ben ook met Cell eens
ik heb er eigenlijk nog nooit zo bij stil gestaan waar mijn kinderen gaan spelen.
nu is hier in het dorp natuurlijk ook niet zo aan de order.
we hebben geen kamp (al zal mij dat volgens mij mij niet uit maken)
later in de maatschappij komen ze die dingen ook tegen,
sja maar later zijn ze een stuk weerbaarder…
Ik probeer wel open te zijn, maar ik heb er ook moeite mee. En als mijn dochter in de speeltuin met meisjes van het kamp speelt mag ze niet met hen mee naar huis… Kamp ligt buiten de wijk, en buiten de wijk mag ze niet, zo simpel is dat. Overigens mag ze ook niet zomaar met meisjes uit de speeltuin die wel in de wijk wonen mee, dan ga ik toch echt eerst kennis maken.
op school gaan ze wel zo mee, maar daar ken ik iedereen ook wel. In het begin met de oudste natuurlijk niet, hij vond ht ook spannend dus dan ging ik even mee en na een kwartiertje ging ik dan weg.
tja ik denk dat er een verschil is tussen kamp en kamp.
en als het voor mij als ouder niet goed voelt om mijn kind daar te laten spelen, doe ik dat ook gewoon echt niet.
Dat ze er op school mee speelt is prima. Daar heb ik geen moeite mee, maar ik wil niet dat mijn kind (wat momenteel toch al zo beinvloedbaar is) daar komt.
En nee, natuurlijk zijn die woorden niet perse te linken aan het kamp, maar hier in de buurt en op school wordt dat verder niet gezegt behalve door de kinderen van eht kamp.
Het zijn gewoon erg asociale mensen die hier op het kamp wonen en zolang ik mijn kind daar weg kan houden doe ik dat.
Lastig he, zoiets. Ik merk dat ik het loslaten zo moeilijk vond. eens in de 4 a 5 weken kwam mijn neefje van 5 wel spelen, of mijn zoon daar, maar dat is bij mijn schoonzus, daar weet ik echt wel van dat het goed zit.
Ze past nu ook elke woensdag- en donderdagmiddag na school op hem, dus dan speelt hij sowieso al daar.
Maar vorige week moest er toch echt met een ander vriendje gespeeld worden. Die zijn ouders ken ik gelukkig ook aardig goed, in dezelfde kerkelijke gemeente, dus die zien we elke zondag wel. Maar ik vond het toch fijner om dat vriendje hier uit te nodigen voor de eerste keer. Hoewel hij daar ook prima zal kunnen spelen. Wij en zij wonen allebei aan een drukke weg, dus spelen de jongsten sowieso nog in de tuin, dus gevaarlijk is het al niet.
Maar dat loslaten van de oudste, dat valt nog niet zo mee 
Daarom hoop ik ook dat schoolvriendjes nog even niet aan de orde zijn. Maarja, als hij zelf graag wil, dan hou ik het niet tegen, maar zou ik het niet erg vinden als die vriendjes hier komen spelen, dan breng ik ze met liefde weer thuis met de auto (we wonen niet in het dorp waar mijn zoon op school zit). Kan ik het mooi zelf in de gaten houden :mrgreen:
@Cell wrote:
eh… wij zijn niet van het kamp… maar mijn 4 jarige zoon heeft het ook over poepen, piesen, kakken, scheten laten en dikke lol om al die praat… vind dat nou niet direct persee gelinkt aan het kamp.
Wij wonen ook vlak bij een kamp en ja, er zitten dus ook kinderen van het kamp op school. En ik kan er dus niet mee zitten. Gewoon prima als ze met die kindjes willen spelen. Ben dit jaar klassenouder samen met een moeder die ook op het kamp woont… ja nou, prima toch.
Lees hier wel dingen waarvan ik denk… hemel… dan kan je kind straks nergens spelen… kan me niet herinneren dat mijn ouders vroeger zo betuttelend waren… ja sorry… je hoeft niet meteen je kind dagelijks elders te laten spelen, maar zo veel eisen hebben en niet los kunnen laten… ehm… maak je het jezelf dan niet heel erg moeilijk?
Dit dus…sta ik helemaal achter…Ik volg intuïtie wel, maar keur niet bij voorbaat af. En gezien mijn 5 jarige al die poep, plas en piemel woorden nu helemaal geweldig vind (zoals de meeste van zijn leeftijdsgenoten) hoop ik dat er geen moeders zijn die daarom niet willen dat hij met hun kind speelt (en ook niet meteen denken dat wij als gezin zo met elkaar praten).
@Soleil wrote:
@Cell wrote:eh… wij zijn niet van het kamp… maar mijn 4 jarige zoon heeft het ook over poepen, piesen, kakken, scheten laten en dikke lol om al die praat… vind dat nou niet direct persee gelinkt aan het kamp.
Wij wonen ook vlak bij een kamp en ja, er zitten dus ook kinderen van het kamp op school. En ik kan er dus niet mee zitten. Gewoon prima als ze met die kindjes willen spelen. Ben dit jaar klassenouder samen met een moeder die ook op het kamp woont… ja nou, prima toch.
Lees hier wel dingen waarvan ik denk… hemel… dan kan je kind straks nergens spelen… kan me niet herinneren dat mijn ouders vroeger zo betuttelend waren… ja sorry… je hoeft niet meteen je kind dagelijks elders te laten spelen, maar zo veel eisen hebben en niet los kunnen laten… ehm… maak je het jezelf dan niet heel erg moeilijk?
Dit dus…sta ik helemaal achter…Ik volg intuïtie wel, maar keur niet bij voorbaat af. En gezien mijn 5 jarige al die poep, plas en piemel woorden nu helemaal geweldig vind (zoals de meeste van zijn leeftijdsgenoten) hoop ik dat er geen moeders zijn die daarom niet willen dat hij met hun kind speelt (en ook niet meteen denken dat wij als gezin zo met elkaar praten).
Lasse had dus vorige jaar, aan het einde van groep 2, een niet al te makkelijke fase en hij ontgroeide de kleuterschool. Hij ging kattekwaad uithalen en pikte her en der niet te fraaie woorden op. Hij was ook de oudste en ondertussen 6,5 jr. WIlde een moeder van een vriendje van hem dat Lasse niet meer zoveel met haar zoon omging :shifty: en was bij de juf gaan klagen (niet tegen ons direct, en dat voelde ook heel ongemakkelijk) Volgens mij had dat jongetje, met oma op visite, iets van k u t gezegd en gezegd dat hij dat van lasse had geleerd. Jochie was ook 1,5 jaar jonger maar het waren dikke vrienden en hij vond lasse helemaal geweldig. Maar dan voel je wel even ongemakkelijk zeg.
En wij zijn de sloebers van de klas zeg ik altijd maar, en dit kind komt uit een tegenovergestelde situatie zeg maar (welgestelde ouders, kast van een huis ed)
Ik heb ook maar even zo gelaten. Lasse moest ook gewoon naar groep 3. Maar nu missen ze elkaar en net hebben ze superlief in de pauze samen zitten spelen (ik had pleinwacht, dus zag het gebeuren).
En het jochie gaat nu vragen of hij vrijdag weer eens bij ons mag spelen. Ik ben benieuwd.
Het ventje zei ook van Lasse is weer veel liever en ik zei dat klopt ook. Hij is gewoon weer veel blijer nu hij in groep 3 zit.
@knipoogje1983 wrote:
kindje mocht niet bij ons spelen van de ouders.
Ik zit net naar de nederlandse versie van over die gypsies te kijken. En dat die ouders zo enorm overprotective zijn dat zo’n meisje ook echt niet bij kinderen buiten het kamp mag spelen. Kindjes van buiten het kamp mogen wel daar komen spelen maar no way jose dat het meisje elders mag spelen.
Ze gingen op schoolreis en die moeder reisde erachteraan en volgde dat kind overal in Drievliet. En er had een jongen verkering aan haar gevraagd, die moeder vond het echt helemaal niets.
Dus het is een ding of onze kinderen bij kampers mogen spelen maar het is blijkbaar nog veel meer een ding of die kinderen bij niet kampers mogen spelen.
Bella, ik zit het ook te kijken.
Hele aparte wereld maar zeker geen wereld waar ik mijn kind weg zou houden. Mijn beste vriendin van vroeger woonde in een wagen. Nu in een huis. Zal ze nu een ander persoon zijn? Denk het niet.
Maar ook ik heb wel een aantal vriendjes waar ik de kinderen liever niet heb. Gek genoeg zijn dit oogde jongens die mijn kinderen bijna nooit vragen. Ik denk niet dat dat te maken heeft met mijn visie maar met wat mijn kinderen zelf leuk vinden aan mensen.waar ze zich prettig bij voelen.
@ariel wrote:
Gek genoeg zijn dit oogde jongens die mijn kinderen bijna nooit vragen. Ik denk niet dat dat te maken heeft met mijn visie maar met wat mijn kinderen zelf leuk vinden aan mensen.waar ze zich prettig bij voelen.
Ik ben er dus ook nog nooit tegenaan gelopen. Kinderen zoeken elkaar uit, vinden elkaar leuk, delen een soort energie ofzo. Ik heb me tot nu toe ook nog nooit echt druk over hoeven te maken. Tot nu toe was het atlijd wel goed zoals het was.
hihihi… ik voel me ineens nogal “ontaard”
Hier gaat ondertussen de derde naar de basisschool en vooralsnog heb ik me nooit zo druk gemaakt over speelafspraakjes. Die horen er wat mij betreft echt bij. Soms hier, soms ergens anders.
De eerste tijd op school niet te vaak (1xper week) en als ze eenmaal goed gewend zijn en hun vriendjes/vriendinnetjes uit een redelijk vast groepje kinderen bestaat, dan wordt er vaak wel 3 of 4 keer per week gespeeld. Tegen die tijd ken ik de ouders dan wel redelijk en het betreffende kind ook, dat scheelt vast.
Mijn kinderen hebben altijd zelf bepaald wie hun vriendjes/vriendinnetjes zijn en over het algemeen sta ik helemaal achter hun keuze. Soms zit er ook wel eens een kindje tussen waar ik mijn twijfels over heb (of het wel echt klikt tussen hem/haar en mijn kind bedoel ik dan) en de ene keer blijkt dat die twijfels niet blijken te kloppen en de volgende keer wel (maar dan maken mijn kinderen als vanzelf geen nieuwe afspraakjes meer met dat kindje).
Ik ga er (waarschijnlijk heel naief) vanuit dat er in ieder huis bepaalde gedragsregels zijn. De ene keer passen die regels wat beter bij ons dan de andere keer, maar zo werkt het toch in het leven? Op die manier leren mijn kinderen ook dat het niet overal is zoals thuis. Zolang mensen mijn kinderen met respect behandelen en mijn kinderen doen dat omgekeerd bij andere mensen ook, dan ben ik tevreden.