Hier in (ik probeer) het kort mijn verhaal.
Bijna 2 jaar geleden ben ik bevallen van een prachtige dochter in het ziekenhuis zonder med. indicatie. Ik heb een bevalling gehad volgens het boekje, ik vond het ook pas heel erg worden rond de 7 cm ontsluiting.
Ik ben bevallen zonder knip, met een klein scheurtje en 1 hechting.
Zoals ik veel verhalen hoor mag ik in mijn handjes knijpen. 
En toch zie ik er deze 2 e keer nog erger tegen op dan toen. Nu weet ik wat me te wachten staat en hoewel ik niet schijn te mogen klagen vond ik het een verschrikking! Ik ben letterlijk een aantal weken van slag geweest door wat ik doorgemaakt had. En dan heb ik over de pijn waarvan ik niet meer wist waar ik het zoeken moest. Vanaf de 7 cm ontsluiting al met al een uurtje of 2 inc uitdrijving.
Toen was het eerste wat ik zei dit nooit meer!en ik heb het gedaan!
Nu is er een tweede op komst en ben ik afgelopen weekend in het ziekenhuis in de zelfde verloskamer als waar ik bevallen ben bij mijn schoonzusje geweest. Het was of ik er zelf weer even lag.
En ook haar woorden waren 2 uurtjes na de bevalling (laat ik eerlijk zijn 
) dit in geen 10 jaar!
Nu is wat iedereen tegen mij zegt dat de tweede veel beter gaat en sneller. De weg is immers gebaand 
Maar nu ik in die verloskamer ben geweest zie ik er zo tegen op! Ik denk erover om thuis te bevallen maar ben bang om naar het ziekenhuis te moeten. Ik vraag me ook af of het wel eens voorkomt na zo’n “model bevalling” een hele heftige mee te maken en dan heb ik het over tangverlossing en in knippen.
Ik weet gewoon even niet meer zo goed wat ik wil :think:
Denk dat ik het deze keer maar oversla!
Ook zie ik op tegen de tijd erna, ik heb me echt een jaar lang niet mezelf gevoeld… ooo ik word er zelf ook moe van, misschien zijn dit hormonen?
Het is niet alleen maar een rose wolk…
Ik kan me je angst helemaal voorstellen. Het is voor mij een reden om niet meer zwanger te willen raken. (Naast nog een aantal andere redenen) Ik doe het nooit meer. Echt niet. Helaas had ik geen droombevalling.
Ik zou het met je vk bespreken. Ik heb in de zwangerschap psychologische begeleiding gehad hiervoor. Wellicht is dat ook wat voor jou?
Sterkte.
Zo herkenbaar… Mijn eerste bevalling was helaas geen ‘modelbevalling’ (voor zo ver die bestaan). En ik zie er ook vreselijk tegen op.
Moet nu, op medische indicatie, in het zh bevallen. En dat vind ik nog wel het ergste, mede door de vorige ervaring.
Heb het ook uitvoerig met de vk besproken. En dat is een tip die ik je zeker me wil geven. Praat er over, met je partner, de vk enz. Veel meer kun je er niet aan doen.
Heel veel succes iig :hug: , voor nu en als het straks zover is.
Heel herkenbaar.
Ik heb wel een voor mij traumatische eerste bevalling gehad en heb daardoor de hele tweede zwangerschap angst gehad voor de bevalling.
Ik had hierdoor zelfs een medische indicatie om in het ziekenhuis te moeten bevallen omdat de eerste zo moeizaam ging.
Ik ben ook naar een zweverig type geweest om te verwerken en klaar te zijn voor de 2e keer (ik moest het voor mijn gevoel doen om rustiger te worden). Eerlijk…het hielp niets.
Wat wel heeft geholpen is veel praten hierover met de vk en mijn verhaal was bij allen bekend (maatschap) en iedere keer spraken we er wel over. We heben duidelijke afspraken gemaakt over de begeleiding in het zkh enzo. (ik wilde zo graag een keizersnede vanwege het “voorspelbare”)
Ook heb ik een gesprek gehad met een gyn om me zo voor te kunnen bereiden.
Ik zou nog een gesprek hebben rond de uitgerekende datum, alleen hoefde dat dus niet meer omdat Jasmijn al was geboren.
Ik zou dan nogmaals mijn wensen uitspreken mbt de bevalling enzo.
Al met al…
Mijn tweede bevalling ging zeer snel en ik kijk er heel positief op terug. Binnen 3 uurtjes is ze geboren, het ging zo snel dat dit thuis is gebeurd met alleen de vk. De kraamverzorgster was te laat.
Het heeft me geholpen om mijn eerste bevalling te verwerken.
Ik gun jou hetzelfde, sterkte!
Nog even een feitje wat mij veel rust heeft gegeven:
Eerste bevallingen eindigen voor 70% in een kunstverlossing (dus met ingreep).
Bij tweede bevallingen is het nog maar 5%.
Waarom vond je het na die 7 cm een verschrikking?
Wat veranderde er?
ging het toen niet verder? Werden de weeen te heftig?
Raakte je mischien in paniek.
Ik denk dat je bij jezelf moet nagaan waar je bang voor bent.
Als je bang bent voor de pijn kun je afspreken dat je na het ziekenhuis gaat waar je pijnstilling kunt krijgen.
Ik was de tweede keer ook bang voor de bevalling.
De eerste keer was voor mij een verschrikking en ik ben er voor de tweede bevalling achter gekomen wat ik erg vond aan die bevalling.
Ik heb dit met mijn vk besproken en dat luchtte ontzettend op.
Ik had nog een reden om bang te zijn, maar die zal ik je besparen.
Ja ik keek er ook tegenop en tijdens de bevalling van Mirthe leek even hetzelfde te gebeuren als waar het bij Thijmen fout ging.
Ik raakte bij hem namelijk in paniek op het moment dat ik weeenopwekkers kreeg, aan alle kanten waren ze met me bezig en het was niet meer mijn bevalling.
Ik was enkel nog het object.
Bij Mirthe moest ik door niet vorderende ontsluiting weer aan het infuus en even leek het erop dat ik in paniek zou raken, dat ik weer de regie kwijtraakte.
Maar ik kreeg goed de kans om mijn wensen te melden en ze hebben hier waar kon gehoor aangegeven.
Echt de tweede keer is me zo ontzettend meegevallen.
Tuurlijk deed het pijn en weer ging het ontsluiten niet van een leien dakje, maar het moment dat ze geboren werd en het gevoel dat ze geboren werd maakte voor mij alles goed.
Ik was die angst in de weken voor de bevalling trouwens soms moeilijk te baas.
Dan zat ik in bad en raakte ik in paniek, want ik was echt zwanger en dat kind zou er toch echt een keer uit moeten komen.
Ik ben die weken veel met mezelf bezig geweest, dus veel praten over mijn angsten en veel bij mezelf nadenken.
Ik merkte dat naar mate de datum dichterbij kwam ik meer zenn raakte.
Ik was wel zenuwachtig maar had ook vertrouwen dat het zou gaan lukken.
Ga goed bij jezelf ten rade waar je angst vandaan komt en ga hier zeker mee aan de slag.
Het zou zonde zijn als je angst je zwangerschap gaat overschaduwen.
Succes ermee :hug:
Ik denk dat iedereen die moet bevallen angstig is, of het nu je eerste kind is of je vijfde…
Het scheelt nu wel dat je al een kind hebt. In de meeste gevallen (behalve bij mij) gaan tweede bevallingen sneller en minder gecompliceerd. Als je bij de eerste een bevalling volgens het boekje hebt gehad, is de kans echt klein dat er de volgende keer een tang of vacuumpomp aan te pas komt.
En bevallen blijft nu eenmaal een pijnlijke aangelegenheid. Vrouwen die zeggen dat ze het een eitje vinden, die liegen. En vrouwen die zeggen dat ze er niet tegenop zien, die liegen ook… :naughty:
Mijn eerste bevalling (ruim 7 jaar geleden) was een verschrikking, weeën duurde 3 dagen,weeenopwekkers,persen zonder persweeën, ingeknipt, en een vacuümverlosing.
Ik was dus als de dood bij de tweede,dat het een herhaling zou worden van nummer 1.Hoevaak ik ook tegen mijzelf zei"het kan nooit erger worden dan de eerste keer" Helaas werkte het niet ik bleef bang, omdat ik "wist"wat er zou gaan komen.
Totdat de weeën begonnen bij nummer 2, ik voelde me zo enorm rustig.
Uiteindelijk was het echte werk in 4 uurtjes gepiept, het persen was wel veel zwaarder omdat ik dat dit keer zelf moest doen (nummer 1 werd eruit getrokken)maar al met al kijk ik tevreden terug naar mijn 2de bevalling.
:-*
Fijn te lezen dat ik niet de enige ben, die er zoover denkt. Wij zijn nog niet bezig met de tweede. Maar ik heb de eerste paar maanden echt geroepen, ik weet niet of ik een tweede wil. Heb de eerste ook als traumatisch ervaren.
Nu zijn we 9 maanden verder, en denk ik, ik ben zo gek op dat ventje, dat heb ik er zeker wel voor over had…Maar ik was laatst ziek, met hevige buikkrampen. Toen kreeg ik weer flashbacks van m´n bevalling…wil ik nog wel? 
Ook ik heb hier ‘last’ van.
Een bevalling is geen prettig vooruitzicht, maar met Robin 4 jaar geleden heb ik het gewoon over me heen laten komen.
Het begint, en je kan niet anders dan je eraan overgeven.
Het was toen allemaal nieuw, dus je maakt alles voor het eerst mee.
Ik had geen bevalling from hell, gewoon een normale bevalling thuis met een knip.
Nu weet ik dus wat me te wachten staat, en dat vind ik juist heel eng.
Toen zat ik er middenin, en er was geen weg meer terug.
Je kon je vantevoren wel bang maken, maar je wist niet waarvoor omdat je het tenslotte nog nooit meegemaakt had.
En nu voelt dat heel anders.
Ook toen ik het kraampakket binnenkreeg en al die spullen zag die erin zaten.
Toen werd ik ook weer even nuchter, o sh*t, dat hoort er ook allemaal bij…
Ik probeer me er maar bij neer te leggen, het komt er hoe dan ook uit.
Ik probeer het maar weer over me heen te laten komen, en hoop dat ik iets heb opgepikt van de 1e, wat me nu kan helpen.
ik zeg nu ik maak me er niet druk om om weer te bevallen, maar ik ben niet zwanger.
Ik kan me goed voorstellen dat je het dood eng vind, maar zoals gezegt praat erover. Probeer er achter te komen waarom je bang bent. Maak afspraken van te voren.
Hoe minder bang je bent uiteindelijk hoe “makkelijker” het waarschijnlijk zal gaan.
Mijn 1e bevalling was eigenlijk een hele ‘prettige’ bevalling. Ik bedoel, goed te verdragen weeën. Toen ze na een paar uurtjes scherper werden, maar de ontsluiting niet zo wou opschieten, begon ik aarzelend dat ik niet wist of ik deze weëen nog wel ùren vol zou kunnen houden zonder uitgeput te raken en geheel onverwacht, sprong de verloskundige gelijk op om een ‘verzachtend’ middeltje te halen. Had toen binnen no-time volledige ontsluiting, stuk of 3-4 keer persen en meneer ‘floepte’ er al uit. Niet eens ingescheurd ofzo! 8) Wat dat betreft echt een top bevalling…
Maar waar ik vooral tegenop zie: de bevalling was toen begonnen omdat m’n vliezen geheel onverwacht (en veel te vroeg ) spontaan gebroken waren. Stom toevallig was ik op dat moment nèt in een ziekenhuis en kon dus gelijk blijven.
Mijn grootste angst is nu dus niet zozeer de bevalling zelf (want die viel dus echt hardstikke mee, iig achteraf gezien ), of dit keer m’n vliezen wéér veel te vroeg zullen breken (en zou wel héél toevallig zijn als ik in dat geval dit keer dan wéér precies op dat moment in een ziekenhuis zou zijn). Is dit niet zo en begint de bevalling deze keer met weëen, wanneer moet ik dan naar het ziekenhuis (thuisbevallingen doen ze hier niet en wonen niet bepaald bij het ziekenhuis om de hoek)? Was de vorige keer vooral bang te laat naar het ziekenhuis te gaan en nu dus weer, ook al wordt dit al m’n 2e bevalling. :?
Denk dat iedereen zo wel z’n eigen angsten/zorgen heeft, ongeacht de hoeveelste bevalling het is!
Iedereen bedankt voor de vele reactie´s!
Waar ik bang voor ben is niets anders dan de pijn vanaf de laatste cm ontsluiting t/m uitdrijving. Ik heb op het laatst mijn weeën opgevangen onder de douche op een stoel. Toen ik niet meer zitten en staan kon van de pijn (waarschijnlijk al 10 cm denk ik nu) wilde ik terug naar de kamer maar de verlosk wilde dat ik nog even bleef een paar weeën opvangen.
Toen ze niet naar me luisterde heb ik mijn vriend aangekeken en zelf de douche uitgedraaid, geschreeuwd om de rolstoel, erin gesprongen en vriend gecommandeerd terug te rennen naar de kamer om bij de eerst volgende wee weer op bed te liggen. Wat ik natuurlijk net niet redde… Met de verlos achter ons aan rennend, het kon me echter niets schelen had volgens mij geneens een handdoek om :oops:
Daarna bleek, had ik 10 cm en verzocht ze me lopend naar de verloskamer te gaan :shock:
Ik zei, ja dat kan ik echt niet en toen reageerde ze van nou ga ik wel kijken of er een rolstoel in de buurt is maar ik weet het niet hoor!
Toen kwam er een zuster en heb ik met haar besloten met bed en al heen te rijden en tussen een wee door van bed over te gaan.
Ik denk dat ik gewoon te lang met 10 cm op die stoel gezeten heb iets wat ik echt ondraaglijk vond!
Uitdrijving duurde 15 min en vond ik iets beter te doen al had ik nog steeds het gevoel bij kennis op een operatietafel te liggen.
En tijdens de hele bevalling niet geschreeuwd gehuild of iets anders, ademhaling onder controle, ik was echt heel rustig volgens de verlosk.
Dat heeft natuurlijk ook weinig zin maar goed.
Ik geef me er maar gewoon aan over maar deze keer met andere verlos, 1 die zelf kinderen heeft en wie weet thuis, ik ben er nog niet uit.
@3lina wrote:
Waar ik bang voor ben is niets anders dan de pijn vanaf de laatste cm ontsluiting t/m uitdrijving. Ik heb op het laatst mijn weeën opgevangen onder de douche op een stoel. Toen ik niet meer zitten en staan kon van de pijn (waarschijnlijk al 10 cm denk ik nu) wilde ik terug naar de kamer maar de verlosk wilde dat ik nog even bleef een paar weeën opvangen.
Toen ze niet naar me luisterde heb ik mijn vriend aangekeken en zelf de douche uitgedraaid, geschreeuwd om de rolstoel, erin gesprongen en vriend gecommandeerd terug te rennen naar de kamer om bij de eerst volgende wee weer op bed te liggen. Wat ik natuurlijk net niet redde… Met de verlos achter ons aan rennend, het kon me echter niets schelen had volgens mij geneens een handdoek om :oops:
Zie het al helemaal voor me! :lol: :silenced:
Maar misschien goed het hier dan - voor de zekerheid - eens met die vk over te hebben, vóór de bevalling uiteraard.
Bij mij heeft praten geen zin, want aangezien het zowieso een ziekenhuisbevalling wordt, hangt het er net vanaf wie er dienst en tijd heeft (heb vorige keer geloof ik 3 of 4 verschillende vk gehad).
@3lina wrote:
Iedereen bedankt voor de vele reactie´s!
Waar ik bang voor ben is niets anders dan de pijn vanaf de laatste cm ontsluiting t/m uitdrijving. Ik heb op het laatst mijn weeën opgevangen onder de douche op een stoel. Toen ik niet meer zitten en staan kon van de pijn (waarschijnlijk al 10 cm denk ik nu) wilde ik terug naar de kamer maar de verlosk wilde dat ik nog even bleef een paar weeën opvangen.
Toen ze niet naar me luisterde heb ik mijn vriend aangekeken en zelf de douche uitgedraaid, geschreeuwd om de rolstoel, erin gesprongen en vriend gecommandeerd terug te rennen naar de kamer om bij de eerst volgende wee weer op bed te liggen. Wat ik natuurlijk net niet redde… Met de verlos achter ons aan rennend, het kon me echter niets schelen had volgens mij geneens een handdoek om :oops:
Daarna bleek, had ik 10 cm en verzocht ze me lopend naar de verloskamer te gaan :shock:
Ik zei, ja dat kan ik echt niet en toen reageerde ze van nou ga ik wel kijken of er een rolstoel in de buurt is maar ik weet het niet hoor!
Toen kwam er een zuster en heb ik met haar besloten met bed en al heen te rijden en tussen een wee door van bed over te gaan.
Ik denk dat ik gewoon te lang met 10 cm op die stoel gezeten heb iets wat ik echt ondraaglijk vond!
Uitdrijving duurde 15 min en vond ik iets beter te doen al had ik nog steeds het gevoel bij kennis op een operatietafel te liggen.
En tijdens de hele bevalling niet geschreeuwd gehuild of iets anders, ademhaling onder controle, ik was echt heel rustig volgens de verlosk.
Dat heeft natuurlijk ook weinig zin maar goed.
Ik geef me er maar gewoon aan over maar deze keer met andere verlos, 1 die zelf kinderen heeft en wie weet thuis, ik ben er nog niet uit.
Heel herkenbaar, ik kwam in het ziekenhuis aan en toen had ik ook 10 centimeter ontsluiting (terwijl ik er thuis nog maar 4 had en dus in 45 minuten van 4 naar 10 gegaan ben) maar ik moest met alle geweld op mijn zij blijven liggen (anderhalf uur lang :shock: ) omdat Jayden verkeerd lag schijnbaar, dit was ook zeer NIET prettig en er werd ook helemaal niks verteld op dat moment dat Jayden niet goed lag, ik had echt zoiets van ik heb volledige ontsluiting, waarom mag ik niet persen?? Vond het en nare ervaring eigenlijk en zie dan ook tegen een ziekenhuis bevalling op, ook idd erg veel verschillende mensen gezien, het is jammer maar ik moet weer in het ziekenhuis bevallen,had het liever thuis geprobeerd gewoon met mijn eigen VK erbij,maarja we zien wel wat het deze keer gaat brengen !! Maar ik kijk er niet naar uit das een ding wat zeker is :thumbdown:
ik heb de eerste bevalling 45 uur vanaf de eerste wee over gedaaan , ik zag dus ook erg tegen op , en de 2de bevalling had ik dik 4 uur over gedaan ook vanaf de eerste wee
dus het viel hier de 2de keer enorm mee
ik ben ook bijde keren zonder pijnbestrijding of dergelijke bevallen . wel d eeerste keer totaal ruptuur en de 2de bevalling maar 4 hechtingen ,m dus het gaat steeds beter
Het lijkt me heel belangrijk dat je goed met je VK bespreekt dat er vorige keer niet naar je geluisterd is, en dat dat erg frustrerend voor je was!!
Sterkte!
Sterkte meid en geef aan bij je vk waar je angsten door komen en wat je graag anders wil dit keer. Hoewel je het ook nooit helemaal in eigen hand hebt uiteindelijk.
Hier ook bevallingsstress. De eerste keer ging verre van een leien dakje en maandag met ruim 35 weken heb ik gehoord dat dit exemplaar weer erg groot is en het waarschijnlijk geen natuurlijke bevalling gaat worden maar een vroege keizersnede.
Nog ruim een week en dan wordt er een datum geprikt … grote kans in diezelfde week nog. Over twee weken ben ik waarschijnlijk niet meer zwanger. Alles voor de veiligheid van ons kindje natuurlijk, maar ondanks het feit dat de natuurlijke bevalling bij nummer 1 niet helemaal goed verlopen is, hoop ik ergens toch nog dat ik ingeleid kan worden en normaal kan bevallen. Ik zie enorm tegen de keizersnede op, ook omdat ik er na twee weken weer helemaal alleen voor sta … met baby en peuter erbij.
Maar ik heb me er wel min of meer bij neergelegd nu. De kleine moet er toch uit en zelf heb ik de keuze niet meer hoe het zal gebeuren. Ik onderga het dan ook maar, maar af en toe krijg ik nog wel de kriebels.