Sinds 'sKimberly naar de peuterspeelzaal gaat, is het drama met naar bed gaan. Ze is nu 4 keer geweest en elke keer is het 2 dagen lang 'savonds drama.
We houden ons aan het vaste bedritueel, maar ze wil daarna elke keer nog drinken, pap, speen afspoelen, nog boekje lezen en ga zo maar door.
Door het huilen, gillen en krijsen kan ik me voorstellen dat ze dorst krijgt, ze mag dan nog 1 slokje water en dan ga ik naar beneden.
Maar dan begint het krijsen en huilen weer.
Als we ze laten huilen, klimt ze uit bed en staat op de overloop verder te krijsen. Daar blijft ze net zolang staan, tot wij weer naar boven gaan.
Ze klampt zich dan weer helemaal aan mij vast. Het enigste wat helpt is om op haar voeteneind te gaan zitten tot ze slaapt.
Ik snap dat het erg moeilijk is voor haar om afscheid van mij te nemen op de peuterspeelzaal, maar het verdriet is daar snel over en dan doet ze lekker mee met de andere kindjes.
Wat denken jullie: toch maar even op haar voeteneind gaan zitten of een harde aanpak? Mijn gevoel zegt even bij haar zitten, maar dan moet ik dat strakjes ook weer af gaan bouwen. En daar heb ik een maand of 8 geleden ook veel moeite mee gehad, toen had ze ook zo’n periode.
Help!
Ik denk dat het vooral moeilijk voor haar is om te accepteren dat ze nu een nieuwe fase in haar leven in is gegaan, met allemaal nieuwe indrukken, en een stukje loslaten van haar papa en mama. Dat kan behoorlijk eng en confronterend zijn voor een kind.
Ik denk dat je het een paar weken de tijd zult moeten geven, zodat ze goed kan wennen aan de nieuwe situatie.
Tot die tijd kun je dan toch het beste consequent blijven in je routines bij het naar bed gaan, hoe moeilijk dat soms ook is.
Hoe lang laten jullie haar op de overloop staan krijsen, als ik vragen mag?
Dank je wel voor je snelle antwoord.
Ik ben nu net pas beneden, dus heb het even helemaal gehad en kan ook niet echt meer logisch nadenken nu.
We laten haar maar kort op de overloop staan, want ik weet uit ervaring dat ze dat blijft volhouden.
Ook haar vanaf de trap terug naar bed sturen helpt helemaal niet, ze blijft staan, gaat dan gewoon door of het wordt erger.
Het laten huilen is ook geen optie, ze huilt dan zo hard, dat ze er echt helemaal van over dr toeren gaat en tussendoor gewoon snakt naar adem. :roll:
Herken ik wel een beetje van toen Laura voor het eerst naar het kdv ging (ze was toen 2,5 jaar). Die kwam na afloop ook helemaal over haar toeren thuis, wilde niet meer eten, echt geen land mee te bezeilen, overal om huilen, hysterisch krijsen, zo zielig. Gewoon te moe van alle indrukken, en van pure moeheid niet meer weten wat ze wilde.
Gelukkig ging het na een maand vanzelf beter, het was echt even wennen aan alle drukte van de hele dag tussen 15 kinderen doorbrengen, 't is nogal wat natuurlijk…
Ik zorgde in elk geval op de dag dat ze naar het kdv ging dat we makkelijk avondeten hadden, dus meteen bij thuiskomst een hapje eten, dan hup onder de warme douche, en extra vroeg naar bed.
Overigens, ik denk als jouw gevoel zegt dat je even bij haar wil blijven zitten, dat je dat gewoon moet doen hoor. Ik zou het ook niet volhouden om haar te laten huilen (al zal dat soms best een goede methode zijn). Als het nu helpt om even rustig bij haar te zitten, zou ik dat zeker doen. Ze doet het toch niet uit aanstellerij of zo, ze heeft gewoon echt even extra aandacht nodig in een hectische periode.
Hopelijk ben je gauw door deze fase heen, sterkte!
Misschien voor jezelf een protocol opstellen?
Bijvoorbeeld:
*ze staat krijsend in bed, na tien minuten ga ik erheen, troost haar voor vijf minuten, leg haar terug onder de dekens, volg het normale patroon van naar bed gaan, en ga weer naar beneden.
*ze staat krijsend op de overloop, na tien minuten ga ik erheen, troost haar voor vijf minuten, breng haar terug naar bed volgens het normale naar bed gaan patroon, en ga weer naar beneden.
Stukje regelmaat brengt vaak ook rust voor een kindje. Plus dat jij duidelijke grenzen hebt voor jezelf om je aan te houden… Dat kan dus ook voor jou enige houvast en rust brengen…
En anders inderdaad gewoon lekker doen wat voor jou goed voelt hoor!!!
Bedankt allebei, daar kan ik zeker verder mee. Ik zag het daarstraks gewoon even niet meer zitten en kon er ook niet helder meer over nadenken.
Ik ga hier weer mee aan de slag.
Succes! :hug: