Hoi,
Riley gaat sinds mei 2010 naar het kinderdagverblijf, waar hij altijd vrolijk vandaan kwam/komt.
Nu hadden we vandaag een Overgangs gesprek (die moest eigenlijk eerder plaatsvinden maar er kwam een zusje tussendoor) van baby naar de peutergroep.
Zijn vaste mentor van de babygroep, en de nieuwe mentor van de peutergroep waren aanwezig uiteraard, maar de mentor van de babygroep had toch wel een zorg over Riley…
Als Riley op de gang gaat spelen, blijft hij doelloos in het midden staan, speelt niet met kindjes, en kijkt erg beteuterd, vanmiddag zetten ze hem in de gang, waar hij ruim 15 min op 1 plek bleef staan, daarna ging hij ergens anders staan… of zelfs in een hoekje. Ik heb dit zelf gezien, en voelde mezelf erg wanhopig, hij keek soms onze kant op, en er kon een glimlach af als ik naar hem zwaaiden, maar verder keek hij mij erg indringend en wanhopig aan.
Hij fluisterd of zegt helemaal niets tegen niemand, bijt niet van zich af, en speelt niet op de gang met kindjes.
Er moest een kindje huilen en ik zag zijn meelevende karakter om hoog komen, en ik zag aan hem dat hij wilden vragen aan het kindje ‘Gaat het?’ zoals hij altijd doet thuis. (als ik me teen stoot bijv). Maar hij durfde niet en sloeg dicht .
Ze noemen hem erg pienter, maar wel erg stil en verlegen, bij de mentor van de babygroep heeft het even geduurd contact met hem te krijgen, en nu vind hij haar zo geweldig, vertrouwd volledig op haar, en daar fluisterd hij soms niet, maar praat hard op, maar wel… als er niemand verder bij is.
Hij wilden bijv toen hij net over was naar de peuters, naar de babygroep terug (vertrouwd, mentor was daar), maar zij moest hem ‘de deur wijzen’, omdat anders de hele peutergroep bij de babygroep zat. Dit voelden voor Riley als een erge afwijzing, en heeft die nacht thuis niet meer geslapen en veel gehuild. Zij vond dit zelf ook niet leuk om te doen, want ze zag de wanhoop in zijn ogen staan.
Het valt ze wel op, als hij iets leuk vind (tekenen, dansen), dat hij met zijn hele houding en gezichtsuitdrukking (lachen, zijn ogen) het kenbaar maakt, maar je zal hem niet uitbundig horen lachen daar.
Nu gaan ze 1 leidster die er opzijn dagen aanwezig is, toewijzen om 1-1 contact te bieden, ook zullen ze als hij een keer wat uitbundiger reageert dan normaal of contact probeert te maken OP de gang, hem een ‘duwtje in de rug’ geven, zodat hij vertrouwen gaat krijgen in zich zelf.
Voor hem is afwijzing een ware hell, hij is zo gevoelig!
Thuis is hij anders, druk, praat veel, danst en lacht uitbundig en ‘bestempel’ ik Riley als vrolijk en grappig.
Maar daar zien ze hem nu niet op die manier…
Het deed mij vanmiddag zo een pijn, hem daar zo verlaten in het midden te zien staan, dat ik daar zat te janken…
En weet niet wat ik hier nou mee kan doen?
Moest me verhaal even kwijt, zit me erg hoog…
Lesley
:hug: helaas verder geen tips voor je, maar even een meelevende knuffel en :-*
@eisblume wrote:
:hug: helaas verder geen tips voor je, maar even een meelevende knuffel en :-*
Dank je wel…
Beetje herkenbaar in wat Melinda doet
Ik herken het gedeeltelijk…alleen heb ik bij Jinthe niet het idee dat ze zich niet veilig voelt op het KDV. Op de gang gaat ze bv. gewoon haar eigen gang. Dan zit ze ergens achterin, terwijl de andere kindjes voorin aan het spelen zijn, op een auto’tje in d’r eentje lekker te spelen. Verder is ze op het KDV ook erg rustig, terughoudend en ‘mat’, heel anders dan thuis dus.
Ik zou even afwachten of het plan wat het KDV nu heeft opgezet werkt en heel regelmatig vragen hoe het gaat. Heeft hij ook iets van thuis, bv. een knuffeltje, wat mee gaat naar het KDV? Dat helpt soms ook.
inderdaad een knuffeltje hebben ze toch iets herkenbaars van thuis.
Nee, Riley heeft geen eigen knuffel, hij heeft uiteraard genoeg knuffels, maar niet iets vast… misschien toch te overwegen…
Als het maar iets is waar de geur van thuis aan zit. 
Misschien kan hij zelf een knuffeltje uitkiezen dat hij dan meeneemt?
Jinthe’s knuffel zit op het KDV in principe altijd in haar bakje, maar een heel enkele keer wil ze hem voor het KDV of bij het afscheid vasthouden. En bij het slapen gaan heeft ze hem natuurlijk bij zich. Toen ze net over was naar de peutergroep, huilde ze als hij uit bed gevallen was, dus ze had/heeft hem echt nodig.
ik herken jou verhaal werk als gastouder en heb kindjes in mijn groepje (5 kindjes) die ook erg terughoudend zijn zijn vanaf baby af aan bij mij en zijn nu 3 jaar(tweeling) vanaf 2 jaar begonnen ze zich pas echt prettig te voelen hier merkte ik doordat ze dingen zelf gingen vragen en vertellen.
deze kinderen en ik denk ook jou zoontje heeb behoefte aan duidelijkheid alle nieuwe dingen zijn eng en moeilijk.veel van te voren vertellen helpt vaak wel,wat er gaat gebeuren.dus duidelijk we gaan in de gang spellen met …namen van kinderen en wat ze daar mogen doen helpt vaak ook om even mee te spelen en vaste leidster is van groot belang.
kindjes bij mij zitten sinds jaartje op voorschool waar ze geen klik met juffies hebben en vertikken om te praten.doen inmiddels wel veel mee maar moeten wel van te voren weten wat er gaat gebeuren anders raken ze in paniek.
snap heel goed dat je het moeilijk vind is ook niet leuk je kindje zo te zien.positief blijven en hem steunen veel praten over wat er allemaal gebeurt op kdv kan hem ook helpen.
succes
Wij thuis vertellen duidelijk wat hij die dag gaat doen
Kinderdagverblijfdagen gaan:
Opstaan, aankleden, en ontbijten, tijdens ontbijten vertellen we
dat hij die dag met de kindjes gaat spelen, en naar bijv V. gaat (de leidster).
Ik vraag of hij dat leuk vind, en dat vind hij altijd wel.
Ik vertel daarbij ook duidelijk wat we nog gaan doen, boodschappen, dan door…
Zodra we daar aankomen of in de buurt zijn word hij al stiller, ik blijf met hem praten wat hij gaat doen, en dat hij ook buiten gaat spelen en van de glijbaan mag. (ze spelen altijd buiten dus…). Ook zing ik nog een liedje met hem, en neem afscheid ‘Dag Riley, veel plezier love you’ en zwaai en ga weg.
Ik maak het niet te lang, want hoe langer, hoe moeilijker (dan gaat hij huilen.)
Riley is heel gevoelig, dus na dat we hem weer op hadden gehaald vandaag, was hij stil, en vroeg heel lief ‘Mama, gaat het?’.
Ik trek het me erg aan, het lijkt wel of hij geen vertrouwen heeft in zichzelf als hij daar is.
Als wij er bij zijn praat hij wel, nog wel zacht maar niet fluisterend, en vanmiddag zei hij zelfs tegen een jongen dat hij stout was omdat het jongetje hem duwden, jongentje ging huilen, en helaas was van mijn afbijtertje weinig over, want hij schrok zo van het jongetjes reactie, dat hij ook moest huilen, en snel naar papa wilden om daar helemaal weg te kruipen… 
Ik voel met je mee, een dikke :hug: voor jou en je gevoelige mannetje. Wat is het soms moeilijk hè, dat loslaten en groot worden.
Ik hoop dat Riley zich snel veilig gaat voelen en lekker zichzelf kan gaan zijn op het kdv!
Klinkt als een heel gevoelig mannetje,wat door zijn leeftijd er nog geen uiting aan weet te geven.
Moeilijk hoor. Het hoeft ook niet iets negatiefs te zijn,maar ondertussen raast het leven langs zo’n mannetje heen en is er een verwachtingspatroon (zo horen peuters zich te gedragen),terwijl hij op een ander niveau naar dingen kijkt.
Misschien kan het hem helpen door hem een doel te geven? Misschien kunnen de leidsters hem een keertje “helper” maken. Hem een bijzonder gevoel geven,zodat hij een duidelijk doel heeft die dag? En dan kijken hoe hij reageert…
Het reageren op gevoelens van anderen herken ik wel. Jo lijkt soms meer pijn,angst of paniek te voelen,dan het ‘slachtoffer’ zelf. Snapt soms ook niet waarom iedereen maar doorloopt alsof er niets aan de hand is. Er is toch net iets verschrikkelijks gebeurt? (voorheen zag je duidelijk de frustratie doordat hij zijn oren beetpakte en zijn tanden op elkaar beet). Nu uit hij het verbaal natuurlijk,maar niet altijd beheerst…
Hoop dat ze met 1 op 1 contact hem wat veiligheid kunnen bieden. Soms is het heel moeilijk in het hoofdje van een kind te kijken als het zoch verbaal nog niet genoeg kan uiten. Ik denk dat een duidelijke opdracht wel kan helpen. I.p.v. de gang in sturen “ga maar spelen”, er een opdracht aan koppelen. Jo kan ook stuurloos worden als hij niet weet wat nou precies de bedoeling is. Het liefst pakt hij als we ergens zijn 1 ding op (of verzameld neurotisch een paar dingen) en gaat ergens op een stil plekje zijn ding doen. samenspelen met anderen is wel eens moeilijk,omdat ze zijn spel niet begrijpen. Maakt hem erg nerveus.
Het gaat sinds school al beter,maar toch blijft dat in zichzelf keren erg aanwezig. Dat moet je ook laten.
Heel veel succes…
Mandy.
Bedankt voor je antwoord.
Op de Babygroep is hij inderdaad een keer helper geweest, dit vond hij erg leuk, maar dit was (weer) bij zijn vertrouwde leidster.
Ik herken veel in wat je zegt over jouw zoontje. Riley kijkt ook altijd alsof er iets heeeeeeel ernstigs is gebeurd als een kindje verdrietig is of wat dan ook, en niemand ziet dit! En je ziet hem kijken van ‘Waarom doen ze niks?’…
Hij wil dan wat zeggen, maar hij lijkt het niet te durven. (Hij kan bijv heel goed ‘Gaat het’ vragen en daarbij bemoedigend aaien).
Ik hoop ook dat 1-1 contact uitkomst bied, want inderdaad als ik hier nu zou zeggen ‘Ga maar even opruimen’, doet hij niets, hij moet duidelijk een doel krijgen ‘Riley, ga dit * wijzend naar voorwerp maar even opruimen’.
Dan doet hij dit wel, en dat is net zoiets dat hij overzicht verliest als iemand verteld ‘Ga maar spelen’…
Thuis zeg ik dit ook niet, dan is het altijd ‘Ga maar met… spelen’…
Dit heb ik ook meerdere keren aan gegeven bij kdv, maar tot vrijdag deden ze niks mee , nu gelukkig wel!
We zijn zelf in overweging hem op peuter- judo te zetten, daar gaan ze in op vertrouwen, weerbaarheid, maar ook HOE je met die weerbaarheid omgaat. (Dus ze leren hem er niet op los te rammen, of juist niets te zeggen. Maar er iets mee te doen, als hij bijv zo boos is, weg te lopen zoiets).