Ik ben nu zwanger van nummer 3.
Mijn eerst twee zwangerschappen zijn totaal anders geweest.
Bij Merel had ik erg last van humeur, snel snauwen, bitchy en niet lekker in mijn vel. Had last van mijn eigen gedrag, maar kon er weinig aan veranderen. Bang geweest om in een pnd te raken gezien ik het verleden gevochten heb tegen een depressie van 4 jaar.
Welke ik met therapie en medicatie goed heb verwerkt en verholpen.
Bij Jorre was ik zo anders zwanger, voelde me TOP, geen last, qua humeur rustig en stabiel, erg fijn voor de directe omgeving.
Ook daarna was ik snel op mijn gemak en had vlot mijn draai gevonden.
Nu weer zwanger van een meisje ben ik dezelfde draak als bij Merel, slechte feedback gehad van het werk, wat ik heel erg vind en ik merk dat ik een erg kort lontje heb tegenover mijn man en kinderen 
Ik doe erg mijn best maar merk dat is snel moe ben en dus reageren de kinderen daar ook op.
Sinds een paar dagen terug van vakantie en mede door de slechte feedback zie ik erg op om weer naar het werk te moeten en tegelijkertijd neemt mijn bekkenpijn toe. Ik denk mede een combinatie van spanning en vermoeidheid, het houd me erg bezig.
Mede in het gesprek van mijn werk vertelde mijn baas te waken tegen een pnd, omdat zij dit onlangs in haar vriendinnenkring had meegemaakt wat haar weer even attent maakte. Toch heb ik het me persoonlijk aangetrokken terwijl ze het niet op mij specifiek bedoelde. Door mijn eigen angst er last van te krijgen is dat wel gebeurd.
Ik heb vooraf aan de zwangerschap van merel goed gepraat met mijn man en heb hem mijn angsten voor de pnd gedeelt en hem herhaardelijk gevraagd mij in de gaten te houden, dit zelfde bij de zwangerschap van Jorre en ook nu weer weet ik dat hij mij goed in de gaten houd.
Doordat hij mij goed monitort kan ik de angst loslaten, mijn ding doen wetende dat hij over mij waakt, wat hij echt doet, er ook over praat als hij vind dat ik verander, dus ik vertrouw op hem.
Toch ben ik nu banger, misschien omdat ik nu meer last heb van mijn humeur. Meer omdat ik mijn kinderen ermee belast in mijn ogen en bij Merel waren er natuurlijk geen andere kinderen, alleen mijn man die soms de volle laag kreeg :oops:
Ik ben ‘blij’ dat straks het gewone leven weer begint, dat betekent meer eigen tijd, oplaad tijd en energie sparen zodat ik meer de kinderen kan hebben om me heen ipv dat korte lontje.
Weer een goed gesprek met mijn lieve man om toch meer zijn hulp te vragen, aan te geven hoe ik me werkelijk voel.
Dit hele verhaal heeft me er goed aan gedaan, alleen al daarom is het lekker om het eens even allemaal op papier te hebben.
Wie herkent dit, zonder dat er werkelijk een pnd uitkwam, want het is meer de angst die ik heb, mijn schuld gevoel naar mijn gezin op het moment.
Dank voor het lezen en een eventuele reactie :-*
herken het niet uit mijn vorige zw.schappen, maar beschik nu ook over een hoog drakengehalte :oops:
Wat jij ook al zegt: ik merk het zelf, wil het wel anders, maar krijg het vaak gewoon niet voor elkaar. Ben moe (had gehoopt er met een week of 12/13 wel doorheen te zijn) en mijn lontje staat volgens manlief in de min, was niet eens een kort lontje meer te vinden :oops: :oops: :oops:
Laatst was mijn moeder hier en achteraf zijn mijn man dat toen ik naar de wc was zelfs mijn moeder een opmerking plaatste dat ik wel chagrijnig was he?!? :shifty:
Heb hier gelukkig niet de angst voor een pnd, maar ik heb dan ook geen depressie verleden (niet dat het betekent dat het niet zou kunnen hier, maar heb er dus geen angst voor, omdat ik er niet bekend mee ben).
Vind het wel vervelend voor de kinderen, want ik weet soms gewoon zelf dat ik onterecht kortaf tegen ze ben… straks zijn ze weer naar school en hopelijk geeft dat mij een beetje lucht om hun verder gewoon wat liever tegemoet te treden… want zelfs de oudste vroeg laatst al of ik steeds zo bozig was vanwege de baby in mijn buik :oops:
wij weten (nog) niet wat het is, maar mocht het een meisje zijn, dan is er wel een nieuw bakerpraatje geboren… mama is tijdens de zw.schap een draaaaak 
:hug:
:-* Fijn wat herkenning te lezen.
Tsja ik herken het wel dat je staat te snauwen/ schreeuwen :silenced: of stem verhef en denk dan tewijl ik het sta te doen WAAROM?!
Kind doet niets verkeerd, alleen ik ben moe, vind dat eigenlijk nog het ergste van alles, dat de kinderen er onder ‘lijden’
Heel herkenbaar helaas.
Het enig wat hier helpt is niet teveel prikkels en dat is zo lastig met nog twee kindjes (en een man 
maar die tel ik eigenlijk niet eens mee op dit moment :oops: ).
Ik heb naast lichamelijke klachten (bi) ook dat ik totaal niet lekker in mijn vel zit, het vaak niet trek, compleet overstuur kan zijn om niets, snel op de kast zit enz enz…
Het liefst houd ik nu alleen even rekening met mezelf, doe ik niets, lig veel op de bank, ben zo moe. Voel me dus enorm schuldig naar de kinderen toe, maar kan het echt niet helpen. Heb al veel geprobeerd, zit aan de max paracetamol voor de lichamelijke pijn al een hele tijd en ben zelfs naar een homeopaat geweest, wat ook niets heeft geholpen.
Wat nu alleen nog mogelijk is de kinderen uitbesteden aan anderen, meestal om en om want 1 kind trek ik dan nog net. De tv draait hier regelmatig overuren. De jongste gaat gelukkig nog gewoon naar het kdv. Zo hebben we hier een heel schema waarvan mijn man één dag in de week thuis is (werkt 36 uur).
Gelukkig kan ik echt aftellen nu en is het einde in zicht.
Heeeeeeeeeeeel herkenbaar je bent niet de enige schat :-*
ik ben mega draak NR 1
en kan janken om niks en schreeuwen tegen nikki en hub :oops:
en de kat krijgt het flink te voorduren :oops: :oops:
niks om je voor te schamen als ik het zo lees kunnen we er niks aan doen
ik zit ook heeeeeel vaak mezelf in de weg en slapen helpt dan meestal wel.
:hug: :hug:
Dikke kus lieverd…Meer kan ik niet zeggen…
:-* Thx meiden,
Niet leuk voor jullie je ook zo te voelen, maar zo fijn die herkenning te lezen, je doet zo je best en toch schiet je uit je slof :oops:
Wat hormonen allemaal niet met je kunnen doen, ik sta er wel eens verbaasd over, ondanks dat ik er geen ‘invloed’ op heb, is dit wel iets wat ik graag zou willen, dus het is misschien wel loze energie erin steken, omdat je domweg weinig/niets tegen kan doen :shifty:
Het gaat goedkomen, weet het zeker :mrgreen:
Tijdens de zs van mijn dochter was ik heel zachtaardig, kon het slecht hebben als er discussies waren op mijn werk enzo. Liep constant rond met een roze bril.
Maarrrr… tijdens de zs van mijn zoon was ik ronduit agressief. Ik werd bloedlink bij het minste of geringste en wilde dan het liefst een gat in de deur schoppen. Ik heb ook wel eens op mijn handen moeten zitten om mijn dochter geen knal te verkopen (dat gebeurde niet hoor…maar het gevoel had ik wel).
Nu moet ik nog alleen maar kotsen :mrgreen: en wil ik vooral slapen 
Maar ik hoop zóóó dat ik niet weer zo boosaardig wordt, want je krijgt er zelf ook een ontzettend rot gevoel door (en een schuldcomplex).
Heel veel sterkte, want het is niet mis wat die hormonen met je kunnen doen
:hug:
ik heb er geen ervaring mee, niet zo erg althans.
maar wil je wel even een knuffel komen brengen :hug:
Pfff Evelien :hug: !
Ik herken je situatie, alleen heb ik er nu last van.
Ik ga morgen een afspraak naar de dokter want ik ben bang dat ik er niet zelf uit kan komen. Ben ook ontzettend moe, ken geen rust en heb verschillende symptonen die misschien wijzen op een vorm van pnd.
Ik reageer vaak ook kort af, chagarijnig, kan niks uit handen geven, mijn hoofd draait overuren, slapeloosheid, lusteloosheid, rusteloosheid, niet goed in mijn vel, snel geirriteerd/boos en er speelt nog zoveel meer.
Ik voel me dan een slechte moeder naar Roan toe omdat ik het gevoel heb te falen omdat ik lichamelijk er helemaal door heen zit.
Misschien zegt de dokter ook wel dat ik met een paar slaappillen er weer overheen kom en anders misschien andere pillies, maar ik heb dit nodig.
Wat fijn dat je man er zoveel begrip voor heeft, want heb het gevoel dat je dat wel nodig hebt. En dat humeur, herken ik ook. Denk dat voor jou er over praten ook al enorm helpt en anders kan je altijd ook naar de dokter gaan, die weet precies hoe en wat en die kan je eventueel verder helpen waarbij wij, je man of iemand anders niet kan omdat praten wellicht niet helpt.
In ieder geval een dikke knuffel en weet dat je niet de enige bent, zolang jij al erkent wat je hebt scheelt dat een hoop.
sennapen vervelend dat je je zo voelt, even een :hug: voor jou!!
ook een :hug: voor F’lien, hier nog zo’n control freak die graag haar eigen gevoelens onder controle wil hebben. Helaas luisteren je hormonen daar niet naar :wall:
Lieve Evelien! Allereerst :hug: voor jou! En ook hier heeeeeel herkenbaar. Vorige zwangerschap was ik een draak en nu weer. Echt niet meer leuk. Loop soms op de meisjes te foeteren terwijl ze niks fout doen. En dan voel ik me zo schuldig na de tijd! Ook ik hoop dat het verbeterd morgen als school weer begint… De kindjes en manlief zijn de dupe
Lieverd, ik heb bij geen van drieen een pnd gehad maar ben wel bij alle drie een draak geweest. Zodra het kleintje geboren was was ik de zonneschijn zelve. Ik hoop dat het deze keer weer zo is en bij jou natuurlijk ook!!! :-*
Sanne :hug: voor jou meis. Goed dat je om hulp vraagt, je hele wereld staat op zijn kop, bij de komst van het mooiste wezentje in je leven :-
Ik heb het de eerste maandan van Merel heel goed gedaan (dacht ik) na 8 maanden zakte de roze wolk in en kreeg ik het moeilijker, gelukkig door mijn rots naast me, mijn lieve man, is er geen pnd gekomen.
Mijn depressie destijds is veroorzaakt door onverwerkt trauma uit het verleden als kind, daar heb ik 4 jaar hard aan gewerkt te verwerken onder prof begeleiding. Ik verwacht niet dat ik weer depressief word, maar het zit wel een beetje in de fam :oops: mijn moeder is ook alweer aan een onderhoudsdosering omdat ze toch niet zonder kan, dus ben er altijd waakzaam voor.
Ik voel me nu het afgeschreven is, al wel een stuk beter, het steunt me ook zeer te weten dat ik écht niet de enige ben :-
Mijn man is ook een grote steun kan ik ook heel goed mee babbelen en ik denk ook niet dat ik een pnd heb maar ik moet er nu wat aan doen voordat ik er misschien wel 1 krijg. Het er over praten helpt wel maar ik heb het gevoel kleine hulp dmv slaappillen, ijzerpillen of wat dan ook er weer boven op te komen.
lieve evelien: gewoon een hele dikke knuffel voor jou meis! :hug: :hug: :hug:
sennapen: ook voor jou een dikke knuffel. goed dat je hulp zoekt! :hug:
oe ik heb vandaag weer zo’n dag ik scheld op iedereeen en alles en heb koppijn van het janken.
vanmorgen naar de markt geweest nikki liep steeds weg :twisted:
pffff ben moe van mezelf ook hub heeft boodschappen gedaan en moest postzegels mee nemen neemt ie 77 cent mee :wall:
nou ik heb geschreeuwt :oops: gegilt gejankt en ben op bed gaan liggen.
daarna eruit hub was weg naar zijn vriend en nikki sliep ook
die wordt wakker en luisterd weer niet :twisted: :doh:
ik kon alleen maar huilen als een klein kind
au me hoofd doet zeer eigen schuld
ik zit me zelf in de weg wil liefst onder de dekens duiken en verder helemaal niks ja chocola ofzo.
maar we gaan uit eten met de hele familie jippie :liar:
nikki werkt niet mee met aankleden hub vind dat ik zeur
me moeder zou om 17.15 weg gaan thuis en hier heen komen omdat ze niet weten waar het is en achter ons aan willen rijden
bel ik dr net op waar zijn jullie zit ze eerst nog een peuk te roken in de tuin :evil:
doe dat eerder
zo dat is eruit gelukkig heb ik kok (jullie) en helpt dat altijd
omdat er hier mensen zijn die het begrijpen
voel me schuldig tegen over zusje dat ik zo schreeuw en huil
arme kind :hug:
buik werd er hard van :oops:
Hoop dat je des ondanks toch nog een leuke avond hebt gehad :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: