ongeveer 6x per week sta ik zelf op het schoolplein om zoonlief voor boterham of de middag mee naar huis te nemen. hij zit sinds de herfstvakantie op school en kan prima wennen maar mama voelt zich onwennig op het schoolplein. iedereen staat daar maar een beetje te wachten en om nou elke keer over het weer te beginnen met een vreemde…hoe pakte jullie dit aan? :wall:
ik ga pas 2 minuten voor dat het tijd is, die kant op en als ik dan aankom gaat de bel en kan ik naar binnen :mrgreen:
@klavertje dat is een goed idee… alleen bij het wegbrenen vind ik het niet erg, zijn vaak wat later indd omdat zuslief graag de kont in de krib gooit maar bij ophalen geen bel we moeten buiten wachten tot de kinderen naar buiten komen 
voel je je onthand? of ben je bang dat anderen denken: waarom praat ze met niemand? of is het iets anders?
Ik moet zeggen dat ik er ook een beetje tegenop heb gezien, al weet ik niet meer zo goed waarom. Denk dat idee van al die schoolpleinmoeders die dan allemaal gezellig staan te kloeken, en zo ben ik niet. Maar ik kan dat toch ook wel gewoon van me af laten glijden, er zijn heel veel ouders niet zo. Die vallen minder op, omdat de rest zo hard staat te beppen 
, maar bij ons staat denk ik zeker de helft gewoon te wachten zoals ze ook op de bus zouden wachten. En na 2 jaar school, heb ik wel wat ouders leren kennen waar ik af en toe wél een praatje mee maak, maar ik ga nog steeds vaak genoeg alleen staan.
Probeer er geen big deal van te maken, dat is het namelijk eigenlijk ook niet
Ik sta zelf niet zo vaak op het schoolplein. Denk 1 of 2 keer per week.
Viel wellicht mede daardoor ook buiten de groep. Eigenlijk nog steeds, maar het maakt me eigenlijk niet uit. Ik praat af en toe wat met de ouders die ik ken van de speelafspraakjes die de kids maken. Maar vaak sta ik ook gewoon lekker alleen.
Ik voel me nu na 2 jaar wel thuis op school. Sinds een paar maanden maak ik ook deel uit van de MR
loop er inmiddels 3,5 jaar rond en ken genoeg ouders en soms vind ik het juist wel lekker even alleen.
Nou ja alleen… heb altijd nog wel een kind of 2 bij me natuurlijk :lol: .
Maar ik breng en haal 99% van de tijd zelf en hier op het schoolplein bestaan ook wel kliekjes, maar daar weiger ik deel van uit te maken.
Dat deed ik al niet toen ik zelf op school zat (hoorde later van iemand van de middelbare school ‘ja maar jij leek altijd wel met iedereen overweg te kunnen, ook met die en die’ die en die waren dan juist of onzettend populair (boeiend) of juist helemaal niet (nog minder boeiend) ).
Als ik het leuk vind om even te kletsen met iemand dan staan er genoeg moeders en vaders die ik ken en soms komt er iemand naar mij toe. Ook prima.
Komen ze niet, ook goed, ik sta er geen uren, die paar minuutjes vermaak ik mezelf ook wel.
Ben trouwens benieuwd… in november gaat nummer 3 naar groep 1 toe.
De oudste 2 zitten dan in groep 4 en 5. De ouders van die groepen staan heel vaak niet meer op het schoolplein en mijn heren vinden mij wel, dus ik zal bij de kleuteruitgang staan.
Gok erop dat er ouders zullen zijn die denken dat ik ‘nieuw’ ben en de oudste net als kleuter is begonnen :mrgreen: .
Ik sluit me aan bij Fiep.
Nu kom ik er wel veeeeel minder als jij, daar wij lasse drie maal per week bij de bso ophalen en daar hoef je niet te wachten. Tussen de middag blijft hij over. Dus alleen op woe en vrijdagmiddag. En dan doe ik alleen de vrijdag.
Soms praat ik met iemand maar meestal ook niet. En ik ga ook niet geforceerd gezellig lopen doen. Het gaat zoals het gaat. Lasse zit nu meer dan 2 jaar op school en langzamerhand leer je steeds meer mensen kennen en ontstaat er af en toe spontaan iets.
Heb de eerste maanden bewust alleen gestaan. Was gelukkig bij lange na niet de enige. Hier moeten we buiten het hek wachten,dus met zijn alleen op een kluitje past niet. Je hebt vanzelf dat iedereen op zijn eigen vaste plek gaat staan. Ik dus altijd zo dicht mogelijk bij de poort,anders ben ik ze snel kwijt als ze door de massa schieten.
Er zijn meer ouders die gewoon wachten en geen behoefte hebben aan een theekransje.
Heeeeel af en toe sprak ik wel iemand,maar meer als er iets gebeurde of bij het passeren. Aangezien ik de onderwerpen van gesprekken rond me heen luid en duidelijk kon horen, was het best makkelijk mezelf af te sluiten (wat een intriges, gekakel en gekonkel zeg, pff…).
Pas ik voor…
Toch, nu 2,5 jaar verder is dat heel anders. Eigenlijk begon het vanaf het moment dat Jo af ging spreken. Dan heb je te maken met andermans kind en dus ook de ouder die er bij hoort. Ongemerkt maak je dan toch sneller een praatje als je op dezelfde plek staat te wachten.
Ik sta er zelf maar 2 x per week, vaak woensdag en vrijdag (gemiddeld). De rest van de week haalt mijn man tussen de middag en middag. Soms ben ik er wel vaker,maar meestal werken wij om beurten.
Eigenlijk na een goed half jaar begon ik pas wat mensen te ‘kennen’ en ‘aan te spreken’.
Heb wel vanaf het begin aan zoveel mogelijk dingen meegeholpen (met uitjes rijden, helpen in de klas e.d.). Dan spreek je ook wel wat meer ouders,maar vanuit mezelf ben ik erg op mezelf (euh, staat raar).
Denk dat het vast nog wel gaat komen. Misschien als je kind af gaat spreken of als je een aantal keer wat op school hebt gedaan.
Voel je niet verplicht of gedwongen, je bent vast de enige niet. Als het klikt met iemand,dan klikt het.
Nu komt het hier nog maar zelden voor dat ik echt even alleen sta of niets zeg. Na 2,5 jaar en inmiddels 2 kinderen op school gaat dat vanzelf. Onze jongste zit in een onwijs hechte groep van pakweg 19 kindjes. Over het algemeen broertjes/zusjes van kinderen waar mijn oudste al bij zat of die ik van elders ken.
Zodra je kind aan meer dingen mee gaat doen,ga je ook de ouders overal treffen. Zo groeien die dingen. Voor je het weet zie je dezelfde koppen overal met zwemles, bij sportclubs op buurtfeesten of andere activiteiten in je buurt. De kinderen trekken dan vaak snel naar elkaar toe. Niets zo gek als je klasgenoot tegenkomen in de AH,haha…
Onze jongste zit nu in de klas met een buurtgenootje (komt niet veel voor). Gezin met vrijwel hetzelfde leefritme als wij (man met wisseldiensten),dus de heren lopen/fietsen vaak samen heen en weer toevallig.
Mocht je het zelf wel prettig vinden die rust,dan zou ik je tijd er op aanpassen of bewust een plekje zoeken,waar je even alleen kan staan. Hier staan ook genoeg ouders altijd aan de overkant van de straat. Dan hoeven ze ook niets…
In het begin vond ik de rust en afstand wel fijn. Nu is het ook wel leuk om wat aanspraak te hebben. Uiteraard lukt dat alleen met mensen waar ik ook echt een klik mee heb. Anders stokt het al snel na het weerpraatje…
Sinds dit jaar zit ik in de OR. Beide heren zitten op school en ik forceer mezelf wat ‘socialer’ te worden. Niet dat ik zoek naar mensen,maar uberhaupt omgaan met mensen. (ben een behoorlijke einzelganger aan het worden, als ik dat al niet was). Toch, heb ik buiten de activiteiten en vergaderingen niet de behoefte diezelfde groep aan te spreken. Ieder zijn eigen ding, zijn eigen leven en zien elkaar wel weer bij de vergadering (bij wijze van). Vind het ook wel leuk zo nu en dan een kijkje achter de schermen van school te doen. Hoor/zie nu ineens veel meer…
oooh hier hetzelfde!! ik voel me zo alleen staan… vorige week stond ik daar met marijn, een aantal moeders met ook een aantal kinderen, denk die kinderen rond de 2,5 /3 jaar waren. Marijn is net anderhalf. Marijn staat die kindjes wat aan te staren, kindjes staren terug.
Vervolgens komt een van die jongetjes naar marijn gelopen en mept marijn vol in zijn gezicht. Moeder van dit jongetje zegt alleen maar: ach… je mag niet slaan… ga het jongetje maar aaien :shock:
moeder bood niet eens haar excuus oid aan en klepte gewoon door, marijn helemaal overstuur!!
Tja… dus… ik sta daar ook niet meer vroeg. Moet zeggend at ik wel een aantal mensen ken, maar juul zit nog krot op school dus sta ik liever beetje bij het hek te wachten ipv halverwege de straat
Ik vind het schoolplein niet onwennig, ik zag er wel erg tegenop vanwege het gekloek en geklit, maar dat valt reuze mee. En om nu maar gesprekken te gaan afdwingen opdat ik los kom van enige onwennigheid lijkt me ook niets. Ik zou het dus vooral niet te groot maken voor jezelf, je staat daar voor je kind. 
in begin sprak ik ook met niemand
maar later ga je de moeders herkennen waarvan hun kind bij jou kind in de klas zitten (of hebben gezeten want Luna zat ook op die school met de peuterspeelzaal)
en ik sta ook nog steeds niet met iedereen te kletsen maar nu is het wel zo dat hoe dichter we bij school komen ik goedemorgen/middag of hallo zeg en dat gaat dan zo door tot ik weer dicht genoeg bij huis ben :lol:
en bij een aantal moeders kom ik nu ook thuis of hun hier gewoon omdat de kinderen zo goed met elkaar omgaan
soms loop ik hier door het winkelcentrum en dan word er ineens hallo gezegt en dan denk ik ja… ik heb jou een keer gezien maar verder :think: :think:
en je kan ook gewoon vragen hoe het met iemand gaat of hoe het gaat met het kind of als een schoolreisje eraan komt leuk he dat ze daar of daar heen gaan enz enz
maar goed komt verder vanzelf :thumbup: (en ik ben echt niet 1 van de sociaalste hoor ik kijk liever een kat uit de boom en hoop dan vaak dat die kat heel lang blijft zitten :shifty:)
Wij zijn twee jaar geleden verhuisd en dus ook een nieuwe school.
Op de oude school had ik er totaal geen problemen mee. Stond altijd wel met iemand te kletsen en bovendien had ik een leuke buurvrouw met wie ik altijd naar school liep.
Hier is dat een heel ander verhaal. Hier zitten allemaal kliekjes. De één nog erger dan de ander en vooral… de mensen zijn zo ontzetten schijnheilig.
De ene dag komen ze naar je toe om een praatje te maken.
Loop en de dag erna naar hen om gewoon gedag te zeggen, wordt je totaal genegeerd.
Ben daar dus echt mee gestopt. Ik heb een vaste plek waar ik sta. Praat er iemand tegen mij, dan praat ik terug, maar ik ga niet meer bij andere mensen staan. Ik kom daar om mijn kinderen op te halen en niet om vriendinnen te maken, wat niet erg is natuurlijk, maar dat is niet waarvoor ik daar sta.
Mijn man brengt ze 's morgens en ik haal en breng ze de rest van de dag.
@fiep klophout wrote:
voel je je onthand? of ben je bang dat anderen denken: waarom praat ze met niemand? of is het iets anders?
Ik moet zeggen dat ik er ook een beetje tegenop heb gezien, al weet ik niet meer zo goed waarom. Denk dat idee van al die schoolpleinmoeders die dan allemaal gezellig staan te kloeken, en zo ben ik niet. Maar ik kan dat toch ook wel gewoon van me af laten glijden, er zijn heel veel ouders niet zo. Die vallen minder op, omdat de rest zo hard staat te beppen
Probeer er geen big deal van te maken, dat is het namelijk eigenlijk ook niet
Hier net zo.
Ik vind het erg herkenbaar.
Ik heb zelf nooit zoveel te melden en het
“gebep om niks, maar ik ken jou want jouw kind zit bij mijn zoon in de klas”, past niet goed bij mij.
Er zijn enkele moeders waar ik het leuk mee kan vinden, maar sta dus ook gewoon regelmatig alleen hoor. Althans, lekker met mijn jongste zoontje.
Ik sta al 2.5 jaar op een vaste plek (wel zo makkelijk voor Anne om mij te vinden). Daar staan ook een aantal mensen die ik ken van toen Anne nog op de psz zat en enkele moeders/vaders van kindjes uit haar klas. Af en toe wordt er volop gekletst, andere keren staan we gewoon rustig te wachten op onze kinderen. Ik heb er niet zo n moeite mee, idd gewoon lekker doen waar je jezelf goed bij voelt. Ik ben thuis dus ik breng en haal Anne en ze blijft niet over, dus sta vaak aan school. Ik probeer wel aan te komen rond de tijd dat de bel gaat, maar dan duurt het nog een aantal minuten voor ze buiten zijn.
@mamaMarije wrote:
loop er inmiddels 3,5 jaar rond en ken genoeg ouders en soms vind ik het juist wel lekker even alleen.
Nou ja alleen… heb altijd nog wel een kind of 2 bij me natuurlijk :lol: .
Maar ik breng en haal 99% van de tijd zelf en hier op het schoolplein bestaan ook wel kliekjes, maar daar weiger ik deel van uit te maken.
Dat deed ik al niet toen ik zelf op school zat (hoorde later van iemand van de middelbare school ‘ja maar jij leek altijd wel met iedereen overweg te kunnen, ook met die en die’ die en die waren dan juist of onzettend populair (boeiend) of juist helemaal niet (nog minder boeiend)
Als ik het leuk vind om even te kletsen met iemand dan staan er genoeg moeders en vaders die ik ken en soms komt er iemand naar mij toe. Ook prima.
Komen ze niet, ook goed, ik sta er geen uren, die paar minuutjes vermaak ik mezelf ook wel.
Zo doe ik het ook.
En ik sta hooguit 5 minuten voor de bel gaat op het plein, dus veel te praten valt er ook niet.