Mitchell is altijd al heel erg verlegen geweest,ook op de psz deed hij niet mee met bv de dansjes enzo.Nu zit hij op de basisschool en volgens de juf gaat het goed in het begin inderdaad verlegen maar nu geeft ie gewoon antwoord.het enige waar ik nu mee zit is als er iemand (een bekende ofzo)iets vraagt geeft ie gewoon geen antwoord.ik vind dit best vervelend maar hij zegt niks.verder als er iemand bij ons binnen komt of als we ergens anders zijn kan ie z’n eigen ineens beginnen aan te stellen heel gek doen (lopen,praten) met dingen gooien etc.Ik weet hier niet goed mee om te gaan.wie herkent dit of wie heeft er tips.Anders misschien ff langs de ha om te vragen of ik misschien naar een pedagoog ofzo moet.Zijn vader is ook zltijd heel verlegen geweest en nog steeds wel wat,hij heeft het liefste dat we er nu iets aan doen omdat het op latere leeftijd vervelend is.
Herkenbaar!!! Mijn oudste had dit ook.
Ook ik wilde direct hogerop (ook uit eigen ervaring als kind). Mijn man vond dat we het gewoon moesten negeren, of soms benoemen. Dus zeggen: je zegt niets terug, ik denk dat je dat moeilijk vindt (zoiets bijvoorbeeld). En bij het rare gedrag bij visite negeerden we zoveel mogelijk.
Ik moet zeggen dat het nu veel beter gaat. Hij is niet haantje de voorste, maar zeker niet meer heel verlegen. Wanneer hij voelt dat er geen punt van gemaakt wordt en dat hij mag zijn hoe en wie hij is, en er geen dingen van hem gevraagd worden die hij niet kan en wil, dan zal hij langzaamaan zekerder worden, en meer durven, en gaat de spiraal omhoog.
Het gevoel hebben dat je verlegenheid eigenlijk niet mag of stom is geeft juist extra druk, dus nog meer moeite.
Lang verhaal, hopelijk heb je er iets aan :oops:
hier ook eentje
Dave slaat geheel dicht en zegt niets meer…
ach gaat vanzelf over…