Ik zou het niet erg vinden als mensen mij vertellen wat ze gaan krijgen, maar de namen wil ik pas weten als het kindje geboren.
Mijn vriend en ik weten wat het word, mijn ouders weten wat het word en voor de rest moet iedereen netjes wachten tot ons humpie geboren is. Vrienden van mij vroegen ook al "wat word het en hoe gaat het heten, want straks hebben we dezelfde naam uitgezocht " ( zij was 2 weken korter zwanger dan ik was ) Haar zusje had namelijk ook dezelfde naam uitgzocht als hun hadden gedaan …
Ik vond het ook niet zo leuk eigenlijk, die ene keer dat iemand de naam al wel verteld had. Voor mijn gevoel was idd de verrassing er helemaal af.
Wij hebben het geslacht de ene keer niet geweten, tweede keer wel en geprobeerd geheim te houden wat jammerlijk mislukte en de derde keer hebben we het gewoon aan iedereen verteld.
Namen vind ik zowiezo iets geks, wij wisten het zelf nooit voor de baby er was en bewonderd was, ik zou het ook heel raar vinden om de baby ind e buik al met een naam aan te spreken. Eerst eens zien of de naam die wij bedenken wel bij dit kindje past.
Ik heb ook begrepen dat het heeeel erg Nederlands is om niet te weten wat het geslacht en de naam is. Zijn weinig landen waar dit ook een traditie is.
Na veel twijfelen zijn wij ook traditioneel gebleven: we hadden twee namen, alle kleertje in naturel en het kamertje in regenboogkleuren. En na de geboorte moesten we echt kijken ‘wie het was’ :inlove:
Lang leve mijn moedergevoel ik dacht een jongen :shifty: maar het is toch echt een pittige meid :inlove:
Ik vind het de keuze aan de ouders of ze namen en geslacht willen weten en vertellen.
Wij hebben het beide keren direct verteld. Ik irriteer me een beetje aan de soms beledigende reacties van mensen die dit niet op prijs stellen en vinden dat we de verrassing eraf hebben gehaald. :shock: Ons kind is toch geen verrassingsei! Ook snap ik niet dat de verrassing na 20 weken minder groot is dan na 40 weken.
Het is een typisch nederlands iets naar mijn idee. Prima als iemand het niet wilt weten of wel weten, maar het liever niet deelt. Dit respecteer ik ook. Ga ook niet beledigd reageren. Jammer dat er altijd zo geoordeeld wordt over elkaar.
@Fraukje wrote:
Ik vind het de keuze aan de ouders of ze namen en geslacht willen weten en vertellen.
Wij hebben het beide keren direct verteld. Ik irriteer me een beetje aan de soms beledigende reacties van mensen die dit niet op prijs stellen en vinden dat we de verrassing eraf hebben gehaald. :shock: Ons kind is toch geen verrassingsei! Ook snap ik niet dat de verrassing na 20 weken minder groot is dan na 40 weken.
Het is een typisch nederlands iets naar mijn idee. Prima als iemand het niet wilt weten of wel weten, maar het liever niet deelt. Dit respecteer ik ook. Ga ook niet beledigd reageren. Jammer dat er altijd zo geoordeeld wordt over elkaar.
Ben ik met je eens. Het ene is niet beter dan het andere ofzo en wat ik bedoelde met dit topic was meer van ‘hee kijk eens hoe het per land/cultuur verschillend (qua acceptatie ook) kan zijn!’.
Persoonlijk vind ik het ook niet aan de orde of je het kindje dan nog niet gezien hebt of ‘kent’. Op een spiritueel vlak idem. Ik draag mijn kindje 9 maanden in mij. Ik ben verweven met haar aura, haar ziel, haar energie of hoe je het noemen wilt. Hoezo ken ik haar niet? Niet meer of minder dan als ze geboren zou zijn. Zeker omdat je hier in NL 3 (werk)dagen heb om dan wel die ‘perfecte’ naam bij je kindje te verzinnen…
Ze is hier al op aarde, als je daarin gelooft zou je kunnen zeggen; ze is al geïncarneerd. Een geboorte verandert daar weinig aan.
Je bouwt doorgaans al zo’n enorme band op met je kindje, tijdens een zwangerschap. Ik vind het heerlijk om de kleine bij naam te noemen. Dat voelt voor mij nog dichterbij dan dat ze al is.
Desondanks ben ik dan wel weer kieskeurig met wie ik dan zeg welke namen het zijn. Die zwangere vriendin die 10 weken eerder bevalt dan ik, zeg ik ze niet. Maar stief-oma wil al los op zelfgemaakte kleertjes, 'tuurlijk mag ze de naam weten als ze dat wil! verheugt zich nu al op schattige zelfnaai jurkjes en tasjes met naam erop.
Ik zag gister nog een vrouwelijke stand up comedian, die zei:
Hoezo verrassing? Het is een jongen of een meisje, ik zou pas verrast zijn als het een puppy was! En in mijn familie komen geen puppy’s voor.
lol
In Oostenrijk is het ook heel gewoon om het gewoon te weten én te vertellen. Een vriendin van mij is onlangs nog bevallen van een tweeling en wilde best vertellen dat het 2 jongetjes waren, maar de namen wilde ze nog even geheim houden. Blijkbaar heeft ze een aantal n/rare opmerkingen erover gehad, want ze was heel blij dat ik zo ‘begripvol’ reageerde…
Mijn achterneef daarentegen wilde niet weten of het een meisje of een jongetje was, maar vertelde wel al aan iedereen wat de naam zou worden voor een meisje en wat de naam zou zijn voor een jongetje, tja…
Wij wisten 2x dat we een jongen zouden krijgen. Bij Jasper hebben we het redelijk geheim kunnen houden, maar bij Robin hebben we ons toch een aantal keer vreselijk versproken :shifty: , vond mijn schoonfamilie erger dan wij volgens mij 
Mijn ouders en vriendinnen wisten het dan ook gewoon, dus dat was makkelijk.
Toch zou ik niet zo snel de naam van tevoren vertellen: namen zijn zo persoonlijk en iedereen heeft er wel wat over te zeggen. Zo heb ik al bij 3 goede vriendinnen en bij mijn moeder gepolst hoe onze eventuele meisjesnaam aan zou komen: mijn moeder vond hem prachtig, mijn vriendinnen vonden het duidelijk niks. Dat deed ik overigens ook alleen maar omdat ik zelf zo twijfel: het is een prachtige naam, maar kun je daarmee een kind in NL naar school sturen :think: ???
En tja, uiteindelijk moet je toch zelf kiezen en moet de naam bij jou en je gezin passen, dus is het maar de vraag of je op het commentaar zit te wachten. Als je het pas bij de geboorte verteld zijn er toch minder mensen die negatief reageren en soms moet een naam ook ‘groeien’. Zo waren mijn ouders in het begin niet zo blij met de naam Jasper, maar nu vinden ze hem bij ons, en hem horen
@Fraukje wrote:
Ik vind het de keuze aan de ouders of ze namen en geslacht willen weten en vertellen.
Wij hebben het beide keren direct verteld. Ik irriteer me een beetje aan de soms beledigende reacties van mensen die dit niet op prijs stellen en vinden dat we de verrassing eraf hebben gehaald. :shock: Ons kind is toch geen verrassingsei! Ook snap ik niet dat de verrassing na 20 weken minder groot is dan na 40 weken.
Het is een typisch nederlands iets naar mijn idee. Prima als iemand het niet wilt weten of wel weten, maar het liever niet deelt. Dit respecteer ik ook. Ga ook niet beledigd reageren. Jammer dat er altijd zo geoordeeld wordt over elkaar.
Mee eens :thumbup:
Net alsof je dan als je alles al verteld hebt aan iemand, en hun dan het geboortekaartje krijgen zo reageren vanne; ja en? Wist ik toch al, verrassing was er al af voor mij :roll:
Vind ik persoonlijk ook altijd een vreemde beredenatie, dat de verrassing er dan al af is.
Vriendin van mij wist de naam van Yari al (zelfs wanneer ik ingeleid zou worden), nou de verrassing werd er niet minder om hoor, toen hij geboren was.
Ik zou willen dat het meer geaccepteerd was om namen al te verklappen… had me een hoop rotgevoelens bespaard.
Hier willen ze het persee niet weten en vonden ze het al zo-zo dat we het geslacht wisten.
Maar dan word de kans op een zelfde naam wel kleiner en ook de kans dat je op t laatste moment nog wat anders moet verzinnen.
Zo was ik gelijktijdig zwanger met 2 schoonzussen en vanaf dat wij wisten dat het een jongen werd had ik willen zeggen… en we noemen hem Lukas, Luuk…
Maar dat kon niet en toen beviel mijn schoonzusje… LUUK… jawel.
Had je het op voorhand kunnen zeggen, dan had je ontdekt dat het dezelfde naam is en er desnoods voor kunnen kiezen om het gewoon te doen. Nu zijn we naar een andere naam gaan kijken en dat werd Tycho… zo werd vervolgens een veulen genoemd… was ook dan handig geweest als ik het had mogen zeggen, mijn schoonvader had dan een andere naam gekozen voor zijn veulen.
Toen werd het Ruben en toen werden er ineens machtig veel Rubens geboren… en toen kozen we uiteindelijk dus voor Peter.
Nu was ik weer gelijk met 2 anderen zwanger, 1 een maand eerder dan ik uitgerekend, 1 een maand later.
Gelukkig had de eerste een andere meisjesnaam… want ik heb echt gezegd tegen haar… " wij hadden de naam al met 7 weken zwangerschap en wat er ook gebeurt, ik ga hem niet veranderen, ook niet als jij dezelfde naam hebt" Toen vroeg ze… zeg me dan de eerste letter, dan weten we misschien sneller hoe en wat. Toen zei ik S en zij had een R…
Hier werd het Suus, bij haar Roos.
Een maand later beviel de ander van een jongen en zij gaf de naam die wij hadden gedaan als Suus een jongen was geweest… Wij hadden Martijn, zij Tijn…
Op zulke momenten denk ik echt… mensenkinderen, word es wat makkelijker daarin. Dan hoef je wat minder op hete kolen te zitten of te balen als iemand dezelfde naam heeft.
Hier heb je zeker een punt in, Cell, maar ik denk ook dat het een beetje te maken heeft met het feit dat mensen er te veel waarde aan hechten dat een naam (binnen een familie bijv.) uniek is. Vroeger hete opa Jan, mama Janneke, zoon weer Jan en dochter Jantje, niks aan de hand, nu mogen er geen 2 kinderen in dezelfde familie/vriendenkring dezelfde naam hebben… :think:
Een vriendin van mij heeft mij wat dat betreft aan het denken gezet: zij wist al jaren, dat ze, mocht ze ooit een dochter krijgen, deze LENA zou noemen. Dat heeft ze een paar jaar geleden tegen mij verteld, maar ook tegen een aantal andere vriendinnen. En, nog geen jaar later beviel een van haar vriendinnen van een meisje, genaamd LENA. Ikzelf zou daar niet van gediend zijn- als ik heel eerlijk ben :shifty: - en zou het mijn vriendin best kwalijk nemen. Zij heeft er geen punt van gemaakt. Haar redenatie was: voorlopig ben ik niet zwanger, wie weet hoe lang dat duurt, wie weet of ik ooit een meisje krijg en dan noch: noem ik haar toch lekker Lena. Het is niet zo dat ze in een huis opgroeien of zo, en later op school kan er ook best een andere Lena in haar klas zitten… En ja, ik kon haar alleen maar gelijk geven :shifty: Overigens heeft deze vriendin al tijdens haar zwangerschap aangeven dat hun dochter Lena zal heten, dus mijn vriendin had wel de kans om er iets van te zeggen, voordat het te laat was
Wij hebben de naam voor een jongen en meisje ook al klaar en dat heb ik vanaf het begin van de zwangerschap bekend gemaakt. Niet de namen, maar wel dat het deze namen worden en dat we ze niet veranderen als bijvoorbeeld vrienden dezelfde naam zouden hebben. De jongensnaam had ik zelfs al toen ik nog niet zwanger was…
Mijn moeder is ook aan het gissen naar de naam, maar ook aan haar vertel ik het niet. Het geslacht weet ze wel…
@blue_fairy wrote:
Persoonlijk vind ik het ook niet aan de orde of je het kindje dan nog niet gezien hebt of ‘kent’. Op een spiritueel vlak idem. Ik draag mijn kindje 9 maanden in mij. Ik ben verweven met haar aura, haar ziel, haar energie of hoe je het noemen wilt. Hoezo ken ik haar niet? Niet meer of minder dan als ze geboren zou zijn. Zeker omdat je hier in NL 3 (werk)dagen heb om dan wel die ‘perfecte’ naam bij je kindje te verzinnen…
Ze is hier al op aarde, als je daarin gelooft zou je kunnen zeggen; ze is al geïncarneerd. Een geboorte verandert daar weinig aan.
Je bouwt doorgaans al zo’n enorme band op met je kindje, tijdens een zwangerschap. Ik vind het heerlijk om de kleine bij naam te noemen. Dat voelt voor mij nog dichterbij dan dat ze al is.
Grappig om te lezen, ik heb het weleens gedaan, de baby bij de naam noemen. Bij onze dochter stond de naam wel min/meer vast, want de ‘reservenaam’ was echt een reservenaam, we vonden die eerste gewoon het mooist. Maar dat voelde zo vreemd, ongemakkelijk. Het was nog gewoon '‘poppetje’ noemde ik haar veel.
Bij onze jongens moesten we wel echt nog kiezen uit 2 of 3 namen. Omdat we daar tijdens de zwangerschap gewoon echt niet uitkwamen. Met de baby in de armen werd het meteen duidelijk
Overigens waren er dan wel goeie vriendinnen die bijv onze ‘top 5’ kenden.
Wat jij zegt snap ik wel Cell, dat lijkt me ook irritant… maar ja, ik kan me dus ook voorstellen dat mensen dat liever niet al bespreken.
Bij beide kinderen hebben wij meteen het geslacht verteld. Bij Kaylee hebben we niemand de naam verteld, bij Jayden wel. De mensen die mij kenden wisten al dat ik Jayden een geweldige naam vind en dat ik die naam aan een zoon wilde geven. Dus toen bleek dat ik zwanger was van een jongetje waren er een paar reacties al “oooo een Jayden dus” :mrgreen: :inlove: Ik vertelde het ook aan mensen die het nog niet wisten, maar dat vond Sydney uiteindelijk toch niet zo leuk, dus daar ben ik toen mee gestopt. Maar van mij had iedereen het mogen weten.
Over dezelfde namen… je kan er toch niet altijd wat aan doen. Mijn zus heeft momenteel een relatie met iemand die al een kindje heeft… En dat jongetje heet Jayden. Tsjah Als die bij elkaar blijven krijgen we dus toch nog 2 Jaydens in de direct familie…
Wij willen dus absoluut niet weten wat het wordt. Wij laten ons verrassen bij de geboorte. Ik heb het idee dat dit nogal zeldzaam aan het worden is. Familie, vrienden en collega’s vinden het namelijk hoogst apart en zelfs een beetje onbegrijpelijk dat we niet willen weten wat het wordt…
Maar wij kunnen onze nieuwsgierigheid wel bedwingen tot de geboorte. Ook vinden wij het persoonlijk niet noodzakelijk om in verband met de aanschaf van babyspullen het geslacht al te weten.
Mijn schoonzus wist dus ook al voor de geboorte dat ze een jongetje zou krijgen en verkondigde ook al vol trots de naam aan ons. Mijn vriend en ik vonden dat beiden een beetje jammer. Ik hoor zulke dingen het liefst na de geboorte. Het enige wat nog een beetje een verrassing zou zijn was wanneer het geboren zou worden en hoe het eruit zou zien.
Bij mijn zusje was dat dus anders. Die wisten niet wat het zou worden. Mijn vriend en ik waren de dag zelf in de dierentuin en werden gebeld door mijn zwager…We waren de trotse oom en tante geworden van een jongetje! Was toch spannender om het niet te weten van te voren. Wij wisten namelijk wel dat ze lag te bevallen.
Sommigen hier vinden het raar dat mensen het jammer vinden dat het verrassingseffect weg is als je vantevoren het geslacht en de naam vertelt. Maar sorry, zo is mijn gevoel nu eenmaal. Als er iemand zwanger is, kijk ik vol spanning met degene uit naar de bevalling. Ik kan het niet goed uitleggen, maar vind het gewoon een beetje jammer om vantevoren dus al te weten wat het wordt en hoe het zal gaan heten.
Kun je je voorstellen dat ik niet meer weet wat wij aan het doen waren toen mijn schoonzus beviel van haar zoontje, maar dat wij nog wel weten wat wij aan het doen waren toen mijn zusje beviel van haar zoontje…De impact is toch iets groter als je niets weet. Tja, kan er niks aan doen, het is gewoon een soort gevoel.
Schoonfamilie is dus hartstikke nieuwsgierig en proberen zelfs de namen van ons los te peuteren (die wij al hebben voor een jongetje en een meisje). No way dat ze dat van ons te horen krijgen. Ze wachten maar mooi tot de geboorte. Zolang als wij het geslacht niet weten, kunnen we onze mond ook niet voorbij praten.
Persoonlijk houden wij dus meer van het verrassingseffect: zowel voor onszelf als onze omgeving. Er is al zo weinig een verrassing meer tegenwoordig…
Laat ik het zo stellen: wij weten wel wat het wordt…een BABY! 8)
Wij hebben wel verteld wat het word.Alleen de naam houden wij nog even geheim… SM probeert ook via zoonlief de naam los te peuteren. Dus die hebben we maar voor het moment Harrige harry genoemd…
Ben zo bang dat de kleine het verklapt en daar heb ik nou echt GEEN zin in 
Moet toch iets geheim blijven :mrgreen:
Vind het altijd zo grappig als mensen het hebben over ‘wat het wordt’ want ja eerlijk is eerlijk: het was al een jongetje of een meisje bij de bevruchting 
:lol:
Wij weten wel wat het word en voor de rest moet iedereen wachten tot ons humpie ( zo heet het nu ) geboren is. Hetzelfde als met de naam.
Dan word er gevraagd of we al een naam hebben. Ja hebben we zowel voor een jongen als een meisje. Jongensnaam hadden we al in gedachten voordat we zwanger waren …
mijn schoonmoeder is nu al beledigd dat wij het geslacht straks voor ons willen houden
ze wil graag spullen op kleur roze/blauw kopen
en wij willen dat dus absoluut niet vinden dat vooral bij babies gewoon niet leuk
dus wij houden het lekker stil en hebben haar nu dus al op zoektocht neutraal gestuurd wat ze niet leuk vind
Dat kan ik me ook wel weer voorstellen hoor, maar ja, als een ander zwanger is kan je toch niet zeggen ik vind het leuker shoppen dus ik wil het weten :lol:
Ik heb het zelf wel… Ik wil heel graag gaan naaien voor de baby en daarvoor zou ik het wel graag willen weten (we zijn er nog niet over uit), als ik het niet weet ga ik denk ik ook niets naaien… kan ik toch geen leuke stofjes (of kleertjes) vinden.