Mies is doorgaans een rustig overkomend jongetje, niet extreem druk of iets. Toch staat dat wel in zijn rapport, dat hij druk is en veel grapjes maakt. Thuis merken wij dat niet zo.
Wel merken we dat hij sinds een tijdje veel jokkebrokt… verhaaltjes opdist die op t eerste best waar kunnen zijn, maar die dan achteraf zo uit de lucht gezogen blijken. Op zich nog niet heel raar. Maar nu begint hij dus ook heel erg vast te houden aan deze verzinsels en hij word intens verdrietig als hij hierop word aangesproken… Ook “ontvreemd” hij dingen… een bal die los op schoolplein ligt “heeft hij gevonden” een mandje uit de klas wat leeg staat te staan heeft hij “gevonden” een autootje van een vriendje waar hij heeft gespeeld “ook gevonden mama” Het begint me nu toch wel zorgen te baren want ik herken het dus niet van de andere kinderen.
Ons overbuurmeisje is erg ziek deels geweest en moet de komende maanden revalideren. Ze werd met de ambulance thuisgebracht. De kinderen vroegen waarom dat was en ik heb het gepoogd wat uit te leggen. Midden in het gesprek vertelde Mies ineens dat hij ook een kindje uit zijn klas kende die zooo ziek was, die had hetzelfde… ik vroeg hem wie dat dan was… hij zei dat dat geheim was en alleen hij wist het. Toen ik zei dat mama vermoedde dat dit niet waar was en dat ziek zijn niet iets is om jokkebrok verhaaltjes over te vertellen… begon hij meteen te huilen en zei hij dat het “wel waar was hoor!” “Mama weet niks van!” Bij een later gesprek gaf hij toe dat het idd niet waar was en hoe ik dat nu wist…?
Op zich vind ik een beetje jokkebrokken niet raar, dat probeert elk kind op deze leeftijd wel eens uit. Maar het neemt mijns inziens wel zorgwekkende vormen aan, hij gelooft het zelf soms ook heel intens en verzint helemaal zijn eigen waarheid voor bijvoorbeeld het meenemen van andermans spullen…
Iemand die dit herkent en tips heeft?
Niet echt tips, maar wel herkenning van een kleuter die ik ooit in de klas heb gehad.
Beetje hetzelfde verhaal als wat jij schetst. Zij kwam op een ochtend vertellen dat haar tante dood was. Ik schrok er erg van, na school haar moeder aangesproken…was dus helemaal niet waar!!!
Ik denk toch maar blijven herhalen dat je eerlijk moet zijn.
En ik weet niet of ik het mag zeggen, maar… las in het topic van moeders met bijzondere kindjes over je relatie…misschien voelt jouw zoon dit allemaal wel erg goed aan en is dit een schreeuw om aandacht??
Heel veel sterkte iig, lijkt me niet makkelijk! :hug:
Dat mag je best zeggen hoor… het is in elk geval iets waar ik zelf ook over na heb gedacht… maar dan nog is het iets wat wel specifiek bij hem voorkomt en waar ik tips voor zou kunnen gebruiken. We proberen het niet te zwaar te maken, wil hem niet traumatiseren hierin… maar vind het wel een lastig ding…
Oeh, weet even niet hoe oud hij is, maar Eli had dit in groep 1 ook heel erg. Vertelde zeer bijzondere verhalen aan de juf over thuis en thuis over wat hij op school mee had gemaakt. Vaak geloofden we hem en als we er op door gingen en aangaven dat we de volgende dag wel even met de juf zouden gaan praten (want het waren echt gedetailleerde verhalen), liep hij vast en was het ineens 'oh, het was maar een grapje hoor".
Juf stond 9 van de 10 keer echt zwaar verbaasd over zijn beweringen.
Andersom idem…in de ochtend al ineens met een zeiknatte broek staan en dan beweren dat dat komt, omdat hij onder de douche was vergeten zijn broek uit te trekken.
Jo begon hem te betrappen op ‘leugens’, omdat hij dingen begon te verzinnen die Jo op school had moeten zien dan (het speelde ineens allemaal af in andere klassen).
En maar volhouden.
Keer op keer op keer (en op school idem) het belang van vertellen hoe het echt gebeurt is benadrukken. Aangeven dat we iets met het verhaal gaan doen (bijv. morgen aan de juf vragen) en uiteindelijk toen we bij vrijwel elk verhaal (ook was het overduidelijk waar) aangaven dat we niet zeker weten of het wel de waarheid is, ging de lol er wel vanaf bij hem. Hij begon de hinder ervan te zien (kortom, het terugdoen en onder een vergrootglas leggen).
Geen idee of dat het was, maar het is gestopt. Hij zei zelf steeds dat het maar grapjes waren. Vaak uitgelegd wat het verschil is tussen en grapje en jokkenbrokken. Geen idee of het een tip is, maar hier heeft het gewerkt. En ja…een stuk ‘aandacht vragen’ is het zeker. Dat doet hij nog steeds, maar nu op een andere manier.
Om gek van te worden is het wel…
Kijk, dat is een goede insteek om te proberen… nu horen we vaak nog wel dat het verzonnen is… maar idd… een beetje meegaan en aangeven dat we dan maar even met juf moeten gaan praten… het zou kunnen werken.
Zelf heb ik overigens niet het idee dat het met de spanningen thuis echt te maken heeft, t kan meespelen, maar ik heb zelf meer het gevoel dat het wegkomt bij een soort competitie drift van Mies naar met name Peet toe. Peet is bijna 3 jaar ouder, heeft veel schik met judo en laatst weer en slip upgrade gehaald. Mies is samen met een vriendje begonnen met zwemles, mies kost het moeite en zijn vriendje heeft zaterdag afgezwommen voor A. Hij begint zich misschien af en toe wat minderwaardig te voelen, alsof hij er niet zo bijhoort. In een groot gezin kan zoiets voor een gevoelig kind natuurlijk best de drang tot jokkebrokken/grootspraak opwekken.
We gaan het eens over een andere boeg gooien en misschien ook werken aan zijn eigenwaarde door hem zelf succesmomentjes te laten ervaren… zo heel veel complimenteren we hem wellicht ook niet… hij is doorgaans rustig dat we hem misschien wat te gemakkelijk laten ondersneeuwen… :oops:
@Cell wrote:
Kijk, dat is een goede insteek om te proberen… nu horen we vaak nog wel dat het verzonnen is… maar idd… een beetje meegaan en aangeven dat we dan maar even met juf moeten gaan praten… het zou kunnen werken.
Zelf heb ik overigens niet het idee dat het met de spanningen thuis echt te maken heeft, t kan meespelen, maar ik heb zelf meer het gevoel dat het wegkomt bij een soort competitie drift van Mies naar met name Peet toe. Peet is bijna 3 jaar ouder, heeft veel schik met judo en laatst weer en slip upgrade gehaald. Mies is samen met een vriendje begonnen met zwemles, mies kost het moeite en zijn vriendje heeft zaterdag afgezwommen voor A. Hij begint zich misschien af en toe wat minderwaardig te voelen, alsof hij er niet zo bijhoort. In een groot gezin kan zoiets voor een gevoelig kind natuurlijk best de drang tot jokkebrokken/grootspraak opwekken.
We gaan het eens over een andere boeg gooien en misschien ook werken aan zijn eigenwaarde door hem zelf succesmomentjes te laten ervaren… zo heel veel complimenteren we hem wellicht ook niet… hij is doorgaans rustig dat we hem misschien wat te gemakkelijk laten ondersneeuwen… :oops:
:thumbup:
Denk dat je als je het zo hardop zegt al aardig op weg bent naar de oplossing. Als hij 3 jaar jonger is dan Peet, dan is het idd wel aardig dezelfde leeftijd als toen Eli vreselijk begon te jokken. Nu heeft hij weer andere dingen verzonnen om aandacht te vragen.
Aandacht geven (aan een kind die er inderdaad niet specifiek om vraagt) is hier ook wel een ding…hier soms schokkend om te zien hoeveel lol Eli hij heeft bij de logopedie, omdat het dan echt alleen even om hem gaat.
In een huishouden waar het misschien inderdaad erg gaat om structuur en meegaan in het ritme, proberen ze zo hun eigen stempel te drukken misschien. Effect had het zeker wel…