hai, ik heb even jullie hulp nodig.
Mijn schoonzusje is ruim 3 weken bevallen van een prachtige zoon na 4 jaar pogingen te hebben gedaan om zwanger te worden is ze bij de eerste IVF behandeling zwanger geraakt en nu is dus hun zo gewenste zoon geboren. Met hem gaat alles goed, maar om haar maak ik me grote zorgen.
Ze slaapt heel slecht. Na de bevalling heeft ze de eerste week helemaal bijna niet geslapen, nu slaapt ze met slaaptabletjes maximaal 3 uurtjes per nacht… ze is kapót … ze staat onder controle van de huisarts, ze is gestopt met de BV zodat ze ook in die zin meer rust krijgt… ze mogen geen bezoek om rust in de tent te houden… maar het helpt nog niet echt…
Herkent iemand dit…? Hoe lang heeft het bij jou geduurt en wat heb je ‘eraan gedaan’ om het over te laten gaan?
In mijn achterhoofd rinkelt een alarmbelletje, maar de huisarts is van mening dat het geen pnd is…
Kortom, kunnen jullie haar helpen? Ze kan op deze manier helemaal niet genieten van haar kleine spruit! En mijn zwager loopt inmiddels ook op zijn tandvlees…
groetjes en alvast bedankt voor jullie reacties!
hazze
Heel herkenbaar verhaal.
De eerste week heb ik wel geslapen, maar daarna werd het steeds minder. Op de een of andere manier durfde ik niet te slapen, bang dat er wat met Kirsten zou gebeuren. En als ik dan toch wegdommelde dan kreunde Kirsten wat en dan wa sik gelijk weer wakker.
Ik heb toen ook een paar slaappillen gekregen. En die pakte ik alleen als ik er echt doorheen zat.
Op een gegeven moment vertrouwde ik mezelf en Kirsten, dat als er wat zal gebeuren ik het wel zou horen. En toen ging ik beter slapen.
Bij de eerste beste kreuntje ben ik nou nog steeds gelijk wakker. Maar ik val gelijk weer in slaap. Dus het komt wel vaker voor. Ik heb trouwens geen pnd ofzo gehad.
Ook voor mij heel herkenbaar. Mijn dochtertje is nu 9 dagen oud en ik slaap heel slecht. De eerste nachten zelfs ook helemaal niet. Ik heb ook het gevoel niet over de vermoeidheid heen te kunnen komen. Ook al ga ik liggen, ik kan gewoon moeilijk in slaap komen. Het gaat al ietsjes beter ik slaap nu een aantal uurtjes per nacht, maar lang niet genoeg. En idd als Nova een geluidje geeft kijk ik gelijk in de wieg naast me. Maar ik wil haar toch dicht bij me houden.
Ik ben van mening dat het geen pnd hoeft te zijn, maar hou ze goed in de gaten. Praat met haar en probeer er achter te komen waardoor ze niet slaapt, misschien maalt er iets of is ze bang oid… succes ik hoop dat het snel beter gaat met haar :-*
Volgens mij is dat niet normaal. Ik heb ook de weken na de bevalling niet goed geslapen, maar die uurtjes die ik wel sliep, daarin rustte ik wel goed uit (tot mijn verbazing).
Jammer dat ze met de bv is gestopt, want ik heb zelf het idee dat ik juist door de hormonen die daarna werden afgegeven beter weer insliep (mijn kinderen kwamen ook 's nachts om de 2-3 uur) maar bij haar kan het een ander verhaal zijn.
Ik weet te weinig van PND om te weten of dit een symptoon ervan kan zijn, ik hoop dat een ander je meer kan vertellen.
Ze staat al onder controle van de huisarts en over een paar weken (of misschien kan ze beter eerder bellen) nacontrole bij de huisarts of gyn.
Probeert ze ook nog overdag gelijk met haar zoon te slapen, want dan kan ze ook misschien wat bijtanken.
Mijn mening als leek: weinig slapen de eerste weken na de bevalling is normaal, maar als het je gedrag zo gaat beinvloeden gaat het mijn inziens niet meer gewoon.
Sterkte voor je schoonzusje!
Meiden, dank voor jullie reacties :-* .
Ik heb mijn schoonzus vandaag nog even live gesproken. Met de zwaardere medicijnen gaat het iets beter met slapen. Ze slaapt nu ongeveer 6 uurtjes per dag… ze is erg gefixeerd op haar zoon. Zit helemaal vast enzo. Als zij eet en hij begint te huilen, kan haar bord wel aan de kant want dan krijgt ze geen hap meer door haar keel. En het is niet dat het jongetje nou zo heel veel huilt hoor, dat het een huilbaby is of zo. Ze hoort alles en hoort hem in haar hoofd huilen. Nu heb ik dat ook wel gehad en dat heb ik nog wel eens als ik onder de douche sta :eh:
Ze kan ook als een berg tegen allerlei futiliteiten opkijken, terwijl ze normaliter een heel rationeel en reëel persoon is. Ze herkent zichzelf helemaal niet op dit moment en daar baalt ze weer van, waardoor ze zich weer druk maakt over van alles. Het lukt nog niet goed om dat te doorbreken.
Het gaat wel beter dan vorige week, dus we hopen maar dat de pieken en dalen wat afvlakken en dat het Grote Genieten kan beginnen.
als er nog meiden zijn die goede tips hebben, dan houd ik me aanbevolen!
groetjes,
hazze
ten eerste vind ik het heel lief van je dat je je zo’n zorgen maakt en haar wilt helpen!!!
Ik herken het wel, ik heb/had geen pnd…, maar ook ik maak(te) me veel zorgen…, ik ga ook bij iedere kik kijken etc.
Dus ik vraag me af of ze zich niet heel veel zorgen maakt of het goed gaat ed…, dat ze misschien idd daardoor ook niet durft te slapen.
Sterkte voor haar…, groetjess van Mij
Wat herkenbaar. Ik heb zelfs ook nog de laatste anderhalve maand van de zwangerschap niet geslapen. Toen kwam na een zware bevalling mijn meissie op de wereld en bleek ze een huilbaby. Ik had zo gehoopt na de bevalling eindelijk weer eens te kunnen slapen, maar helaas. Op een gegeven moment moest ik echt om de kleinste tegenslag brullen en had ik een zeer kort lontje en vaak was mijn oudste dan de klos. Die hoefde maar de kleinste streek uit te halen en dan vloog ik tegen hem uit. Ik schaam me er diep voor, de arme stakker.
Gelukkig is mijn meissie behandeld door een manueel therapeut (ze bleek KISS te hebben) en is de zon weer gaan schijnen :dance:
Ik ben weer helemaal flieft op mijn jochie en meissie en kan zelfs weer een aantal uurtjes slapen. We zijn er nog niet helemaal, maar het gaat de goede kant op.
groetjes Judith
thnx voor jullie reacties weer.
Het gaat niet goed met mijn schoonzusje… ze heeft nu antidepressiva voorgeschreven gekregen… zo sneu… 
Waarschijnlijk toch ppd dan…
Ik krijg haar zelf niet te zien/spreken en dat maakt het voor ons erg lastig om te kunnen helpen met iets… al is het maar iets kleins om hen uit handen te nemen… telefoon is eruit (logisch), mobiele telefoon wordt niet beantwoord… alleen voicemail die ik dan soms inspreek… email wordt niet beantwoord… deur wordt niet opengedaan…
Ik begrijp heel goed dat ze rust nodig hebben, en ik probeer dat ook mijn schoonouders uit te leggen … maar door deze uiterst ongelukkige communicatie wordt het er niet makkelijker op… nu horen we alles via via via via… :eh:
@hazze wrote:
ze is erg gefixeerd op haar zoon. Zit helemaal vast enzo. Als zij eet en hij begint te huilen, kan haar bord wel aan de kant want dan krijgt ze geen hap meer door haar keel. En het is niet dat het jongetje nou zo heel veel huilt hoor, dat het een huilbaby is of zo. Ze hoort alles en hoort hem in haar hoofd huilen. Nu heb ik dat ook wel gehad en dat heb ik nog wel eens als ik onder de douche sta :eh:
Heel herkenbaar, ik eet ook niet als lara huilt. Nog steeds niet. Mijn man en ik waren net zoals jij je schoonzus beschrijft. Vooral mijn man sliep ook niet. Lara stond ook aan zijn kant van het bed, want hij kon toch niet slapen. Je luistert de hele tijd of het huilen weer begint, hoort ze ook huilen als ze stil zijn e.d.
Ook de rest van het verhaal vind ik herkenbaar. Je bent jezelf niet meer, hebt geen overzicht meer, zit gevangen in momenten en dingen waar je eerder boven kon staan.
Tips… niet echt eigenlijk. Bij mij heeft het een half jaar geduurd voordat er vooruitgang in begon te komen. En ik ben nog steeds niet ‘de oude’. Duidelijk dus dat ik geen gouden tips heb.
Als het niet vanzelf overgaat in een paar weken tijd, zou ik wel hulp zoeken. Dat zou mijn tip zijn. Je hoeft geen PND te hebben om wel een helpende hand te kunnen gebruiken.
Dikke knuffel voor je schoonzus :-* .
Lena
(o ja… kokken, dat helpt ook, van je af schrijven)
Ik heb een kindje van bijna een half jaar. Sinds de geboorte sliep ik zelf al slecht (circa 5 uur per nacht verdeeld over twee perioden). Dit kwam vooral door het geven van nachtelijke voedingen, plassen 'snachts en wakker liggen vanwege pijnlijke borsten (vol met melk) Na drie maanden ging het volledig mis en sliep ik enkele nachten niet of lag ik echt uren wakker of ik sliep in en kon na een nachtelijk toiletbezoek totaal de slaap niet meer vatten. Ik ben naar de huisarts geweest en ben toen mijn dochter drie maanden was begonnen met slaapmiddelen slikken. Eerst kreeg ik de verkeerde dosering (20 mg temazepam) Ik kon daar eigenlijk maar 1 van slikken. Omdat ik zowel niet kon inslapen als doorslapen had ik eigenlijk pillen moeten hebben van 10 mg zodat ik zowel 'savonds als 'snachts er 1 kon slikken. Na twee weken (waarin ik niets had aan de pillen)heb ik temazepam van 10 mg gehad. Dit was beter. Ik slikte dit om de dag waardoor ik ook niet echt uitrustte. De derde serie pillen hielp bij de gebruikelijke dosering al niet meer goed waardoor ik ook met pillen te weinig slaap kreeg. Na nog drie series pillen geslikt te hebben (91 pillen totaal) ben ik acuut er mee gestopt omdat het niet meer werkte en ik bang was voor afhankelijkheid. Nu doe ik het al 1,5 week zonder en de slapeloosheid is extreem (gemiddeld 2uur en 45 minuten slaap in de afgelopen 8 nachten). Na de geboorte van mijn tweede dochter (dit is mijn derde)had ik exact hetzelfde, alleen was het eerder voorbij en met minder pillen. Het vervelende is dat ik door de slapeloosheid in een soort hyperactieve stand sta; ik ben helemaal kapot (prikogen en alles is teveel energie)maar kan ook overdag niet slapen. Ik heb, terwijl ik lig, het gevoel dat ik aan het hardlopen ben. Ik denk dat mijn slapeloosheid is veroorzaakt door lichamelijke uitputting door het opgelopen slaapgebrek net na de bevalling (daar schijn je slaapstoornissen van te kunnen krijgen). Omdat ik het eerder heb meegemaakt verwacht ik dat het vanzelf wel weer overgaat. Ik bezoek wel een psycholoog voor cognitieve gedragsmatige therapie (dat schijnt te werken). Ik heb niet het idee dat ik depressief ben; heb gezonde, leuke kinderen en een fijne relatie.
Herkent iemand dit precies ? Ik zou graag contact hebben met iemand die hetzelfde doormaakt. Hoewel ik in beginsel niet depressief ben word ik het wel zat om echt als een lijk door het leven te gaan. Vorig jaar rond deze tijd hing ik kotsend over de plee en nu met een kindje dat al 2 maanden braaf slaapt moet ik me iedere dag weer door de dagen heen slaan van vermoeidheid. 
Pfieuw… zwaar zeg Sylvia…
Ik herken het niet van mezelf, maar wil je wel veel sterkte wensen. Ik hoop dat het snel weer over zal gaan. Kan je HA niet je niet doorverwijzen?
Beste Sylvia,
Ik ben een soort van opgelucht dat ik niet helemaal alleen hierin sta of helemaal gek word. Ik herken mijzelf enorm in de verhalen en ik leef enorm mee.
Ik ben zelf in juni 2018 bevallen van een prachtige dochter. De bevalling was echter een ander verhaal en heb ik als enorm heftig en ook wel traumatisch ervaren. De hele kraamweek is ook voor mij één grote waas van slapeloosheid en somberheid omdat ik amper uit bed mocht/kon. Toen heeft de verloskundige ook besloten mij aan de slaappillen te zetten, temazepam ivm borstvoeding. Dit werkte super goed, de temazepam liet mij slapen en ik vond mijzelf heel langzaam terug. Mijn moeder en schoonmoeder hebben mij zo’n 4 weken geholpen om een beetje op te starten als gezin. Voor mijn gevoel kreeg ik de controle weer terug. Mijn vriend sliep met onze dochter beneden en ik rustig boven. Mijn vriend bracht haar dan rond 1:00 of 5:00 als ze weer voeding nodig had. Ik sliep prima 6 tot 8 uur op een nacht, ook dus met haar!
Tot nu precies een week geleden. Het is weer helemaal mis. Onze dochter is nu bijna 11 weken en ik wou graag weer een keer met mijn dochter (in)slapen en mijn vriend een rustige nacht beneden gunnen. Dit ging helemaal mis en sliep amper. De volgende nacht met z’n drieën geprobeerd maar ook weer amper geslapen. Na drie nachten niet slapen was de koek op en heb ik aan de bel getrokken bij de huisarts.
Zij heeft mij weer temazepam voorgeschreven, alleen helpt het niet. Na 2 nachten temazepam ben ik daar weer mee gestopt omdat ik daar nog warriger van raak overdag en schuldig voel ivm borstvoeding. Ik voel mij nu enorm depressief, kan mijn gedachtes niet meer filteren en zie geen uitweg hoe het beter zou moeten. Ik heb enorme huilbuien en herken mijzelf helemaal niet terug. Het ging zo goed tot een week geleden… iemand advies in dit “vroege stadium” van slapeloosheid? Ik hoop het!!
Lavendel is een aanrader! Het is ook de meest bekende van alle planten als het gaat om het induceren van slaap en het verminderen van angst. Bovendien vermindert het huilen bij baby`s. Het stuurt hen in een diepere slaap-en tegelijkertijd vermindert het stress bij moeder en kind – iets waarover alle nieuwe moeders blij zijn om te horen!