Hoi,
Ik ben nu 28 weken zwanger en hoe verder ik kom in de zwangerschap hoe meer ik last krijg van een schuldgevoel naar Stan toe.
Waarschijnlijk krijg ik weer een keizersnee en lig ik dus weer een paar dagen op bed. En Stan is nog maar 2 tegen die tijd… Zo groot, maar toch zoooo klein nog…
Ik weet wel dat er goed voor Stan gezorgd zal worden, maar toch…
Het is gewoon mijn ventje… mijn poppie… En nu moet ik straks het grote deel uit handen geven. 
En kan niet alles meer direct. Zal hij het allemaal wel snappen? Ik wil hem niet het gevoel geven dat hij aan “aan de kant geschoven” wordt. Snappen jullie wat ik bedoel?
Is dit herkenbaar? Hoe hebben jullie dit gedaan? Of hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Liefs,
Noortje
Noortje, ik weet het natuurlijk ook niet. Maar ik kan het me goed voorstellen. Er verandert al genoeg in Stans leven dalijk en dan wil je het liefst dat een aantal dingen gewoon door kunnen gaan.
Kimmy heeft wel ervaring met in het ziekenhuis liggen en een kleine dreumes. Volgens mij had K-lee er minder moeite (veel minder moeite) mee dan Kimmy van te voren gedacht had. Ten minste dat begreep ik uit haar verhalen.
ik ben midden in de nacht, geheel onverwacht, naar het ziekenhuis vertrokken en dat heeft wat problemen gegeven met Amy. Heel verdrietig toen allemaal… Als je wilt, kunnen we er een pb over sturen, vind het te persoonlijk om hier neer te zetten.
Bij Suus kreeg ik ook een KS.
Ben net als Becca, 's nachts naar het ziekenhuis vertrokken, mijn schoonouders pastten op en kwam pas na een week weer thuis.
Toch hebben mijn kleintjes niet veel gemist voor mijn idee…
Thomas was 2,5… Sofie was 14 maanden.
Ze snapten het net niet helemaal.
Mijn vriend bleef vooral thuis bij ze en kwam zo nu en dan met ze langs dat heeft ook wel gescheeld.
Ik was dan wel die 6 dagen veel alleen, maar dat heeft me toch ook wel goed gedaan.
Ik heb mijn kindjes vreselijk gemist, maar kon zo ook een beetje bijkomen, voor zover dat kan na een KS en een nieuwe baby die veel wou drinken bij me 
Eenmaal thuis heb ik zoveel mogelijk wat ik wel kon met ze, gedaan, dat betekende knuffelen :inlove: boekjes voorlezen, eten geven.
Al het zware werk als tillen en sjouwen en huishoudelijke dingen werden door mijn vriend of vader, of schoonouders gedaan.
Ik heb me van te voren erg schuldig gevoeld, maar toen Suus er eenmaal was viel het me toch mee.
Het was uiteraard erg wennen voor alle partijen, maar ze groeien er uiteindelijk toch ook wel zo in mee.
En ik ga niet zeggen dat je je niet schuldig moet voelen, ik weet dat dat heel lastig is en het is ook nog eens hartstikke menselijk.
Weet echter dat het ook best mee kan vallen, Stan zal altijd van zijn mama houden hoor :inlove:
:hug:
Snap je gevoel helemaal maar lieve meid, het enige wat je kunt doen is je eraan overgeven. Want die ks komt hoe dan ook, en er zal voor Stan goed gezorgd worden. Kindjes zijn heel flexibel, maar voelen jouw stemming haarfijn aan. Hoe schuldiger jij je voelt, zeker ten tijde van de geboorte van beeb :inlove:, hoe meer hij die negatieve gevoelens eruit zal pikken en daar wat van slag kan raken ipv alle positieve gevoelens die je uitstraalt :hug:
ik snap je helemaal
ik zou dat ook hebben
maar het komt goed en wie weet heeft hij er helemaal geen last van
ik had dat al zo erg toen we een 2e hond kregen :lol:
ik voelde me al aschuldig tegenover de andeer hond :doh:
ik herken je gevoel en ik beval wss gewoon thuis dus kan ze meteen naar mama en bij mij in bed liggen.
maar heb het ook wel eens hoor dat ik denk straks moet ze me delen en ben ik bezig met BV en kan ik dr de eerste paar dagen niet optillen en in bad doen of naar bed brengen.
denk wel dat kleintjes zich snel aanpassen en Stan weet wel dat mama van hem houdt en er voor hem is
:hug: :-*
Mats was 20 maanden toen ik beviel van Aukje. Ik ben gewoon thuis bevallen maar Mats is wel naar mijn schoonouders gegaan. Ik ben om 01.00 bevallen om 10.00 kwam Mats weer thuis.
Ik heb dan geen ks gehad maar had wel een week verplichte bedrust i.v.m bekkeninstabiliteit. Ik kon dus ook niet veel met Mats maar zat wel continue met Aukje op schoot en aan de borst. De reactie van Mats is mij 100% meegevallen. Hij vond het de eerste dagen allemaal heel interessant. Het was steeds “baby kijken!” :inlove:
Na een weekje ongeveer werd hij even wat jaloers maar dit was maar een heel korte periode en het viel allemaal wel mee. Af en toe een beetje stout doen als mama aan het voeden was. Want mama kan dan even niks.
Inmiddels hoort Aukje er helemaal bij.
Het is in jouw geval met een ks natuurlijk nog net even wat anders omdat je niet thuis bent maar heb een beetje vertrouwen dat het allemaal wel losloopt. Zorg bijvoorbeeld dat er een cadeautje in het zkh (naast zijn broertje/zusje dan ) op hem ligt te wachten.
Wat ik weleens als tip kreeg dat is dat de baby bij de eerste ontmoeting met zijn broertje/zusje gewoon in zijn/haar bedje moet liggen en niet bij mama op schoot. Ik heb Aukje gewoon op schoot gehad en dat was prima.
Ik denk dat je, hoe graag je ook zou willen, er rekening mee moet houden dat het niet te plannen is. Het gaat zoals het gaat en hoe moeilijk dat nu ook is… probeer het een beetje te laten rusten. Het loopt toch altijd anders dan je denkt is mijn ervaring
Dat je je mannetje gaat missen dat kan ik heeeel goed begrijpen. Daar heb ik ook geen tips voor. Dat is gewoon niet leuk :hug:
Ik hoop toch dat je nog een beetje kunt genieten de laatste weekjes! :-*