Hallo!
Ik heb een tijdje zitten twijfelen of ik mijn verhaal neer zal zetten. Er zitten toch ook wat bekenden van me hier, maar aan de andere kant… ik hoef me nergens voor te schamen 
In augustus 2004 ben ik gestopt met de pil. In dezelfde maand nog werd ik niet ongesteld en hoopte na een paar dagen overtijd dat het misschien al zo snel raak zou zijn! Maar de dag erna kreeg ik vreselijke buikpijn, die in de loop van de dag erger werden en de volgende ochtend kreeg ik vreselijke bloedingen… We hebben nooit een zwangerschapstest gedaan en dokter vond het niet nodig om ons te zien… Maar mijn gevoel zegt genoeg…
Omdat het zwanger worden niet echt lukte (ik heb een korte cyclus van 24 a 25 dagen) ging ik naar de huisarts in maart 2005, maar die stuurde me weg… pas na 2 jaar proberen mocht ik weer eens terug komen… ik was jong zat en moest het nog maar effe gaan proberen…
In September 2005 hield ik eindelijk een positieve test in mijn handen, wat resulteerde in de geboorte van mijn dochtertje op 20 april 2006. Exact 3 weken te vroeg, maar mij hoorde je niet mopperen :inlove:
Toen Amy 6 maanden (oktober 2006) besloten we om voor nr 2 te gaan. In eerste instantie hadden we zoiets van: Het zal wel weer lang duren, maar dat geeft niet, want tegen de tijd dat we er echt klaar voor zijn, ben ik dan wel zwanger… Maar stiekem waren we er een maand later al echt helemaal klaar voor en de teleurstelling was dan ook groot dat ik toch niet direct zwanger was…
Inmiddels zijn we een jaar verder en 15 teleurstellingen verder… Aan de ene kant zou ik graag naar een huisarts willen om te laten onderzoeken of er niet iets mis is ofzo, maar mijn hubbie is het daar niet mee eens. Het is 1x gelukt, dus nr 2 moet ook lukken, hij heeft alle vertrouwen in de toekomst en gaat er vanuit dat het weer goed moet komen. Heel fijn dat hij dat vertrouwen heeft hoor! Ik maak vraag me af of hij niet soms té positief is ingesteld… of misschien ben ik wel juist té negatief…
Ik heb al een tijd getempt en heb dan ook keurig een eisprong. Een tijd ben ik er (te)veel mee bezig geweest, maar ook een tijd helemaal niet. Momenteel zit ik er een beetje tussen in Na de geboorte van Amy had ik niet verwacht dat de wens voor een kindje weer zo vreselijk groot zou kunnen zijn. Ik heb al een kindje, dus waar zou ik me druk om maken? Dus ik verbaas me zelf over mijn gevoelens :mrgreen:
Een aantal mensen in mijn omgeving weten dat we bezig zijn en ook hoe lang, maar de meeste niet. Ik krijg dan ook steevast opmerkingen als: Amy is al 1.5, dus jullie moeten weer aan de bak! En als ik vertel dat we bezig zijn, hoor ik ook wel eens: Nu zal het vast niet zo lang duren, want je lichaam weet al hoe het moet. En eerlijk waar…iemand wist me zelfs te vertellen dat we “het” vast niet goed doen als het nog steeds niet raak is :shock:
Al met al ben ik erg nieuwsgierig of er mensen zijn hier die mijn verhaal herkennen en dus ook een beetje tussen wal en mm hangen. Hoe iedereen er mee om gaat, tips om het een beetje van je af te zetten en dat soort dingen.
Hmm ja ik ben ondertussen niet meer echt tussen wal en mm want wij hebben half november een 2de afspraak bij de vertiliteitsarts om de eerste onderzoekjes te bespreken maar verder is je verhaal wel herkenbaar. Ik denk dat het bij ons de 1ste keer ook vrij lang geduurd heeft maar dat weet ik niet zeker omdat ik er toen niet zo erg mee bezig was. Nu zijn we al weer meer als 1,5 jaar bezig en omdat ik (in tegenstelling tot jou) al 36 ben wil ik nu gewoon weten waar ik aan toe ben.
Ik zou gewoon naar de huisarts gaan maar je je vriend moet er ook wel achter staan want als je eenmaal de mm ingaat moet hij ook meewerken…
Huisarts stuurde mij trouwens gelijk door maar je dat zal wel met mijn leeftijd te maken hebben mss.
Succes in ieder geval en ik hoop voor jullie dat het toch onverwacht snel raak zal zijn.
Toch vind ik niet dat alleen de leeftijd van de moeder mee mag spelen bij de beslissing van de arts om iemand door te sturen. Ik ben nu 29, dus heb nog wel tijd, maar mijn man loopt al tegen de 40 en wil niet graag een oude vader zijn, maar dáár had de arts dus geen oren naar :think:
Jij ook succes in ieder geval!
Ik vind dat je groot gelijk hebt hoor. 90% van de vrouwen wordt binnen een jaar zwanger dus als het langer dan een jaar duurt dan vind ik dat de huisarts je gewoon door hoort te sturen! En niet alleen bij jou kan iets mis zijn maar ook bij je man. De kwaliteit van het zaad gaat ook achteruit naarmate ze ouder worden.
Nou, dat vind ik dus ook! Alleen jammer dat ik een man heb die overtuigd is van zijn goede zaadkwaliteit :mrgreen: Acg, hij heeft wel gelijk natuurlijk, het is al eens eerder gelukt.
Hahaha ja die van mij zegt ook dat hij superzaad heeft en dat het ongetwijfeld aan mijn eitjes ligt :mrgreen: . Ach we zullen het wel horen half november .
En ja het is 1 keer gelukt maar dat hoeft toch niet te betekenen dat het dan een 2de keer ook lukt…
- Das ook wel een ‘gemene’ vergelijking…een man maakt duizenden zaadjes aan en daar hoeft er maar 1tje ‘goed genoeg’ van te zijn…en wij ‘arme vrouwen’ maken maar 1 eitje aan…en die ‘moet’ goed genoeg zijn
Maar all kidding aside, na 1 jaar behoort een huisarts je eigenlijk gewoon door te verwijzen naar een gyn. Doet ie dat niet, en is je eigen gevoel dusdanig dat je echt aan die onderzoeken etc wilt beginnen; bellen naar een gynaecoloog! Ook zonder doorverwijzing zal het waarschijnlijk wel moeten lukken een afspraak te krijgen. Sommige gyn’s zijn zelfs zo dat ze het papiertje voor je opvragen bij je HA.
Maar als je eigen gevoel er nog niet klaar voor is, kijk het nog even aan, dat jaar is natuurlijk ook maar pure statistiek
Inderdaad ons ziekenhuis doet ook niet moeilijk over wel of niet doorverwijzing door de huisarts. het heeft volgens hun te maken met de verzekeringen. Of die het wel of niet vergoeden.
Ik ben geen goed voorbeeld natuurlijk, want wij wisten waar het aan lag en dat wij zonder hulp niet zwanger kunnen worden. Toch hebben we het 3 maanden zelf geprobeerd omdat de mm best belastend is.
En raar maar waar. De wens voor een 2e lijkt wel groter dan die voor de 1e. Ik weet nu wat ik mis en wil dat nog eens meemaken. Die onvoorwaardelijke liefde voor een klein mensje.
Sterkte met je beslissing.
Hee Becca
Goed dat je je verhaal neerzet hier, erover praten is volgens mij altijd goed!
Wij zijn korter ‘bezig’ dan jullie maar toch herken ik wel dingen, mijn man is er van overtuigd dat het goed gaat komen, maar ik zie het op het moment zeer somber terwijl ik toch al 2 kinderen heb, dus wel bewezen heb zwanger te kunnen worden. Maar voorlopig ligt het ‘niet zwanger worden’ nog niet aan mijn man wat mij betreft.
In maart gestopt met de pil en nog geen (in mijn ogen) normale cyclus gehad. Ik heb al 2 kinderen van mijn ex (meisje van 10, jongen van 7) en beide keren was ik snel zwanger, binnen 3 maanden. Maar, met een hele keurige cyclus van 28 dagen.
Nu heb ik steeds cycli van 25/26 dagen, waarvan ik maar 10 dagen geen tampon oid nodig heb. Een paar dagen na de eisprong begint de ‘ellende’ zoals ik dat noem. Druppels bloedverlies of bruine afscheding. En dan na een kleine week 1 dag flink ongesteld en dan zakt het weer af.
Paar weken geleden bij de ha geweest, die wilde graag dat ik 2 maanden ging tempen, om te kijken of er wel een eisprong is en hoe snel ik daarna ging vloeien. Nou ja, ik wist al dat er wel een eisprong was, omdat ik al eens getempt had, maar dat had ik niet echt goed bijgehouden.
Vanmorgen, cd 26 was mijn temp gezakt en nu zit ik dus te wachten op menstruatie. In plaats daarvan is het al de hele dag ‘schoon’, nou dat weer :shifty: Wel hoofdpijn, dus het zal er echt wel aan zitten komen.
Ik maak me nu ongerust over mijn lijf, zou er iets aan de hand zijn?
Mijn homeopate bracht mij in nog meer onzekerheid (vast niet zo bedoeld) door te zeggen dat sommige vrouwen van in de 30 (ik ben 33) al iets als pré-menopauze doormaken :shock:
Nou ja, om een lang verhaal kort te maken, ik wil volgende week al terug naar de dokter, de 2 temp maanden zijn nog niet om, maar ik kan zo ondertussen denk ik wel voorspellen wat er komen gaat, en voor ik een afspraak heb bij een gyn zijn we misschien wel weer 2 weken verder.
Maargoed, ik heb geen tips voor je, wel lees ik mee, wie weet heeft er iemand ook nog tips voor mij, of geruststellingen. (is dat een woord?)
Maar als je gevoel zegt dat je eens verder moet gaan kijken, waarom niet dan? Waarom wil je man dat niet?
Succes :-*
Allereerst: wat belachelijk van je huisarts dat hij je zo naar huis stuurt! De algemene stelling is inderdaad 1 jaar om doorgestuurd te worden. Ik werd dan ook doorgestuurd toen ik 27 was. Leeftijd hoort daarbij nog niets uit te maken. Als bij de gyn blijkt dat alles in orde is, stuurt die je wel voor een bepaalde tijd naar huis, maar dan weet je tenminste of het kan of niet.
Ik hoor wel vaker dat mannen er niet aan willen dat het probleem misschien ook bij hen kan liggen. Gelukkig heeft mijn vriend daar geen last van.
Kan je niet aan je man voorstellen dat jij in eerste instantie voor controle naar een gyn wilt? Dan kan hij later alsnog getest worden, als het zover komt. Misschien kan hij dan wennen aan het idee…
Ennuh over die zaadkwaliteit: die is bij mannen erg wisselent. De ene keer kunnen ze best superzaad hebben en een paar weken erna het tegenovergestelde…
Succes in ieder geval.
Bedankt voor de reacties!
Toch wel prettig om te lezen hoe iedereen er over denkt en het ervaart.
Op het moment heb ik besloten toch maar niet aan de bel te trekken bij de huisarts. Sinds vorige week weet ik dat ik zwanger kan worden (hele vroege mk) dus we oefenen nog eventjes door.
Mijn vriend heeft aangegeven dat hij met een half jaar best verder wil laten kijken, dus ook dat is gelukkig opgelost :mrgreen:
Bij twijfel en voorgevoel gewoon een echo “eisen”.
(lees mijn verhaal daar gaan we dan; update cyste)
We betalen alemaal een hoge premie. Als we een andere partner hebben dan doen we toch ook met ons “gezonde” verstand een HIV-soa-test??
Ik vind dat sommige dokters ons vrouwen eens serieus moeten nemen.
2 jaar wachten? Is mij ook gezegt, maar ik vond 8 maanden al te lang.
Ik heb over mijn Klusdatum moeten liegen om een afspraak in het ziekenhuis te krijgen, notabene.
Mensen snappen niet dat het zeer emotioneel voor een vrouw is als het niet lukt om zwanger te raken. Vaak is het iets kleins en dan heb je spijt als haren op je hoofd dat je niet eerder doorverwezen bent. En als het een echt probleem is, dan is een snelle oplossing alleen maar beter, dan thuis te lopen in de stress, want ook stress kan een veroorzaker zijn van het niet willen lukken.
Ik heb gelukkig in mijn ogen een “oplosbaarprobleem”. Niettemin heb ik wel de ogen uit mijn kassen gejankt. Laat staan wat een vrouw moet voelen met een nog groter medisch probleem.
Ik wens ieder die dit lees met een kinderwens veel sterkte en geluk en kracht toe!