Hallo meiden,
Ik vraag me af of jullie veranderd zijn na het stoppen met werken. Is jullie leven veranderd? En zo ja, in welke mate? En dan bedoel ik alleen als mens (emotioneel) en wil ik het financiele aspect even er buiten laten.
Ik heb momenteel een mooie baan, heb erg geboft. Ik werk parttime. Toch kost het geestelijk veel energie van me. Wil graag goed presteren (ben best een beetje perfectionist) en naast mijn werk heb ik ook nog activiteiten om geregistreerd te kunnen blijven in het kwaliteitsregister.
Aan de andere kant vind ik het fijn om geestelijk uitgedaagd te worden, sociale contacten te hebben en naast moeder zijn ook echt iets voor mezelf te hebben.
De combinatie met kinderen vind ik echter best zwaar. Want niet alleen op mijn werk handel ik dingen graag goed af, maar ook in de thuissituatie vind ik het prettig dingen op orde te hebben.
En aangezien ik ook nog een kinderwens heb, vraag ik me af hoe ik dat allemaal zou moeten gaan combineren.
Ik ben iemand die wel van zekerheid houd en ben bang dat als ik mijn baan opgeef, ik in de toekomst moeilijk weer zo’n baan zou krijgen. Het is dus niet zomaar een beslissing die ik makkelijk zou nemen.
Maar een kinderwens opgeven (wat ook een keus is voor de rest van je leven) voor een baan…ik voel dat daar het leven ook weer niet voor bedoeld is.
Al met al… ik denk de laatste tijd steeds meer na hoe ik mijn leven verder wil gaan invullen en weet het ff niet meer zo.
Ben dus benieuwd naar ervaringen.
Lastig he.
Hier ook een perfectionist, heb een goede baan en wil idd alles goed doen. Over stoppen met werken kan ik je niets vertellen want ik werk gewoon nog 32 uur. Maar ik heb wel bewust een stapje terug gedaan en mijn interne ‘promotie’ terug gedraaid. Die nieuwe baan is gewoon teveel voor mij op dit moment.
Ik doe nu weer het werk waar ik vertrouwd mee ben, kan dit op mijn sloffen en dat is eigenlijk wel zo relaxt. Eigenlijk ben ik ook wel van plan om op dit niveau te blijven de komende jaren, zeker ivm de wens voor een brusje :inlove:
Maar ik heb echt afscheid moeten nemen van het idee dat ik altijd meer - hoger - beter moest worden. Dat heeft een paar maanden strijd gekost voor ik aan mezelf kon toegeven dat ik het niet redde. En hoewel ik zo’n strijd aan niemand toewens, is het misschien wel de enige oplossing voor perfectionisten die niet los willen laten 
Je zegt dat je vooral de combinatie moeilijk vindt. Probeer eens een prioriteitenlijst te maken van bijvoorbeeld je huishouden. Kun je iets uitbesteden / minder vaak doen oid? Kun je daar vrede mee hebben?
Zeker omdat je baan bepaalde kwalificaties vereist, zou ik zeggen: stoppen kan altijd nog en misschien valt de combinatie wel mee. Dus zeker je kinderwens niet opgeven voor een baan, maar ook de baan niet per definitie opgeven voor je kind.
Oef lastig zo te beantwoorden want anderen zullen ook weer dingen veranderd vinden die ik mss niet direct bij mezelf zie. Maar wat ik wel weet is dat ik toch wel een stuk rust heb gevonden. Geen 30 dingen meer tegelijk doen of willen doen zelfs. Ben nooit heel erg ambitieus geweest op het banengebied. Deed graag leuk werk, met ook wel wat geestelijke uitdaging, denk dan aan klantenservice, incasso, fraudebestrijding ed. maar heb ook geleerd dat een groot deel van het werkplezier afhangt van de collega’s. Die kies je niet zelf uit en bij de ene collega maakte dat niets uit want dan was er wel een klik maar sommigen kosten juist vooral energie. En dat blijf je houden ook buiten je werk om! Het kost wanneer je niet werk iets meer moeite om je sociale leven op orde te houden. Mijn huishouden is ipv makkelijker eigenlijk lastiger geworden. Mezelf onder mijn kont schoppen is duidelijk niet mijn sterkste kant. :lol:
Maar ik ben wel erg goed in het nu zo populaire ‘goed genoeg moederen’ 
, want mijn kind mag lekker zijn kleren vies maken, mijn huishouden mag gerust een dag blijven liggen en mijn wasmanden hoeven niet altijd de bodem zichtbaar te hebben. Heb echt geleerd dat ik regelmaat en routine nodig heb en mezelf dat ook moet opleggen. Waar vroeger mijn werktijden ed mijn dagindeling bepaalden moet ik dat nu zelf doen.
Ik kan wel behoorlijk goed omgaan met stress, dat kon ik in mijn werk al, maar nu nog beter omdat ik dus weet dat sommige dingen best een dagje kunnen wachten. Het omgekeerde is mijn uitdaging. En dat is wel iets wat ik heb moeten leren. Mezelf uitdagen ipv dat het gevraagt wordt van me op het werk. Niet denken dat ik dingen niet kan, maar ze proberen. Ondertussen doe ik de boekhouding voor mijn man sinds hij zelfstandige is geworden dus een stukje extra uitdaging heb ik. Voorheen zocht ik die zelf op want dan deed ik bv de belastingaangifte. Dat lukt nu echt niet nu het zakelijk is geworden. Maar eerlijk is eerlijk ik mis het werken soms nog. Het ‘eigen geld’ verdienen ed, de omgang met collega’s, de uitdaging om iets op tijd af te krijgen en meer van de dingen die samenhangen met werken en de verantwoordelijkheid voor je eigen taken daar. Ook waardering van werkgever en collega’s want daar werden makkelijker complimentjes uitgedeeld dan nu ik thuis zit. Ik doe dingen nu voor mezelf, voor mijn kind, voor mijn man vanuit mijzelf, zonder dat daar dus een uitgesproken waardering voor komt. Ja natuurlijk is het fijn dat manlief een schoon overhemd uit de kast kan pakken en het avondeten gemaakt is maar daar krijg ik geen bos bloemen voor. 8)
En ik doe ze omdat voor mij de waardering erin zit dat de wasmand niet uitpuilt, dat er geen bergen stof op de kasten liggen, dat kindlief eens per 3/4 maaltijd iets eet. En dat IK mij daar prettig bij voel. Mijn eigenwaarde is dus gek genoeg erop vooruit gegaan sinds ik ben gestopt met werken. Voldoening kan ik ook makkelijker uit kleinere dingen halen; kindlief op tijd op de PSZ? Top! Iedereen lekker aan het eten? Super!
Dus ik zal vast en zeker op emotioneel vlak veranderd zijn, maar heel precies zal ik het allemaal niet kunnen duiden. Toch ben ik nog steeds dezelfde persoon als toen ik nog wel werkte, sommige dingen zullen je mss pas opvallen na het stoppen met werken en andere dingen zul je minder sterk zien omdat je niet meer werkt. In essentie denk ik nog steeds dat je ongeacht of je werkt of niet werkt dezelfde persoon blijft en dat je keuze voor wel of niet werken dus ook afhangt of je voor je gevoel nog steeds ‘leuk’ blijft en of je wel lekker in je vel (blijft) zitten wanneer je eenmaal een keuze hebt gemaakt. Denk niet dat je wereld ineens op de kop komt te staan als je thuis bent, of je dat van een gestrest persoon ineens de meest relaxte TBM kunt worden. Je vind nl vanzelf iets om over te stressen. Als je pech hebt projecteer je het op je kind (perfecte opvoeding, perfecte kleding ed) en is die er ook nog de dupe van, of anders gaat het in je huishouden oid zitten. Je kunt jezelf niet veranderen.
Ik ben het deels wel en deels niet met Rhiannon eens.
Ook hier een enorme perfectionist en ik ben dat niet gaan projecteren op mijn kinderen en ook niet op mijn huishouden.
Besefte namelijk al snel dat als ik niet zou werken buitenshuis voor een baas, dat ik dan iets anders zou moeten zoeken waar ik mijn creatieve energie in kwijt kan en mijn perfectionisme.
Dat is meubels opknappen geworden en mijn interieur.
Alle projecten die ik op dat vlak aanpak, probeer ik naar mijn eigen hoge maatstaven te doen.
Denk dus wel dat als je een perfectionistische inslag hebt, je bewust iets moet zoeken waar je toch nog iets van jezelf in kwijt kan.
Ook doe ik vrijwilligerswerk, dat vraagt 1 avondje in de week van mij, is toch nog uitdagend en je hebt iets van jezelf.
Hier gaan er ook kinderen naar school en ik merk dat ik het ook erg leuk vind om een vinger in de pap te hebben op school, dus ik zit regelmatig in project commissies en help mee met leesuurtjes, schoolfotograaf ondersteuning, sintcadeaus inpakken, klassemoeder zijn enz.
Op die manier heb ik zelfs wel 2 leuke moeders leren kennen waarvan ik zeg… vriendinnen nee, maar gewoon een leuk contact zo af en toe… ja.
Mijn wereld is dus niet kleiner geworden, ben ook altijd van mening geweest dat het alleen kleiner kan worden als je letterlijk “thuis” gaat zitten en alles wat je gaat doen om je kinderen en huis draait.
Ik ben wel relaxter geworden naarmate we meer kinderen kregen. Ze mogen vies worden, ik sla echt wel eens een dag was over, maar ze gaan wel altijd verzorgd gekleed naar school, we eten elke dag gezond en zondigen 1 dag in de week met iets minder gezonds. Mijn huishouden doe ik nog steeds redelijk gestructureerd, daarin raak ik mijn perfectionisme niet echt kwijt, maar ik ben er wel vaker gefrustreerd over omdat nu eenmaal niet alles spik en span kan zijn met 4 kinderen en altijd wel iemand thuis.
Maar toch… ja, het bevalt mij goed om thuis te zijn.
Aankomend september heb ik mezelf opgegeven voor een cursus frans converseren bij de volksuniversiteit, kost 225 euro en beslaat 25 dinsdagavonden van 1,5 uur.
Is ook echt iets van mezelf. Leer je andere mensen kennen en investeer je ook weer in jezelf wat kennis betreft.
Het allergrootste compliment kreeg ik van een vriendinnetje van Niek die zei… “ik ben blij dat ik vandaag bij jou mag spelen en niet naar die stomme bso hoef” toen ik vroeg of ze het echt stom vond zei ze… "nouja, het is best gezellig, maar ik word altijd zo laat opgehaald (18.15) en dan eten we zo laat en eigelijk ben ik best wel eens jaloers op A.niek dat ze gewoon elke dag lekker naar huis mag na school en met kinderen kan spelen.
Mijn schoonzus is in december 2010 gestopt omdat ze naast BSO, zwemles, gym en streetdance van de meiden ook haar werk had en ze gewoon amper tijd had voor sociale contacten.
Toen haar 5 jaar oude dochter voor de zoveelste keer een hele zaterdag nodig had om bij te tanken van de week en vroeg of ze een keer zwemles over mocht slaan omdat ze al de hele week niet had kunnen spelen, was bij haar de maat vol.
En zij is juriste, dus hoogopgeleid, goede baan.
Maar ze wilde niet meer werken dan 24 uur en kwam erachter dat ze dus nooit verder zou komen op juridisch gebied dan wat ze nu deed en dat ze altijd aan het schipperen was tussen haar werk, haar man, haar kinderen en tijd voor zichzelf.
Nu dus al ruim 8 maanden thuis en het bevalt haar goed. Ze is enorm opgebloeid, doet vrijwilligerswerk (laagdrempelige opvoedondersteuning voor anderstaligen) is ook druk met school en allerlei organisatorische dingetjes voor school en geniet van alles wat ze nu samen met haar kinderen kan doen.
Als je het financieel kan redden met 1 inkomen, dan zou ik alle voors en tegens voor jezelf goed gaan plussen en minnen.
Ken elk argument ook punten toe… bij mijn schoonzus waren er minder zwaar wegende tegens dan zwaarwegende voors…
Of je wel of niet werk vind ligt aan jezelf. Mijn schoonzusje probeert wel bij te blijven en overweegt nu zelfs omscholing. Ze ziet de thuisblijfperiode dus als mogelijkheid om evt in de avonduren iets van een andere studie te gaan doen en als je dan over een paar jaar toch nog van alles erbij kan zetten op je cv, waarom zou je dan niet een andere baan kunnen vinden.
:thumbup:
Wat ik had getypt was wel erg triest :lol: …
Je leven veranderd zeker, maar het is iets wat jezelf moet bepalen en invullen met dingen. Je moet niet geleefd worden door een ander.
Ik mis het hebben van een baan wel, maar ergens ook omdat ik me dan minder druk zou maken om het financiele plaatje.
En om ergens anders belangrijk te zijn dan alleen thuis.
Ben hartstikke blij met mijn kleine vent, we doen veel samen, we trekken er veel op uit maar moet zeggen dat ik het sociale van het werken wel mis, dan ben je elke dag in contact met mensen en dat heb ik nu veel minder.
Op de praatjes op straat, winkel, afspreken met vriendinnen etc na hoor.
Maar toen ik dus full time werkte snakte ik ook wel eens naar wat (meer) vrije tijd…
Ik kan het lastig omschrijven eigenlijk. Als ik heel eerlijk ben, heb ik wel wat van alle bovenstaande reacties. Ik mis mijn werk soms, maar meestal niet.
Het thuis-zijn heeft bij mij wel moeten groeien. Natuurlijk vond ik het in eerste instantie wel heerlijk om thuis te zijn met de kids. Lekker relaxed…dacht ik. Dat is het ook wel een soort van, maar toch ook weer niet. Ik heb mezelf, op het persoonlijke vlak, behoorlijk leren kennen de afgelopen ruim 4 jaren. Een heel ander mens ben ik niet geworden, maar ik sta stukken steviger in mijn schoenen ondertussen. Heb ook echt een leven voor MIJ opgebouwd. Met mijn eigen dingen/hobby’s en vrienden. Ik heb het er ondertussen behoorlijk druk mee
Ondertussen heb ik wel weer wat “werk” opgepakt. Mijn vriend is voor zichzelf begonnen en ik doe zijn administratie. Ook mijn hobby is uitgegroeid tot iets waar best wat tijd in gaat zitten. Mijn leven zoals het nu is bevalt me meer dan prima. En niet onbelangrijk, het bevalt de rest van mijn gezin ook!
Dat herken ik wel Debke. Dat je erin moet groeien.
Toen ik stopte, was ik eerst heel opgetogen… dacht, ah heerlijk, ga ik eindelijk alle losse eindjes, alle dingen waar ik nooit aan toe kom doen… en dan heb je dat gedaan en dan?
Toen had ik wel momenten dat ik dacht, is dit het nu, ben ik hiervoor gestopt.
Maar ik weet zeker als ik dan was gaan werken, had ik binnen een paar maanden wel weer in bepaalde vlakken achter de feiten aangelopen.
Ik heb vooral moeten leren dat mijn eigenwaarde niet afhangt van mijn status op de werkvloer. In het begin trok ik het me echt aan als mensen zeiden “ben jij thuis, doe jij niks?” dan reageerde ik obstinaat met “niks!? Wat nou niks?”
Maar men bedoelt daar niet mee dat je lui bent, maar gewoon dat je niks doet aan werk voor een baas.
Inmiddels kan ik zulke opmerkingen prima handelen, heb ik mijn weg wel gevonden. Maar je moet wel zelf een leven voor jezelf maken, het word je niet aangedragen. Er op uit, invulling zoeken voor je diepere innerlijke behoeftes.
Voor de 1 is dat een cursus talen en vrijwilligerswerk, voor de ander is dat de administratie van haar man en taarten bakken
Je leven word pas echt eenzijdig en je wereld klein als je stopt met werken en dan thuis blijft zitten ronddolen in je huishouden en tussen je kindjes.
Je moet wel zelf er op uit, alternatieven bekijken. Er zijn zat mogelijkheden om iets voor jezelf te creeeren waar je de maatschappij wellicht nog mee helpt ook.
Van persoon verandert… nou, ik ben wel relaxter geworden, meer aan het relativeren geslagen. Maak me niet meer zo druk om uiterlijke schijn.
Maar dat is wellicht ook gewoon dat ik ouder ben geworden.
Heeft gevoelsmatig niets te maken met stoppen met werken.
Wel heb ik echt geleerd dat de grootste waardering, zelfwaardering is en de waardering van de kinderen die echt blij zijn dat ze niet hoeven over te blijven en niet naar een bso hoeven.
Vorig jaar hebben ze 7 maanden lang 3 dagen per week overgebleven. Het leek ze geweldig. Maar toen het niet meer hoefde, ging er een zucht van verlichting door ze heen.
Dat is het grootste compliment denk ik dan maar.
Iets met spijkers en koppen Cell! :lol:
Wat je al aangeeft Cell, of dat relaxter worden, jezelf meer waarderen ed nu door de jaren komt of door het thuis zijn. Daar ben ik ook nog steeds niet achter! Thuis leer je ook veel, je maakt altijd dingen mee goede en slechte en daar groei je door. Welke van de beide het ook is, ik ben iig best heppie met thuis zijn en nee ik geniet er echt niet elke dag van maar over het geheel genomen waren er voor mij ook meer persoonlijke plussen aan het thuiszijn dan minnen. En het scheelt mss ook dat ik zelf redelijk sociaal ben en ook wel redelijk makkelijk contacten vind buiten werk om. Sterker nog contacten op het werk bleven bij mij relatief veel oppervlakkig. Ja ik was degene die telkens voorstelde om gezellig wat buiten het werk om te doen, maar de meeste mensen hebben het zo reuze druk om buiten het werk dat ze eigenlijk geen tijd hebben om de contacten uit te breiden naar buiten werktijd. :oops:
Wat fijn dat jullie je ervaringen zo open met me willen delen. :-*
Er staan wel rake dingen in waar ik over na moet denken.
Want inderdaad… belangrijk is voor mij dat als ik de beslissing zou nemen om te stoppen met werken, ik ook krijg wat ik hoopte (meer rust en aandacht voor dingen). Ik heb nu soms het gevoel dat ik dingen “half” kan doen, terwijl ik graag dingen oppik en me vol overgave in kan storten. (ik kom dus gewoon tijd tekort).
Maar ook las ik dat als je een gestresst iemand bent, je overal wel stress over kunt maken. Dat zou ook absoluut niet de bedoeling zijn. Dus zou het voor mij persoonlijk dan ook echt een oplossing zijn om mijn baan op te zeggen?
Pfff… wie zal het zeggen.
Ik reageer morgen nog even op een paar dingen, ben nu moe… 
Als ik goed nadenk over hoe het begon met 1 kindje naar de gastouder en dan naar mijn werk… dan denk ik dat vooral het timemanagement gedeelte mij opbrak.
A.niek MOEST om 7.15 bij de gastouder zijn en dan MOEST ik als de wiedeweerga door naar mijn werk om daar om 8 uur te beginnen en dan MOEST ik ook meteen na afloop hup weer op de brommer terug naar huis om dan Niek weer op te halen bij de gastouder omdat die ook vrij wilde en het al tegen 6 uur liep.
Het was dat voortdurend leven op de klok en balen als je in een vergadering zat die uitliep waardoor je niet om 17.15 precies weg kon en dan zat je daar op hete kolen, de uitdagende blik van je manager naar je toe zo van… en hoe ga je dit nu doen…
En dan stond ik toch weer op en ging, miste zo een stuk vergadering, maar ja, anders een geirriteerde gastouder en meer betalen omdat je later komt.
En dan was ik moe van een hele dag werken, zat in mijn hoofd nog dingen uit te werken, geeltjes op mijn mappen plakken met alles wat ik de volgende dag op t werk nog moest nagaan en doen en dan ook nog eten koken, wat dan met een zucht en steun ging, want he, hoe leuk koken ook is, als ik moe ben, heb ik daar geen zin in.
En dan toch minder ontspannen je kind naar bed doen omdat je haar naar bed doet met het gevoel “ga slapen meid, dan heeft mama ook rust, ik ben moe en wil op de bank met de voeten omhoog en een glas cola” Dat voelde ze feilloos aan en dan was ze juist jengelig en zeurderig en zat je met d’r op tot 11 uur… :roll:
In die zin heeft thuisblijven me dus wel de enorm gewenste ontspanning geleverd. Tijdsontspanning.
Zeker toen ze klein waren en niet naar school gingen, ik hoefde niets op tijd, ja een afspraak met de dokter hooguit.
Nu met school heb je wel weer met tijden te maken, maar toch ervaar ik dat niet als stressvol timemanagement en als ik ze heb opgehaald om 15.15, dan keutelen we wat aan, ik heb genoeg tijd om lekker te koken, mijn kinderen hun praatjes aan te horen enz.
Ze gaan nu ook echt ontspannen naar bed, ik merk het direct als ik een keer wel ergens op tijd moet zijn, dan ben ik veel meer gespannen en ongeduldig dan wanneer er niets hoeft.
Ik heb nu ondanks mijn drukke gezin, een vader die zorg en tijd vraagt, zwemles, gym op dinsdag, mijn huishouden en de tuin, toch ook nog tijd voor een uurtje in de week thuisadministratie begeleiding voor mensen in de wsnp, iets wat echt nog wel steeds weer een uitdaging is.
Een cursus frans en hand en spant diensten op school. Ik vind het wel enorm prettig dat ik een bijdrage kan leveren aan de behoefte van school.
Mijn kinderen profiteren ervan.
Dus die tijdsstress en het geren en gevlieg… daar hoef ik maar aan terug te denken om te beseffen dat ik de goede beslissing heb genomen door thuis te gaan zijn voor de kinderen en voor mezelf.
Ik word daar wel echt een geduldigere moeder van.
En de sociale contacten moeten nu dus komen van school, vrijwilligerstrainingen en bijeenkomsten. (ik zou ook wel een buddy training willen doen voor terminale patienten, maar dat ziet R. uud niet zo zitten ivm de emotionele belasting daarvan, het trekt echter nog steeds)
En cursisten kunnen ook leuk contact opleveren.
Ja, voor mij werkt het wel
Pe zoals Cell al aangeeft hoe loopt je dag nu en hoe zou je willen dat het liep? Tegensputterende kids omdat ze haarfijn aanvoelen dat mama nu net niet die 2 minuten tijd heeft om zelf dingen te laten doen zoals een tas inpakken, schoenen aan te doen of de jas?
Gooi er eens een typische doordeweekse werkdag tegenaan (of probeer het eens uit indien mogelijk door zomaar heel spontaan een doordeweekse dag vrij te nemen en dan te kijken hoe de dag verloopt? Voldoet die dag meer aan het ideaal plaatje wat je in je hoofd hebt? Helemaal ideaal bestaat natuurlijk niet maar je snapt mss het idee ) en zet beide tegen elkaar weg met plussen en minnen.
Tijd managen zou evt ook kunnen incl baan (mijn beste tip ooit was sta eens 15 min eerder op dan eigenlijk nodig en kijk eens wat je dan gedaan krijgt, of neem juist dan even lekker bewust tijd voor jezelf om uitgebreid te douchen of te ontbijten voor de ‘meute’ aan) maar het is net hoe je dat rond krijgt voor jezelf. Uitdaging zul je genoeg hebben in je werk, maar kun je ook zonder die uitdaging of ga je ipv een burn out het tegenovergestelde krijgen en verveel je je na verloop van tijd te pletter waar Cell dus ook tegenaan is gelopen toen haar geplande projecten thuis af waren?
Ik duik er nu ook in iig want het is alweer laat genoeg.
Nog ff snel een reactie, want ik lig er nog steeds niet in
Het ‘moeten’ en ‘geplan’ begint me een beetje op te breken. Zelfs een bezoekje aan de bieb vind ik al een “ding” in mijn agenda. :mrgreen:
Ik werk 20 uur per week. Kinderen gaan twee dagen naar creche of NSO. Andere dag is papadag.
Naast het werk af en toe presentaties voorbereiden. Cursus die op een dag valt dat ik niet werk, zorgt voor geregel met opvang kids.
Twee keer per week zwemles voor mijn oudste. Verder nodige bezoekjes als aan artsen (laatste tijd wat vaker ivm allergie kind), consultatiebureau, tandarts komen vaak op mijn schouders terecht omdat we één auto hebben.
Dan spring ik nog even bij op school (terwijl ik het liefst écht betrokken ben). De ouderraad van de creche heb ik opgezegd, terwijl ik daar veel uithaalde voor mezelf.
Dan heb ik het nog niet over het ‘eeuwige klushuis’. Twee dakkapellen laten plaatsen waar we het nodige nog bij moeten afwerken. Terwijl de rest van het huis eigenlijk ook nog lang niet af was.
Een tuin met onderhoud en natuurlijk huishouden, boodschappen.
Waarschijnlijk wil ik ook graag dat mijn kinderen nog op muziekles gaan, en mijn jongste natuurlijk ook zwemmen cq sport.
Sociale contacten onderhouden en hobby’s (sport, fotografie, taarten bakken) uitoefenen. Mwah, met de tijd die nog overblijft. We proberen eens in de maand samen weg te gaan en ik moet eigenlijk ook nog hardlopen…
Weet je, elk huishouden heeft bovenstaande dingen. En zeker weten gezinnen die nog méér activiteiten te doen hebben.
Maar mijn hoofd loopt soms over. En natuurlijk heb je nooit elke week een tandartsbezoek. Maar het is elke keer wel wát.
Een derde kind zie ik voor mezelf hier niet bij.
Mijn man en ik hebben de taken goed verdeeld. Ik probeer de nodige rust in te bouwen. Zorg dat de was gedaan is en er eten in huis is.
Heb het wel onder controle, maar vraag me af of het leven leuker wordt als het wat overzichtelijker wordt allemaal.
ik vind van niet, afgezien dat niks moet, alles mag, op enkele verplichte afspraken na.
Zelf woon ik in een buurt waar de mensen snel de neiging hebben met elkaars huishouding te bemoeien, idem met de opvoeding. Toen ik nog fulltime thuis was, liet ik er mij toch min of meer door leiden, plus dt het leven wel rustiger was, maar ik nog van alles had, koffie drinken hier en daar. Het huishoudelijk werk bleef gerust nog liggen.
Ik werk nu max drie dagen in de week, plus elke avond of middag twee uur schoonmaak. De twee uur schoonmaak breekt mij op nu, maar dat is mijn vaste baan, mijn vast contract en ik durf hem in deze economische tijden niet op te zeggen.
Kortom. Ik denk dat het per mens verschillend is!
met de opvoeding bemoeien? :shifty:
Ik geloof niet dat ik daar open voor sta als “vreemden” dat doen en dat weten ze ook wel…
Van bekenden neem ik veel aan, is alles bespreekbaar. Maar ik herken die bemoeienis echt niet.
En koffie drinken hier en daar… dat heb je natuurlijk zelf in de hand.
Voor ik mijn man leerde kennen woonde ik ruim een jaar in een 3 kamer woninkje op een hoek… en ik was alleen op donderdag thuis, dan hing ik mijn beddengoed te luchten en geheid… als ik dan mijn koffiezetapparaat aanklikte, stond mijn buurvrouw op de stoep… alsof ze het rook dat er koffie kwam…
Elke donderdag weer… ver-schrik-ke-lijk…
Ik heb op een gegeven moment vriendelijke verzocht om niet standaard elke donderdag te komen omdat dit mijn vrije dag was en ik ook wel eens lekker op mijzelf wilde zijn en wilde keutelen… ze reageerde vol begrip met “ohja, tuurlijk, dacht dat je het wel gezellig vond dus…” Ja vond ik ook, maar niet ELKE donderdag… Ik heb haar daarna nooit meer gezien… :roll: Dat was er dus 1 van uitersten.
Maar nee, bemoeien met huishouden en kinderen doen ze hier niet.
Ik denk dat Rhi een goede tip heeft Pe, door te stellen, neem eens een dag vrij en kijk hoe je dag dan loopt. (ik vraag me af of dat werkt, want je hoofd is toch vaak bij werk als je werk hebt…)
Hier is nog steeds een agenda nodig, ik voel me nog steeds regelmatig overvraagd, vind het nog steeds op sommige dagen druk en chaotisch.
5 september bijvoorbeeld, 2 naar school, nieuw gebouw, nieuwe klas, 1 naar peuterspeelzaal en hij mag trakteren, papa neemt 2 uurtjes vrij om mee te gaan.
Dan zitten ze op school en moet ik puinruimen van het weekend, wassen, strijken, opruimen en zorgen dat ik er 11.30 weer sta om ze mee te nemen voor de lunch.
6 september hebben we een afspraak bij het GGZ, oppas regelen voor Mies, Suus kan mee… Toch weer tijdsdruk…
Ik wil maar zeggen, als je denkt met stoppen van werk daadwerkelijk meer rust te krijgen, moet je ook eens door je agenda en op een gemiddelde maand bekijken hoeveel afspraken je hebt voor jezelf en je kinderen naast school en werk.
Er blijft altijd wel wat.
En als een kinderwens meespeelt, ook bedenken hoe dat dan zou gaan als je thuis bent en afspraken hebt voor 2 volwassenen en 3 kinderen.
Zou je dan ook nog tijd hebben, rust?
En hoe stom het klinkt, ga ook gewoon eens rekenen. Wie weet kan het meespelen om te ontdekken hoeveel je nou echt netto overhoud van je salaris.
Mijn schoonzusje kwam erachter dat ze met kdv/bso kosten en de hondenuitlaatservice en de huishoudelijke hulp die ze had 1x per 2 weken… eigelijk maar 75 euro netto overhield van haar inkomen…
En zulke verhalen hoor ik meer.
Dan moet je het echt doen om er niet uit te raken en makkelijk weer aan de arbeid te gaan als kinderen groter zijn. Maar vaak werk je voor het bekostigen van alles nodig om te werken…
Ik kan niet zeggen of ik veranderd ben want ik werk nog, maar ik kan wel zeggen hoe ik hier invulling geef en waarom. Misschien kan je er toch iets mee.
Ik werk om te leven en niet omgekeerd, maar wil wèl werk doen waar mijn hart bij ligt en dat doe ik. Ik vind mijn werk heel erg leuk, maar tegelijkertijd probeer ik wel zo min mogelijk te werken als kan (niet werken is ook echt geen optie, financieel)
Ik werk ook in een beroepsgroep waarbij het moeilijk is om ‘terug’ te komen als je er even uit bent geweest, en dat telt wel mee. Tegelijkertijd heb ik het geluk te werken in een sector waarin je ook met een kleiner contract aan de slag kunt blijven. Ik ga als de 2e er is 3u minder per week werken, waardoor mijn zoon straks geen enkele dag naar de BSO hoeft, alleen een middag pas oma op. Is er bijvoorbeeld een mogelijkheid om minder uren te werken, of anders verdeeld?
Toen ik na mijn verlof weer ging werken had ik echt behoefte aan andere input en mijn hersens aan het werk te zetten. Tegelijkertijd is dat natuurlijk niet iets wat je per sé in een betaalde baan kunt vinden. Je kunt cursussen volgen, een hobby uitbouwen, en of in mijn geval; als ik niet zou werken zou ik bij ons in de wijk activiteiten gaan proberen op te zetten met Sinterklaas, koningnnedag en carnaval enzo.
Het is denk ik wel belangrijk dat je manieren blijft vinden om jezelf die impulsen te geven, en je ziet ook in de reacties van anderen dat iedereen op haar manier daar iets in gevonden heeft.
Ik persoonlijk ben heel tevreden over hoe ik het nu zelf ingedeeld heb. Ik ben wel heel strikt in de scheiding tussen werk en thuis. Het moet wel heel zot worden, wil ik werk mee naar huis nemen. Als ik de deur uit ga is het klaar en ben ik bezig met mijn gezin, en omgekeerd ook wel maar minder. Mijn gezin zit nou eenmaal in mijn hart, mijn werk in mijn hoofd en dat gaat gewoon ‘uit’.
Ik doe geen grote huishoudtaken op dagen dat ik gewerkt heb om voldoende ‘eigen’ tijd te hebben, en dat gaat prima.
Het klinkt misschien kinderachtig, maar soms helpt het maken van een simpel lijstje met voors- en tegens heel goed om je hoofd te ordenen. Dan is het er ook uit. Kijk naar het doel wat jij voor ogen hebt. Waar wil je naartoe? En hoe kun je dat bereiken? Het klinkt heel plastisch, maar soms als je verder vooruit kijkt zijn de stappen die ertussen liggen veel makkelijker.
Misschien heb je er niets aan, maar misschien staat er toch iets tussen waar je iets mee kan 
@Lily2006 wrote:
Misschien heb je er niets aan, maar misschien staat er toch iets tussen waar je iets mee kan
Jullie helpen me allemaal mee met nadenken. Dat is erg prettig. :-*
Na vandaag gewerkt te hebben en thuis te komen, merk ik dat ik blijf hangen in het werk. Dingen die nog niet af zijn, waar ik morgen mee verder moet. Moeilijke casussen waar ik nog geen oplossing voor heb.
Ik blijf erin hangen. Dat vind ik het lastige.
Daarentegen heb ik toch ook veel dingen kunnen oplossen, dankbare mensen gezien. Dat doet me ook goed.
Minder werken lijkt eigenlijk geen optie. Toch is het 't overwegen waard. Dus daar ga ik wel nog over nadenken. Of misschien ouderschapsverlof opnemen.
Ik vraag me dan alleen af of ik het geestelijk inderdaad ook rustiger krijg en minder dingen aan mijn hoofd. Ik ben al een paar jaar geleden terug gegaan naar minder werken, dus meer proberen los te laten. Best moeilijk hoor :mrgreen:
Qua kosten gaan we er wel op achteruit als ik zou stoppen (opvang ed wegen niet op tegen het salaris), maar dat komt wel goed. We kunnen minder vaak weekendjes weg, maar het bos is hier ook vlakbij en zo kun je je ook prima vermaken denk ik dan maar.
Al met al, dit is een beetje een proces wat wroedt…komt wel goed. Ben blij ervaringen te kunnen lezen en jullie overwegingen te zien.
Dank.
Oh ja, voors-en tegenlijstje ga ik ook maken.
ben ik verandert toen ik stopte met werken… denk het niet… ben vooral verandert toen ik kinderen kreeg.
Meer dan ik ooit had kunnen vermoeden.
Ik was altijd heel erg ambitieus en die ambitie heb ik over mijn eerste positieve test heen vergoten ben ik bang :shifty: .
Had nooit kunnen vermoeden dat ik thuisblijfmoeder zou zijn… zonder werk voor mezelf… zonder de ambitie om hogerop te komen binnen een bedrijf.
Toen ik nog niet zwanger zag was het scenario ‘ik carriere, manlief thuis voor kinderen’ een meest gehoorde.
Alleen bleek ik best wel een kloek te zijn… alleen de gedachte al mijn kind(eren) meerdere dagen per week te missen, laat staan fulltime… en toen was hij daar… en bleek hij ook nog eens een kind dat niet kon aarden op het kdv. En kwam er steeds vaker in mijn hoofd om te stoppen met werken… en is de knoop doorgehakt na de komst van de 2e: ik ging stoppen!
En ik ben gestopt en dat is een beslissing waar ik nog alle dagen volledig achter sta (ook die dagen dat het gewoon echt even helemaal niet loopt).
Door dat stoppen ben ik hooguit meer ontspannen geworden doordat ik niet meer tegen de definitieve beslissing aan hoefde te hikken, maar er gewoon een besluit was genomen.
[quote="Pé…
Na vandaag gewerkt te hebben en thuis te komen, merk ik dat ik blijf hangen in het werk. Dingen die nog niet af zijn, waar ik morgen mee verder moet. Moeilijke casussen waar ik nog geen oplossing voor heb.
Ik blijf erin hangen. Dat vind ik het lastige.
Daarentegen heb ik toch ook veel dingen kunnen oplossen, dankbare mensen gezien. Dat doet me ook goed.
terug gegaan naar minder werken, dus meer proberen los te laten. Best moeilijk hoor :mrgreen:
…[/quote]
Dit is eig wat me het meeste opvalt bij wat er door je hoofd speelt. Denk je dat er een mogelijkheid is waardoor je WEL die ontzettende voldoening uit je werk haalt maar NIET je werk mee naar huis neemt?
Een TODO lijst op je werk waarop je wat korte steekwoorden noteert voor je de deur achter je dicht doet? Ik kan helemaal begrijpen dat je soms dingen hebt die nog door je hoofd spelen nav je werk, dingen die je mss zelfs persoonlijk raken. Been there done that maar uiteindelijk kost het je vooral. Het kost je rust, het kost je kostbare tijd met je gezin waarbij je met je hoofd dus idd nog bij je werk bent. En heb je zaken sneller opgelost op je werk? Het lijkt me dat je een beetje zelf al met een soort probleemanalyse bent gekomen? Nu nog de oplossing. :mrgreen:
@Rhiannon wrote:
dingen die je mss zelfs persoonlijk raken. Been there done that maar uiteindelijk kost het je vooral. Het kost je rust, het kost je kostbare tijd met je gezin waarbij je met je hoofd dus idd nog bij je werk bent.
Nu nog de oplossing. :mrgreen:
Dat is het ja.
Komt tijd, komt raad. 
:-*