Ik sluit me aan bij de meeste dames hier…
Eerlijk gezegd denk ik dat het besef van tekort aan aandacht e.d. bij 14 maanden nog echt niet aan de orde is…
Die jaloursie-gevoelens komen meestal pas ruim na de 2 jaar (al zullen alle kids echt wel even reageren op de nieuwe beeb hoor).
Tegen die tijd is je jongste ook al wat ouder en zullen ze er samen juist meer plezier aan beleven…ze zullen niet beter weten.
Elke leeftijd heeft wel wat. Jo was 2 jaar en vond zn broertje geweldig! Maar nu is hij bijna 4 en gaat z’n broertje hem steeds vaker in de weg zitten. Dat heeft niets met slechte verdeling van aandacht te maken…puur met de ego-fase waar hij nu nu eenmaal inzit.
Het ene moment is zn broer zijn aller,aller,allerbeste vriend en partner in crime,maar het andere moment staat hij met alles in de weg…
Vroeg of laat kom je dat toch tegen…hoort erbij…
Misschien is zo jong mogelijk een broer of zus krijgen dan wel beter…dan weten ze niet beter.
Het enige waar je je overheen moet zetten is je eigen gevoel. Je kind zal er echt niet wakker van liggen.
Ik ben het wel eens met de stelling dat het gevoel naar boven komt dat je eerste kind het belangrijkste is…zodra de 2e geboren is zal je zonder twijfel voelen dat de liefde even groot is! (als alles goed gaat).
Ik herken jou gevoelens ook heel erg hoor. Ook in de kraamweek heb ik heel veel tranen gelaten om de oudste. Ze snapte sommige dingen niet en was zo nu en dan helmaal uit haar doen waardoor ik heel erg moest huilen … MAAR nu heb ik juist het tegenover gestelde! Ik voel me soms heel erg schuldig tegenover de jongste. De oudste neemt haar aandacht wel, maar Tess huilt amper en je hoort haar gewoon bijna niet. Ligt daar lief te zijn in de box. "gelukkig’ gaat Demi naar de creche zodat ik wat meer tijd heb voor Tess… maar oh oh… ik voel me zo schuldig 
Nu moet ik er wel bij vertellen dat ik net een grote verhuizing achter de rug heb en dus daar ook veel te veel aandacht naartoe gegaan is… Zit nu alweer in tranen :’(
Ik heb in het begin ook Demi heel erg bij de kleine Tess betrookken… nu is het verschonen al niet intressant meer voor haar. Ze is juist erg lief voor haar zusje…
Y is al vaker gezegd… t komt goed…
Ik heb me nooit schuldig gevoelt, maar het wel regelmatig als sneu/lastig ervaren, die inbreuk die een tweede maakt op het leventje van de eerste. Maar aan de andere kant, zoals iemand hier ook al zei heeft de tweede ook wel wat te ontgelden. Een (in ons geval) grote zus die hem terroriseert; speelgoed afpakt, om gooit en eerder; tijdens de BV half onder je moeder moeten hangen, omdat grote zus even iets nodig heeft, haar billen moeten worden af geveegd e.d…
Tiara is dol op haar broertje, mist hem ook echt als hij er niet is en knuffelt hem soms plat. Maar is ook STIKjaloers…
Het heeft dus twee kanten. Geen zorgen over maken hoor!
Ik sluit me bij Madre aan…
Ik snap best dat je er bang voor bent maar ik vind ook dat je kind uiteindelijk gelukkig mag zijn dat hij of zij er een broertje of zusje bij krijgt en dat zijn ze uiteindelijk wel!!
Als ik nu mijn 3 kinderen zo samen zie spelen (of ruzie maken :mrgreen: ) dan voel ik me gewoon ontzettend rijk en de kinderen genieten het meest van de tijd ook van elkaar, dat is gewoon genieten! :inlove:
Wat ik me vaak af vraag wanneer mama’s met zo’n schuldgevoel zitten,… zijn jullie dan continu met jullie enigste kind bezig ofzo? :eh:
Toen ik alleen nog maar Broes had dan moest hij ook wel eens alleen spelen of kreeg hij ook niet altijd metéén de aandacht omdat ik bijv. iets anders aan het doen was… met een 2e kindje erbij is dat toch gewoon hetzelfde dan? :think:
Als mama blijf je hoe dan ook à l je kinderen even graag zien, ongeacht het aantal kinderen en dat voelen de kinderen ook wel hoor, dat je de aandacht moet verdelen worden ze heel snel gewoon en als jij, als mama, gewoon normaal blijft doen tegen je zoontje zoals je hem nu behandelt, dan zie ik geen grote problemen opduiken hoor! 
Een kindje rolt zo mee in je gezin, doe gewoon lekker makkelijk, geniet en alles komt goed! 
:thumbup: :-*
floris kan zich ontzettend goed zelf vermaken dus dat geluk hebben we.leg een mat op de grond en leg er zijn speelgoed op en je hebt er geen kind meer aan voor 2 uur lang.
het zullen ook wel hormonen zijn denk ik die zo tekeer gaan…het zal wel loslopen :lol: