Hallo allemaal,
ik moet het even van me afschrijven, zal me ook eerst even kort introduceren. Ik ben bijna 36 jaar en moeder van een dochter van bijna 2. We hebben ruim anderhalf jaar op haar moeten wachten. Destijds na onderzoek in het ziekenhuis bleek het zaad van mijn man erg weinig te zijn, ICSI stond voor de deur, toen we toch nog spontaan zwanger bleken te zijn. Na de geboorte van mijn dochter zijn we na 3 maanden weer begonnen met proberen, met in het achterhoofd dat het allemaal misschien weer wat langer ging duren. Na 10 maanden was het weer raak, helaas echter na 10 weken bleek er bij de eerste echo een lege vruchtzak te zitten. Een missed abortion dus… Curettage en op vakantie gegaan. Na 3 maanden weer zwanger (we waren al helemaal verbaasd over de snelheid), echter bij de echo rond 7 weken een week achterstand, maar wel een kloppend hartje. Twee weken later een herhalingsecho: vrucht niet gegroeid en geen hartactie meer. Weer een miskraam! Toen volgden de feestdagen, dus heb me bewust ‘‘eroverheen gezet’’, laat de feestdagen er niet door verpesten! Dit krijg ik nu natuurlijk wel op mijn bord, psychisch geet het wat minder, ga ook tijdelijk een dag minder werken om wat meer ademruimte te hebben.
Nu hebben we twee weken terug gehoord dat mijn 5 jaar jongere schoonzusje zwanger is van de tweede (oudste is net 1) en gister belde mijn andere schoonzus (3 jaar jonger) dat ze zwanger is van de derde, terwijl ze 2 al zo druk vond en moeilijk te combineren met werk enzo… Het werd ons ook gewoon even over de telefoon gemeld…Gesprek duurde nog geen 2 minuten.
Ben zo verschrikkelijk kwaad! Maar op wat of wie? Ik kan met mijn woede voor mijn gevoel geen kant op! Wij zijn al met al ook alweer ruim anderhalf bezig voor een tweede, en nog steeds niet blijvend zwanger en zij, hup alweer nummer 2 en 3! En dan nog zeggen: je hebt toch nog tijd genoeg, je bent nog jong? Hallo, mijn schoonzusje die nummer 3 verwacht is nu nog jonger dan ik was voordat ik zwanger was van mijn dochter! Tegelijkertijd besef ik goed dat ik blij ben dat ik een kind heb, genoeg dames voor wie dit nog niet zo is, daar voel ik me dan ook weer schuldig over…
En ja, wanneer gaan we weer naar de gyn? We zijn inmiddels wel 3 keer spontaan zwanger geweest, dus voorlopig doen ze toch niets… Ik vind het zo frustrerend! En al die tijd maar gezond leven, op tijd naar bed, geen of nauwelijks alcohol, vitaminepillen slikken etc. Al die moeite wordt maar niet beloond voor mijn gevoel. Tot overmaat van ramp zit mijn menstruatie er ook weer aan te komen aan mijn buik te voelen…
Hoe gaan jullie hier nu mee om? Ik heb al niet zo’n goede band met mijn schoonfamilie, maar nu heb ik helemaal zo iets van laat maar zitten. Ik hoef ze voorlopig ook niet te zien. Qua belangstelling hoe het met ons gaat is het ook allemaal maar matig, ik kan me er nu ook echt niet toe zetten om belangstellend naar hen toe te zijn…(waar ik dan wel commentaar op verwacht, ja want ik kan toch wel blij voor ze zijn??? Nou nu even niet…)
Bedankt voor het lezen, opschrijven lucht al op…
Ieke
Ik snap je gevoel zo goed! Wij zijn vijf jaar bezig geweest met behandelingen, in die tijd werd iedereen om ons heen zwanger. Eerst van de eerste, vervolgens van de tweede. Terwijl wij nog met lege handen stonden. Gelukkig is het met ICSI uiteindelijk gelukt en hebben we nu een prachtige dochter.
En nu zitten we in een soort vergelijkbare situatie. Vorig jaar voor een tweede kindje begonnen, meteen zwanger maar dat eindigde in een missed abortion met 11 weken. Daarna zijn de behandelingen niet meer gelukt en vervolgens kreeg ik in november de diagnose borstkanker. Gelukkig is de prognose goed, maar onze kinderwens is van de baan. Als mijn gezondheid het toelaat, mogen we pas over minimaal twee jaar zwanger worden. Erg moeilijk als anderen wel zwanger worden en een kindje krijgen, erg confronterend! Hopelijk zit het er voor ons ooit ook nog in!
Ik wil je heel veel succes & sterkte wensen, hopelijk gaat het snel lukken en mag dan alles goed blijven gaan!
Ach Jippie wat erg! Borstkanker die je leven op zijn kop zet! En dan ook nog 2 jaar wachten voordat je weer mag proberen, dat klinkt als een oneindigheid… Wat een rampen allemaal.
Ik weet niet hoever je bent met de behandelingen, misschien zit je er middenin en slokt dat al je energie op? Hoe ga je verder om met zwangere vrouwen in je omgeving? Ik kan me voorstellen dat de borstkanker-behandeling alles overheerst nu en je geen tijd cq energie hebt om je met je andere verdriet (nog geen tweede kind) bezig te houden of is dat niet zo?
Ik ben een tijd lang maar gewoon doorgegaan, maar de bal komt nu wel hard terug stuiteren… Ik heb nu ook gewoonweg geen zin om blij voor een ander te zijn.
Ik ben eind november geopereerd, we zitten nu middenin de chemokuren. Ik moet zes chemo’s ondergaan, morgen heb ik de vijfde. Dus het einde is in zicht! Dat vergt inderdaad wel heel erg veel energie, maar door het ziek zijn word je ook knetterhard met de ziekte geconfronteerd en dat is moeilijk.
Gisteren te horen gekregen dat een familielid hun derde kindje verwachten. Allemaal in één keer raak, nooit een miskraam meegemaakt, alle kindjes gezond ondanks dat ze pas rond hun 40e aan kinderen zijn begonnen, het gaat zo gemakkelijk bij anderen soms. En dat is confronterend als je zelf ook zo graag wilt en er zoveel moeite voor moet doen. Je gunt het ze natuurlijk wel, maar je wilt zelf ook zo graag! Een andere nicht is in mei uitgerekend, veel vriendinnen zijn zwanger. Moeilijk om mee om te gaan, even flink slikken en het thuis soms eens even lekker op een janken zetten. Ik ben ook iemand die altijd maar doorgaat en denkt: Niet zeuren! Maar op een gegeven moment kom je jezelf tegen. Geef jezelf de ruimte om je verdriet te verwerken, anders hou je het niet vol. Dan maar even niet blij zijn voor een ander!
Knuffel voor jou! :hug:
Wij waren binnen 3 maanden zwanger van nr 1, hij is nu ruim 2 jaar en wij zijn al bijna 1 1/2 jaar bezig voor de 2e. We gingen er vanuit dat we zo zwanger zouden zijn, maar dat viel ff tegen. Ondertussen hebben we al een paar onderzoeken achter de rug, maar we mankeren allebei niks maar toch raak ik maar niet zwanger 
Iedereen om mijn heen is zwanger of net bevallen, dat is heel pijnlijk maar toch kan ik nog wel blij voor ze zijn.
volgende week woensdag heb ik een HSG onderzoek en dat verhoogd ook je kansen op zwanger raken, dus hopelijk is dat net het duwtje wat mijn lichaam nodig heeft.
Ik hoop dat het voor jou ook snel weer raak is, en dat het dit keer ook mag blijven :hug:
Ieke niemand kan je verplichten blij te zijn voor je SZjes hoor! Het enige wat ze ‘mogen’ verwachten (zeker na zo’n kort telefoontje en dan bedoel ik dus ook aan de telefoon) een gefeliciteerd. Daarmee mag de kous best een tijd af zijn. ZIJ kiezen ervoor weer zwanger te worden, en ‘toevallig’ gaat het ze makkelijk af…nou happy de peppie voor ze maar als ze ook geen oog hebben voor alles waar jullie doorheen gaan is het snel klaar. Om zwangere buiken kun je al niet heen, maar baby en zwangere praat mag je ook ontwijken. Ik heb zelfs al eens afspraken afgezegt omdat ik simpelweg wist dat er nergens anders over gepraat kon worden. Je mag altijd voor jezelf kiezen.
Gekke is wel, dat ik na verloop van de jaren (we hebben over de eerste zwangerschap ong 2 jaar gedaan, de daaropvolgende zwangerschap kwam wat sneller maar ook middels IVF) een gek gevoel krijg bij kletsen over zwangerschap. Zelfs als het mijn eigen betrefde. Met mijn man prima, bij de VK ook prima, maar verder hoefde het van mij niet zo. Dus mijn SM bv kreeg erg vaak een wat vage reactie als ze vroeg hoe het ging. Ala ja goed en ‘klaar’. 8)
Tijdens familie-etentjes ben ik ook altijd redelijk uitgesproken geweest met mijn mening en wensen. Geen urenlang gebabbel over zwangerschappen etc, ik kom er voor de gezelligheid en gebabbel over (zeker andermans! maar ook mijn eigen) zwangerschappen doe je maar 1 op 1. En die ‘regel’ houd ik er graag in. En ja ik ben echt dolgelukkig geweest met het zwanger zijn etc, maar ook dat was meer tussen mijn man en mij. 
Degenen die het daar niet mee eens waren hadden pech. De zwangerschap is ook iets van degenen die het kindje wensen is mijn motto, de rest van de wereld ‘moet’ al toekijken hoe en buik groeit ook als je het even niet wilt zien. Daar leer je als ‘minder vruchtbare’ al dagelijks mee omgaan zover dat kan. :thumbup:
Mochten ze idd aangeven dat ze het belachelijk vinden dat je niet blij voor ze kunt zijn; bal per direct terugkaatsen en zeggen dat je het (even) niet kunt opbrengen omdat je zelf al genoeg aan je hoofd hebt mbt (niet) zwanger worden. Snappen ze het niet? Dan is dat het probleem van de toehoorder(s) en hebben ze wellicht wat moeite met inleven. Zeuren ze door; hoppa tegenvraag; Waarom snap je niet dat het moeilijk is? Dikke kans dat ze daar geen antwoord op hebben. Gaat 90% van het gesprek tijdens bv een gezellig samenzijn met de Pasen over de betreffende zwangerschappen; aangeven dat je wel terugkomt voor een bakje koffie wanneer ze uitgepraat zijn omdat je even je ‘buik vol hebt’ van praatjes over zwangerschappen. Wel even overleggen evt met je man vooraf
Gezond egoïsme is ook gezond 
Heel veel succes met blijvend zwanger worden en hopelijk hoef je er niet lang meer op te wachten zodat je boosheid (op de natuur? Die is behoorlijk oneerlijk) plaats mag maken voor een stuk opluchting!
Hoi Ieke,
Ik begrijp je gevoel heeeel goed. Je mag er best even geen zin in hebben. Je zult uiteindelijk wel belangstelling moeten tonen, ook als zij dat naar jullie toe veel minder doen, maar wel op je eigen moment.
Ik heb anderhalf jaar met een vorige partner geprobeerd zwanger te worden en dat is nooit gelukt. Wij waren de eersten in de familie die gingen proberen. Ik ben op een gegeven moment (om andere redenen) bij hem weggegaan en daarmee moest ik mijn kinderwens ook in de koelkast zetten.
In de periode dat wij aan het proberen waren en in de jaren erna dat ik vrijgezel was, hebben mijn beide broers ook een kinderwens ontwikkeld en allebei 2 kinderen gekregen, en mijn beste vriendin ook 2. Dat is slikken… Dat is echt moeilijk. Je bent wel blij met je neefjes en nichtjes, maar je draagt toch altijd een soort verdriet mee. Ik heb het toen gewoon uitgesproken naar mijn schoonzusjes en vriendin toe.
Ik heb inmiddels een nieuwe partner en ben samen met hem alweer een jaar bezig. Ik zeg nu gewoon tegen mensen “Weet dat ik blij voor je ben, maar verwacht niet dat ik altijd kan reageren zoals anderen”. Die zin heb ik ooit gehoord van iemand en dat vond ik een hele goeie.
Je doet met die zin in ieder geval je familie niet tekort, en je geeft ook je eigen emotionele grens aan. Als je de situatie dan een keer niet trekt, dan zijn ze gewaarschuwd. Wie er dan nog geen begrip voor op kan brengen, tja… die zakt er maar in ;).
Ik hoop dat het goed met je gaat!
Beste dames,
bedankt voor de begripvolle reacties allemaal!
Jippie, wat jij schrijft is inderdaad waar: het is zo confronterend (en frustrerend) dat het bij een ander allemaal als vanzelf gaat en bij ons niet. En inderdaad je gunt het ze wel, maar jezelf nog meer! En het lijkt ook altijd alsof de ik-ben-zwanger-berichten massaal binnenstromen. Het is er nooit eens 1, maar altijd meer tegelijk.
Ik heb er inmiddels 2 nachten over kunnen slapen (nou ja, 1 wakker gelegen en 1 geslapen met dank aan de temazepam), en voel me al veel beter. Het zwanger zijn van de schoonzussen daar kan ik toch niet omheen, maar wat Rhiannon schrijft, ik kan wel om de gesprekken etc heen. Dat ga ik dan ook zeker doen. En als daar geen begrip voor is, dan is dat jammer voor ze. Aangezien zij ook alleen maar met hun eigen gevoelens bezig zijn, ga ik dat ook maar eens doen
Ik moet zeggen dat dit besluit me al een hoop lucht geeft.
Mijn man is het hier helemaal mee eens hoor Rhiannon, ook al gaat het om zijn eigen zusjes! Voor een huwelijkscrisis hoef ik dus niet te vrezen!
En Monne wat jij schrijft is ook een goede: die zin ga ook maar eens gebruiken denk ik.
Verder ja die boosheid: waarop ben ik boos, op de oneerlijkheid, de onmacht, de natuur? Ik zou het niet weten. Ik heb weleens gelezen dat boosheid eigenlijk een andere emotie verdoezelt: in mijn geval waarschijnlijk de onmacht die ik voel (controle-freak als ik ben, is het nogal moeilijk omgaan met iets waarop je geen grip hebt) en de frustratie dat ondanks onze inspanningen (gezond leven, niet drinken etc) we niet beloond worden. Maar ja, dat is toch iets waar ik zelf mee om moet leren gaan.
Jippie, sterkte met de een-na-laatste chemo. Hou je taai meid!
Ik hoop dat ieders wens binnenkort uitkomt!
Heel herkenbaar allemaal.
Ik ben heel snel zwanger geworden van de eerste en ook van de tweede, maar helaas is die zwangerschap geeindigd in een missed abortion.
We zijn ondertussen al ruim een jaar bezig en het lukt dus niet.
In mijn vriendenkring vindt een enorme babyboom plaats en heel veel hebben er al twee of zijn zwanger van de tweede.
Ik vind het ook zo moeilijk dat mensen direct aan je vragen " en wordt het bij jullie geen tijd voor een tweede?". Ik vind het sowieso al niet netjes om naar iemands kinderwens te vragen, ik vind dat nl. heel erg prive.
Ik zag toevallig afgelopen zondag Paul de Leeuw, die vroeg aan Inge de Bruin, heb je een partner, nee, heb je geen kinderwens dan? Je zag dat de tranen haar in de ogen sprongen.
Je weet gewooon niet hoeveel verborgen leed je met zo’n vraag kunt aanboren.
Sommige zwangere vrouwen pronken ook zo met hun zwangerschap. Ik begrijp heel goed dat je er blij mee bent (was ik natuurlijk ook, understatement), maar er mag best rekening met anderen worden gehouden. Er zijn ook andere gespreksthema’s.
Het vervelende is dat als je er iets van zegt, je vaak een onbegrijpende reactie krijgt.
Ik heb een (alleenstaande) vriendin met een zeer grote kinderwens en ze heeft aangegeven dat ze dit onderwerp voorlopig niet wil bespreken, en ik begrijp dat heel goed.
Mocht ik ooit weer zwanger worden, zou ik haar dat ook zeker niet even aan de telefoon vertellen, lijkt me gewoon niet de manier.
heel herkenbaar
wij zijn bijna 4 jaar geleden (2006) gestopt met de pil, met het idee we zien wel.
we hebben toen de bovenverdieping verbouwd en de slaapkamers afgemaakt…, dus ook de kinderkamer (die is nu al 3 jaar klaar)<br /> in de tussentijd kregen mn zwagers ook verkering.
nu 2 jaar (2008) geleden kondigde de eerste aan dat ze zwanger waren, toen merkte ik dat het zeer deed en dat ik wel een beetje jaloers was.
een paar maanden later komt mn broertje vertellen dat ze moeten trouwen, ze kende elkaar net een half jaar :shock:<br /> in de tussentijd ook nog eens 3 collegas en toen was het op .
ik kon niet meer, veel verdriet en boosheid.
toen hebben we de stap genomen om het hogerop te zoeken.
jan 2009 kwamen we voor het eerst in Utrecht terecht en in juni mochten we beginnen met IUI.
ik had in de tussentijd weer wat rust in mn lijf, er ging nu eindelijk wat gebeuren, wij zouden de volgende zijn (dacht ik)<br /> Maar in aug komt mn 2de schoonzusje vertellen dat ze zwanger is, ik kon niet leuk reageren, het was alsof ik een klap recht in m`n gezicht kreeg. Toen heeft hub ook b=maar verteld wt er aan de hand was, want mijn reactie was anders niet te verklaren
2 mnd later belt de ander op dat ze alweer zwanger is van de 2de :shock:
nou ik hoefde ze ook allemaal ff niet te zien
gelukkig is de 4de poging gelukt, nu zijn we alledrie zwanger
het steekt nog wel een beetje, we hadden nu eigenlijk al voor een 2de willen gaan
sterkte en succes
Ik begrijp je gevoel zo goed… Het is zo rot als anderen wel zwanger worden en vooral zo snel of als het een ongelukje betreft.
Wij moesten lezen op hyves dat zijn broertje vader zou worden. En ze zijn zo naief met hun tweetjes. Zij is 19, wil niet werken en niet studeren en zit gewoon thuis te zitten. Niets te doen, klagen, bah gewoon mijn type niet. Hij werkt zich een ongeluk alleen het gaat ook op zijn werk niet goed. Ze walsen zo over andermans gevoelens heen en zien alleen nog hun eigen geluk. Zo jammer.
Hier is het contact dus 0,0.
Vind het bellen bij jou ook zo onpersoonlijk overkomen. en ook nog van die opmerkingen 
Ik heb met je te doen, vreselijk dit. En die kwaadheid, spuug dat hier maar uit, daar zijn we voor! Wij hebben ook gejankt en gescholden, maar hier vooral op het schoonzusje :twisted:
Al heb je er niemand mee, het lucht wel even op.
En hopenlijk mogen we samen over een poosje lekker zeuren over kwaaltjes 
:mrgreen: :inlove:
Het is allemaal zo herkenbaar wat jullie schrijven! Iedereen die maar zo-maar-even-tussendoor-in-een-wip zwanger wordt en blijft, zo lijkt het in ieder geval soms. En de manier waarop er over gevoelens wordt heen gewalst. Dat vindt ik eigenlijk nog het ergst.
Kijk dat ze nu zwanger zijn, nou ja daar heb ik toch geen invloed op, dat is hun keuze, maar de manier waarop dat dan aan ons wordt meegedeeld, met name omdat ze weten hoe gevoelig het onderwerp bij ons is… Via mijn schoonmoeder heb ik gehoord dat ze er wel over gedacht hebben het aan ons persoonlijk te komen vertellen, maar dat vonden ze te confronterend (voor wie vraag je je af he?). Waarschijnlijk geen trek in de reactie van ons, die natuurlijk emotioneel zou zijn. Maar nu we het over de telefoon gehoord hebben, is er niet alleen het verdriet (zij wel, wij niet), maar ook de boosheid dat er weer eens geen rekening gehouden wordt met onze gevoelens!
Nou ja, hier maar eens een keer goed ventileren heeft me wel goed geddan. Allemaal bedankt voor de reacties en hoop voor ons allemaal dat alle wensen uit mogen komen!
Ieke
Hee dames,
Ik heb net even dit hele topic doorgelezen en wil jullie allemaal even een knuffel brengen. Ik hoop dat het voor jullie allemaal gewoon eindelijk eens mee mag zitten! :-*
Want een kinderwens is vaak één van de grootste wensen die ja kan hebben, en als dat dat niet zomaar lukt is dat erg frustrerend… Vooral omdat alles zo onzeker is. Je kan er maar in kleine mate invloed op uitoefenen, dat maakt je zo machteloos. Je weet niet eens zeker óf het wel gaat lukken… alhoewel er gelukkig tegenwoordig wel heel veel mogelijk is natuurlijk. Maar toch, die onzekerheid… En het continu op commando klussen, pff… En als iedereen om je heen dan wél makkelijk zwanger wordt, is het logisch dat het wel eens steekt.
Ik ben ongeveer een jaar bezig geweest om zwanger te worden, en eigenlijk was het best wonderbaarlijk dat het toen lukte… zaad minder goed en ik moest aan de hormonen. Toch gelukt dus, maar dat resulteerde in een MA van een tweeling met 12 weken… En iedereen om me heen werd maar zwanger… Acht collega’s en dan ook nog een handjevol vriendinnen. De meesten erg snel, eentje zelfs door het spiraaltje heen… ja, dat doet zeer.
Vervolgens nu dan gelukkig een half jaar later met behulp van hormonen weer zwanger! 
Maar zelfs nu merk ik nog dat het wel eens een beetje steekt als er weer iemand zomaar zwanger is. Terwijl ik nu toch zelf ook zwanger ben. Raar, maar waar. En ik gun iedereen van harte een snelle zwangerschap! Maar idd, dat had ik mezelf ook gegund. Maargoed, uiteindelijk is het bij ons allemaal meegevallen en ben ik nu zwanger, dus ik mag niet klagen!
@MamaSte wrote:
Mocht ik ooit weer zwanger worden, zou ik haar dat ook zeker niet even aan de telefoon vertellen, lijkt me gewoon niet de manier.
Hier wil ik wel nog even op inhaken. Er was in mijn vriendengroep iemand zwanger van een tweeling. Net na mijn ma van de tweeling. En zij hebben dus gebeld om het te zeggen. En persoonlijk vond ik dat heel erg prettig. Waarom? Omdat ik op die manier telefonisch kon feliciteren, maar vervolgens wel snel weer ophangen en het even op mijn eigen manier verwerken. Jankend dus. En dat doe ik dan toch echt liever alleen thuis dan recht in hun gezicht.
Hoi,
het is inderdaad allemaal heel moeilijk. Wij zijn ook al 3 jaar bezig en nog steeds niet zwanger. Bij mijn zussen gaat en ging het ook allemaal moeizaam. Mijn schoonzus is nu wel zwanger, ook vrij snel. Daar heb ik het wel heel moeilijk mee. Ik kan ook niet altijd aardig zijn. Mijn man en ik worden nu wel peetoom en peettante. Dat is wel erg leuk, maar je wilt zelf zo graag. Ik hoop in mei te beginnen met icsi. Erg spannend. Nu moet ik binnenkort ook weer og worden, maar ik heb wel last van mijn buik. Dan ga ik allemaal dingen denken, van zal het toch …
Op mijn werk is mijn collega ook zwanger, maar ook 2 collega’s die een miskraam hebben gehad van hun 2e kindje. Dat is dus ook allemaal heel heftig. Word ik ook elke dag mee geconfronteerd.
Jippie, voor jou vind ik het ook ze vreselijk en heftig. Ik ben zelf belast met het brca1 gen, houdt in erfelijk belast met borst- en eierstokkanker. Dit is ook al erg en dan word je ook nog niet spontaan zwanger. Sterkte!