat bij ons het geval was.Vooral vertrouw op je kind en je moederlijk instinct en laat het nooit zover komen dat je het gevoel krijgt dat jouw kind eraan lijdt. En en spreek alb ALTIJD de leerkracht aan.Die dragen de verantwoordelijkheid ook als ze zeggen dat het aan het 4-jarige kindje ligt.