the great pretender

Hey hallo, ik ben Karin en ik ben 28.

Mijn vriend en ik zijn sinds februari 2010 bezig met onze kinderwens.

Toen ik net gestopt was met de pil zag ik mezelf de kinderkamer al inrichten.

Ik stopte per direct met roken, alcohol en alle rauwe producten en begon gelijk met foliumzuur, want “wat nou als”.



Inmiddels, zo’n 17 maanden, heel wat wijntjes en sigaretten en 4 zwanger geworden en bevallen vriendinnen later, voel ik me erg alleen. Waarom wil het nou niet. Waarom zijn wij nog steeds alleen wij.

Ondertussen lach ik, en doe ik net alsof ik alle geduld van de wereld heb.



Afgelopen weekend weer een vriendin met geweldig nieuws… ze was ineens met zijn tweeen. En ik lach, en ik praat de hele dag mee over hoe geweldig dit is, en wanneer ze met haar baas moet gaan praten…



En breekt mijn hart opnieuw.



Ik heb soms zo’n behoefde om oprecht te vertellen hoe ik me voel.

Maar mensen verwachten dat niet meer van mij.

Ze verwachten mijn “masker”, maar die wordt steeds zwaarder om te dragen.

Daarom heb ik mezelf nu ingeschreven hier… zodat ik ergens echt mezelf kan zijn.

Welkom hier…



Ik kan je alleen vertellen dat ik weet wat je voelt. En dat je hoop moet blijven houden en positief moet proberen te blijven. Als jij het opgeeft zal het nooit lukken… :hug:



Hier is 7 jaar na het stoppen met de pil, 3 miskramen, heel wat gedokter en gedonder later, heel wat tranen/verdriet/onmacht verder, onze oudste zoon geboren… (de tweede kwam er een beetje als cadeautje achteraan :inlove: )





Er zijn veel meiden hier waarbij het niet lukt en op dit forum zul je veel lotgenoten tegenkomen die weten waar je over praat. Je mag hier je frustraties uiten, je tranen laten stromen… En misschien krijg je wel tips waar je wat aan hebt…



:hug:



Veel succes en sterkte…



en veel suc6 en sterkte :hug:

Welkom hier!



Ik weet ook hoe je je kunt voelen. Ik heb er 4 jaar over gedaan om uberhaupt zwanger te worden. Heb heel veel kinderen geboren zien worden in mijn omgeving. Ik heb alles goed kunnen doorstaan omdat ik telkens dacht: eens zijn wij aan de beurt!



Geef de moed en hoop nooit op. :hug: Wonderen bestaan! :inlove:

Welkom :smiley: