even van me af schrijven…
mijn mans opa is ernstig ziek en wij zijn daar net op bezoek geweest met ons kindje. Ik kan daar heel erg tenop zien en denk de hele tijd, waarschijnlijk is het de laatste keer dat mijn man zijn opa ziet etc met als gevolg dat ik zit te huilen en hij niet…
ik schaam me daar best wel voor, vooral omdat het voor zijn ouders en ooms en tantes natuurlijk vele malen erger is, maar ik kan het ook niet stoppen. Sowieso schiet ik sinds ons kindje er is nog sneller vol. Zijn er meer van die “huilebalken” of ben ik de enige??
hier ook een huilenbalk, mijn schoonmoeder eind eind vorig jaar overleden en tijdens haar ziekte maar ook na haar overlijden en zelf nu heb ik nog wel eens van die huilbuien.
Mannen gaan gewoon heel anders met hun emoties om als wij vrouwen.
huil zelfs al bij geboortes of overlijdens op tv van wild vreemden :oops:
herkenbaar…
schiet ook zo vol bij de geboorte van een baby op tv of als er in een film iemand dood gaat ofzo…
Niks om voor te schamen hoor :naughty: Mannen reageren nou eenmaal heel anders dan vrouwen. En zodra je kinderen hebt, is dat emotionele veel sterker aanwezig :oops:
Hier ook zo’n jankerd hoor :shifty: :lol: Heb van de week Jersey Girl weer gekeken en meerdere keren tijdens de film 
Ach wat, ik jank gewoon om alles wat ook maar een beetje naar zielig neigt :lol: Sterkte in elk geval met je man zijn opa :hug:
Ik vind het juist heel oprecht. Waarom zou je je inhouden als je verdrietig bent. iedereen uit verdriet op een andere manier. En mijn mening is dat er ook niks mis mee is als je kind je ziet huilen, als je maar uitlegt waarom je huilt, dat je verdrietig bent dus.
mijn ervaring is geweest dat er zolang een soort van schaamte moet zijn als je huilt, nu weet ik wel beter. ik huil wanneer ik voel dat ik moet huilen en hou me niet meer in.
Veel sterkte!
Hier ook zo een…Is eigenlijk vanaf dat ik zwanger was. Toen zat ik met een dikke buik elke ochtend de kraamafdeling te kijken, en zodra het kind geboren was…Zat ik te janken…
Mijn moeder kun je op een begravenis van een wild vreemde zetten en ze zit het hartste te janken :shifty:
Eerder uitte ik mijn verdriet in woede. Nu dus gelukkig in tranen. Niemand die er boos om word als je zit te huilen!
Dus herken het :mrgreen:
Hier ook een jankerd!! Zelfs bij een reclame kan ik al vol schieten… :oops:
Hier ook een jankerd, hubbie en ik hebben net op film1 de film “de storm” gekeken over de watersnood ramp. Een vrouw ziet haar moeder, haar zus voor haar ogen verdrinken. Zelf heeft ze een babytje van 5 weken die ze in een kistje legt en wat hoger op de zolder vast maakt. Maar dan valt ze zelf in het water, ik heb echt tranen met tuiten gehuild ook toen ze gered was… ze wilde naar haar kindje en dat ging niet…verschrikkelijk gewoon.
Uiteindelijk bleek het kindje nog te leven, maar een andere vrouw heeft het kindje stiekem mee genomen en na 18 jaar komt ze daar achter…
pffff wat een emo film was dat…
hubbie vroeg of ik de film wel af wilde zien, die vond me een grote aansteller volgens mij :silenced:
Dat boek heb ik gelezen, heel bijzonder en goed :thumbup: .
Hier ook een jankerd. Ik kan ook huilen bij het minste of geringste. Laatst had ik Noortje uitgezwaaid toen ze op schoolreisje ging. Kwam ik op het werk, zei mijn collega dat ik waarschijnlijk wel weer had staan “janken”. Zeer fijngevoelige collega :lol: . Hij had wel gelijk. Baas zei een keer dat hij het wel een mooie eigenschap vindt van me, omdat ik kennelijk veel om mensen geef. Of zoiets. En dat is zo. Maar soms vind ik het ook gewoon lastig en vervelend dat ik zo snel kan huilen. Ik fietste ook laatst een keer langs een huis waar de vlag uithing met een schooltas eraan, sprongen er ook tranen in mijn ogen. En ik kende die mensen niet eens :roll: :oops: . En ik voel vaak iets in mijn ogen gebeuren als ik een ambulance hoor rijden. Nou ja, als ik het weer eens vervelend vind denk ik nu maar steeds terug aan die uitspraak van mijn baas 
. Die gevoeligheid is bij mij trouwens ook verergerd sinds ik kinderen heb.
Oh Jeanet, ik heb idd ook zitten blubberen hoor bij de storm
En met schoolreisje van Valentijn heb ik ook staan huilen, net 4 en nog maar net op school en toen ging ie al naar de Efteling :lol: Hij heeft een superdag gehad, maar toen mama de bussen weer aan zag komen rijden liepen ze weer hoor die zoute stroompjes
bedankt voor jullie reacties! Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. En hele herkenbare situaties! Schoolreisjes straks…zie mezelf daar ook al weer staan snotteren :lol:
Baas zei een keer dat hij het wel een mooie eigenschap vindt van me, omdat ik kennelijk veel om mensen geef.
Mooi gezegd door je baas, als ik het zo bekijk is het een stuk minder erg dat de tranen zo los zitten. Dit houdt ik maar in mijn achterhoofd...
Met opa gaat het ineens heel hard, we komen net uit het ziekenhuis, daar is hij vannacht naartoe gebracht, om afscheid te nemen en om hem afscheid van ons te laten nemen. Heel fijn om te zien dat het hem raakte dat hij zijn ons kindje (zijn 1e en enigste) achterkleinkindje nog heeft gezien, je zag hem even opleven. (en tuurlijk vloeiden ze weer :cry: :cry: , maar dat is ook niet zo gek nu)
:hug: :hug: :hug: :hug:
Heel veel sterkte voor de komende periode :hug: :hug:
@Lucky80 wrote:
Zijn er meer van die “huilebalken” of ben ik de enige??
Ik kan om álles huilen:
als ik M 's avonds voorlees (ontroerend verhaaltje)
om het journaal
om ervaringsverhalen in tijdschriften (hoeft niets zieligs te zijn)
nou ja, om werkelijk alles…
Gelukkig alleen als ik thuis ben. Op m’n werk houd ik het wel droog. Hoewel ik daar de tranen soms ook voel opkomen om de meest gekke dingen… :shifty:
Ik herken het wel hoor. Dat had ik ook met de oma van vriendlief. Hij heeft er geen traan om gelaten, ik wel. En dat is niet omdat hij niet gek met haar was, juist wel. Ik denk dat hij daar gewoon te nuchter voor is, of er anders mee omgaat. Maar ik denk dat dat ook moet kunnen in een relatie, als je er maar voor elkaar bent als dat nodig is.