Hmm hoe zal ik beginnen
Toen veron werd geboren was ik dolgelukkig en wilde ik niets anders dan bij hem zijn. Doordat hij met de vaccuum is geboren hadden ze in het ziekenhuis gezegt hem in het begin niet van hand tot hand te laten gaan. Dus dat deden we ook niet. Maar hij werd steeds meer mijn bezitje enik was doodsbang dat er iets met hem zou gebeuren. Ik raakte in een ppd en heb daarhulp voor gehad. Nu 1 maand verder gaat t best goed maar op het moment heb ik weer zo van ben bang dat …
Hebben jullie dat wel eens dat je toch injezelf bang bent dat je mooiste bezit wat overkomt of heb ik dat toch vand e ppd nog een beetje over gehouden?
Ben wel benieuwd
gr loes
nou ik moe thier dus ook echt niet aan denken dat julia iets zou overkomen!! dus zo gek is die gedachte niet.
Je houdt toch zielsveel van hem! :hug:
T kwam vandaag ook omdat hij door onze oppas thuis werd gebracht en hij helemaal kwam knuffelen en toen schoot ik gewoon vol in het niets mijn allessie…
Soms denk ik zo raar dat je je in het nieuts weer zo emo word :think:
Denk dat dat normaal is hoor en niet door de pnd, ik heb zelf 2,5 jaar met een pnd gehad en godzijdank nu al bijna een half jaar weer een beetje mezelf. Maar ik heb ook nu die momenten dat ik volschiet ben zo blij met mn meisje en moet er niet aan denken dat haar wat overkomt.
Toen ik nog die pnd had had ik dat helemaal niet, ja yeline is mn kindje maar het voelde niet zo voor mij. Pas nu ik me eindelijk goed voel, wordt ik overladen door het verliefde gevoel voor mn meisje :inlove:
Ik ben er eigenlijk wel van overtuigd dat dit een heel normaal moedergevoel is.
Mij kan die angst me ook zo ineens overspoelen. Vreselijk!!
Maar ook de angst dat mij wat zal overkomen en Nathalie zonder mama op moet groeien 
Het nieuws uit België grijpt me al naar mijn strot. Al eerder heb ik gedacht, wat als iemand kwijt wil en het kdv binnenloopt? Dan ben ik er niet om Lissa te beschermen. Maar da’s moedergevoel inderdaad en het loslaten begint al bij de geboorte. Ik heb geen depressie gehad, Lissa is ook met de vacuumpomp geboren en de eerste drie maanden mochten anderen er nauwelijks naar wijzen. Op een gegeven moment kon ik me eroverheen zetten. Ik laat haar steeds meer los. Er kan zoveel gebeuren en af en toe zal ik daar wel aan denken en bang voor zijn, maar ik ga proberen daar niet teveel mee bezig te zijn. De zorgen zijn voor als er daadwerkelijk iets gebeurt, nu gaat het om het genieten. Voor je het weet, zijn ze het huis uit!
:mrgreen: