Verschillende emoties op 1 dag

Ik heb nu al een paar dagen (bij nader inzien, al veel langer dan een paar dagen :roll: ) dat ik gewoon wil huilen om niets :frowning:



Dan zit ik te denken aan het afgelopen jaar, ziekenhuis dit en dat. Maar ook gewoon echt aan niets denken, of tv kijken, of bij muziek luisteren.



Voel me niet zo goed dan, maar dat is ook maar met momenten eigenlijk. Niet de hele dag door. Het heeft voornamelijk denk ik toch met Levy te maken. En ook met Lana eigenlijk. Want de band die ik met Levy heb, heb ik met Lana nooit gehad. Nog ben ik onzeker met Lana, maar niet met Levy. En het gekke is, als ik ergens anders ben met Lana, dan gaat het allemaal zo gemakkelijk met haar, en als ik dan thuis ben, dan lijkt er wel een schaduw over mij heen te vallen.



Nou ja, het gaat weer nergens over merk ik alweer. Mijn bui is weer over. Stom he, gaat echt zo van het ene naar het andere emotie hier in mij :think: :lol:



Ik lach er nu wel weer om, maar het is gewoon eigenlijk heel vervelend dat ik verschillende buien op 1 dag ervaar.



Iemand die dit herkent (of was het nu herkend :doh: )?

denk dat je nu aan het verwerken ben…het is nogal niet wat geweest dit jaar… en vorig jaar…

en dan heb je morgen nog…wat natuurlijk ook de nodige emoties losgooit…

je emmertje is een beetje vol :hug:





enne Dave is thuis ook heel anders dan ergens op visite… dus mijn emoties jegens hem verschillen ook, meerdere malen per dag :mrgreen:

das gewoon zijn gedrag wat bij mij iets oproept…





herkent :wink:

Ik herken je gevoel, wij hebben met Tes ook een rotjaar achter de rugg, we waren haar bijna kwijt geweest en ze heeft veelvuldig in het zh gelegen. Het is de verwerking die je nu doorgaat, mocht je er zelf niet uit komen meid, ga dan ajb praten met je huisarts, ik heb ook een soort van traumaverwerking gekregen van een specialist heeft mij erg goed gedaan.



Nu Tes bijna een jaar is en wij een klein jaar geleden (ook de ka) niet hadden gedacht dat ze er nu nog zou zijn merk ik dat ik het jaar weer vaker laat passeren en ik heb daar ook last van in mijn hummetje, tis allemaal niet niets…



Als je wilt PB-en mag dat altijd.



Verder geef ik je een hele dikke knufff :hug: Rustig aan, denk goed aan jezelf en luister naar je lichaam :-*

Hey meid. Soms komt het verwerken van emotionele gebeurtenissen pas veel later opzetten. Meestal als je leven rustiger geworden is. Ik herken wel het snelle op en neer gaan van buien, op 1 dag. Ik maakte laatst de fout om naar Eastenders te kijken en een van de karakters daar werd opgenomen met Bi-polar disorder. Ik heb enorm zitten brullen. Niet een klein traantje weppinken, maar genant hardop huilen en snotteren en splutteren alsof de wereld verging. :oops:



En over het anders zijn met kinderen thuis en buitenshuis…ik zeg altijd tegen Noah dat ik hem overal zonder enig probleem mee naar toe kan nemen…behalve naar huis. Ik denk dat ik mijn kinderen en hun gedrag deels door de ogen van een ander bekijk als ik op stap ben met ze, en dat ik me dan minder druk maak om kleinigheden. Maar thuis heb ik geen barometer om mee te vergelijken, en dan is iedere kleine onnozele mistap van mijn kinderen al heel snel een enorme misdaad.



Tegenwoordig tel ik niet meer tot 10. Tegenwoordig tel ik wat langer door. Ik heb de 100 nog niet gehaald… :shifty:



Anyway…als je moet huilen, dan huil je. Better out than in. En je hebt hier genoeg steun in kok-innetjes en mensen die weten waar je doorheen gaat.



EN tenslotte… :hug: :hug: :hug:

Ik herken het wel.

Ik loop nu al een tijdje bij de psycholoog om de dingen es op een rijtje te zetten.

Het leek me niks voor mij, maar zie het nu toch als een zegening.

Dat heet verwerking zoals meerdere dames al aangeven. Dat komt wanneer het je het minst goed uitkomt…als je net dat rustige moment voor jezelf hebt. Of ergens van aan het genieten bent.

Op het moment dat Levy bv ziek is kun je niets anders dan doorgaan. Je bent nodig en kunt dingen die niemand anders kan overnemen incl zorgen maken. Je hoofd is dan zo druk met alles dat verwerken op dat moment echt niet gaat. Ik noem dat ‘standje overleven’. En vaak hoort daar een soort afsluiten voor emoties bij. Maar al die emoties verdwijnen niet, die komen later onherroepelijk alsnog eruit.

Eigenlijk is het deels wel bemoedigend dat het bij jou idd met stukjes en beetjes is. Zo verwerk je ook stukje bij beetje in plaats van ineens waardoor je in een negatieve spiraal terechtkomt. Dus laat maar komen die rare emo-momenten dan nietwaar? :shifty: Als je het gevoel krijgt dat de negatieve emoties de overhand gaan krijgen (je had toch ook een Prenatale Depressie? Dus ws herken je de gevoelens dan wel) hulp inschakelen, en zodra jij jezelf er niet meer prettig bij voelt al die kleine momenten elke dag weer ook hulp inschakelen. Je bent niet gek dan, je werkt alleen aan je eigen geestelijke gezondheid. :thumbup: