hallo,
Mijn zoontje (2) wordt de laatste weken rond 1 uur wakker 's nachts en dan begint het circus. Meneertje wil bij ons in bed. En dat willen we dus niet. Dus is het brullen en krijsen. Hij rent zijn bedje uit en duikt in ons bed en klaar is ie met brullen. Hierna breng ik (mijn man lukt het al helemaal niet, hij begint gelijk om mama te gillen) hem weer naar zijn eigen bedje en probeer hem duidelijk te maken dat hij daar moet slapen en dat het gezellig is met zijn knuffels. Als ik even blijf en wat zing voor hem dan lukt het meestal wel weer (of hij rent nog een paar keer naar onze kamer en kan ik hem terug brengen) … tot een uur of 4 en dan begint het van voren af aan. Ik ben ondertussen geradbraakt, want ik slaap nauwelijks 's nachts. We hebben niet het idee dat hij bang is of zo, maar hij wil gewoon bij ons zijn. Natuurlijk vinden we dat wel weer fijn, maar we willen gewoon niet dat hij tussen ons in slaapt. En daarbij kunnen we ook echt niet slapen als hij tussen ons in ligt, want hij draait en schopt en mept de hele tijd door.
Hebben jullie nog tips hoe we hem zijn eigen bedje weer favoriet kunnen maken?
Heb je al eens geprobeerd om met hem af te spreken dat als hij een hele nacht in zijn eigen bedje blijft liggen hij smorgens een sticker mag plakken op een weekplanner en als hij dit 3 nachten achter elkaar gedaan heeft dat jullie dan iets speciaals met hem gaan doen! (dit hoeft niet duur te zijn, eens naar het speelplein of een spelletje spelen) en als die 3 nachten redelijk lukken het verlengen tot een week!
Of elke nacht dat hij in zijn eigen bed slaapt mag hij een knikker in een potje steken en als het potje vol is van dan iets extra’s te doen met hem.
Bij een vriendin van me is het zo gelukt! Hoop dat jij evenveel geluk hebt.
Thanx. Ik kan het proberen, maar ik denk dat hij nog net te klein is om het te snappen (hij is net 2 geworden).
Ik moet wel zeggen dat hij vanmiddag ook aan het brullen was (wat hij normaal nooit doet overdag) en hij wat slijm aan het wegslikken was toen ik bij hem naast zijn bedje zat. Zijn sabbelknuffel sabbelde ook niet zo lekker en het zat hem in de weg. Wellicht dat hij toch wat last van zijn keel heeft en bescherming bij ons zoekt. Pfff, lastig als ze nog niet goed kunnen zeggen wat er is.
Hee julia,
Wij hebben heir hetzelde gehad met Jur. En wij willen ook niet dat Jur tussen ons in slaapt…
Dus toch weer in zijn eigen bedje leggen en dan duidelijk zeggen dat ie weer moet gaan slapen,liedjes gezongen en weet ik het wat maar niets hielp dus uiteindelijk gezegd dat ik nu naar mijn iegen bed ga en dat ie dan maar moet blijven huilen maar dat ik nu niet meer kom…
dat duurde zo’n driekwartier en de volgende nacht 5 minuten en sindsdien is het over…
Hoe gaat het nu bij jullie?
Liefs sam
Iedereen pakt dat op een eigen manier aan, bij ons gebeurt dit in fases bij beide kinderen.
Wij hebben een extra bedje op onze kamer bij gezet.
het is 25 van de 30 dagen in de maand leeg, maar als 1 van de kinderen zo onrustig is dat het steeds bij ons wil slapen, dan mag dat… in dat bedje wel te verstaan.
Het scheelt enorm, Aniek is momenteel ziek, ze hoest zich een ongeluk en ziet rood en warm. Ligt ze alleen dan huilt ze al om een vieze neus, slaapt ze bij ons dan murmelt ze wat en slaapt verder en wij dus ook.
Ze weten dat ze niet bij ons IN bed mogen omdat wij anders ook niet slapen, maar het “kleine bedje” is soms erg geliefd.
Gek genoeg accepteren ze het ook wanneer we het idee hebben dat ze zich weer beter voelen en we dus beslissen dat ze weer in hun eigen bed gaan.
Ik word gillende gek en raak oververmoeid als ik elke nacht die strijd aan moet gaan. Ze zijn nog zo klein.
Herkenbaar, Ryan was af en toe ook s’nachts wakker en dan was het brullen. Gelukkig wil hij niet bij ons in bed, hebben we nooit gedaan ook, maar dat brullen is niet leuk. Wij hebben toen de vijf minuten methode toegepast: elke 5 minuten bij huilen naar hem toegaan, zacht fluisteren:“Ryan, het is tijd om te gaan slapen” en dan in zijn bed neerleggen en weer weg gaan (verder niets zeggen c.q. doen). Dit doe je elke keer hetzelfde om de vijf minuten. Na ongeveer 7 keer naar hem toe te zijn gegaan was het stil, hij had de boodschap begrepen. De volgende nacht weer hetzelfde verhaal, weer de 5 minuten methode, nu hoefden we maar 4 keer naar hem toe te gaan.
Ik ben van mening dat een kleintje zijn dag soms moet verwerken en dat doet hij door te huilen. Door middel van de 5 minuten methode laat je hem merken dat je er wel bent voor hem, maar dat je ook structuur erin brengt. Het is even een investering van je tijd en je moet het wel kunnen volhouden, maar wel de moeite waard.
Succes!
Je kunt ook een keer bij hém logeren… En dat dan afbouwen… Hoewel ik er toch wel voor ben om het toch vol te blijven houden om hem steeds terug te brengen. En dan uiteindelijk zonder iets te zeggen. Dus de eerste keer uitleggen waarom hij in zijn eigen bed moet slapen, de tweede keer allen zeggen: “Nee, mama brengt je nu terug naar je eigen bed en ik wil dat je nu blijft liggen” en de derde en daaropvolgende keren niets meer zeggen en hem terugleggen.
Dat vergt een lange adem idd, maar als je er eenmaal doorheen bent…
Bij ons slapen willen we niet. Dat staat vast. Niet in ons bed en niet in een eigen bedje.
Het gaat nu al wat beter, hoewel ik er nog wel één tot twee keer uit moet elke nacht. Maar na een knuffel en een aai over zijn bol gaat hij braaf weer slapen. En we hebben een tijdklok op een nachtlampje gezet die om 6:15 aan gaat (dan staat zijn papa op). Als het lampje brandt, dan mag hij er uit en naar onze kamer toe en anders moet hij nog even blijven liggen. Dat ging best goed afgelopen week. Één keer hoorde ik hem om 6 uur druk kleppen met zijn knuffels, maar hij bleef in zijn kamer tot het lichtje aan ging 
@Nada wrote:
Ik ben van mening dat een kleintje zijn dag soms moet verwerken en dat doet hij door te huilen. Door middel van de 5 minuten methode laat je hem merken dat je er wel bent voor hem, maar dat je ook structuur erin brengt. Het is even een investering van je tijd en je moet het wel kunnen volhouden, maar wel de moeite waard.
Succes!
Hm, ik zou toch niet het idee krijgen dat mijn ouders er voor me waren als ze alleen kwamen vertellen dat het tijd was om te gaan slapen als ik het moeilijk had. Ik zou me eerlijk gezegd niet gehoord voelen door deze methode.
Je moet dan wel een onderscheid maken tussen aandachthuilen of echt huilen om iets. Dat verschil is hoorbaar. Als er iets aan de hand is pas ik de 5 minuten methode uiteraard niet toe. Als hij aan het mekkeren is voor aandacht (hij gaat dan steeds “maar” roepen) dan kan ik het wel toepassen. Het ligt dus aan de situatie.