Mijn zoontje is op zich een makkelijke slaper. Als hij echt ziek en ellendig is mag hij wel eens naast ons slapen, om dan als hij beter is weer even makkelijk terug te keren naar zijn eigen bed.
Nu heeft hij sinds een paar weken een nieuwe kamer, nieuw bed. En hij zit sinds deze week op school. En er is ook nog een baby op komst.
Vorige week heeft hij een enge droom/grote paniek gehad, hij was echt over zijn toeren. We hebben hem even beneden gehad, daarna ben ik samen in zijn bed gaan liggen met hem tot hij sliep. Niks meer aan de hand, we hebben een stoel waarvan hij dacht dat er een heks achter zat de kamer uit gekieperd en alles was weer goed.
Nu maakt hij er sinds 3 dagen een potje van. Hij is elke ochtend om half 4 wakker en roept me. Hij moet of plassen of heeft keelpijn of een zeer hoofd.
Hij is niet ziek. Als ik hem laat liggen (oke, hij mag plassen natuurlijk 
) blijft hij gerust een uur of 2 uur wakker liggen met hier en daar een twijfelachtig geluidje. Ik slaap dan ook niet (dat gaat sowieso niet meer zo vanzelf). Als ik naast hem kruip eventjes, valt hij zo goed als in slaap, klim ik een uur later uit bed dan gaat hij daar mee akkoord en slaapt lekker alleen verder.
Maar ik word er een beetje erg moe van 
. Aan de ene kant denk ik dat het gedrag is, het is natuurlijk met zijn tweetjes veel gezelliger. Aan de andere kant gaat er zoveel in dat koppie om op het moment dat ik me heel goed voor kan stellen dat hij het even niet meer weet.
Volgens mij heeft hij behoefte aan wat extra knuffel en liefde (jammer dat dat overdag niet kan :lol: ) maar ik wil niet dat hij als standaard bij ons kruipt of wij bij hem. Wat denken jullie, is dit een fase?
Lief is bang dat we hem nooit meer alleen in bed krijgen en tot eind der dagen met zijn drieën en straks vieren in bed liggen.
Ik weet het niet meer. Ik weet wel dat ik heel graag wil slapen, echt te weinig slaap, ik wil hem niet verwennen maar ik wil hem ook niet in de steek laten als hij bang is of zich heel alleen voelt. Hij uit niet makkelijk waarom hij niet kan slapen, soms komt de term griezel of heks voorbij.
Wat zouden jullie doen?
Tegemoet komen aan zijn behoefte, en dat is duidelijk nabijheid. Idd helemaal niet gek in deze situatie en ja dat uit zich in gedrag’, maar dat is niet om jullie te manipuleren ofzo, het is simpelweg waar hij behoefte aan heeft.
Ik denk dat je niet bang hoeft te zijn dat het nooit meer overgaat. Ook kinderen die vanaf baby af aan mogen samenslapen met de ouders willen op de leeftijd die jou zoontje al heeft vaak zo langzamerhand naar een eigen kamertje.
ik zou hem ook lekker bij me nemen. Doen we sowieso wel eens. 1 keer even huilen is een aai over zijn bol en weer instoppen, maar heel af en toe blijft het raak, en dan mag hij in ons bed. Vaak gaat hij zelf na een uurtje weer terug naar zijn kamer, omdat hij het liefst lekker in zijn eigen bed slaapt.
Gewoon erbij inkruipen, als hij slaapt terug gaan en als jezelf in slaap valt tja… lekker verder slapen. Dan hou je het voor jezelf wel te handelen!
Merk hier dat het snel wel weer over is.
ow bedenk nu dat je een dikek buik hebt… gaat dat passen zo samen in een bedje?
bedankt dames! Konijn nee dat bed is niet helemaal je van het haha, erin is het probleem niet, eruit heeft nogal wat gedraai nodig en dan wordt J weer wakker :lol: .
Met een beetje omkoperij (mama vertelt morgen een heel leuk verhaal als je in je eigen bed blijft 
) en een extra lampje (want enge dingen zijn nou eenmaal heel bang voor licht) heeft meneer ineens een stuk minder moeite met in zijn bed blijven en slapen. We hebben duidelijk uitgelegd dat als hij echt bang of verdrietig is hij altijd mag/moet roepen, maar als dat niet zo is, hij moet proberen zelf weer te gaan slapen. Had er een hard hoofd in maar hij begrijpt het toch wel heel goed. En gister wilde hij niet in de ochtend naast ons kruipen, zijn kamer was veel gezelliger :thumbup: !
Maar het is fijn hier te lezen dat jullie ze ook lekker naast je nemen als ze zo onrustig zijn!
Fijn dat het al beter gaat! Ja een belongingensysteem wil ook nog wel eens helpen.
Wij hebben er nu 2 op 1 kamer gelegd, dat helpt de jongste enorm in haar angsten.
Ik zou ook proberen toe te geven aan de behoefte trouwens, gaat wel weer over.