Hoi meiden,
We staan nog maar net voor de start van het ivf-traject maar vraag me vaak af. Wanneer besluit je om er mee te stoppen?
Ik vind het al zo moeilijk om er aan te beginnen…we hebben een keus maar eigenlijk ook weer niet.
Nu denk ik dat ik na de door de verzekering vergoede pogingen dat we dan echt zouden stoppen…maar zal ik dan evt. toch mijn grens verleggen?
Wat is jullie ervaring hiermee?
Wij hebben vooraf met elkaar besproken tot hoever we zouden gaan. Voor ons lag de grens bij een het ziekenhuis, dus geen onderzoeken ed… Maar ik kan me voorstellen dat die grens voor iedereen anders is.
Waarom vindt je dat je aan de ene kant een keus hebt en aan de andere kant niet?
Wij hebben altijd alle kansen aangepakt die ons gegeven werden. Ik persoonlijk kan me niet voorstellen dat je stopt met behandelen, als er nog kansen zijn en dan je kinderwens kunt opgeven. Maar voor iedereen ligt die grens weer anders. Ik kan me ergens in vastbijten en er volledig voor gaan tot ik mijn doel bereikt heb. Ik streep mezelf daar helemaal bij weg, wat natuurlijk ook niet altijd goed is. En dan verleg je de grens ook steeds meer.
Wij zijn nu met de tweede ICSI begonnen, dus de één na laatste vergoede behandeling. We hebben al wel afgesproken dat we eventueel een vierde behandeling zelf gaan betalen of van verzekering gaan overstappen. Ik bewaar alle restanten medicatie, zodat ik de medicijnen dan niet hoef te betalen. Dat scheelt al de helft.
Het voelt een beetje alsof je een keus moet maken om door te gaan om misschien toch zwanger te worden…dus al die onderzoeken en behandelingen wel.
Dat voelt dan ook weer of je een keus moet maken tussen wel of geen zwangerschap ofzo. ookal weet je dat dit absoluut geen zekerheid biedt natuurlijk. Alsof het dan je eigen schuld is dat je dan niet zwanger wordt. (heel zwart/wit gezien!).
Vonden jullie dat een moeiljke keus, om geen ondezoeken te laten doen?
Jippie, ik verlang soms zo naar een stukje duidelijkheid/zekerheid. Is het nog reeel om hoop te hebben, het kost soms zoveel energie…
Na mijn laatste operatie hoopte ik stiekem een beetje dat ze mijn eierstokken zouden hebben moeten vewijderen…dan had ik geen keus meer. (maar ben nu toch wel erg blij dat ik ze nog heb…).pfff.
Het is zo dat ik toch wel erg veel moeite heb met het medische. En dan vooral bij ivf…ik moet dat wat los gaan laten maar wanneer ik mezelf hoor uitleggen aan iemand hoe de procedure in zijn werk gaat met koelkasten, laberatorium, invriezen van embryootjes…zo onwerkelijk.
Ik zit denk ik een beetje in een soort rouwproces om afscheid te moeten nemen dat we niet zwanger zullen worden door het ‘bedrijven van de liefde’, zeg maar.
Ga het me zo maar voorstellen dat ‘ons kindje’, eerst even uit logeren gaat en dan weer terug komt…ja, dat klinkt wel prettig.
Theoretisch gezien heb je een keus, stoppen of doorgaan. Maar het voelt alsof je geen keus hebt. Als je niet het circuit ingaat, moet je de kinderwens opgeven. En dat vind ik geen keus. Dat was voor ons geen optie in elk geval.
Bij ons heeft het ook lang geduurd voor ik zwanger was. Ik heb me maandenlang heel onstabiel gevoeld. Samen hebben we een einddatum gepland. Mocht ik niet zwanger zijn dan zouden we een aangenaam kinderloos leven tegemoet gaan.
Het was een dubbeltje op zijn kant, dat ik toch zwanger ben geraakt. (eigenlijk was ik mij al aan het voorbereiden op een leven zonder kinderen).
Kinderen zijn geweldig, maar niet zalig makend. Een leven zonder kinderen heeft ook heel veel aangename kanten.
Ik hoop dat jullie er samen goed uit gaan komen
Ineke Het medische staat ons ook erg tegen. Ik heb er nog steeds moeite mee dat het nooit op de leuke en romantische manier zal lukken. In een ziekenhuis is alles zo kil en steriel. Bij elke behandeling moet ik weer slikken als ik daar lig, toch erg confronterend.
Rijstkorrel Een leven zonder kinderen was voor ons geen optie, de kinderwens van ons beiden was zo sterk. We waren ook al bezig met adoptie, dus kindjes waren er sowieso gekomen.
Ik snap wat je bedoeld Ineke met wel en geen keuze. Je hebt never nooit gekozen voor het medische circuit. Dat is je door de natuur die tegenwerkt opgelegt. Ofwel je zou je kinderwens (diepgeworteld en na jaren proberen nog sterker geworden vaak) moeten opgeven en bewust kiezen voor kinderloos blijven.
Ik kon dat niet, mijn man ook niet en hij heeft altijd aangegeven dat aangezien ik de meeste medische handelingen zou moeten ondergaan ik ook de keuze kan en mag maken om te stoppen. Ook best moeilijk, maar voor mij prettig dat die keuze bij mij ligt.
Het medische is wat killer dan het zelluf maken, maar het proces vind ik an sich ook een mooie kant hebben. Het zo enorm gigantisch bewust ‘kiezen voor’ en ‘werken aan’ je toekomstige kindje. Welliswaar met een ook heel groot stuk onzekerheid erin. Want er is ook een kans dat dat kindje er niet komt. Dus ik denk dat het medische tweeledig is, tegelijkertijd alles doen om de kinderwens te vervullen, maar ook werken naar het afscheid nemen van je kinderwens. Want met elke stap verder in het proces kom je ook een stap dichterbij het ‘afscheid’. Voor mij voelde het goed in de zin dat ik mocht het onvermijdelijke gebeuren (geen kinderen) dat ik/we alles uit de kast hadden getrokken om het wel mogelijk te maken. Dat dan niet alleen de natuur had beslist maar ook de kille technische mogelijkheden. En nu zoveel jaren verder, met hoogte en dieptepunten, ben ik zo ontzettend dankbaar dat ik Casper later kan vertellen hoe ongelofelijk welkom hij wel niet is. Dat hij welliswaar niet alleen maar door papa en mama is ‘gemaakt’ maar dat er meer bij is komen kijken. Ieder kind vind ik al een wonder, maar naar ons wonder kijk ik nog weer met andere ogen. En ook andere kids die via deze bijzondere weg gemaakt en ontstaan zijn kijk ik met een enorme verwondering omdat ik weet welke weg de papa en mama door zijn geweest.
Jippie wat jij al aangeeft, dat kille, ik moet eerlijk zeggen dat Nijmegen het toch elke keer weer een erg mooie ervaring maakt als we ons embryootje terug krijgen. Ik kan bijna voelen dat ook zij het een wonder en bijzonder vinden dat zij zo’n moment kunnen en mogen delen. En om het voor ons toch nog een stukje mooier te maken wordt iedere terugplaatsing extra gevierd. Dat eerste stapje na het terugplaatsen, het een beetje zwanger zijn tot het tegendeel is bewezen. Als we eenmaal weer wat verder zijn is er zoveel te vieren dat het niet zelf maken wat mij betreft daar bijna bij in het niet valt. Niet dat het ‘makkelijk’ is al die behandelingen (en ik vind iedere punctie meevallen tot heden aan toe mazzelaar die ik ben) maar het is 2 maanden voor de daaropvolgende 8 maanden die we wel helemaal zelluf doen. Daar hoeft geen ziekenhuis aan te pas te komen behalve als we dat zelf willen. Er is geen ziekenhuis ter wereld die de baarmoeder van een vrouw kan vervangen…hoe graag ik of wie dan ook dat zou wensen voor die vrouwen die zelfs geen baat hebben bij IVF of ICSI. Ze kunnen helaas alleen nog ‘maar’ de bevruchting tot stand brengen.
Hi lieve meiden
Toch is ‘er alles aan gedaan hebben’ ook niet echt een duidelijke grens merk ik. Als ik de gyn moet geloven zijn er echt nog wel veel meer opties voor ons, maar daar gaan wij toch niet voor. De kansen zijn laag en we willen geen onnodige risico’s meer nemen. Toch gaan we nog wel een ivf uit eigen zak doen mocht deze poging niet lukken. Om inderdaad dat gevoel te hebben van ‘dan hebben we er aan gedaan wat binnen onze grenzen ligt’. Maar zelfs over deze laatste poging heb ik twijfels. En dat vind ik lastig om naar anderen te communiceren. Mensen kunnen begrijpen dat je niet over je gezondheidsgrenzen heengaat of dat je het niet meer doet omdat je het niet kunt betalen, maar het is voor buitenstaanders heel lastig voor te stellen hoe zwaar een behandeling emotioneel is en dat je het ook gewoon het gevoel kunt hebben dat je het niet meer ziet zitten, dat je er geen vertrouwen meer in hebt. Het is veel meer een gevoelsbeslissing dan een beslissing op basis van concrete argumenten als geld of gezondheid.
Dat je op een gegeven moment het bijltje erbij neergooit is moeilijk te ‘verdedigen’ (zo voelt het soms tenminste). Maar uiteindelijk is het natuurlijk onze eigen keuze en niet die van onze omgeving. Maar ooooooooooh, wat is dit zelfs dan nog moeilijk!!!
En ja, het is heel verdrietig dat het nooit op een natuurlijke manier zal lukken. Maar dat is weer een andere emotie. Ik weet nu al een paar jaar dat dat niet zal gaan lukken en daarom ben ik ook al een hele tijd bezig om dat verdriet een plekje te geven. En hoewel dat niet fijn is, is het een stuk minder moeilijk dan de beslissing van doorgaan of stoppen…
groetjes van maya (die wel een beetje moed kan gebruiken op dit moment…)
Eerlijk gezegd had ik zelf ook nooit nagedacht hoe het zou voelen…heb gemerkt dat de afgelopen 4,5 jaar mijn gevoelens ook zijn veranderd en er steeds weer iets anders voor in de plaats komt. Een heel proces die je doormaakt. Er zoveel emoties meespelen.
Ik heb een tijd terug een aritkel geschreven n.a.v. een proefschrift over ivf en de begeleiding daarin zeg maar in het ziekenhuis. Feit is dat je je grenzen verlegd naarmate het aanbod dat er is. Je grijpt weer mogelijkheden aan wanneer je die geboden worden, helemaal wanneer een arts het bijv. zo brengt dat het zeker kanzen biedt.
Een medisch iemand ziet het toch als een ‘probleem’, dat moet worden opgelost.
Natuurlijk zien wij dit ook wel zo maar niet zo zwart/wit zeg maar. Het is eerst al een proces te accepteren dat het niet zomaar lukt, dat er een ‘probleem’, is. Dan kun je je ook nog es schuldig voelen wanneer het ‘aan jou ligt’, wetende dat dit niet reeel is.
Zo ben ik bijv. ‘die mw. die geen gewone eierstokken heeft…’, ‘die met die borderline-tumoren’. weten ze meteen om wie het gaat maar weten ze ook mijn naam? Maar zo gaat het en gelukkig kunnen de artsen al heel veel hulp bieden.
qua omgeving probeer ik wel te vertellen wat het met me doet. Vooral bij collega’s lukt dit goed. De mensen die dichter bij me staan willen vooral dat het maar goed komt en proberen me continue moed in te praten, ookal voel ik dit vaak niet. Dan voelt het soms alsof ik dat niet zo mag voelen…
wat betreft die begeleiding in het ziekenhuis. Dat heeft ook wel te maken met het feit dat in de westerse geneeskunde er nog steeds een vrij strikte scheiding is van ‘lichaam’ en ‘geest’. De gyn ziet onze problemen toch vooral als technische problemen die opgelost moeten worden. En als er dus een oplossingsmogelijkheid is zal hij of zij die ook altijd aanbieden. Los van of jij dat geestelijk wel kan dragen, of dat emotioneel bij je past. Heb je het zwaar dan wordt je naar de psych gestuurd en die stuurt vervolgens weer een rapportje terug met dat je weer beter in je vel zit. Op zich goed natuurlijk, maar uiteindelijk komt het dus helemaal op jezelf en je geliefde aan om te beslissen of een behandeling emotioneel bij je past. Wij missen daarin echt heel erg de begeleiding. Misschien dat we toch nog eens gezamenlijk met een therapeut moeten gaan praten daarover.
En wat betreft moed inpraten, dat is zo herkenbaar! ik had het laatst met een vriendin over mijn twijfels en die concludeerde met: dus je denkt gewoon dat je niet zwanger KUNT raken??. Terwijl ik dat helemaal niet had gezegd, ik wilde gewoon begrip voor het feit dat er niet meer zo in geloofde en dat ik het niet zag zitten om nog heel veel behandelingen te doen en een arm om mijn schouder dat ik daar zo verdrietig om ben. Gelukkig kon ik het haar daarna wel uitleggen en stond ze daar ook open voor. Fijn dat jij het goed bij je collega’s kwijt kunt. Op zich kan ik dat ook wel, komt misschien ook omdat ze je zo vaak zien, ook tijdens een behandeling, en daardoor ook weten hoe zwaar je het hebt.
liefs maya
Ja, gewoon wel es prettig wanneer iemand gewoon zegt dat het k*t is allemaal.
wat betreft die begeleiding vind ik ook dat ze je gewoon standaard eens moeten laten praten met iemand. Het aanbod is er wel maar dan moet je er zelf om vragen. Ik merk dat wanneer ik het er over heb de emoties pas komen…verder beredeneer ik ze vaak weg omdat het niet zoveel zin heeft om me shit te voelen…ik toch weer verder moet en mijn dingen wil blijven doen enzo.
En ik werk zelf in de psychiatrie dus…maar dat is soms wel lastig wanneer patienten met hun sores omtrent de kinderen komen of ongewenste zwangerschappen etc.
In mijn omgeving heerst vooral nog het idee dat je met ivf gewoon zwanger wordt…en het nu ook wel eens tijd wordt dat we wat hulp krijgen etc. dat soort opmerkingen.
Nou, zal weer es aan het werk gaan! :oops:
Wat je al zegt Ineke, IVF is ‘hulp’ geen garantiemiddel…! Heel veel mensen zien IVF of ICSI als ‘garantie’ voor als het zwanger worden niet ‘vanzelf’ gaat. Maar alleen al dat stuk waarbij je (ineens) hoort dat het dus niet vanzelf gaat. Dat is al een proces waar je ineens middenin gegooit wordt en daarna dus ook nog de verwerking van alle geboden hulp, de statistieken, de kansen en ook de onmogelijkheden. Was het maar waar dat je met IVF of ICSI een garantie op een (gezonde) zwangerschap en dito kindje zou hebben… :shifty: en niet te vergeten dat zelfs als je het geluk hebt dat het wel lukt…maar dan toch te leren dat ook bij dit hele proces een miskraam mogelijk blijft. Het is een achtbaan en meestal snappen andere mensen het pas als ze zelf tegen problemen met het zwanger worden zijn aangelopen. En tja degenen die in de molen zitten wensen dat ook niemand toe.
Hoi Ineke,
wat al mijn voorgangers al hebben gezegd, je kunt altijd stoppen. Dat is je eigen keus en idd een verschrikkelijk moeilijke om te maken. Ik wou soms ook dat een ander hem voor mij nam.
Bij ons is de keus om te stoppen met ICSI met de tijd gekomen.Ik had bedacht dat ik 4 behandelingen zou proberen (ICSI), maar dat liep anders. Mijn eerste behandeling verliep nog redelijk, alleen een matige overstimulatie. De tweede is vanwege hyperstimulatie afgebroken. Na 1,5 jaar durfde ik het weer aan, maar ook hier onstonden nogal wat complicaties (ik reageer heel heftig op hormonen)
Dus bij ons is hij nu deels zelf gemaakt, omdat ik het psychisch ook niet meer aan kan en omdat het lichamelijk ook een probleem is, omdat ik met heel weinig hormonen al een soort broedse kip ben. :roll:
Ik denk dus als je nog hoop hebt, probeer het en zie waar het schip strand…Misschien heb je maar 1 behandeling nodig en ben je dan na 9 maanden zo gruwelijk blij dat je de behandeling wel gedaan hebt 
Succes met alles
liefs Suzanne
Hoi,
Ja, wij staan nu ook nog niet op het punt om die beslissing te moeten nemen maar het is zo heftig allemaal.
Ben naar de fertifair geweest en daar was ook een lezing over stoppen/doorgaan. 1 van die vrouwen heeft ca. 10x een poging laten doen met daartussendoor ook allemaal ellende. Uiteindelijk wel moeder geworden maar terwijl ze dit verhaal vertelde van het 10 jaar durende traject! kwamen haar emoties ook weer sterk naar boven. Ik vroeg haar ook of ze erdoor veranderd was. Ze kwam nogal cynisch over. Dit bevestigde ze natuurlijk. Het tekent je ook voor de rest van je leven. Ga maar na, 10 van je leven!
Dat beangstigd me wel eens. Ik merk nu ook al aan mijzelf dat ik wat harder geworden ben. Maar kan aan de ander kant ook meer genieten van dingen. Maar het is soms zo zwaar…en wanneer je zou weten dat het goed zou komen.