Hoi allemaal,
tot een week of drie geleden was Bastiaan een prima slaper. Avondritueel, kusje, onderdekken en je hoorde hem niet meer.
Een week of drie geleden was het ineens huilen huilen, troosten, niets leek te helpen. Bij mama op bed kalmeerde hij utieindelijk wel, maar dat had natuurlijk als resultaat dat meneer elke avond wilde ‘mama liggen’.
Dat dus meteen afgekapt (“nee, je blijft in je eigen bedje”) en vervangen door even bij hem blijven. Na een paar dagen kon ik al in onze eigen slaapkamer wat rommelen en ging hij zo slapen.
Dat pikte hij echter niet meer. Na een keer bij hem gebleven te zijn (waarbij hij op zich wel ging slapen) ‘eist’ hij nu elke keer dat een van ons bij hem blijft to hij slaapt. Ware het niet dat hij daar rustig 2 uur voor uittrekt! Dat werkt dus niet. Weglopen resulteert onmiddellijk in een huildrama, waarbij hij soms tot kokhalzen aan toe huilt en staat te stampen in bed. Hij houdt direct op zodra hij mij ziet.
Inmiddels raken wij als ouders oververmoeid, maar erger nog, mijn kind raakt oververmoeid. Hij slaapt al 3 weken zo’n 3 uur per nacht te weinig!
Mijn ‘methode’ is normaal gesproken onderdekken, welterusten zeggen, 5 min laten huilen, geruststellen, enz. Wat er dan in resulteert dat hij zo moe wordt dat hij uiteindelijk in slaap valt als ik even 3 min bij hem blijf.
Vannacht werd hij om 00.00 wakker, en waar hij eerst direct weer ging slapen na geruststellen, ben ik nu 2,5 uur bezig geweest met hetzelfde circus. Het wordt dus steeds erger naar mijn idee.
Ik hoor duidelijk aan het gehuil dat hij gewoon oververmoeid is, maar wat is nu wijsheid…Vannacht stopte hij namelijk ook wel met tussenpozen en leek het af te nemen. Helaas begon het hele liedje na 10 min weer opnieuw.
Zoals ik er nu over denk laat ik hem vanavond toch maar een keer ‘gaan’, met elke 5 a 10 min troosten en weer weg, o.i.d. Ik merk dat mijn vak nu een beetje een vloek is, en dat ik er misschien teveel mee bezig ben dat ik mijn kind een complex bezorg :oops:
Wie denkt er met mij mee? Alvast bedankt!
Waarschijnlijk maakt hij een “sprongetje” en gaat het op den duur vanzelf weer over… M.artijn heeft er op het moment nl. ook heel erg last van 
.
Komt wel weer goed meis, maar je moet er even doorheen. :hug: (en de combinatie met zwanger zijn maakt het nog vermoeiender :shifty: )
Hm ja dat van die sprong weet ik, maar hoe filter ik uit tot wanneer het nog sprong is en wanneer het inmiddels ‘gewenning’ is geworden?
De vorige keer dat hij nl iets had (huilen, kon niet slapen, paar mdn geleden) mocht hij even bij mij liggen (juist omdat hij altijd zo makkelijk slaapt, er is dus echt iets als hij huilt) en als resultaat heeft het een wéék geduurd voordat ik hem weer zelf in bed kon leggen; bij manlief probeerde hij het nl niet…
Hoe ga jij ermee om?
Het wisselt heel erg hoe ik er mee omga… Soms neem ik hem heel even bij ons in bed om hem vervolgens toch binnen een kwartier weer terug te leggen en een andere keer neem ik 'm alleen even uit bed en zorg dat hij rustig wordt, om 'm vervolgens direct weer terug te leggen. Niet echt consequent dus :oops: .
Helaas ben ik steeds degene die eruit moet, want manlief slaapt er volledig doorheen :roll: en ik slaap niet zo heel erg vast :wall: .
Ik denk dat het bij M.artijn echt een “sprongetje” is, want ik heb niet het idee dat hij bang of met pijn wakker wordt. Hij begint ook steeds meer te praten sinds hij 's nachts wakker wordt.
Merk je aan B.astiaan of hij zich verder aan het ontwikkelen is sinds hij steeds wakker wordt?
Ja, hij ontwikkelt zich als een trein. Hij praat belachelijk veel voor zijn leeftijd, spreekt volzinnen en is ook hartstikke lang (94 cm). Gisteren begon hij ineens out of the blue vlekkeloos zelfstandig met bestek zijn macaroni te eten :shock: (terwijl het eerst soort van half voerend en knoeierig ging). En van het weekend besloot hij eveneens totaal uit het niets dat hij wel eens mooi in een emmer kon plassen.
Het 's nachts wakker worden is op zich bijzaak, hij gaat op zijn bedtijd gewoon niet slapen. Als ik erbij zit is hij wel rustig, maar slapen ho maar…(totdat hij na een uur of 2 uiteindelijk toch maar afhaakt :roll:)
Mijn eigen angst speelt ook wel mee, ik moet er niet aan denken dat ik dit niet kan doorbreken voordat de baby er is :shifty:
Ik wil er voor hem zijn en hem troosten (en vandaar de angst dat ik hem een complex aandoe…leuk man, kinderpsycholoog zijn :roll:), maar ik weet nu niet meer goed waar de grens ligt.
Ik handel altijd heel intuïtief en tot nu toe heeft dat altijd vlekkeloos gewerkt. Maar nu wil het even niet zo… 
Zo dan… volzinnen :shock: . Da’s wel rap. Hoewel ik moet zeggen dat N.ynke ook ze snel was… Mar.tijn is iets minder snel met praten volgens mij, maar met andere dingen is hij weer sneller dan N.ynke.
Het is en blijft lastig, maar maak je er niet te druk om. Het is een fase waar ze (en jij ) doorheen moeten. Komt uiteindelijk allemaal goed. Snap wel dat je beroep dan wel een “struikelblok” is . Fijn heh, het moederschap .
Denk dat het alleen nog wat “lastiger” wordt als onze beebs er zijn, want dan krijgen ze ineens niet meer alle aandacht :shifty:
Nou, gisteravond 3 kwartier bezig geweest; normaal bedritueel, en dan weg. Eerst was hij stil en na 10 min begon het huilen. Elke 5 min even teruggegaan, even troosten en weer weg.
Na 3 kwartier viel hij in slaap toen ik weer even terugkwam.
Leuk is het niet, maar het is dus wel de eerste nacht in weken dat hij echt goed heeft doorgeslapen en vanochtend werd hij kletsend wakker ipv gillend.
Zag later dat dit een bestaande methode blijkt te zijn :think:
Ik ga dit toch volhouden en ik ga overdag flink de structuur aantrekken, want zijn ritme is helemaal naar de maan en dat helpt ook niet natuurlijk…