Hai meiden,
Wie herkent het: het gevoel van schaamte, wanneer het maar niet lukken wil om zwanger te worden of in mijn geval te worden èn te blijven?
Ik heb er af en toe echt last van. Mijn lichaam doet niet wat het zou moeten doen en daar schaam ik me best voor. Ook tegenover mijn man. Als ik er met hem over praat, is hij boos dat ik me zoiets in mijn hoofd haal, want dat is niets om je voor te schamen, vindt hij. Heeft hij natuurlijk ook wel gelijk in. Mensen met suikerziekte hoeven zich ook niet te schamen dat ze geen insuline aanmaken terwijl dat wel normaal is. Maar toch knaagt het. Ik ben een vrouw en ik kan tot nu toe niet zwanger blijven (met moeite worden maar blijven, ho maar).
Wie herkent dit en kan me vertellen hoe je ermee omgaat?
Liefs.
janneke ik heb het juiste antwoord niet voor je maar ik herken je gevoelens wel heel erg
wij zijn nu al bijna 2 jaar bezig met 1 jaar medische molen ik herken je gevoel heel er ik roep zelf ook heel vaak ben geen vrouw elke vrouw word zo ff zwanger en ik niet 
ik weet dondersgoed dat ik er niks aan kan doen maar door de frustatie en de teleurstellingen ga je wel die dingen denken idd
hoe je er mee om moet gaan? tja altijd in je achterhoofd houden dat je er niks aan kan dan en wat je eraan kan doen dat doe je nu toch!!
het blijft voor de buitenwereld altijd een vreemde zaak er zijn weinig mensen die je zullen begrijpen gelukkig is dit forum er!!
Ik herken het gevoel ook hoor :hug: . Ik was echt teleurgesteld in mijn eigen lijf. En voelde me schuldig omdat ik dacht dat ik de oorzaak ervan was dat we als stel geen kind kregen.
Volgens mij is er ook niet een enige manier om ermee om te gaan. soms heb je van die dagen dat je erom moet huilen en soms gaat het beter.
Maar erover praten, zeker met je partner, is altijd goed lijkt me.
Inderdaad super lastig en irritant. Helemaal wanneer je nogal perfectionistisch bent en graag controle over iets wilt hebben.
Dan zooo confronterend wanneer je lichaam niet zo werkt zoals hij zou moeten werken…of het niet goed afmaakt.
Tja, ik probeer maar te accepteren dat dit zo is en dat het inderdaad niet iets is wat ik in de hand heb en het maar op me af moet laten komen.
merk wel dat ik me soms wat vrouwlijker kleedt, alsof ik me iets minder vrouw voel? Ik voel het niet als schamen, wel soms als falen…
Sterkte! Herkenbaar maar we kunnen er zelf helaas weinig aan veranderen…vertrouwen blijven hebben.
Ik herken wel heel erg wat je schrijft. Ik heb zelf PCOS, dus een onregelmatige cyclus en amper een eisprong van mezelf. Bij hubbie is de zaadkwaliteit verminderd en er is tijdens de IVF-behandeling ook nog eens geconstateerd dat er bij ons een bevruchtingsprobleem speelt. Dus een combinatie van verschillende factoren waardoor het zwanger worden bemoeilijkt wordt.
Ik schaam me niet voor het feit dat ik PCOS heb, daar kan ik zelf niks aan doen. De een heeft het wel en de ander niet en je kunt het zelf niet veroorzaken of laten verdwijnen. Maar ik voel me daardoor wel minder vrouwelijk… Omdat mijn lichaam niet meewerkt, kunnen we het niet eens op de normale manier proberen, omdat dat zonder eisprong weinig zin heeft. Een spontaan wonder zal er bij ons dus ook nooit in zitten, ben ik bang. Ik ben daardoor wel vaak boos geweest op mijn lichaam en het voelt soms ook als falen.
Maar er zit niks anders op dan het te accepteren en me bij de feiten neer te leggen. Ik kan er toch niks aan veranderen en we zijn beide niet schuldig aan de situatie hoe die is. Gelukkig hebben we een prachtige dochter gekregen, dus dan is het gevoel anders dan wanneer je nog in de medische molen zit en niet weet of het ooit zal lukken. Ik kan het nu naast me neerleggen. Maar ik denk wel dat jij dat ook moet proberen. Je hoeft je nergens voor te schamen! Je zit daarmee alleen jezelf in de weg en het lost de situatie niet op. Sterkte & succes! :hug:
‘Fijn’ dat het herkent wordt, al is het natuurlijk niet fijn dat jullie ook met soortgelijke nare gevoelens zitten.
Ik heb in de afgelopen 3,5 jaar 3 miskramen gehad en inmiddels ook 2 vroege mk (positieve test maar wel heel kort erna ongesteld) die ik voor het gemak als het ware maar niet meetel. Het wil bij mij gewoon niet goed innestelen of in elk geval blijft het gewoon niet zitten. Daar schaam ik me voor. Er zijn zoveel vrouwen die gewoon zonder problemen zwanger worden en hun lichaam kan dat allemaal wel gewoon. Waarom kan het mijn dat nu niet?
Tja, die vraag zal wel blijven rondzingen in mijn hoofd tot ik wel een keer echt zwanger wordt en ook kan volbrengen.
Het stomme is ook dat ik andere vrouwen met hetzelfde probleem helemaal niet incompetent vind, in het geheel niet! Maar mezelf kan ik die ‘break’ niet geven, gevoelsmatig. Het blijft maar rondzeuren dat mijn lijf maar niet wil functioneren.
Wie weet, in 2009 meer geluk ;-).
Ik had dat gevoel ook, mijn lijf doet niet wat het hoort te doen en de teleurstelling en eigenlijk boosheid daarover. Zat helemaal niet lekker in mijn vel. Ik heb toen eens een gesprek met iemand gehad die zei dat als ik zo weinig vertrouwen in mijn lijf had, ik eigenlijk niet in balans was en dat dat ook niet mee zou werken. Was een heel persoonlijk gesprek, ik vind het heel moeilijk om hier precies neer te zetten wat ik bedoel. Maar het heeft mij heel erg geholpen om mijn lijf en mijn wil weer als 1 geheel proberen te gaan zien (ipv ik wil dat maar dat stomme lijf werkt niet mee)en de schuldgevoelens die ik had de deur uit te zetten. Ik ben verder een vrij nuchter persoon hoor, voor het geval mijn verhaal wat vaag overkomt 
. En de ene dag was de andere niet. Maar soms is het voor jezelf heel fijn om met iemand te kunnen praten die je even wat lucht geeft… sterkte.
Ahhhhhhh, even wat herkenning.
Ik ben juist wel vooral teleurgesteld in mijn lijf.
Schaamte heb ik niet, ik heb uiteindelijk zelf totaal geen invloed op welke aangeboren aandoening dan ook. Ik heb last van endo, maar volgens de kijkoperatie zou dat niet een belemmering hoeven te zijn (blauwe vloeistof kon van A naar B). Ook de zaadkwaliteit van hubbie is uitstekend, dus waarom werkt het nou niet?
Ik weet meer dan zeker dat we op het juiste moment klussen (ovu) en ook is mijn cyclus sinds een jaar of twee behoorlijk regelmatig (28 dagen). Je zou dus zeggen, wat is het probleem?
Nou, in dit geval dus dat ik maar niet zwanger wordt.
Voor ons allemaal in 2009 een hele hoop geluk 
(hoop ik)
Anke
Hmm… Ja, schaamte, schuldgevoel, teleugesteld in mijn lichaam… Heb het allemaal.
Ook omdat ik soms denk dat het ook ECHT aan mij ligt. Soort combinatie van “blijkbaar ben ik niet gemaakt/bedoeld om kindjes te krijgen” (maar waar dan wèl voor? ik roep al dat ik mama wil worden sinds ik op de basisschool zat!) en dat ik denk dat het aan mij ligt dat ik PCOS heb. Omdat m’n cyclus pas echt raar is geworden toen mijn moeder overleed en er in die tijd meer nare dingen gebeurden, denk ik dat het misschien met stress te maken heeft (maar al bijna vier jaar?!). Misschien hoop ik dat ook alleen maar, omdat ik dan ook de hoop heb dat het vanzelf weer over gaat.
Voel me ook schuldig ten opzichte van m’n man, aangezien hij helemaal ok is, en het dus aan mij ligt dat er nog geen kindje geboren is.
En ik voel me stom dat ik niet al op mijn 18e (toen we elkaar leerden kennen) geprobeerd heb om zwanger te worden, misschien was het dan wèl gewoon gelukt (maar goed, misschien ook niet).
Pff… Wel fijn om dit hier zo van me af te kunnen schrijven. 
Hoop ook echt dat 2009 voor ons allemaal een super goed jaar gaat worden! :kaars:
allemaal zo herkenbaar!!!
Vragen zoals waarom overkomt dit mij???waarom mag ik geen kindje krijgen??waarom ben ik ziek???waarom???
het zal allemaal wel een reden hebben,maar het doet iig verdraaid zeer.
groetjes annie
And the story goes on: heb weer een miskraam. Nummer 6.
Mensen in mijn omgeving reageren inmiddels zo van “what else is new?”
Alsof ik me niet al wanhopig genoeg voel.
@Janneke123 wrote:
And the story goes on: heb weer een miskraam. Nummer 6.
Mensen in mijn omgeving reageren inmiddels zo van “what else is new?”
Alsof ik me niet al wanhopig genoeg voel.
meisje toch :hug: wat verdrietig is er een oorzaak waarom je steeds mk krijgt? hoe ver was je heen? heel veel sterkte meis :hug:
Oh jee… wat heftig…
Ik hoop toch dat er wel mensen zijn die je er in kunnen steunen… In ieder geval heel, heel veel sterkte! :hug:
@roosje83 wrote:
meisje toch :hug: wat verdrietig is er een oorzaak waarom je steeds mk krijgt? hoe ver was je heen? heel veel sterkte meis :hug:
Eigenlijk niet. Ik heb medicatie vanwege een te langzame schildklier (kan de oorzaak zijn) maar ik ben al een tijd goed ingesteld dus dat kan de reden niet zijn. Ik weet het echt niet en het zh blijft maar zeggen dat alles goed zit. Tuurlijk, na 6 mk…
wat vreselijk zeg! :hug:
Wat ontzettend balen Janneke :hug:.
Ik heb zelf (nog) geen traag werkende schildklier maar ik zal dit vroeg of laat wel ontwikkelen want ik heb verhoogde schildklieranstistoffen. Grote kans dat jij dat ook hebt. Daarmee heb je meer kans op een miskraam… helaas. Ik weet hoe het voelt, enorm K****!
Hai Lieke,
De internist zegt dat ik geen antistoffen heb, maar eerlijk gezegd vraag ik me soms ook wel eens af of dat zo is…
Liefs.
lijkt mij toch niet normaal dat je zoveel mk’s hebt gehad. blijkbaar is zwanger worden geen probleem maar blijven wel. Dat was-is bij mij ook zo en ik heb diverse onderzoeken gehad, bloed beeld bekeken om te zien of baarmoeder voldoende doorbloed werd. Dat was niet zo dus kreeg ik bloedverdunners (dagelijks lichte dosis aspirine) te slikken. Toen dat de miskramen niet tegenhield heeft de arts zijn vermoeden uitgesproken dat er chromosomaal wat mis met embryos zou kunnen zijn, en dat we dus in een icsi poging de embryos hierop zouden kunnen laten checken. Dit kan - mag bijna in geen enkel land en wij hebben het daar destijds maar bij gelaten.
Ik zou toch zeker kijken of je misschien wat meer helderheid zou kunenn krijgen
sterkte
@Janneke123 wrote:
Hai meiden,
Wie herkent het: het gevoel van schaamte, wanneer het maar niet lukken wil om zwanger te worden of in mijn geval te worden èn te blijven?
Ik heb er af en toe echt last van. Mijn lichaam doet niet wat het zou moeten doen en daar schaam ik me best voor. Ook tegenover mijn man. Als ik er met hem over praat, is hij boos dat ik me zoiets in mijn hoofd haal, want dat is niets om je voor te schamen, vindt hij. Heeft hij natuurlijk ook wel gelijk in. Mensen met suikerziekte hoeven zich ook niet te schamen dat ze geen insuline aanmaken terwijl dat wel normaal is. Maar toch knaagt het. Ik ben een vrouw en ik kan tot nu toe niet zwanger blijven (met moeite worden maar blijven, ho maar).
Wie herkent dit en kan me vertellen hoe je ermee omgaat?
Liefs.
Ik herken het ook idd, ik ben nog nooit zwanger geweest, ik schaam me niet zo maar voel me wel een soort van schuldig! Ik ben niet de enige die graag kinderen wilt! Mijn man ook, hij is helemaal hotel de botel van kinderen en wilt zo graag zelf kinderen. Ik word er soms een beetje verdrietig van als het weer steeds niet lukt, we zijn namelijk al 3,5 jaar bezig en we gaan over 2 weken met IUI beginnen. Het probleem ligt bij mij… Soms praat ik er wel eens met hem over, dat hij maar beter een andere vrouw kan zoeken als het toch steeds niet lukt omdat zijn kinder wens zo groot is maar dan verklaard hij mij voor gek en zegt hij steeds dat onze tijd nog wel komt :inlove: Maar elke keer als iemand in onze omgeving zwanger is zegt hij steeds, wanneer worden wij nou eens zwanger?? Het doet mij wel pijn als hij dat zegt, al bedoeld hij het niet zo… Een echte tip die ik je kan geven weet ik niet. We moeten maar geduldig blijven en probereb sterk te zijn, lukt het deze keer niet? Nieuwe maand nieuwe kansen… Jah ik weet dat het moeilijk is…
@Janneke123 wrote:
And the story goes on: heb weer een miskraam. Nummer 6.
Mensen in mijn omgeving reageren inmiddels zo van “what else is new?”
Alsof ik me niet al wanhopig genoeg voel.
O wat spijtig om te lezen! En zeker ook hoe de mensen reageren! Dat kan je zeker niet gebruiken op zo’n moment! Laten we het er maar op houden dat ze het niet zo bedoelen, ze hebben het waarschijnlijk zelf nog nooit mee gemaakt! Ik hoop echt dat het de volgende keer goed gaat! 6 keer een miskraam! Het klinkt gek maar ik heb respect voor je dat je het aan kan, ik zou het denk ik niet kunnen! Ik wens je heel veel geluk met succes bij de volgende keer! :hug: