Soms…ben ik het wel eens even zat!
En dan al snel voel ik me schuldig en rot, omdat ik heel veel van mijn mannetje hou.
Joost is nu echt al aan het peuterpuberen, ondanks dat hij nog een dreumesje is.
Overal wegrennen en in winkels alles beet (willen) pakken in de schappen als je de buggy onverhoopt vergeten bent.
En dan denk ik: wat zullen die mensen wel niet denken: die kan echt niet opvoeden…
Afleiden is nu mijn dagelijkse bezigheid.
“nee” is zijn favoriete woord.
En als ik het dan echt zat ben, en hij na twee keer waarschuwen echt even apart wordt gezet, lijkt het hem niet eens echt te deren.
Toch zegt hij dan heel lief “sorry” (sojjie mama), omdat ik hem dat geleerd heb natuurlijk. Hij begrijpt de betekenis er nog niet echt van.
Maar dan smelt mijn hart weer.
Hebben jullie het soms ook zo?
Elke dag. :wall:
Vooral dat ‘Sorry mama’ en dan een kusje is hier ook favoriet.
Gewoon het niet luisteren, en doorgaan met wat je niet mag doen.
Je mag de kat niet met een bezem achterna gaan. En dan gewoon doorlopen. Als ik dan zijn bezem afpak is het inderdaad sorry mama.
pfff ja herkenbaar hoor!
(behalve dan dat hier geen sorry wordt gezegd :wall: )
Ook hier herkenbaar, en hij is nog niet eens 17 maanden :shock: …Hij vind niets leuker dan wegrennen, alles over de kop gooien, pcies dat willen doen wat niet mag. Af en toe erg vermoeiend, en toen hij ook nog eens een lange periode achter elkaar slecht sliep, had ik het wel eens even helemaal gehad…
Het is normaal dat je er zo over denkt op zijn tijd, dat zegt niets over je liefde voor je kind, maar alles over je menselijkheid. Het helpt me om te bedenken dat hij nog helemaal nergens kwaad in ziet, en de ene dag kan ik het ook beter hanteren dan de andere. Het is gewoon een lief knulletje, maar wel 1 waar ik handen en ogen af en toe tekort kom :mrgreen: .
@Pé wrote:
Soms…ben ik het wel eens even zat!’
En dan al snel voel ik me schuldig en rot, omdat ik heel veel van mijn mannetje hou.
Joost is nu echt al aan het peuterpuberen, ondanks dat hij nog een dreumesje is.
Overal wegrennen en in winkels alles beet (willen) pakken in de schappen als je de buggy onverhoopt vergeten bent.
En dan denk ik: wat zullen die mensen wel niet denken: die kan echt niet opvoeden…
Afleiden is nu mijn dagelijkse bezigheid.
“nee” is zijn favoriete woord.
En als ik het dan echt zat ben, en hij na twee keer waarschuwen echt even apart wordt gezet, lijkt het hem niet eens echt te deren.
Toch zegt hij dan heel lief “sorry” (sojjie mama), omdat ik hem dat geleerd heb natuurlijk. Hij begrijpt de betekenis er nog niet echt van.
Maar dan smelt mijn hart weer.
Hebben jullie het soms ook zo?
ooooow wat kan ik me hierin meeleven :shifty:
:hug:
hier ook een flinke deugniet, fransje is ook altijd bij me omdat ik hier helaas geen familie heb wonen.
Dus ik kan niet wachten tot hij naar de creche mag zodat ik eventjes voor mezelf heb en hij heerlijk kan spelen met andere kindjes