Ha!
Peuter, bijna drie, is nu sinds enkele weken bang in 't donker.
Hij had al zijn hele leven zo’n oranje nachtlamp, dat constant in stopcontact zit. En nu dus ook sinds kort een eigen bedlampje (van ikea) die hij zelf aan/uit kan zetten (gaat goed)
Maar toch, deur moet open blijven met lamp in gang aan. We laten de deur op het kiertje, want ik wil niet dat hij bang,angstig achterblijft, met deur op slot. Het was een periode vol huilen, zielig maar ook frustrerend voor ons.
Hoe zorgen we voor dat zijn deur weer na 't bedritueel dicht kan?
Als wij zelf willen gaan slapen, deden we dan zijn deur dicht, maar dan komt hij later toch nog bij ons (en ons wakker maken) bah.
@salt wrote:
Ha!
Peuter, bijna drie, is nu sinds enkele weken bang in 't donker.
Hij had al zijn hele leven zo’n oranje nachtlamp, dat constant in stopcontact zit. En nu dus ook sinds kort een eigen bedlampje (van ikea) die hij zelf aan/uit kan zetten (gaat goed)
Maar toch, deur moet open blijven met lamp in gang aan. We laten de deur op het kiertje, want ik wil niet dat hij bang,angstig achterblijft, met deur op slot. Het was een periode vol huilen, zielig maar ook frustrerend voor ons.
Hoe zorgen we voor dat zijn deur weer na 't bedritueel dicht kan?
Als wij zelf willen gaan slapen, deden we dan zijn deur dicht, maar dan komt hij later toch nog bij ons (en ons wakker maken) bah.
Waarom moet de deur dicht?
Hier laten we de deuren gewoon open staan.
Wij hebben hier ook altijd de deuren open gehad. Oudste is lang bang in het donker geweest. Dus deur open en licht op de overloop aan. Als wij op bed gaan gaat dat licht uit, maar er blijft altijd een klein lampje branden. Bang in het donker is zo akelig. Ik was zelf als kind bang in het donker (en stiekem nog steeds een beetje). Mijn ouders vonden het onzin dus de deur moest dicht en het licht op de overloop uit. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe bang ik was als ik naar de wc moest.
De oudste heeft nu de deur wel dicht, maar als er geen lampje op de overloop blijft branden vindt ze het eng. Het zij zo. De jongste heeft nog altijd de deur op een kiertje.
Ik heb hier eens de directe omgeving van z’n bedje erg gezellig gemaakt. Alle knuffeldiertjes die ik kon vinden en die tussen muur en bed vastgezet. Dus vanuit z’n bedje (staat aan korte en lange kant tegen muur) zag hij een hele rij lieve knuffeltjes.
Daar ook over gepraat 's avonds, van kijk eens, hondje is er ook. En kip ook. Dat is gezellig! Die blijven gezellig bij Kevin slapen. In een periode dat gaan slapen wat slecht ging, heb ik ze ook allemaal een kusje gegeven voor het slapengaan. Daar een grappig showtje van gemaakt, dat een van de kabouters steeds wegdook voor mama, dat de olifant kriebelde, verzin maar wat.
Z’n volle aandacht was er bij en zo’n meewarig glimlachje (zo van: beetje gekke mama, maar wel lief) en het is wel veel beter gegaan. Die beestjes kon hij ook zien in het licht van zijn nachtlampje (die is verhuisd naar een stopcontact dichterbij hem, zodat hij altijd in iets van (flauw) licht ligt).
Dus misschien kun je z’n kamertje vanuit zijn ogen bekijken (zijn er enge schaduwen?) en hem vragen naar zijn kamertje. Vindt hij z’n bedje leuk? Vindt hij het behang mooi? Wie mogen er bij hem slapen? Zijn zijn lievelingsknuffels er? Heeft hij een knuffel? Foto van papa / mama naast zijn bed? Zo kwamen wij erachter dat hij bang was dat het dak (=plafond) van zijn huis (=zijn kamer) zou wegwaaien. Een van de achterstallige klussen in huis was de 2cm-rand rond zijn nieuwe plafond dichtmaken met een sierstrip.
En hij heeft een wekker, zo’n olifant, waarbij hij zelf op een knopje kan duwen dan gaat het lampje 10sec aan. Hem verteld dat hij dat altijd mocht doen (doet hij nooit). Hij kiest ook altijd welke spulletjes hij naast z’n bed wil hebben. Een nieuw boekje, z’n favoriete auto, z’n knikkers, z’n nieuwe schoenen… anything.
Heb ook eens gelezen dat het bij sommige kindjes wonderen doet als er iets / iemand anders in de kamer is. Een broertje of zusje om op dezelfde kamer te slapen. Of een goudvis naast zijn bed. Sja wie weet!