Ja een schoolreisje blijft toch wel spannend… Vorige week zijn ze hier op schoolreis geweest, met de bus naar zo’n openluchtspeeltuin… Heb het nieuws goed in de gaten gehouden, geen busongelukken, geen kinderen die uit klimrekken zijn gevallen ergens… 
Was wel erg blij toen ik hem weer thuis had hoor…
Ik kreeg ook pas een week van te voren een brief over waar ze heen zouden gaan en ik zag ook pas dat er hulpmoeders/vaders mee gingen toen ik daar op school aankwam… Ben van het laatste maar gewoon uit gegaan, en waarschijnlijk vertelden ze het pas zo laat om de kinderen niet te zenuwachtig te maken??? Of ze hadden het nog niet rond??
Nou ze is dus vandaag weg en zodra de bus weg reed, liep ik in tranen rond en met mij nog een paar moeders! Pffffffffff kan de klok wel vooruit kijken naar 3 uur! Ik weet verstandelijk dat je haar los moet laten maar kwa gevoel ben ik zo bang dat haar wat overkomt en dat ik er dan niet ben voor haar. Ze is nog maar 4 en als ze pijn heeft ofzo wil ze alleen haar mama, straks gebeurd er iets en dan verwijt ze me dat ik er niet was voor haar ofzo. 
Ooooh wat spannend!
Gelukkig vandaag geen extreem hete dag meer!
Nog maar anderhalf uur, dan is ze weer terug! Hopelijk heeft ze een fantastische dag gehad en komt ze thuis met glunderoogjes en een bende verhalen; dan kan jij ook genieten! :-*
sarina… als ze straks terugkomen met de bus, niet schrikken want er zitten waarschijnlijk geen kinderen in!!! :mrgreen:
:mrgreen: :mrgreen:
dat is ook overal hetzlefdehe hahaha
@preggie wrote:
trouwens…
Geloof dat ik zelf mee zou gaan als begeleider.
Mijn idee! :thumbup: Dat deed m’n moeder vroeger zelf ook al.
Ik zag laatst een schoolreisje toen we naar Avifauna gingen en toen had ik al zoiets van al die rugtasjes die zomaar onbeheerd op een stapel lagen oh als daar toch iets van gestolen wordt of zo dan is zo’n kindje alle spulletjes kwijt en dan…
Pff ik ben echt blij dat Isabel pas (nog geen) anderhalf is maar realiseer me ook wel dat de tijd zo vliegt dat het voor ik het weet zover is dat ik haar mee “moet” geven (voor zover dat moet… maar toch… aan de ene kant zou ik haar ook geen leuke dingen door haar neus willen boren)
de eerste keer is ook spannend
voor jou nog meer dan voor je kind.
en het proces loslaten is nioet altijd makkelijk
Wat heb je uiteindelijk gedaan Sarina?
ze schrijft toch dat ze mee is… en dat ze staat te huilen dat de bus weg is… hahahaha beter lezen lyd… mmm heb ik dat niet ergens van jou gelezen.
maar hoe heeft ze het gehad?? want ze zouden 15.00 terug zijn en het is nu bijna 17.00…ik ben wel heeeel benieuwd!!
emma is dan wel ouder maar hier hebben ze pas schoolreisjes in groep 3… daarvoor is het op gewoon een feest op school!!
Nou ik denk wel mooi, ze laat er niet zoveel over los, behalve dat ze idd verdwenen waren in de bus en dat er een konijn was en een hele hoge glijbaan waar ze maar niet op ging. Maar oef wat ben ik opgelucht dat ze weer heelhuids terug was!! De dag duurde eeuwen voor mij, om 12 uur met mijn mama gebeld en natuurlijk weer tranen gehad! Mijn moeder lachtte me zelf iets uit, ze weet nl wat voor doemdenker ik ben van nature! Wilde dat dat eens over ging, maar dat zal wel niet. :oops:
Fijn te horen dat ze weer heelhuids terug is!!! :dance:
Zo te lezen is ze zelf ook wel voorzichtig want ze is niet van de hoge glijbaan afgegaan… :thumbup:
Hoop voor je dat het ooit overgaat, of dat het minder wordt :-* !
sarina, dit hoort bij het proces van loslaten
en dat is niet altijd makkelijk.
je zal het vaker tegenkomen; bij een vriendje gaan spelen zonder jou, zwemles, feestjes, etc.
je geeft zelf aan dat je het moeilijk vind.
dan vind ik het juist heeeel knap dat je haar wel hebt laten gaan.
en ook vind ik het ( persoonlijk) heel goed dat je niet bent meegegaan.
anders had je misschien allerlei gevaren gezien, en nu kon ze zelf bepalen wat ze zelf wel en niet wilde doen/durfde te doen
Dank je hedwich, ben stiekem ook wel een beetje trots op dat het me gelukt is om haar te laten gaan.
moet je ook zijn !!!
Zo te horen heeft ze toch wel genoten.
Bij ons gaan er trouwens veel moeders mee (voor dit uitje melden zich altijd meer vrijwilligers aan dan voor rijden naar de bibliotheek of helpen op sportdag), en worden ze in groepjes van zo’n 5 kinderen ingedeeld. En ik weet van de eerste keer dat ie met een soort button thuiskwam, waarop de schoolgegevens stonden. Ik vond het zelf ook wel een opluchting om te zien dat ie in de bus zat toen ze weer bij school kwamen, want mijn zoon is een echt weglopertje als ie iets in zijn hoofd heeft gehaald, maar ik vertrouw erop dat de school wel vaker met dit bijltje gehakt heeft en dat ze alles doen voor de veiligheid van de kinderen.