Denken jullie ook wel eens stiekem aan het feit of je wel of niet zwanger kunt worden?
Ik weet dat ik hier nog helemaal niet over na mag denken, omdat wij pas in de vijfde ronde zitten, maar soms denk ik wel eens, wat als ik nou niet zwanger kan worden?
Ik probeer me er weinig mee bezig te houden. Ik doe mijn dagelijkse ding en leuke dingen daarbuiten, alleen rond mijn NOD ben ik er toch wel een beetje mee bezig en vraag me af of het raak zal zijn deze ronde. En soms, heel soms heb ik dan dat stemmetje in mijn hoofd dat zich afvraagt; maar wat als ik niet zwanger kan worden?
Dan voel ik me ook weer egoistisch omdat ik weet dat er genoeg meiden zijn die inderdaad niet zwanger kunnen worden.
Hebben jullie dat ook wel eens? En hoe gaan jullie daar mee om?
Zeker weten!
Eigenlijk denk ik daar rond mijn NOD altijd aan. Dan heb ik me al bijna neergelegd bij dat feit, en heb ik in mijn hoofd de adoptieprocedure al rond 
Maar dan ga ik weer op internet feitjes zoeken. En dan blijkt dat je je pas zorgen moet maken als je langer dan een jaar bezig bent. En wij zitten ‘pas’ in ronde 4. Al lijkt dit al heel lang te duren…
Ik denk er regelmatig aan het mag dan wel niet omdat ik pas begonnen ben met het ‘Zwanger worden’ maar toch denk je wel is ‘Wat als ik of man onvruchtbaar is!’
Het is rot om er over na te denken dan word voor mij het zwanger worden negatief, maar toch omgeving word snel zwanger (ook bij de stoppers waar ik schrijf.) n dan denk ik vaak IK WIL OOK!!
maar dan lukt het weer niet, weer ongesteld of overtijd en meerdere negatieve testen later ongesteld worden.
Frustrerend vooral omdat je graag wilt en veel ziet met IK BEN ZWANGER!
Ik BEN BEVALLEN!
Ik gun het alle meiden hier van harte echt waar! 
Maar soms, denk je wel is… waarom ik niet?
Ik zet het van me af, probeer ik teminste laat me gek maken door kwaaltjes om vervolgens netjes weer ongesteld te worden.
Ik denk dat ik dat volhoud tot ik zwanger ben …
Er zijn vrouwen die het helemaal niet kunnen dan voel ik me schuldig omdat ik nog niet eens lang bezig ben!
ja ook ik… zelfs nu al denk er aan… het is echt een rot gedachte zacht uitgedrukt. zeker nu: 9 dagen over tijd (sinds 25 minuten…) en nog neits, geen bloed, geen positieve test en geen dokter die helpen wil… je bent nog amar pas van de prik af zeggen ze dan…
en dan moet je maar denken dat ze gelijk hebben. maar soms is dat lastig. in januari zeiden ze nog dat we er echt voor konden gaan en dan dit. zet echt wel twijfels in gedachte. maar adoptie wil ik neit aan denken.
om me heen allemaal kindjes en dikke buikies (beste vriendin, schoonzusje van mn vriend, buren in de straat, zelfs een kennis van me waarvan gezegt is dat het niet kon is nu in verwachting van de 2e waarschijnlijk). tis net of er nu meer zijn dan ‘normaal’ maar tis dat je er misschien ook meer op let…
bah… wil niet dat die gedachten opkomen, en zeker niet nu al!! maar het is denk ik niet tegen te gaan. denk dat het iets is wat iedere vrouw wel zal denken een keer… denk ik
ennuh schuldig erom voelen? nee dat niet, heb wel vaker dat ik ‘anders’ denk dan anderen daar ben ik aan gewent. ik blijf er gewoon op rekenen dat het niet zo is, althans probeer ik te denken dan.
we zijn mensen, we hebben veel controle maar ik denk eigenlijk niet eens over onze eigen gedachtengang.
Jaaaa! Zo herkenbaar!!
Wij zijn bezig vanaf oktober vorig jaar, dus die gedachtes worden met de maand erger!!! Ben ik me af aan het vragen of ik me misschien op Chlamydia moet laten testen ofzo. Echt heel irritant. Ik wilde dat ik er wat minder mee bezig kon zijn en gewoon zo, ploep ineens zwanger zou zijn. Maar helaas…
Dat denk ik zeker !
Ook al ben ik een keer zwanger geweest met ons dochtertje als resultaat, hoe langer ik bezig ben, hoe vaker ik denk of het er nog wel inzit.