Saba is altijd al een “kat-uit-de-boom-kijkster” geweest. Eerst dachten we dat dat karakter was, later waren we bang dat het zou zijn door een wat stressvolle gezinssituatie een tijdlang. Speltherapie heeft daarbij geholpen, maar wederom valt ons op dat ze buiten de deur, vooral in omstandigheden met meerdere mensen, zo verlegen, timide en teruggetrokken is. Tosca daarentegen is de tegenpool. Die kruipt en hangt tegen iedereen aan, lacht en komt snel los.
Nou vraag ik me af… is dit iets waar jullie iets mee zouden doen? Ik krijg haast de neiging haar uit ‘sociale omstandigheden’ te houden om haar te ontzien van de stress die het voor haar meebrengt, maar dan isoleer ik haar en da’s ook niet ideaal natuurlijk. Dus ik blijf dingen met haar doen waar andere kindjes bij betrokken zijn, en ga bij vriendinnen met leeftijdsgenootjes langs, maar of dat genoeg is :think: ?
Maak me soms zo’n zorgen dat ze straks op school vastloopt door haar verlegenheid. Kan iemand me geruststellen… 
?
kan ook een fase zijn he
misschien maakt ze verstandelijk of lichamelijk een groei door
en ze kunnen niet alles tegelijk
en mbt school; ze heeft nog wel een tijdje voor ze daar heen moet/mag
uit mijn omgeving;
meisje zei dus eig noooooit wat
heeel verlegen
ouders zagen ook wat “angstig” uit naar het naar school gaan
de eerste week was ze stil
vanaf de tweede kletste ze en is niet meer stil geweest :lol:
Ik kan je maar 1 tip geven…geef haar de tijd en het vertrouwen om het op haar eigen tijd te doen…
Tuurlijk is stimuleren (zonder dwang of duidelijke verwachting want dat werkt echt averechts) goed,gewoon niet ontwijken hoor sociale situaties,zou ze niet per se gaan opzoeken maar zeker niet ontwijken.
Ons mannetje had het ook heel erg…moest altijd op schoot of op de arm alles bekijken en kwam langzaam los…maar toen hij klein was nou nou nou er hoefde maar iets onverwachts te gebeuren voor hem en hij moest huilen…ook mannen vond hij vaak eng :eh: :lol:
Maar we hebben wel op de creche gedaan…dat vond hij leuk en voelde hij zich vertrouwd…spelen vond hij heerlijk en met kindjes zijn helemaal…
Zo kwam hij langzaam los…ineens met een jaar of 2 vond hij mijn vader ook leuk (oh daar was hij zo ‘‘bang’’ voor,echt niet leuk maar je doet er niets aan).
Eenmaal op school moest hij ook even kijken…
Hij is en blijft een rustig mannetje…
Hij blijft nu een jaartje langer kleuteren :inlove: dat zei ik al vanaf dag 1 hé dat dat ging gebeuren en ik ben er dan ook blij mee.
Is goed voor hem…
Hij krijgt nu pas na een jaar het vertrouwen en de zin om met vriendjes af te spreken en mee te gaan naar huis.
Ik heb dat ook gelaten,zei dat als hij wilde dat het mocht maar niet moest.
Hij had er gewoon geen behoefte aan,vond het om 3u veel fijner om mee naar huis te gaan en ze;lf te spelen na al die drukte makers om hem heen :lol:
En nu…nu is de tijd daar dus dat hij het helemaal leuk vind :thumbup:
Zelf erom vraagt en vol vertrouwen gaat.
Ik ben blij dat we hem altijd hebben gelaten…dwang is bij hem sowieso funest dan klapt hij dicht.
Ik was bang dat hij over zich heen zou laten lopen op school…maar niets is minder waar…hij zoekt de druktemakers vaak al niet op,ontwijkt ze zelfs…maar als er iets gebeurd wat hem niet zint dan hoort juf het écht wel zegt ze…ik heb hem ook wel altijd geleerd te zeggen nee en dat wil ik niet,dat doet hij dus ook.
Zit ze op een psz??
Misschien is dat wat?Of een kdv?
Dat heeft hier wel goed geholpen,hij ging toen hij 1 was en kwam daar wel losser,het is toch vertrouwd en steeds hetzelfde (zelfde juffen zelfde kinderen) maar ze moeten wel zichzelf leren redden!
Ik stimuleerde thuis zijn zelfredzaamheid ook wel meer,dat is iets wat een kind ook zelfvertrouwen geeft heb ik gemerkt!
:-*
Hier nog zo’n meisje.
Het was hier zelfs op een gegeven moment zo erg dat ze echt in paniek raakte als er andere kindjes ook op de draaimolen kwamen in de speeltuin, of als ze op de glijbaan zat, en ze zag dat er een ander kindje haar kant op kwam gooide ze zich in paniek bijna van die glijbaan af.
Ik dacht eerst dat het een fase was (ze heeft dit ‘gedrag’ al vanaf dat ze 1,5 is, is daarvoor nooit echt eenkennig oid geweest…wel eerst kat uit de boom kijken, maar niet angstig.) maar met 2,5 heb ik dit bespreekbaar gemaakt op het cb.
Ik zag mijn meisje veranderen in een bang vogeltje als we bezoek met andere kindjes hadden, en op visite gaan was ook niet meer leuk, want ze bekeek alles met argusogen en wij hadden minstens 2 nachten daarna gebroken nachten door een meisje dat overstuur was 
.
Op het cb raadde ze aan om eerst maar eens een huis gesprek te doen om gewoon even te praten. Dat luchtte al heel erg op!!! (op een gegeven moment werden wij als overbezorgde ouders bestempeld door velen om ons heen, maar nu werd ik gewoon serieus genomen!!! Ik was niet gek, en mijn kind was echt gewoon zo)
Aan de hand van dat gesprek kwamen we erachten dat we eigenlijk al heel goed met haar om gaan.
Maar omdat ik er erg mee zat hoe het straks moet gaan als ze naar de psz gaat (ze is nu thuis, en tot 1,5 jaar 1 ochtend per week bij de oppas geweest) en ik wilden weten hoe we haar hierin het beste konden begeleiden bood ze wel een gesprek met een pedagoog aan.
Omdat ik het totaal geen afgang van het ouderschap vind om hulp te vragen/krijgen hebben we dat met beide handen aangenomen, en is hier een ochtend een pedagoog geweest om te praten, observeren en dingen te overleggen.
Ze zei al snel (iets wat wij zelf ook al ontdekt hadden) dat Rhodé duidelijk hoog sensitief is, en dat ze heerlijk gedijde in haar eigen omgeving. Ze is dan heel ontspannen en kan heerlijk spelen.
Meerdere malen in dat gesprek kwam Rhodé even bij me hangen/liggen en wil dan graag dat ik over haar rugje aai of even over haar bolletje kriebel. Dit was voor ons al zo normaal geworden dat het ons helemaal niet op viel, maar de pedagoog zei dat dat duidelijk een ‘ontlading’ moment is, en het eigenlijk al heel knap is dat ze dat nu al zelf aangeeft.
Ook moesten we erop letten dat we haar ‘harder’ gaan maken. Meer zelf doen (opruimen, aankleden, trap op…deed papa nog graag voor haar haha) zodat ze meer zelfvertrouwen krijgt. Nu we dat dus allebei doen (ik deed het al, maar Vanya nog niet) merken we dat het al stukken beter gaat.
Ze is nog steeds een verlegen meisje, die niet snel spontaan naar iemand toe gaat of lekker met andere kindjes gaat spelen, maar ze is nu niet meer in paniek als er andere kindjes komen.
Ik bevestig haar als ze zegt dat ze ‘pietje’ eng vind, maar zeg er dan ook gelijk bij dat dat mag, maar dat mama er is en dat ik voor haar zal zorgen, en ze desnoods de hele tijd op schoot mag zitten (doet ze dan uiteindelijk helemaal niet, maar ik geef haar wel die ruimte)
Oh jee…wat een verhaal. Ik hoop dat het allemaal een beetje duidelijk op geschreven is, anders moet je me maar pb’en hoor
Kijk hier eens op, misschien herken je Saba er net zo in als wij met Rhodé
Hedwich, dank je voor je reactie, dat stelt me wel wat gerust ! Thuis is Saba helemaal los, babbelt erop los, is erg brutaal (:inlove:) en heel initiatiefrijk, dus ik hóóp van harte dat dat er buiten de deur ook ooit uitkomt.
Sas, jij ook bedankt :-* . Saba gaat 2 dagen per week naar het KDV en dat bevalt haar prima, hoewel ze daar ook mindere dagen heeft (maar ja, ik heb ook niet altijd zin in collega’s om me heen denk ik dan wel eens ). Omdat dat een vertrouwde omgeving is, is ze daar redelijk haarzelf gelukkig. Bij Renzo is het dus ook redelijk vanzelf weer goedgekomen en jij hebt hem z’n gangetje laten gaan. Dat advies neem ik mee, dank je.
En Rhode, jij ook bedankt, ik herken veel in je verhaal. Wij noemen Saba grappend onderling wel eens “ons sponsje”, omdat ze vanaf dag 1 alles op lijkt te zuigen qua indrukken om haar heen. Haar speltherapeute viel ook al op dat ze zo belachelijk snel details onthoudt, en dat ze de neiging heeft naar oudere kindjes te trekken terwijl ze daar emotioneel niet aan toe is. Dinsdag heb ik een afspraak bij het cb voor mijn beide dametjes, dank je voor je tip, had er niet eens aan gedacht om daar even te overleggen :doh: . Het “harder maken” is iets wat we binnenshuis doen en wat ze ook enthousiast doet (ze wil echt alles zelluf doen) maar buiten de vertrouwde omgeving houdt het op. Misschien moeten we daar wat meer op letten :think: . En een pedagoog, ja, da’s ook een handige tip, dank je!!!
Soms denk ik ook dat we overbezorgd zijn hoor, maar ja, van de andere kant lijkt het me voor haar ook zo stressvol om in sociale omstandigheden te komen zonder te weten hoe daarmee om te gaan. En ik heb ondertussen wel geleerd dat ‘wij moeders’ beter ons gevoel kunnen volgen en dat doe ik in deze. Erg bedankt voor jullie reacties, ik begin dinsdag bij het cb en van daaruit kijken we verder…
Merijn heeft het ook ineens nu sinds een paar maanden
Hij gaat op zaterdag ochtend naar peutergym/dans. Nou de eerste keren, jeetje, huilend moesten we hem achterlaten. Het liefst verstopte hij zich onder mijn jas. Hij zat dan ook de hele les op de plek waar ik hem had neergezet en verroerde zich niet. Ik ging zelf dan fitnessen en keek dan af en toe door het raampje
Ik heb ook al gedacht, doe ik hier goed aan? Kan ik hem niet beter niet weer mee naar huis nemen
Nu na 3x gaat het een stuk beter. Afgelopen zaterdag heeft hij zelfs echt mee gedaan etc. De juf was helemaal blij.
En hij vindt het ook heel leuk. Dat is het gekke, na afloop was hij er helemaal vol van
Ook op het KDV was het afgelopen weken weer huilen als ik weg ging. Nu vandaag gelukkig ook weer normaal zonder tranen weg kunnen gaan.Wat wel heel opvallend is, is dat de juffies van het KDV altijd zeggen dat hij niet veel praat. Hij moet echt loskomen en dan gaat het wel. Maar ze horen hem dan met mij praten op de gang en verbazen zich dan hoe veel hij spreekt.
Hij is echt een binnenvettertje… Pas als hij zich op zijn gemak voelt, gaat hij los
Ik was/ben net zo
Als ik cadeautjes krijg voel ik me erg opgelaten, in de belangstelling staan is niets voor mij. Als klein kindje ging ik dan altijd gek doen, me verstoppen onder het bed enzo want ik vond het veel te veel als ik iets moois kreeg. Wist me geen raad. Merijn heeft dat ook wel. Weet zich ook geen houding te geven op zo’n moment.
Tegenwoordig roept hij ook sneller, ’ beetje eng’ bij iets… of wil van de trap gedragen worden terwijl hij prima zelf kan lopen…
Precies dezelfde situatie hier…
Ook ik maak me vaak zorgen over onze oudste dochter, thuis praatjes voor tien, actief, ondeugend en een heerlijke meid, maar ergens anders slaat ze omn als een blad aan een boom.
Ik herken haar dan gewoon niet.
Het is precies zoals jij omschrijft met Saba.
Ze heeft het ook altijd al gehad vanaf jons af aan, slurpt alle informatie op, hoort ook echt alles.
Is zeer gevoelig voor stemmingen en gevoelens en weet zich er vervolgens vaak geen raad mee.
Ik vermoed wel eens dat ze hoog sensitief is.
Ik ben ook geneigd om sociale situaties te vermijden, dat doe ik vaak niet, maar heb haar bijvoorbeeld laatst wel naar mijn moeder gebracht omdat we een verjaardag hadden bij iemand die ze niet goed kent en waar het altijd heel druk is.
De grap is haar zusje…totaal ander kind, is zeer ondernemend en gaat ergens anders gewoon lekker spelen.
Ik merk wel dat Isabel de volger is en dat het zien spelen van haar zusje haar goed doet. Ze trekt zich er echt aan op en dat is heel leuk om te zien.
Dit is eigenlijk pas sinds een paar weken zo (sinds Jasmijn goed kan lopen).
Ik heb er nu meer vertrouwen in dat het goed gaat komen.
Groetjes Alex
Ik ben dan ook wel erg benieuwd hoe Xander straks zal zijn.
Merijn heeft vanaf begin al erg aan mij gehangen.
Xander is wat dat betreft een stuk opener. Dus misschien dat hij ook de ’ held’ van het stel zal worden :inlove:
Wat typisch zeg, die herkenbaarheid… hier net zo hoor, Tosca is een klein ondernemend brutaal ding wat overal op af kruipt, met iedereen contact maakt, ook veel ‘opslurpt’, maar dat prima lijkt te verwerken zonder al te veel poespas. Waar Saba op diezelfde leeftijd al dat introverte gedrag had.
Vandaag gesprek gehad op het cb en zij raden toch nog een sessie speltherapie aan, maar ze hebben me ook gerustgesteld dat het vooral bij intelligentere en gevoelige peuters (de combinatie “spons” en “slim” ) dit gedrag vaker voorkomt en dat dat niet direct reden tot zorg is. Gewoon naar sociale omstandigheden blijven gaan, niet pushen, maar op eigen tempo het kind laten gaan. Zolang het kind zich thuis veilig blijft voelen (en da’s gelukkig het geval) heeft een kind dus altijd die basis om terug te keren.
Vond het wel interessant dat de wijkverpleegkundige de opmerking maakte dat niet iedereen assertief, direct en open hoeft te zijn op deze wereld (ook niet omdat de maatschappij zo veeleisend kan zijn), maar dat er ook ‘behoefte’ is aan kat-uit-de-boom-kijkers die een slimme, rustige kijk op de wereld hebben. Ook al op deze leeftijd. Dat vond ik wel logisch klinken eigenlijk.
@Jassie wrote:
maar ze hebben me ook gerustgesteld dat het vooral bij intelligentere en gevoelige peuters (de combinatie “spons” en “slim”
grappig… Ik krijg vaak te horen dat men Merijn zo’n intelligent jochie vindt. Uit diverse hoeken. En we hebben zelf ook wel het idee vanaf het begin al dat hij zijn hersens wel mee heeft zeg maar.
Grappig om te weten dat het een en ander daarmee samenhangt