Tyg heeft er nogal een handje van…
Bij sommige mensen, vooral mensen die heel veel initiatief nemen naar hem toe, draait ie zijn hoofd of zijn ogen weg en hij praat of lacht er niet tegen.
Het is niet alleen bij mensen die hij niet kent, want hij maakt met wildvreemde mensen op straat dus wel (op een erg lollige manier) contact.
Maar juist bij mensen die hij wat vaker ziet reageert ie dus bijna niet.
Soms doet ie het zelfs bij mij
maar als ik dan zeg: hee joh, doe ff normaal, ik heb je wel door
dan kijkt ie me aan en ligt ie in een deuk.
Maar bij andere mensen vind ik het dus moeilijk om in te schatten of het niet gewoon verlegenheid is, of dat hij toch die mensen bewust aan het negeren is.
Op de creche is er 1 bepaalde leidster bij wie er dus nog geen lachje vanaf kan bij hem. Maar ook bijvoorbeeld bij mijn vader in Spanje: hij heeft hem 3 van de 4 weken niet aangekeken (ja… wel als mijn vader de andere kant op keek!) Maar als mijn vader dan weg liep, dan zat ie honderduit te praten over opa tegen iedereen!
wat is dit toch?
is het herkenbaar
en hoe ga je ermee om?
Ja hoor, herkenbaar…
Mijn kinderen hebben/ hadden dat ook… Zij vinden het ook niet fijn als een vreemde volwassene heel direct contact zoekt. Ik laat ze gewoon hun veiligheid bij mij zoeken en verder doe ik er niets mee, mits het echt te erg wordt dat ik geen stap meer kan verzetten doordat er een aan mijn been hangt, dan zeg ik er wel wat van… :mrgreen:
Ik merk dat als ik ze laat gaan en het contact zoeken uit het kind laat komen, het meestal wel goed komt… Dat gebeurt dus op straat of in de supermarkt, het spontane contact met wildvreemde komt dan wel van mijn kind af, hij of zij bepaald hoe en wat…
Toch zijn er sommige situaties waarbij een hand geven niet te mijden is. We doen dat dan samen…
En ja, ik vind ook niet iedereen even prettig om mee om te gaan, kinderen hebben dat ook! Dus een juf negeren of juist er mee weg lopen, is volgens mij heel normaal!
okee :thumbup: , maar gaat het vanzelf over?
Anne moet af en toe een paar minuten wennen bij iemand, maar al snel is ze los. Die paar minuten laten we haar even met rust en haar eigen gang gaan. Verder is ze gelukkig (of juist niet gelukkig) bij iedereen heel open.
Ja, mijn oudste is nu 6 en ik heb er al een poos geen last meer van dat hij zo reageert op vreemden.
Ach, ik schuif veel onder de noemer het is een fase! :mrgreen:
En dat werkt wel, alles heeft tot nu toe een bepaalde periode geduurd en geleidelijk aan is het over gegaan…
Succes!
het is wel herkenbaar.
levi wil ook niks met zijn opa te maken hebben. piept als hij hem oppakt enz enz.
als opa de andere kant op kijkt dan probeert hij toch weer opa`s aandacht te trekken.
wat het is zou ik je niet kunnen zeggen.
het zullen wel met kinderlijke gedachtens te maken hebben die wij niet snappen, snap je 
:mrgreen: .
maar zal wel weer overgaan hoop ik 
ja bij vreemden vind ik het wel normaal dat ie niet meteen contact wil
maar hij doet het dus bij mensen die hij een paar keer per week ziet ook :roll:
Isabel doet het ook, ik merk vooral dat als ik probeer te stimuleren of eens zeg van doe even gewoon of ga even lekker spelen ofzo (want ze kan dan ook zo gruwelijk irritant aan je kleven) dat het erger wordt!
Als het te lang duurt dan raak ik geiriteerd en als ik bozig wordt dan kan ze heel verdrietig worden echt alsof de wereld vergaat.
Ik heb dus echt de indruk dat het niet bewust negeren is, maar meer "gevoelens"ofzo waar ze geen raad mee weet (ze is heeeeel gevoelig).
Ik probeer het dus eigenlijk maar te negeren en vooral om niet te puchen. Ik heb ook meestal de neiging om haar een beetje te beschermen door anderen te zeggen haar niet te snel te benaderen maar haar even met rust te laten.
Tsja…lastig he! ik hoop dus ook dat het een fase is (al duurt deze hier al heeeel lang) Als baby deed ze dit al.
ja tygo dus ook…
als baby kon ie bepaalde mensen aanstaren
nu nog
soms worden anderen er een beetje ongemakkelijk door
en bij bepaalde mensen kijkt ie dus helemaal niet
ik denk soms ook dat het met gevoeligheid te maken heeft
maar af en toe vind ik het zo raar
voorbeeldje van gister:
we kwamen op de kermis zijn vriendje van de creche tegen
(daar speelt ie dus elke dag mee)
hij draaide zijn hoofd weg en bleef weg kijken
met zijn mond stijf dicht
gek toch?
ja ik snap wel dat het natuurlijk niet ‘klopt’ als je vriendje ineens in een andere omgeving is
maar totaal geen reactie, behalve wegkijken…
je zou toch zeggen dat ie hem moet herkennen
Ja, dat zou Isabel ook zo kunnen doen…
Vind het ook vreemd en soms ook gewoon irritant :roll: dan denk ik echt doe eens even gewoon :mrgreen:
Maar goed…helpt toch niet.
Blijf toch het geveol hebben dat het met gevoelens te maken heeft al is het niet altijd duidelijk hoe of wat.
Als baby keek ze mensen echt met zo’n frons aan en die moesten haar dan ook echt niet oppakken hoor.
Ik denk ok echt dat Tych dat jongetje vest wel kent, maar hij is daar gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.
Isabel is ook heel gevoelig voor dingen die anders gaan dan dat zij ze had verwacht of eigenlijk graag wil. Groot drama kan dat dan worden. Maar dan kunnen dat soort buien ook wel komen.