Hmmm het is vast een beginnersvraag, maar hier komt ie :?
Onze kleine man is nog nooit bij een kinderopvang of zoiets geweest en is dus altijd bij mij of bij mijn man. Omdat ik toch iets voor mezelf wil doen, ga ik nu een paar keer in de week sporten. Junior kan dan naar een opvang in een zaaltje ernaast.
De eerste keer ging best aardig, maar de tweede keer was onbedaarlijk huilen. Zo hard alsof hij zich hard gestoten heeft, zeg maar :oops:.
De opvangmevrouw hielp mijn gemoed ook niet echt, want die zei dat ze ook niet wist hoe ze hem moest troosten. Waardoor ik een hard time had om toch weg te gaan. Het is dat ze zei dat ik gewoon maar 20 minuten weg moest blijven, als het echt niet zou gaan, zou ze me halen.
Ik heb wel kunnen sporten - al hoorde ik zijn verdriet boven de boemboemmuziek uit -.
Wat doe je in zo’n geval? Niet terug gaan toch? En, als je hem binnenbrengt, sluipen jullie dan weg of met een duidelijk: tot strakjes en zwaaien?
Andere tips?
Hoop dat het snel beter gaat… :think: :eh:
Oeioeioei, dat is een lastige :think:
Het grote probleem is denk ik dat die kleine van je het niet gewent is om bij iemand anders te verblijven en op eens: pats boem, zet je hem daar in de opvang neer en moet hij het maar zelf uitzoeken. Heel hard gezegt 
Dus begrijp me niet verkeerd: natuurlijk wil je ook eens wat tijd voor jezelf, alleen is deze manier misschien niet de handigste
Kun je die kleine niet af en toe naar oma of zo brengen zodat hij eraan went dat ook anderen voor hem zorgen? Bovendien is dit natuurlijk de leeftijd dat ze eenkennig worden en verlatingsangst hebben/krijgen. Daar heb je nu alleen weinig aan. Misschien kun je wel een oppas aan huis vragen? Dan is hij tenminste in een omgeving die hij al kent. Kijk als het om hele dagen zou gaan, dan went hij ook wel aan die nieuwe omgeving, maar als het telkens maar een uurtje of zo is, is dat misschien te kort :think:
Bij Jasper was het in het begin op de creche ook drama. Die moest echt eerst even doorhebben dat ik hem daar niet zo maar achterlaat, maar dat ik hem toch echt 's middags weer kwam op halen. Bovendien moest hij eerst wennen aan de leidsters. Waren in heb begin toch vreemden. Heeft zeker 1-2 maanden geduurd dat hij alleen 's ochtends 1-2uurtje op het kdv bleef en toen hebben we de dagen steeds langer gemaakt. Intussen vind hij het er helemaal :thumbup: en zit hij heerlijk met z’n vriendjes te spelen(voor zover dat kan op die leeftijd )
Oh, en ik houd altijd hetzelfde ritueel aan als ik weg ga: ik vertel hem altijd dat mama nu even weg gaat en hem straks weer op komt halen, dat hij leuk mag spelen en geef hem een kus en een aai over z’n bolletje.
Het schijnt ook zo te zijn dat veel kiekeboe spelen help om over die verlatingsangst heen te komen.
jammer dat de dame van de opvang ook zo onhandig doet zeg :? Iemand met een beetje ervaring weet wel dat kindjes vaak eerst van streek zijn, en dat je dan niet een beetje hulpeloos moet gaan zitten toe kijken…
Ik zou vooral je kind ergens achterlaten waar je vertrouwen in hebt, dat lijkt me het belangrijkste.
en geef je kindje de tijd te wennen aan het feit dat ie nog ook af en toe zonder papa of mamma moet, dat is best een veschil voor een kindje.
Heeft je kidn uiteindelijk nog lang gehuild toen jij weg was? Er zijn nl heeeel veel kinderen (waaronder mijn zoon) die het nodig vinden bij het weggaan zo nu en dan goed te laten merken dat ze het niks vinden. Tranen met tuiten, drama. maar zodra je de deur dicht hebt gedaan, zijn ze op slag stil en gaan ze gewoon vrolijk spelen.
Ze adviseren overigens meestal -hoe verleidelijk het ook is om stiekem er tussen uti te piepen- om wel met zwaaien en zo afscheid te nemen. Anders heb je de kans dat je kindje niet begrijpt dat je weg bent en dat ie je de hele dag gaat zoeken.
@fiep klophout wrote:
Er zijn nl heeeel veel kinderen (waaronder mijn zoon) die het nodig vinden bij het weggaan zo nu en dan goed te laten merken dat ze het niks vinden. Tranen met tuiten, drama. maar zodra je de deur dicht hebt gedaan, zijn ze op slag stil en gaan ze gewoon vrolijk spelen.
Oh, ja die kennen we hier ook :shifty:
Onze dochter heeft op de babygroep (waar ze al zat vanaf 10 weken)
tot net voor haar 2e verjaardag iedere keer gehuild als papa
haar wegbracht. En een keer is niet erg, maar op een gegeven moment
verwacht je toch dat het een keer ophoud? (na 2 minuten was het altijd
over, papa belde vaak nog even naar het KDV)
Toen ze naar de peutergoep ging heeft ze nog 1 of 2 keer
vreselijk gehuild en nu duwt ze papa gewoon weg (kussie kan er nog net af :shifty: )
Dus ja…gewend aan opvang of niet, dat huilen hoort erbij denk ik…
Hmmm okee, in ieder geval blijven proberen dus… laten wennen bij opa of oma is helaas geen optie omdat de enige levende :oops: en in de buurt wonende 8) lichamelijke klachten heeft, waardoor ze hem niet kan optillen of dragen.
En een oppas hebben we niet en willen we tot zover ook niet… hihi ja ik weet het misschien maken we het onszelf een beetje moeilijk zo. Maar misschien toch nog eens diep over nadenken, want thuis speelt hij heerlijk en ook in z’n eentje (waarbij ik in een andere kamer ben).
Hij heeft idd nog heel lang gehuild toen ik weg was… zeker een half uur en toen is hij in een buggy, die ze daar hebben, even in slaap gevallen. Wat ruim vóór z’n normale dut-tijd was.
Ga het morgen toch weer proberen bij de sportschool, al schaam ik me :oops: als hij zo “lastig” is voor de oppasjuf. Overigens is het morgen, als het goed is, een andere oppasjuf. Bij haar ging het de eerste keer best aardig, toen was hij ook wel wat snufferig maar is niet overstuur geraakt.
Bij haar had ik een supergevoel meteen al, en ik wil het niet op de oppasjuf steken, maar ik ga morgen wel even kritisch waarnemen hoe junior dan is en doet :think:.
Eventueel heb ik nog een “wen-adres” vlakbij de sportschool voor hem, bij een bevriend stelletje. Maar die hebben al 2 kids en ik wil ze niet ‘belasten’ met nog eentje, al hebben ze het het vaaaaak aangeboden 8). Zo’n oppasjuf voelt dan minder belastend, want die wordt er gewoon voor betaald hè .
Zucht. Hoop dat morgen gewoon beter gaat :roll:
Oja en kiekeboe spelen we inderdaad heel vaak 
@Marcella1975 wrote:
Eventueel heb ik nog een “wen-adres” vlakbij de sportschool voor hem, bij een bevriend stelletje. Maar die hebben al 2 kids en ik wil ze niet ‘belasten’ met nog eentje, al hebben ze het het vaaaaak aangeboden 8). Zo’n oppasjuf voelt dan minder belastend, want die wordt er gewoon voor betaald hè
Als zij het al zovaaaaak hebben aangeboden, dan zullen zij het toch echt niet als belastend ervaren. Dit klinkt mij ook wat beter in de oren als ‘‘wen-adres’’, omdat zij Kevin kennen. Ik zou dat toch gewoon eens een keertje doen, hoor!
:think: Hmmm met toch een beetje buikpijn vanochtend weer richting sportschool… zelfde oppasjuf… knoop in buik werd nog ietsje groter…
En… geweldig! Lachen, ‘babbelen’ met andere kindjes en met de juf, koekje mee-eten. Hij had heel even zachtjes zitten te snikken toen hij zag dat ik weg was (weggeglipt met toen een gigaknoop in m’n buik) 
.
Fjoeeeeeh dat voelde al een stuk beter (hoewel nog niet echt relaxed gesport omdat ik mezelf er constant aan herinnerde niet te gaan kijken, maar ja je kan niet alles in één keer hebben ).
Ben nu even tien minuutjes blijven zitten met hem voordat ik wegging, speeltje van thuis meegenomen, wie weet scheelde dat.
En, het is natuurlijk al weer de 3e keer he Bovendien is het volgens mij altijd goed als je rustig afscheid neemt en niet zo 1-2-3 ‘verdwijnt’. Nou maar hopen dat het zo door gaat :dance: