Sterkte ermee Bianca, je mag toch wel verwachten dat je als hierbij betrokken wordt en dat er overleg met jullie is, jullie kennen haar toch het beste??
Bedankt voor al die reacties. We zijn het weekend weg geweest en hebben veel gepraat. Deze week willen we op school het gesprek aangaan. Ten eerste willen we weten wat er vorige week besproken en besloten is. Ik vind het niet meer dan normaal dat we daarvan op de hoogte gehouden worden. Maar blijkbaar neemt school niet uit zichzelf contact met ons op :? . Terwijl vorig jaar de juf nog regelmatig naar me toe kwam ontloopt ze me nu. Tenminste, zo ervaar ik het. Het verbaast ons ook heel erg dat ze totaal nog geen verbreding en verdieping krijgt terwijl dat wel de bedoeling was. Wat dat aan gaat willen we haar graag op de jenaplan hebben, maar het is best moeilijk om de knoop door te hakken. Nu zit ze in het dorp op school en dan moeten we haar elke dag naar een ander dorp brengen. Maar als dat beter voor haar is moet dat. We vonden dat we school wel de mogeljikheid moesten geven om zich hier een weg in te vinden, maar het gaat veel te langzaam. Ze leren het vast (even optimistisch zijn), maar we hebben er niks aan als het ten koste van ons kind gaat.
We hebben school laatst een boek te lezen gegeven. ‘het slimme kind’, daar staat in hoe ‘deze’ kinderen leren en ook dat ouders hun kind het beste kennen 
'k Ben benieuwd wat ze daar mee gaan doen.
We zijn een paar maanden geleden lid geworden van pharos. Tot nu toe hadden we nog niet heel veel contact gehad. Yoni is 2x naar een spelletjesmiddag geweest. Afgelopen weekend is ze voor het eerst op kamp geweest. Ondanks dat ze eigenlijk nog te jong was heeft ze het heel leuk gevonden. We gaan nu zeker meer contacten opbouwen.
Goede ideeën heksje, maar ik kan geen grieks :mrgreen: We zaten zelf te denken aan frans. Mijn moeder woont in Frankrijk, dus dat komt wel goed uit. Dan kunnen we later de overstap maken naar spaans. Engels leert ze spelenderwijs ook wel, maar dat is inderdaad niet zo’n goed idee. Dat krijgt ze over een paar jaar op school ook al. Buiten school zit ze op schilderen en als ze haar zwemdiploma’s heeft wil ze denk ik op dans of muziek.
En nu moet ik eerst werken.
@Heksje wrote:
toen ik op de pabo zat maakte ik AL mijn lessen en materiaal zelf.
ik ben afgestudeerd ( als eerst van die school) op thematisch en projectmatig onderwijs.
deze manier van werken zit in mijn hart en ik kan haast niet anders…het geeft geen voldoening. mijn pedagogische normen liggen hoog, en mijn honger een kind het beste voor hem/haar te geven op vakoverschrijdende wijze zit diep.
Heerlijk hè, het onderwijs! @heksje wrote:
maar ik ken er genoeg die in de bieb hele boeken copieerden=, en nog nooit zelf hebben nagedacht over lesopbouw en inhoud.
die draaiden hun lesjes af en dat was het.
Vind ik heel erg triest…
@bianca68 wrote:
We hebben school laatst een boek te lezen gegeven. ‘het slimme kind’, daar staat in hoe ‘deze’ kinderen leren en ook dat ouders hun kind het beste kennen 'k Ben benieuwd wat ze daar mee gaan doen.
Een heel goed idee! Maar het is toch eigenlijk te triest voor woorden dat dit vanuit de ouders moet komen, terwijl de school toch vol hoort te zitten met professionals…
Ik ben het er mee eens dat je van school mag verwachten dat ze zich houden aan de afspraken. Ik vind ook dat de school moet aangeven wat ze kunnen bieden en wat niet. Blijkbaar hebben ze een aangepast programma en ze zeggen dat ze dat kunnen bieden. Dan moeten ze dat ook doen. Als ze hebben beloofd om het direct op te starten, dan moet het ook klaar liggen in week 1.
Wel wil ik even een kanttekening plaatsen: de opstartweken op een school zijn echt heel druk. Vooral om alle 'extra’s ’ op gang te krijgen. Dat moet gebeuren naast het wennen aan de klas en zicht krijgen op hoe elk kind leert (er is meestal een overdracht, heel goed is dat, maar een kind in het echie meemaken geeft mij een duidelijkere indruk). De eerste weken ben je bezig met de basisvoorwaarden voor het leren. Dus elkaar leren kennen (welke regels gelden in onze klas, hoe werken we hier, wat is de taakverdeling, wat gebeurt er als ik iets fout doe) en samen een fijne groep worden. Daarna heb je tijd om die kinderen die je nog geen zorg op maat hebt geboden dat wel te geven.
Als school heeft gezegd dat er nauw contact onderhouden zal worden met jullie als ouders, moeten zij dit ook doen. Komt de leerkracht hier niet aan toe (om welke redenen dan ook) maak dan zo snel mogelijk een afspraak om met de leerkracht een aantal data in te plannen waarop jullie contact hebben. Zo kan de leerkracht het niet ‘vergeten’.
Succes in elk geval, blijf aan die bel trekken totdat je merkt dat het niet werkt, en dan toch maar naar een andere school…
De juf die ze vorig jaar had is nu meegegaan naar groep 2. Daarom hadden we er best wel vertrouwen in. Ze zette zich vorig jaar echt voor Yoni in. Zocht informatie op en we hadden geregeld contact. We boden soms zelf dingen aan waar dan gebruik van werd gemaakt. Op een of andere manier is die samenwerking er nu niet meer. Als we aangeven een gesprek te willen worden we naar de ib-er gestuurd en gewezen op het spreekuur van het GZ. :?
Begin deze week heb ik gebeld met het zorgplatform, maar daar werd ik niet veel wijzer van. Op mijn vraag bij wie we terecht konden als het niet goed ging met Yoni kon ze geen antwoord geven. Ja, school. Hallo, daar gaat het juist niet goed en school wil niet luisteren. Toen ik vroeg waar wij dan terecht konden om over Yoni en school te praten (eventueel ander soort onderwijs) kreeg ik te horen dat ik zelf mijn beslissingen moest nemen. Ik heb geantwoord dat ik uitstekend in staat ben ben eigen boontjes te doppen maar dat een beetje ondersteuning soms wel handig is. Ik dacht dat het zorgplatform ingeschakeld was om Yoni te helpen, maar ze is puur om school te adviseren. Wat school er mee doet is hun zaak en hoe Yoni er onder is is niet belangrijk. Wat een rare wereld :shock:
Diezelfde avond kreeg ik een mailtje van de juf met het herziende handelingsplan. Waar niet veel in verandert is.
- Haar werktempo is te laag dus ze komt niet toe aan verbredend materiaal.
- De bouwkaarten pakt ze niet uit zich zelf dus daar is ze nog niet aan toe. Ze geeft aan liever te spelen. Ja, ze had hulp nodig maar zal dat niet vragen. Die pscychiater die haar vorig jaar getest heeft had ook aangegeven dat ze er voor wegloopt als het moeilijk wordt. Dan moet ze gestimuleerd worden en eventueel zelfs ‘verplicht’ om door te gaan.
- ze moet meedoen met de werkjes van groep 2 en dat mag op haar niveau, want ze mag er woorden bijschrijven En dan mag ze een boekje maken met dag, middag, avond en nacht met de woorden erbij. Leuk voor heel veel kinderen, maar Yoni deed dit op de psz al. Laat haar dan een boekje over de seizoenen maken. Heeft ook met tijd te maken, maar dan wat breder.
- om haar zelfstandigheid te bevorderen gaat ze nu 1 uur per week meedoen met gym in groep 3 (terwijl ze klein is en motorisch niet sterk). Ze zal niet goed kunnen meekomen. Dat is niet erg, maar omdat dat de enige les is waar ze met de volledige klas te maken heeft (ze krijgt nu 2x per week een uur les in groep 3) zal ze juist meer buiten de groep komen te staan. Zal haar zelfvertrouwen goed doen :think: . Wij hadden juist gevraagd haar de 2 dagen dat ze een uurtje meedoet met de les haar iets langer te laten blijven zodat ze in de pauze mee kan spelen. Dát kan in alle ontspannenheid zonder dat er een prestatie bij komt kijken.
De volgende dag kregen we op school een gekopieerd foldertje van plato in de handen geduwd. Hierin staan alle problemen die hb kinderen kunnen hebben en wat je ermee kan doen. Trainingen of cursussen. Als ze echt problemen heeft zal ik er zeker wat mee willen doen. Maar eerst moet ze goed in haar vel zitten. Want de problemen ontstaan op dit moment doordat ze geen uitdaging krijgt, steeds teleurgesteld wordt en niet op haar plek zit in deze klas. Ze wordt niet gewaardeerd om wie ze is en wat ze kan.
We hebben nu een kind thuis waar we de handen aan vol hebben. Zolang we haar thuis nog wat uitdaging kunnen bieden door een spelletje of samen lego bouwen gaat het goed. Anders is het 's avonds drama. We hebben de knoop doorgehakt en gaan op deze manier niet verder. Het is frustratie op frustratie.
Dinsdag hebben we de knoop doorgehakt en heb ik een mailtje naar de jenaplan gestuurd. Als er nog plek is wil ik haar daar heen hebben. Anders zoeken we een andere school. Maar op deze manier gaan we niet verder.
he wat jammer dit te lezen :?
en ook weer goed, dat jullie nu toch de knoop hebben doorgehakt.
ja ik herken je wanhoop…ouders moeten vooral zichzelf staande zien te houden in de wereld die school heet als het om hb gaat…het is vechten, helaas.
de punten die je aangeeft als knelpunten verbazen me deels, deels niet.
dat ze de kaarten niet zlef pakt kan ook gewoon betekenen dat ze andere interesses heeft momenteel…net als het doorwerken…als iets haar interesse heeft zal ze sneller en langer er aan werken…
meisjes presteren eerder onder.
en de gym oplossing is in sociaal oogpunt wel begrijpelijk, maar motorisch dus totaal niet…niet meekunnen komen verslechtert dan haar zelfbeeld en haar sociale status… gym is toch een gevoelige les daarvoor.
knap dat jullie nu verder kijken…ik ben benieuwd
:-*
1 ding wil ik idd wel deels beamen…hb is nu eenmaal een uitzonderlijke status in de maatschappij. Je kan als ouder niet verwachten dat de maatschappij zich aanpast aan je kind, zo zit de wereld gewoonweg niet in elkaar. Men kan naar elkaar toe groeien, men kan zich inspannen en waar mogelijk helpen en tegemoet komen…maar de massa bepaalt het tempo, de inhoud en hoe dingen gaan.
Als je je daar tegen verzet zal het leven zwaar worden.
Als je daar je draai in probeert te vinden en je kansen grijpt waar kan, en je aanpast waar mogelijk zal alles wat soepeler verlopen.
Ik heb heel wat ouders voor me gehad vol frustratie en woedde omdat niemand luisterde en niemand wat deed… of nooit tevreden waren met wat wel gebeurde.
Maar dat is een heilloze weg…ook in het ambachtsleven zit niemand te wachten op iemandn die een uitzonderingspositie afdwingt.
Het is niet makkelijk een hb kind te hebben of hb te zijn… het is schipperen en aanpassen maar met veel compromissen, en hier en daar een gouden greep is het wel heel leuk :inlove:
succes!
Wij vinden het ook jammer. Achteraf hadden we voor de zomervakantie al moeten besluiten naar de jenaplan te gaan. Maar school wilde het graag proberen en juf was vol enthousiasme, had allemaal ideeën. Ze ging mee naar groep 2 en had daar ook echt zin in. Ze is een hele lieve juf die het beste met iedereen voorheeft, maar weet eigenlijk ook niet waar ze moet beginnen. 't Was wel de eerste keer en daar hebben we natuurlijk alle begrip voor. Ach, en Yoni kon zo in het dorp op school blijven. Maar de jenaplan had ervaring met kinderen met een ontwikkelingsvoorsprong en daar wordt veel meer individueel gewerkt. We hebben dus erg getwijfeld. Ook hadden en hebben we niet veel vertrouwen meer in school. Het is vorig jaar erg uit de hand gelopen met Yoni en pas nadat we erg boos zijn geworden is er echt wat ondernomen. En die bagage hebben we natuurlijk wel meegenomen.
Al in de eerste week ging het mis. Het plan was klaar, maar daar was het ook mee gezegd. Wij hebben gelijk gereageerd en dat is verkeerd gevallen. Ik heb er alle begrip voor dat het opstarten moeilijk is, maar aan de andere kant is een goede start ook belangrijk. Er was totaal geen uitdaging of iets op niveau omdat ze bang zijn haar te overvragen. In haar bak zaten dezelfde boeken die ze vorig jaar ook had. De derde dag zat Yoni al te huilen in de klas. Teleurstelling omdat het niet was zoals ze verwacht had. Nu waren haar verwachtingen hoog en daar kan school niet aan voldoen, maar dit was wel heel erg de andere kant. En toen gingen we twijfelen. Kunnen ze het wel, verwachten wij te veel en hoe lang moeten we het aankijken. We moeten ze een kans geven, maar ten koste van wat? In de praktijk worden we - weer - buitenspel gezet en is een afspraak voor een gesprek blijkbaar heel moeilijk. Het is niet zo dat we complete inspraak willen, ik ben geen juf daar ga ik me niet mee bemoeien. Toen we van de week het aangepaste plan zagen en de aantekeningen die er bij stonden ten aanzien van de doelen zonk de moed ons in de schoenen.
Dus na 4 weken hebben we het besluit al genomen over te stappen naar een andere school. We willen niet weer hetzelfde meemaken als vorig jaar.
Wanhoop, soms. Yoni is een prachtkind, altijd al geweest. We hebben al veel problemen gehad omdat ze emotioneel dingen niet aankon die ze verstandelijk wel beredeneerde. Het is jammer dat we bijna alles zelf hebben moeten uitvinden. Al vaak op het cb aangegeven waar de problemen zaten, maar er is nooit iets concreets mee gedaan. We kwamen er zelf wel weer uit, maar wat hulp van buitenaf zou prettig zijn geweest. Vorig schooljaar zijn we in contact gekomen met pharos, waar ik al de nodige steun aan heb gehad. Al is het alleen maar herkenning.
We verwachten niet het onmogelijk van school. Ze kunnen niet hun hele lesmateriaal op Yoni aanpassen. Het moet een afwegen van zijn. Yoni zal zich gedeeltelijk moeten aanpassen, daar is niks aan te doen en waarschijnlijk niet eens slecht. Als de andere kant er ook maar is. Mijn ideale beeld is dat ze ‘gewoon’ meedoet met de klas en waar nodig verbreding en verdieping of gewoon andere stof krijgt. Nu is ze een uitzondering en een zorgleerling. Daar zitten we helemaal niet op te wachten. Ze moet gewoon meedoen met een eigen leerlijn. 't Is namelijk wel een kind, alleen eentje die iets anders denkt.
En verveling zal ze blijven houden. Vandaag kwam ze diep verontwaardigd uit school. Ze had in haar boek gezien dat ze de letters straks nóg een keer gaat leren. ‘Die ken ik al lang!’ Tja, straks komen de hoofdletters en toch zal ze die ook moeten leren.
Het is niet altijd makkelijk een hb kind (iets wat nog niet officieel getest is omdat ze nog zo jong is maar we mochten er wel van uitgaan). We lopen vaak tegen opvoedkundige problemen aan, waar we elke keer wel weer uitkomen. Ik werk met verstandelijk gehandicapten met gedragsproblemen en ben het nodige gewend, dat scheelt. Het is altijd opboksen tegen vooroordelen, nukkige instanties en nu dus de school. Maar over het algemeen genomen is het wel erg genieten. Ze zet me soms compleet voor het blok. Opvoedkundig soms een crime, maar ook genieten hoor. We zien haar hb als een talent waar ze trots op mag zijn. Ze heeft me geleerd hoe de werelddelen in elkaar zitten en verteld me waar de landen liggen (mijn topografie is niet zo sterk :mrgreen: ). En welke moeder heeft met haar dochter van 5 in de auto nou een heel gesprek over orkanen, aardbevingen, vulkanen, continentale en oceaan platen? Fantastisch toch?
heerlijk je verhaal :inlove:
hoe gaat het nu?
mijn cb begon er nu al over tav Tom :shock:
iets met appel en boom :shifty:
Dat laatste stukje in je verhaal: fantastisch! Jammer dat de school er moeilijk mee om kan gaan, maar ze heeft wel ouders die ermee om kunnen gaan. Misschien is dat ook wel een nadeel: instanties zien dat jullie je zelf wel redden en springen daarom niet bij? :think:
Het gaat nu een stuk beter. Er is veel gebeurd. We zijn contact gaan zoeken met een andere school (nog wel onder voorbehoud) en tegelijk contact gezocht met de kinderpsycholoog die haar getest heeft. Er is een gesprek met school gepland en ik heb alles op papier gezet. Het gesprek op school verliep moeizaam, maar de psycholoog zat er bij als bemiddelaar. Hierdoor zijn er bepaalde dingen doorgedrukt. Dat ze haar niveau moeten bepalen en hij gaf ons gelijk dat ze meer uren naar groep 3 zou moeten. De situatie was niet ideaal voor haar. Ons verhaal dat het niet goed ging met haar werd in eerste instantie niet naar geluisterd en bij ons neergelegd. Nu hebben wij ook onze fouten gemaakt in het hele verhaal, maar het is niet terecht alles bij ons neer te leggen. Dan is het wel prettig dat er een bemiddelaar bij zat, anders hadden we nog geen gehoor gekregen. Hij gaf aan dat hij vindt dat school, zeker de eerste jaren, dit moet kunnen. Wij als ouders moeten, naar Yoni toe, als een blok achter de school staan. Het probleem is alleen dat Yoni alles zo haarfijn aanvoelt dat ze het meteen doorheeft als we iets vertellen dat niet helemaal klopt. Dus dat zal moelijk worden, maar we doen ons best om vertrouwen te hebben.
Afijn, Yoni is nu getoetst waar haar niveau ligt, ze gaat langer naar groep 3, er is een tussenevaluatie voor volgende week gepland en in januari staat een nieuwe afspraak gepland waar ook de psycholoog weer bij zit. En Yoni zit weer een stuk beter in haar vel. Ze is een kleuter die zo nu en dan gewoon heel slecht luistert (en dus niet te straffen is :roll: ). Ze gaat weer lekker overal tegenin, komt blij uit school en we hebben al weken geen buikpijn ofzo meer gehad.
Dat is inderdaad een nadeel Biebels. Al vanaf haar 2de hebben we door dat er ‘iets’ is en hebben we regelmatig om hulp gevraagd. Maar wij redden het wel, kunnen helder uitleggen wat er is en hebben altijd wel een oplossing. Maar we wilden graag weten wát er was. En op een of andere manier is dat nooit echt goed opgepakt. Wel altijd de bewondering dat we het zo goed doen :roll: Leuk, zo’n compliment maar daar koop je niet altijd wat voor. Ik ben ook zo nu en dan een onzekere ouder die graag wil weten of ze het wel goed doet. Ook de juf kijkt erg tegen ons op. Wij durven het te zeggen als we het ergens niet mee eens zijn, kunnen over het algemeen goed verwoorden wat we bedoelen. Dat maakt dus de juf tegenover ons weer onzeker en ze voelt zich op een of andere manier snel aangevallen. Ze durft niet te zeggen als ze het niet met ons eens is of als we op het verkeerde moment komen. Dat krijg je dan achteraf te horen en dat is jammer, ik kan wel een stootje hebben. Mijn collega’s zeggen het ook als ik doordraaf :mrgreen: .
Ach, ik ben het van huis uit al gewend. Mijn zus werkt zich altijd in de nesten (nog) en ik redde me wel. Ik kreeg dus nooit hulp en steun. Heb altijd zelf mijn boontjes moeten doppen. Tot ik een keer in een boze bui heb geroepen dat ik ook weleens een beetje hulp en steun kan gebruiken. Ik hoef toch niet gelijk aan de drugs en schulden te maken om dat te krijgen. Maar ja, ik ben er wel volwassen van geworden. En ik kan me goed redden. Ach.
:-
ben wel blij dat de psycholoog de moeite neemt jullie op school en naar school toe te begeleiden
fijn dat het nu met hangen en wurgen beter gaat en ik :thumbup: voor een doorgaande en opgaande lijn
die juf moet volwassen worden en gewoon stevig in dr schoenen staan
het is HAAR vak en ze MOET zich in willen zetten voor ALLE kids, dus ook de jouwe :-
Ik heb niet alles gelezen, maar van wat ik gelezen heb vind ik idd niet dat je teveel van school verwacht.
Nu hebben wij afgelopen vrijdag een gesprekje gehad met de juf van Dirk. Dirk is op 17 november 4 geworden en zou dus 3 jaar moeten kleuteren. Het viel dejuffen (hij heeft er 2) op dat hij erg slim is. Hij is dus net 4 en kan al schrijven. Hij wil alles leren en heeft altijd zijn voelsprieten uit staan. Hij pikt de dingen heel erg snel op. Dit was de juffen van hem dus al na 2-3 weken opgevallen en vroegen ons om een gesprek. Zij wilden weten hoe wij met hem omgaan in bepaalde situaties en wat zij daar aan hebben. Ze vragen ons dus om advies. Ook gaat Dirk nu in overleg met ons naar groep 1 en volgend jaar naar groep 2. Dus hij slaat als het ware een groep over. Wel wordt er na die kleuterjaren bekeken of hij het ook sociaal en emotioneel aan kan. Als dat niet het geval is zal hij toch het 2e kleuterjaar overdoen. En ze werken ook met extra taken voor kinderen zoals hij. Hij kan zelfs soms al werkjes van groep 2 maken. Ja ze denken dus dat Dirk een meerbegaafd kind is.
Zo zou ik het ook aanpakken: in de kleuterjaren ‘op niveau’ aanbieden en dan aan het eind van groep 2 kijken of hij naar groep 3 kan. (meestal na de CITO, die wordt in januari afgenomen, maken we de balans op) Kan het niet, dan is er geen man overboord, dan kleutert hij gewoon verder. Kan het wel, dan is dat heel mooi en heb je nog tot aan de zomervakantie om het plan af te werken en door te geven aan groep 3.
Hoi Bianca,
ik heb een hoogbegaafd broertje en ik heb op het gymnasium bij een zeer hoog begaafde jongen in de klas gezeten en ik zou je heel graag wat op het hart willen drukken aan de hand van het volgende verhaal.
Toen ik 12 was zat ik in het eerste jaar van het gymnasium in Hilversum.
Bij mij in de klas zat Peter, 9 jaar oud en op zijn basisschool dachten ze tot aan zijn 8e dat hij niet helemaal 100% was, tot ze opeen bedachten dat hij gewoon heel slim was en hij 100% scoorde voor de citotoets terwijl hij in groep 5 zat. Half jaartje groep 8 en huppa naar het gymnasium.
Bij ons in de klas was hij de soorzender. Was drukker met de bijtjes, de langskomende vlinders en het bos tegenover de school. en haalde niet hoger dan vieren.
Aan het eind van het jaar ging hij van school en moest naar een speciale school in Amsterdam waar hij veel begeleiding zou krijgen.
Eigenlijk is hij gewoon steeds tussen wal en schip terecht gekomen en heeft niemand hem goed begeleid, zonde. Ook sociaal kon deze jongen natuurlijk nergens aarden en niemand wilde zijn vriendje zijn, want het was pas een kleuter en wij waren zijn spelletjes toch al lang ontgroeid…
Mijn broertje blekke ook hoogbegaafd. Had vaak ruzie met zijn juffen, vocht met zijn klasgenoten. Pure frustratie. Hij heeft ook 2 keer een klas overgeslagen op de basisschool, hoewel mijn ouders daar eigenlijk tegen waren, maar hij was niet te handhaven.
Hij is ook op het gymnasium gegaan en daar hadden ze nu wel een goede begeleiding. Extra lessen russisch, onder schooltijd, waardoor hij andere lessen miste en daar in relatief minder lessen zelfstandig doorheen moest.
Zo is hij gelukkig toch nog goed terecht gekomen. haalt nog steeds fantastische cijfers (4e klas en bijna 15 jaar) maar heeft door die extra uitdaging niet meer die agressie.
Ik denk dat het verstandig is om bij dergelijke kinderen extra stof buiten de standaard lesstof aan te bieden. Dus niet extra sommetjes, iets boven het niveau, want daarmee versnel je alleen maar nog meer. Maar echt grieks of Russisch, iets wat helemaal buiten het gewone lesprogramma valt…
succes met je fantastische dochter
Joelle: dank! :inlove: Maar wat een verhaal zeg. Dat gaat me altijd aan het hart…
Ik geloof dat je wilt zeggen dat je een hoogbegaafd kind beter extra lessen buiten het gewone programma kunt geven in plaats van de stof te versnellen? Dat is ook mijn mening hoor! Het moet echt per kind bekeken worden, als het sociaal gezien niet zal aarden in een hogere klas, wat is dan het nut? Die stof van het volgende jaar kan toch ook in het huidige jaar aangeboden worden? Maar bij de overgang tussen kleuters en groep 3 vind ik het een ander verhaal. De manier van werken veranderd, bij de kleuters is het meer spelen, bij groep 3 begint meestal het ‘echte’ werk. Niet dat het bij de kleuters niet echt is, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Vandaag mijn suggestie om een kind op niveau aan te bieden, en dan te kijken of hij/zij eventueel versneld naar groep 3 kan. Maar ALLEEN als het kind daar sociaal gezien aan toe is!
Er zijn genoeg materialen om een kind mee uit te dagen, maar het is wel even zoeken. Het lijkt mij wel een enorme uitdaging, maar wel heel erg leuk en leerzaam om een hoogbegaafd kind te begeleiden.
hmm, had het niet nagelezen en erg snel getypt. eten stond op… het spijt me van de slordige tekst. :oops:
Maar inderdaad Biebels, ik zou liever in elke andere richting gaan zoeken, dus eerder extra sport en activiteit bijvoorbeeld.
Ik begrijp dat Yoni iets achterloopt qua motoriek, waarom zou je zo’n meisje dan willen opsluiten in de lesbanken, dat ze zo voor loopt in ontwikkeling is natuurlijk lastig, maar haar klassen laten overslaan is juist voor haar sociale en motorieke vaardigheden waarin ze niet zo sterk is, minder goed.
Dus ik kan begrijpen dat ze nu sneller naar groep 3 gaat, maar dan moet je oppassen dat ze niet in dat tempo blijft voortsnellen en over 4 jaar in groep 8 zit.
Vaak vergeten we dat als je een kindje klassen laat overslaan je het kind weg haalt bij leeftijdsgenoten en een simpel voorbeeld. Als ze in de eerste klas middelbare school komt dan, gaan alle meisjes om haar heen borstjes krijgen, ongesteld worden en naar de jongens kijken.
Terwijl zij nog bezig is met de barbiepoppen en de pony’s op de manege.
En dat vind ik een heel lastig dilemma.
Natuurlijk moet je haar niet willen dwingen om zich niet te ontwikkelen. Maar laat haar alsjeblieft zich ontwikkelen in iets anders dan de schoolse dingen. Sport en spel, of handenarbeid, en als dat niet uitdaging genoeg geeft een vreemde taal of iets in die richting. Ik denk dat je haar zo bij haar leeftijdsgenootjes kunt houden waardoor haar sociale vorming niet bekneld raakt. Want juist hoogbegaafte mensen hebben het daar vaak al zo enorm lastig mee.
Voor de kerstvakantie is het besluit genomen haar wél naar groep 3 te laten gaan. Alleen de ochtenden, 's middags gaat ze naar groep 2.
Sociaal zit ze veel beter in haar vel nu. Ze past beter bij deze kinderen. Haar fijne motoriek is nog niet zo heel goed, hoewel ze niet achterloopt. Motoriek ontwikkelt zich over het algemeen naar kalenderleeftijd en ze is nog maar 5. Toch kan ze al verbazend goed schrijven. Alleen wat grotere letters dan haar klasgenoten en niet zo vloeiend. Maar dat komt vanzelf.
Met haar grove motoriek loopt ze ook niet achter, ze is alleen niet zo handig. Toch kan ze op een of andere manier met gym bij groep 3 ook beter meekomen :think:
Ze kreeg buiten school al van alles aangereikt. In groep 2 kreeg ze werk van groep 3, maar het was duidelijk niet voldoende. Op een gegeven moment zat ze thuis alleen nog maar te leren (ondanks onze aansporingen om ook te gaan spelen). Nu speelt ze na school weer. Of het echt een goede keuze is geweest naar de toekomst toe weet ik niet. Maar op dit moment is het wel heel goed geweest. Nu moet school hard werken om haar verbreding en verdieping aan te bieden (ze denken dat ze nu klaar zijn). Gelukkig hebben we nu 1 x in de 6 weken een gesprek met school waar de kinderpsychiater bij zit. Ook hij hamert op verdieping en verbreding en wijst ze erop dat ze nu niet klaar zijn. Ze behoort nu al tot de besten van de klas, dus er moet straks wel weer wat gebeuren om haar uit te blijven dagen. En gedeeltelijk moet ze zich aanpassen, wat ze op dit moment trouwens niet erg vindt.
Voor de kerstvakantie zaten we er weer mee dat school zich niet aan de afspraken hield. Na een goed gesprek met de ib-er over wat ik van ze verwacht komt er verandering in. Nou klinkt dat heel hoogdravend alsof ik degene ben die alles beslis, maar dat bedoel ik niet. We moeten het samen doen en in principe ligt de verantwoordelijkheid bij school, maar ik kan wel helpen. Ik verwacht niet dat ze zich aan alle afspraken kunnen houden. We zijn allemaal mensen. Maar ik verwacht wel dat de dingen met ons besproken worden. En dat we eventueel samen naar een alternatief kunnen zoeken. Zo weten we allemaal waar we aan toe zijn. Dus we zijn op de goede weg.
Een goede oplossing Chantal!
Dat zijn allebei bekende verhalen Joel, gelukkig is het met je broer goed gekomen. We doen er alles aan dat Yoni ook goed terecht komt. Ze is nog wel zeer gemotiveerd en nu hebben we aan alle kanten hulp, dat scheelt enorm.