:hug:
vind het echt heel erg meid!
Ik vind het slopend vooral de onwetenheid hoe het gaat dit proces.
:hug: :hug: och meid toch, weet niet goed wat ik,moet zeggen sterkte meid! :hug: :hug:
slopend is het inderdaad. Je kan eigenlijk niks doen voor diegene die jou zo dichtbij staat, jou zo lief is.
Kon je maar soms wat overnemen, ipv machteloos toekijken.
Het is verschrikkelijk :hug: :hug: :hug:
Schrijf hier maar mooi van je af meid, voor zover dat kan.
Praat met je geliefde en mensen waar jij je veilig bij voelt :-*
Meid, lees nu pas dat je moeder zo ziek is! Heel veel sterkte met het doorlopen van dit proces! :hug: Ik weet helaas ook hoe het is om je moeder jong te verliezen.
Tip, veel met haar praten en ik heb mijn moeder gevraagd of ze nog een mooie foto van zichzelf wilde laten maken.
misschien heb je voor Riley nog wat aan dit boekje?
http://www.scrivomedia.nl/a-14922854/onze-boeken/waar-is-oma-nu
Liefs, Paula
:hug: :hug:
Heel veel sterkte sweet, dit vooruitzicht moet zo wat ondragelijk zijn. Tips heb ik niet, maar wilde je toch even een knuffel geven. :hug:
@Thessa wrote:
Heel veel sterkte sweet, dit vooruitzicht moet zo wat ondragelijk zijn. Tips heb ik niet, maar wilde je toch even een knuffel geven. :hug:
Dank je wel :-*
Zaterdag ga ik met Riley een 2,5 uur durende treinreis tegemoet
Naar mijn moeder toe, aangezien zij nu niet mag rijden.
Ja kleine stukjes ze haalt ons op op het station… das alles.
Nog even een update.
Inmiddels is de verdrietkoffer veilig aangekomen bij kdv. Nu gaan ze even kijken wat wij krijgen, wat hun voor Riley daar houden.
Bij mijn moeder was het erg gezellig, druk wel. Ze had wel weer achteraf zuurstof nodig.
Helaas heeft afgelopen week een ongeluk plaats gevonden haar partner heeft een wielrenner aangereden (zie media).
Wel haalden dit veel oud zeer bij mijn moeder naar boven die in september 2001 een man heeft aangereden met een touringcar, die ook tegen de voorruit klapten , waardoor de hele zijkant van haar raam was bebloed en gescheurd, de man was opslag dood. Reanimatie van mijn moeder mocht niet meer baten. En de ambulance broeders konden ook niets meer doen.
Zij is vrij gesproken dmv. reconstructie en het verhaal, hij is uit de berm gekomen, en mijn moeder had tekort remweg. Waardoor ze niet meer kon uitwijken.
Helaas zien de ouders van de jongen het anders, en beschuldigen haar… ze heeft opnieuw nachtmerries, wat haar ziekte beeld niet veel goed doet.
Helaas is aan de weg , waar het gebeurt is, nog altijd onveranderd, het is een smalle weg, met bomen, en geen lantaarnpalen… dit zouden ze ooit veranderen, dit is nooit gebeurd.
Triest hoor wat er is gebeurt mbt het dodelijk ongeluk.
Tuurlijk voor de nabestaanden heel erg, maar voor jou moeder ook 
Wanneer gaan ze met de verdrietkoffer beginnen?
@Cin. wrote:
Triest hoor wat er is gebeurt mbt het dodelijk ongeluk.
Tuurlijk voor de nabestaanden heel erg, maar voor jou moeder ook
Wanneer gaan ze met de verdrietkoffer beginnen?
Volgende week!
Ja het is heel triest, voor beide partijen.
Ik snap die ouders echt wel, dat ze iemand de schuld willen geven,maar zo openlijk…? (Kaartjes met zijn foto in de kist opsturen, mijn moeder is daarom ook verhuisd!)
Want sommige mensen beseffen niet, dat het ook Impact heeft op mijn moeder.
dat meen je niet? Hebben ze dat echt gedaan?
Dat vind ik echt ziek, en respectloos voor je eigen kind ook! 
Rouwen, en boos zijn oke, maar op die manier? Nee zeg, dat is te erg.
Ja met kerst kreeg ze destijds een kaartje…
Mijn moeder is wekenlang van de kaart geweest…
(Had je me pb gehad op hyves, ze bedoelden het niet zo :-* )
Ja daar zou ik ook helemaal kapot van zijn dan hoor!
(ja had ik gelezen, heb alleen de link niet meer, dus weet niet wat ze geschreven had 
) :-*
Wow wat een verhaal, heel heftig!
Ik wil je nog een ervaring meegeven, kijk maar of je er iets mee kunt. Het was wel met een ouder kind (6 jaar)
We hadden de kinderen beetje bij beetje voorbereid dat opa zou overlijden. Hij had kanker, zou niet meer beter worden, zou steeds zieker worden en doodgaan. De eerste berichten dat opa ziek was, bereikte de kinderen niet zichtbaar. Het verhaal dat hij dood zou gaan, kwam ook niet zo hard binnen. Wel toen het zover was en opa binnen een week zou overlijden. Het mannetje was er letterlijk ziek van. We hebben al zijn vragen eerlijk beantwoord. Sommige waren echt zwaar “als hij naar de hemel gaat en hij is daar niet meer ziek en het is daar fijn, dan kan ik daar toch beter ook naartoe gaan…?” Op zo’n moment moet je de juiste antwoorden zien te geven. Maar soms is een knuffel of een aai ook voldoende. En vaak is het voor onszelf veel lastiger om ermee geconfronteerd te worden, dan voor de kinderen zelf. Zij leven in eerlijkheid, wij willen de kinderen vaak beschermen.
Teveel informatie kan echter kinderen ook verwarren. (details en ‘enge’ dingen, die kunnen een eigen leven gaan lijden)
Tijdens de dienst werd hij ook erg boos, ze hadden het boekje van Nijntje “lieve oma Pluis” ter voorbereiding gelezen en zijn boosheid kon tijdens de dienst naar buiten komen: de kist is anders dan in het boekje en er lagen geen bloemen op de kist en en en
Dat was voor hem heel goed, toen begon het verwerken goed. We hebben hem gelaten en hem die ruimte gegeven. Ook kinderen hebben dezelfde gevoelens als wij, maar uiten zich anders.
(zijn jongere broertje (4 jaar) was heel opstandig, tegen ons, tegen opa, tegen school. Ook hij heeft die ruimte gekregen, binnen grenzen van redelijkheid) Verdriet uit zich op vele manieren, probeer dat in te zien.
Ik kan je nog heel veel vertellen, maar ik wil je vooral heel veel sterkte wensen. Geef jouw kindje de ruimte om verdriet te hebben. Maak hem nu nog niet te wijs, voor hem is 6 maanden totaal niet in te schatten. Een week vooruit kijken is al onmogelijk voor een kind.
Ik vind het daardoor wel vroeg om intensief aan de slag te gaan met het toekomstig overlijden. Tenzij het ook echt elk moment kan gebeuren, maar als het naar verwachting nog een tijdje duurt, zou ik er voorzichtig mee zijn.
Heel veel sterkte met de komende tijd! :hug:
Aanvulling, ik vind het idee van een verdrietkoffer wel erg mooi. Ik ga er zeker mee aan de slag bij ons op het kdv!
hoe is het nu meis?? :-*
Het gaat wel. Mijn moeder heeft weer onverklaarbare blauwe plekken.
Dus maandag weer naar de dokter, ook omdat er Misschien een pen gebroken is in haar schouder.
Ik kom je even een knuffel brengen :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: !!