Ik heb al een tijdje een onderbuik gevoel dat er iets is met Ivan alleen kan ik de vinger er niet op leggen wat het is.
Erwin en mijn ouders zien het niet.
Hij kan ontzettend druk zijn, stuiteren door de woonkamer, concentratie boog van 10 seconden. Ook op de creche kan hij niet rustig in een kring zitten luisteren. Soms loopt hij doelloos rond op de creche dan weet hij gewoon niet wat hij moet doen. Buiten spelen vind hij helemaal geweldig en dan kan hij ook goed zijn energie kwijt.
Maar aan de andere kant kan hij uren met zijn duplo trein spelen, of ik kan met hem rustig een spelletje spelen als hij maar geen nukken heeft. Hij kan ook heerlijk tegen je aan knuffelen tv kijken
Af en toe “schaam” (groot woord) ik me voor hem, hij vertelt hij aan iedereen wat hij gaat doen als we richting de speeltuin gaan, loopt zo maar naar iemand met hond toe en wil bijna de lijn van de hond pakken zo van ik wil wel vasthouden. Misschien is dit typisch peuter gedrag
Vandaag was mijn baas op bezoek, en kreeg beschuit met muisjes nou hij pakte nog net niet de muisjes er vanaf.
Dan denk ik waarom doet hij nu zo
:think:
Ik maak me echt zorgen of hij straks het allemaal wel aan kan op school.
En in welk opzicht maak je je dan zorgen? Durf je dat uit te spreken?
Ik heb inmiddels vergelijkingsmateriaal… maar Peet was al heel jong echt niet te houden… die werd erg vocaal (nog steeds) sabbelde op zijn kleding als hij niet “mocht” bewegen en alle frustratie die hij elders opdeed door elders maatschappelijk gewenst gedrag te laten zien, kwamen er thuis in het quadraat uit. Hij stuiterde het huis door en trapte, sloeg en trok overal tegen en aan.
Maar als ik Mies zie, Mies is nog wat dromerig zoals een bijna 4 jarige dat kan zijn… als zijn touwtje is afgedraaid, dan zakt hij tegen je aan met de duim in de mond en kan hij rustig een filmpje kijken. Hij kan uren met zijn duplo treinbaan spelen omdat hij gek is op treinen.
En hoewel je vaak leest van kinderen met bijvoorbeeld autisme dat ze erg gefocussed kunnen zijn op 1 ding, bedoelt men daar dan veelal toch echt “tot in het overdrevene” mee. Zo heeft Peet als “fiep” vrachtwagens… en al van kleins af aan is hij er door gebiologeerd. Met 2,5 was zijn lievelingsboek een encyclopedie over vrachtwagens en hun geschiedenis. Hij kan behoorlijk goed benoemen welke het zijn en waar ze gemaakt zijn…
Mies is gek op treinen, maar die interesse gaat, hoe enthousiast ook, niet verder dan joepie roepen bij elke trein die hij ziet. Spelen met zijn duplo treinen, Thomas de trein dingen verzamelen en gek zijn op Thomas de trein en- sich.
Maar hem voorlezen over de geschiedenis van de stoomtrein… neuhhh dat interesseert hem niet hoor.
Rond deze leeftijd weten ze ook nog niet heel goed waar de sociale grenzen liggen. Maar ze hebben met bijna 4 wel een sterke eigen wil. Momenteel word ik van Mies ook gek, kan geen “ik wil” en “dat wil ik niet” meer aanhoren.
School begint echt wel rustig aan hoor, het is nog veel een combinatie van spelen en werken… als de juffen of meesters hem te snel afgeleid vinden, dan hoor je dat snel genoeg. Maar dat fladderige aan concentratie zie je nog veel onder 4 jarigen. Zelfs ons rustige Niek was nog erg van de aandacht versnipperen over alles tegelijk… ze moeten zich ook leren concentreren op 1 ding tegelijk. Ze zien en horen zo veel en ook hun ontwikkeling gaat tussen 3 en 4 jaar ineens met grote sprongen tegelijk… bedenk je maar… zindelijk worden (veel jongetjes tussen 3 en 4 pas) beter leren praten, vaak leren fietsen, naar school, qua kilo’s de autostoel ontgroeien… er gebeurt zo veel in dat levensjaar… daar zou ik ook druk en overprikkelt van raken… 
Goed in de gaten houden en als je dat onderbuik gevoel houdt, kun je altijd via het cb eens vragen om een consult met een orthopedagoog?
Maar opzich lees ik eigenlijk niets raars… en dat zeg ik dan met ons Peet in t achterhoofd. Dat was en is overduidelijk… (niet eens voor anderen vaak hoor, die moeten hem dan wel 2 a 3 dagen veel zien, wil ze iets opvallen) Peet heeft autisme en adhd…
De dingen die jij opnoemt herken ik, en zijn wat mij betreft normaal peutergedrag. Ik heb een kleuter die zulk gedrag soms nog vertoont.
Heb je dit wel eens met het cb besproken?
Ik herken dit gedragen ook eigenlijk wel van mijn meisje… Maar zou het natuurlijk wel bespreken met iemand als het je niet lekker zit.
Als het je niet lekker zit en je je zorgen maakt, zal ik het er zowieso even met iemand over hebben.
Maar het gedrag wat je benoemt, herken ik wel.
eerder met onze oudste die nu 7 wordt. bij hem is dat weg geebt,
en T.ara heeft het nu ook.
(Voor T.ara hebben we overigens ook hulp ingeschakeld maar dat is een ander verhaal)
Ik ben toch blij dat het herkenbaar gedrag is en bij de leeftijd past.
Cell, Ik weet niet precies waar ik aan moet denken. Wil ook niet snel een stempel opzetten. Hij is trouwens ook net als Mies helemaal gek van treinen, roept ook elke keer als er een trein voorbij komt kijk een trein dan is het ook klaar. Blijft er niet uren naar kijken. Als mijn ouders oppassen gingen ze vaak stuk wandelen ze gingen dan tijdje bij het spoor kijken of er een trein langs kwam. Ze wandelen nu nog wel maar niet bewust naar de treinen.
Als we naar de speeltuin gaan, en hij rent dan rond dan zie ik andere ouders kijken naar hem (en mijn onzekere gedachte gaat dan rond wat zullen ze van hem denken)
Misschien is het ook wel een stukje onzekerheid van mij, als hij zich maar gedraagd , ik moet het misschien los laten
OF ik verwacht al te veel van hem.
D. Ik moet over 2 week met Noah naar cb en zal het dan gelijk over Ivan hebben. Misschien ben ik wat onzeker
in zulke dingen.
Knollie, wat voor gedrag heeft T.ara?
Misschien heeft hij veel energie en moet hij vaker naar buiten.
Tja wat voor een gedrag heeft ze niet.
het loopt onderhand de spuigaten uit en we weten niet goed meer wat we met haar moeten.
ze luistert nergens naar.
plast in de broek
gilt overal om
praat als een baby (terwijl ze het heel goed kan)
zit constant haar broer op de huid,
lacht ons stijl in het gezicht uit als ze straf krijgt of een terechtwijzing krijgt.
geen enkele consequentie werkt.
positief belonen doet haar niets en zowel dan is het een half uur later alweer mis.
Karin, er over gaan praten met een orthopedagoge kan allicht jouw eigen onzekerheden ook wat wegnemen, in dat opzicht is je gevoel een keer luchten vaak al heel veel.
Peet blijft echt “hangen” in wat hij zag en ziet. Hij kan zijn aandacht er dan juist NIET van los maken… “moet” ook echt kijken naar elke vrachtwagen. Hij heeft nu wel geleerd dat dit niet altijd kan. Maar dat kon hij dus echt niet zonder overstuur te raken toen hij kleiner was. Michel wil kijken, maar als wij zeggen… kom we gaan… dan is het ook gewoon goed. “oke” leuk dat we gekeken hebben en klaar.
Niet goed weten wat ze willen doen rond de 3,5 a 4 is ook heeeeeeeeeeeel normaal… de bekende peuterovergangsblues… ze zijn eigenlijk juist al toe aan de meer gestructureerde opdrachtjes en uitdagingen die ze op school gaan krijgen, maar zijn er nog net te jong voor. Mies kan echt in 2 uur tijd roepen dat hij wil tekenen om 2 blaadjes te pakken en de stiften en dan zet hij 2 strepen, slaakt een zucht en roept dat hij zich verveelt.
Dan wil hij op de I-pad en na 30 seconden is dat het toch ook niet. Tv kijken kan hij soms 30 minuten, maar evenzo vaak is het 1 minuut en dan is hij er al flauw van.
Dat hij het ook heeft op het KDV vind ik niet zo heel raar. Daar zal de aandacht ook niet altijd voor hem zijn en als ik zie hoe Mies, maar ook ons overbuurmeisje van ruim 3,5 (word in januari 4) eigenlijk gewoon vooral veel aansturing nodig hebben, dat het dus onder begeleiding van de ouder WEL goed gaat. Dan denk ik… ja het hoort echt bij de leeftijd. Ze hebben gewoon veel energie, veel behoefte aan uitdagingen en ontdekken, maar worden puur door leeftijd en de nog niet schoolse omgeving wat beperkt in het uiten daarvan. Dan worden ze doelloos en fladderig van het ene naar het andere ding om te doen.
Maar als ik hier zeg… kom, mama helpt je met het maken van een papiermache bal… dan is hij zo 2 uur zoet.
Helpen pannenkoeken bakken vind hij ook geweldig en zagen en timmeren ook.
Het is meer thuis als ik juist even andere dingen moet doen.
Voor wat betreft concentreren… ik geloof dat niet veel langer dan 10 seconden de concentratie ergens op hebben nog heel normaal is voor tussen de 3 en 5… Je ziet kinderen in groep 2 vaak langzaamaan leren dat ze zich wat langer kunnen concentreren… dus daar zou ik me nog niet direct zorgen om maken.
En kijken van andere ouders… probeer voor jezelf eens te bedenken dat ze vast gewoon genieten van je leuke knul.
Ik kan in de speeltuin, juist omdat ik zelf jonge kinderen heb, enorm genieten van de capriolen die andere kinderen uithalen en zit daar vaak genietend en met een glimlach naar te kijken. Dan denk ik niets bijzonders van dat andere kind hoor… behalve dat het gewoon leuk is om naar kinderen te kijken en hun enthousiasme en inventiviteit te bewonderen.
Enne… spreek je ook je verwachtingen in onbekende situaties duidelijk uit?
Zoals met beschuit met muisjes… dat is iets wat natuurlijk niet dagelijks gebeurt en misschien is hij inmddels alle aandacht voor de baby ook wel wat flauw aan het worden.
Maar vooraf uitleggen dat er visite komt en dat je beschuit met muisjes gaat serveren bij de koffie en dat jij verwacht dat Ivan de mensen rustig hun beschuitje laat opeten zonder muisjes van het beschuit te pikken… dat moet toch wel kunnen lijkt me.
Geef hem desnoods een taakje…
Ik hoor mezelf nu al denken dat ik in zo’n geval tegen Mies zou zeggen… Breng jij maar voorzichtig lopend het beschuitje naar xxxxx en niet stiekem van de muisjes snoepen he;-) dat vind mama geen goed idee.
Zoiets. Als moeder ben je denk ik het meeste tijd kwijt aan vooruitdenken en situaties voor zijn. Veel op voorhand uitleggen en toelichten en gewoon duidelijk aangeven wat je verwacht en hoe.
Maar echt, ik lees verder weinig waarvan ik denk… ow apart.
Kan het niet uitleggen, maar Peet was echt zoveel anders, veel van uitersten en niet te sturen. Laat Ivan zich sturen als je ziet dat het niet gaat zoals je eigenlijk hoopte of verwachtte en jij wilt corrigeren? Ik bedoel, als jij dan zegt dat hij de muisjes niet mag pakken, accepteert hij dat dan of gaat hij door t lint… dat zijn denk ik de wezenlijke verschillen… :-*
Ik heb ook een behoorlijke stuiterkuiken in huis en ook ik heb me er de afgelopen jaren soms onzeker over gevoeld. Ook familie vind hem af en toe een ongeleid projectiel en vooral schoonfamilie vroeg zich weleens af of er niet iets was.
Maar hij is nu 6,5 en het wordt beter. We hebben vaak onze handen er nog aan vol maar het wordt beter.
Zoals de juf ooit zei het is gewoon een jonge hond. Ik ben af en toe met beklemd hart naar 10 minuten gesprek gegaan maar de juf bleef stug volhouden met structuur bieden en me vertrouwen geven dat het wel goed zou komen met die hond van ons.
Dus ik herken je onzekerheid en wij hebben soms ook onze twijfels gehad, maar jongetjes kunnen ook gewoon best heel druk en ongeleid zijn en moeten vooral lekker veel buiten spelen.
Als jij je er onzeker/niet goed bij voelt, zoek dan gericht hulp/ondersteuning.
Je moedergevoel gaat voor en boven alles!
Ik herken zeker het peutergedrag, maar ook een aantal dingen niet…
:hug: :hug:
Mandala… dat ben ik dan niet helemaal met je eens… want ook moedergevoel word deels gestuurd door de maatschappij en je eigen denkbeelden van hoe iets zou moeten zijn.
Zeker bij het kind wat de weg moet banen voor de rest, die alles ook voor jou als moeder het eerst moet gaan doen, heb je geen vergelijkingsmateriaal en dan vind ik het best gevaarlijk om te roepen dat moedergevoel boven alles gaat.
Ik heb bij Aniek over heel veel dingen onderbuikgevoelens en twijfels gehad. Vooral omdat ik zelf erg onzeker was en vergeleek met de omgeving. Andere moeders met meisjes nam ik als graadmeter en daar legde ik mijn moederschap en mijn kind naast… Maar elk kind en elke moeder is toch weer net anders, een ander combi. Pas toen ik dat vergelijken los liet en wat meer dacht… en wat dan nog dat hun dochtertje wel volle flessen drinkt, die van mij doet dat niet… en wat dan nog dat hun dochtertje met 14 maanden al loopt, die van mij zal het ook wel leren… en wat dan nog dat die van mij niets durft, je kan haar in elk geval niet onbezonnen noemen en ze loopt ook zo klein als ze is niet in 7 sloten tegelijk.
Het kan nooit kwaad om bij twijfel of onzekerheden een orthopedagoog om hulp te vragen. Soms is een enkel gesprek al genoeg. Of ze komen een uurtje thuis en geven wat tips.
Maar een onderbuik gevoel van een moeder kan zeker ook gewoon gevoed worden door eigen onzekerheid en een bepaald beeld van verwachting vanuit de maatschappij.
Gisteren nog een aflevering meegekeken met Mies naar “little bil” en vond dat filmpje zo kenmerkend voor hoe kinderen een perceptie op de wereld hebben en hoe ouders vaak er zonder uitleg vanuit gaan dat een kind bepaalde verwachtingen al wel zal weten.
Er kwam een baby op bezoek en little bil begroette dat babytje redelijk ruw… gevolg huilen… op de vraag waarom… “zo word ik ook altijd begroet mama” er werd uitgelegd dat baby’tjes zo klein zijn dat dit nog te ruw is en hij voorzichtig moest doen… little bil wilde zijn excuses maken, dat leek moeder een goed plan. Vervolgens zong little bil nogal luid “het spijt me, het spijt me” gevolg, weer een huilende baby… waarom zo hard? Zo was hem in de klas geleerd om zijn excuses aan te bieden…
Kinderen van 4 plakken aan veel gebeurtenissen meerdere mogelijkheden vast. Als wij met Mies dollen en bijvoorbeeld een keer hageltjes van zijn brood zouden pikken al plagende… dan kan een kind ook al denken dat dit bij anderen dan ook mag. Als Mies in het zwembad ziet dat een ander meisje een stoeltje vlak aan de kant zet, dan negeert hij mijn verbod en pakt ook een stoel en zet deze aan de kant… want als dat andere meisje het mag, mag hij het ook…
Persoonlijk lees ik weinig anders dan peutergedrag en ook onder peuters zitten verschillen. Nogmaals… orthopedagoge om hulp vragen kan altijd… maar niet meteen erger maken dan nodig…
:shifty:
Cell bedankt voor je adviezen en tips heb ik echt wat aan.
In zijn treinen hangen blijft hij niet, hij ziet zo wat anders vliegen :mrgreen: :mrgreen:
Het is een heel sociaal lief jongetje. Die gewoon heel veel energie heeft. Maar met name als hij iets doet wat niet mag en wij zeggen er wat van (heeft een nadenk plekje) hebben wij het idee dat het niet aankomt, net of hij het niet snapt.
Maar als we hem later nog een keer vragen weet hij feilloos te vertellen dat hij geen boeken mag stuk maken…
Misschien moet ik inderdaad mijn onzekerheid op zij zetten, niet te veel spiegelen aan andere kinderen (hoe moeilijk dat is)
Met de muisjes als ik zeg dat het niet mag accepteert hij dat en gaat wat anders doen
Bella, Dank je toch blij dat je herkenning ziet.
Mandala, ik hou het in de gaten en ga het op het cb over hebben. (kennis van mijn ouders is orthopedagoge kan haar wel eens vragen voor advies)
Hier hetzelfde Karin!
Hoop echt dat het beter wordt als ze naar school gaat.
Zeg nu wel eens: mocht er op school uit komen dat ze " iets" heeft dan verbaasd me dat niks.
Al zegt mn moedergevoel dat het gewoon kleuter gedrag is.
@Cell…zo kun je alles terugpraten, en heeft Karin nog niks aan de antwoorden op haar vraag. Als zij het gevoel heeft (als moeder!) dat er iets met haar kind is, dan moet ze daar mee verder, en bijv bij een orthopedagoge advies inwinnen…
En…mijn moedergevoel wordt echt niet gespiegeld aan anderen hoor…ik vergelijk mijn kids niet met elkaar en niet met anderen…elk kind is uniek in alle opzichten, wat de buitenwereld er over zegt/denkt en doet…heb ik na alle ervaringen toch echt overboord gegooid.
En hoezo is het gevaarlijk om je moedergevoel boven alles te stellen? :think:
Je onderbuikgevoel herken ik wel.
Ik heb dat met Justin al van jongs af aan.
Het is een heel verhaal om op te schrijven, dan zou ik wel een eind bezig zijn, haha.
Hij valt altijd en overal, praat warrig (één op één bij logopedie kan hij alles wel!), alles gaat met veel en hard geluid, kan slecht de dingen op een rijtje krijgen in z’n hoofd waardoor terugvertellen er niet in zit, is énorm beweeglijk, raakt helemaal gefrustreerd op het moment dat hij iets of zichzelf stil moet houden, speelt 2 tellen met iets en gaat dan alweer wat anders doen, heeft enorme pieken en dalen in zijn humeur --> het is óf heel blij óf heel boos óf heel down maar niks er tussenin, explosief, ziet absoluut geen gevaar en doet eerst voordat hij misschien gaat denken.
Dit is een greep uit veel dingen. Alles is zowat niet op een rijtje te zetten.
Daarnaast is hij ook mijn aanhankelijkste kind! Hij knuffelt het meest (soms dan wel weer beetje boel te lomp en wild), is enthousiast en als hij vrolijk is is het enorm puur. Ik zeg altijd…het is er één voor op het toneel, lekker entertainen.
Hij kan trouwens één ding wel heel geconcentreerd: tv kijken. Maar dan wel ondersteboven en op z’n kop :lol: .
Deels gewoon kleutergedrag, deels ook niet.
Na veel gesprekken met de juf gehad te hebben (hij vertoonde in het begin het gedrag niet op school, vervolgens wel en hoopten we dat hij er overheen zou groeien en nu blijkt van niet) komen we toch tot de conclusie dat we na de zomervakantie, in groep 2, actie moeten gaan ondernemen. Hoe en wat precies weet ik niet nog, maar een onderzoek naar ADHD gaat er zeker wel komen. Hij past helaas iets te perfect in het plaatje.
Ik zou echt het naar school gaan even afwachten, hoe lastig zijn gedrag nu misschien ook weleens is. Op school kun je echt zien hoe het zich gaat ontwikkelen, en krijg je ook wat vergelijkingsmateriaal in vriendjes ed.
@ Mandala.
Misschien is gevaarlijk niet het goede woord. Maar ik bedoel dat meer in de zin dat er een risico inzit. Mooi dat jij niet vergelijkt enz… maar karin geeft zelf aan dat ze onzeker is en zich vaak afvraagt wat anderen van haar kind zullen denken. En dan is dat moedergevoel misschien toch deels gevoed door ideeën die de maatschappij neerlegt waarvan je het gevoel krijgt dat je kind afwijkt van die norm. Terwijl er ook echt wel gewoon enorme nuances zitten in “normaal” kleutergedrag.
En terugpraten… nou, ik geef toch elke keer wel aan dat het bij twijfel niet inhalen is en je altijd bij het cb om advies kan vragen, een sessie met een orthopedagoge zou kunnen doen enz.
Soms is dat voldoende, wat tips krijgen, even je hart luchten en wellicht ook gewoon de bevestiging van een proffessional dat bepaald gedrag gewoon heel normaal is voor peuters of kleuters.
Je hebt nu eenmaal rustige introverte kleuters die denkers zijn en je hebt extraverte energieke kleuters die vooral moeten “doen” dat wil toch niet meteen zeggen dat als je zo’n “doe” kind hebt, er meteen iets is met het kind wat niet past in het reguliere plaatje?
@Karin… dat niet goed duidelijk krijgen wat je wil, het gevoel dat je uitleg niet land, terwijl ze vaak later dondersgoed wel weten aan te geven dat het niet mag. Dat doet Mies dus ook. Zeker nu in de leeftijd van bijna 4. De ik wil en ik wil niet, zijn het meest gehoord. Vanmorgen nog, hij was klaarwakker, gordijn al omhoog en al… kom op zijn kamer zeg tegen hem… wat is dat nou, heb je klei in je bed? Jah… maar je weet toch dat dit niet mag ? Jah maar… ik wou dat…, hoe kom je aan die klei dan? weet ik niet, ik heb dat gewoon gepakt… en daar is voor hem dan de kous mee af. Hij ziet gewoon nog niet de consequenties van bepaald gedrag en vind het dan voor hem gewoon prima om te doen en wat mama vind is ineens wat minder boeiend.
Die periode is gewoon best rot, hebben we met Aniek ook gehad. Die vond dan bijvoorbeeld dat ze best haar eigen haar kon knippen. Dat ze best wel koekjes kon verkruimelen in haar kamer omdat ze keukentje aan het spelen was… wat wij zeiden maakte dan niet zo veel indruk…
Hoi Karin. Ik herken veel in mijn oudste. Volgens mij is het de leeftijd. In mijn familie heb ik vaker opmerkingen gekregen over ADHD. Maar dat heeft ie echt niet! Het waren overigens ook geen negatieve opmerkingen, maar meer dat ie niet stil zit, niet verlegen is en zo onrustig. Het is gewoon een kereltje in de ontdekkingsfase van zijn leven. Als we langs een groep hangjongeren lopen zegt ie ´hallo grote jongens´ en stapt erop af :mrgreen: Zit die jeugd dus niet op te wachten natuurlijk. Ik vindt de openheid en de oprechtheid geweldig om te zien. In de grotemensenwereld zal hij nog wel wat te verduren krijgen denk ik, jammer genoeg.
Overigens, vraag eens na wat het kinderdagverblijf vind. Mijn ervaring is dat onze zoon zich daar beter gedraagt dan thuis. Dus hij weet best hoe het moet
Hè meis, klinkt mij wel bekend in de oren van mijn eigen peuter. Concentreren is nog moeilijk voor ze. Lars walst ook alle kanten op, vooral als er extra prikkels in zijn buurt zijn. Dan weet hij niet waar hij moet beginnen. Ivan heeft ook rustige momenten zeg je. Met minder prikkels om zich heen zal hij vast minder gaan stuiteren. Niet meteen onrustig van worden, wellicht dat Ivan straks rustiger gaat worden als hij naar school gaat. Zie het dan maar eens weer :hug: :-* !