Sarah wil altijd maar ‘bobbie’ zijn of een jongen. Ze wil perse een broek aan en geen staart in de haar want jongens dragen broeken en hebben los haar :roll:
Gaat dit nog over? Wordt er soms helemaal moe van.
Ze heeft nu ook al een ‘broertje’ die niet bestaat en waar ze dus boekjes moet hebben en gaat kopen want hij is jarig (fantasie-kopen dan hé :mrgreen: ) en hij zit naast haar. :think:
nog meer kinderen met zoveel fantasie?
Ik herken het niet bij mijn eigen meiden, maar een dochtertje van een vriendin had ook een tijd een fantasie vriendje. Maak je je er zorgen over ? Ik denk dat het een fase is hoor.
Ikzelf heb jarenlang een fantasie vriendje gehad; Mannie :inlove:
Zat ook aan tafel, ging mee naar oma etc. Volgens mijn moeder zo ong. tot mijn 8ste en toen ineens was ie weg…
Heb er zelf vage herinneringen aan, maar ben goed terechtgekomen hoor :mrgreen:
Veron heeft heel lang een Marian :inlove: gehad… Die belde hij altijd, ze was overigens bijna nooit hier want Marian was altijd werken :mrgreen: …
Heel soms was ze er wel en moesten we uitkijken dat we niet op Marian gingen zitten :roll: , best lastig als je ze niet ziet :mrgreen: …
Gaat vanzelf over…
grts patricia
haha ja dat vriendje vind ik op zich wel grappig, maar dat ze dus zelf een jongen is, bobbie heet en vaak ook nog baby-jongen is, dat draaft wel een beetje door. Ze wil babyluiers, babysokken, speen, flesje (krijgt ze uiteraard niet 
) etc. En ze is echt geen meisje wil geen rokjes aan en jurkjes (ik beslis wat ze aandoet dus vaak heeft ze gewoon pech, maar ze probeerd het soms midden op de dag weer om alsnog om te kleden.
Vroeg me af of dat normaal is :shifty:
Geen nood, ik had het ook. Ik was een tomboy, bouwde hutten, klom in bomen, wilde met lego spelen, knipte al het haar van mijn poppen kort want dan waren ze tenminste een jongetje, en die ene keer dat mijn moeder het waagde me een jurk aan te doen (op mijn 7de verjaardag) heb ik heel de dag woest voor me uit zitten kijken (er zijn nog foto’s van :lol:) Ik had gewoon niets met dat meisjesachtige, denk dat het niet haal raar is. Hier is alles goed gekomen.
had zelf ook niks met echte meidendingen, ging veel liever mee de boom in klimmen, rouwdouwen etc. Poppen etc was niet mijn ding, lego, autootjes etc dat was veeeeeel leuker.
Rokjes en jurkjes vond ik ook VRESELIJK en van mijn ouders hoefde dat dus ook niet. Zie niet waarom je dat op zou dringen eigenlijk :shifty: Er zijn voor meiden tegenwoordig ook zulke leuke broeken en shirtjes…
tja wegens geloofsovertuiging dragen wij alleen maar rokken/jurken. 
nu ben ik met kinderen niet zo moeilijk, meiden hebben ook broeken in de kast, maar op sommige momenten MOET ze dus gewoon een rok/jurk aan van mij.
poppen is ze uren zoet mee, echte meiden dingen ook. Maar waarom ze dan toch een jongen wil zijn :think:
Zelf heb ik ergens een vermoeden dat jongens meer durven, zij wil ook meer dan dat ze durft en daardoor maar een jongen spelen zodat ze meer zou durven :think:
Ik was vroeger ook wel een half-half typje. Hutten bouwen, slootje springen, spelen met mijn grote broer en de grote buurjongens. Reuzegeweldig allemaal! Ik wilde alleen maar kort haar en vond het fantastisch als mensen mij aanspraken met ‘‘jongetje’’. Aan de andere kant was ik ook wel een poppenmoedertje en speelde nog op mijn 11/12e ofzo met Barbies.
Waarom precies? Ik heb geen idee, kennelijk trokken beide werelden mij aan.
En het is goed gekomen met me, hoor. Ben nu nog steeds geen ‘‘op en top vrouw’’, maar draag genoeg rokjes, jurkjes, tunieks enz.
En onze oudste heeft wel wat van d’r moeder…Wilde op een gegeven moment ook geen staartjes meer en dus hebben we toen haar haar in een leuke, pittige korte bob laten knippen. Leuk koppie, maar nog wel duidelijk te zien dat het een meisje is (hoewel je daar bij haar niet over hoeft te twijfelen, ze heeft een echt fijn meisjesgezichtje) Kind blij, prima toch? Maar ze draagt toch genoeg jurkjes, maar vaak wel de wat sportievere exemplaren. Ze heeft nu bijv. een heel leuke polojurk en 2 zomerjurkjes van Hema. Vast item in haar kast is één of meerdere spijkerrokjes, makkelijk te combineren met van alles.
Op de momenten dat je dochter van jou een rok/jurk aan moet, zou het dan misschien werken om 2 sets met rokje/jurkje klaar te leggen waar ze uit mag kiezen? Dan geeft het haar toch het gevoel dat ze iets mag kiezen en kun jij zorgen dat ze die dag toch in een jurk/rokje komt. Ik leg ook elke dag 2 sets neer voor Bo, om gedoe om kleding te voorkomen. Voor Bo en mij werkt dat super.
Enne…Bo heeft een fantasievriendje met de nagenoeg onuitspreekbare naam Rivoiswais. Makkelijk af en toe, zo’n fantasievriendje, hoor. Laatst wilde ze niet naar school en toen heb ik haar even laten bellen met Rivoiswais om te vragen of zij ook naar school ging. Na een minuutje kwam Bo stralend naar me toe. Rivoiswais ging ook naar school en toen wilde zij ook wel :mrgreen: (Overigens zitten ze niet bij elkaar op school, heeft Bo me verteld!)
Succes met je eigenwijze meid
Vroeger wou ik ook als een jochie voordoen. Niet zittend plassen maar staand met een wc rol :shock:
Hier nog één.
Maar ik merk dat het nu gaat veranderen.
Ze wilde ook nooit speltjes en staartjes. Geen rokjes aan inderdaad en speelde het liefst met jongentjes.
Sinds een paar weken wil ze hier ineens steeds vlechtjes in haar haar :dance: :inlove: . Dus ik leef me uit :lol: .
En ze wil ook weer liever meisjesondergoed enzo.
Ze had tot nu toe altijd boxers (en deed daar het liefst ook nog een prop papier in ).
Ze was echt heel erg bezig met het verschil tussen jongens en meisjes.
Ze vertelde ook iedereen dat ze een broertje had 
.
Ik werd dus vaak aangesproken daarover, of dat zo was…
Vond ik wel moeilijk omdat ik dat graag zou willen (wat ze verder niet weet).
Ik heb haar maar wat laten begaan.
Af en toe wel een jurkje aan gedaan inderdaad maar vaak mocht ze gewoon zelf beslissen. (en als die jurken echt drama waren geweest had ik dat niet gedaan denk ik maar dat vond ze ook wel best).
Ik heb ook niet het idee dat het al zo zwaar het één of het ander is.
M hier vond het gewoon interessant omdat ze het verschil doorhebben.
Dus is het leuk om beiden te kunnen zijn.
Volgens anderen is het inderdaad geen meisje meisje. Maar ze speelt ook weer uren met poppen enzo. Dus ik denk dat meer een ondekkingsfase is nog.
vind het verder ook niet erg maar vraag me soms wel eens af wanneer het over gaat, want, zegt ze: ik kan niet vallen want ik ben een jongen :lol:
en zo nog honderden opmerkingen, wordt er een beetje moe van soms.
Kleding mag ze altijd kiezen uit 2 of 3 dingen, had die tip al eerder gekregen van iemand en dat werkt op zich wel, maar als ze haar zinnen zet op iets… :mrgreen:
Nou als je naar Maaike’s leeftijd kijkt zou ik zeggen nog ongeveer een jaar .
Mijn zoontje zit ook in zo’n fase. Maar dan precies andersom .
Hij wil het liefste speldjes in zijn haar. En vraagt ook telkens om een jurk. Want hij vindt het niet eerlijk dat meisjes jurken èn broeken aan mogen en hij alleen een broek.
Ook vindt hij roze de mooiste kleur.
Ik maakte me er ook een beetje zorgen om, maar kan ook wel begrijpen dat hij dingen juist leuk vindt, die hij niet kent. (hij heeft ook een broertje, dus daar ook geen rokjes of roze).
Het komt vast wel goed!
Sem heeft nooit geroepen dat hij een meisje is, maar ging wel altijd enorm voor roze!
Ging ik naar een schoenenwinkel, dan kwam hij steevast met LellyKelly’s aanzetten :mrgreen:
Inmiddels roept hij wanneer er wat roze aan de BINNENkant van zijn broek zit “Roze is voor meisjes!”
Hij speelt overigens nog wel liever met het roze Hello Kitty-emmertje van zijn zusje dan met zijn eigen rode piraten emmer.
Ik heb er nooit zoveel van gemaakt. Gewoon maar laten gaan.
Ik heb er niet in toegegeven hoor, wb die schoenen bijvoorbeeld, maar er geen aandacht aan besteed.
Ik zei dan bv “Ja, die zijn wel héél mooi he? Maar we gaan voor jou andere schoenen uitzoeken die beter bij je kleren passen.”
Misschien helpt het om het even een poosje gewoon te laten gebeuren en er wat in mee te gaan.
Haar even laten doen wat ze zelf wil, laten dragen wat ze zelf wil (als dat tenminste kan wb je geloof) en wanneer ze zegt “want ik ben een jongen” laconiek reageren met “oh ja, je bent een jongen, dat is ook zo…” of “ja, ben jij een jongen? Wat kunnen die dan allemaal?” ofzo.
Misschien dat ze gewoon nieuwsgierig is naar hoe het is om een jongen te zijn. Als ze het gevoel heeft dat ze dat even mag ervaren is de nieuwsgierigheid ernaar misschien snel over en is het niet zo’n belangrijk issue meer voor haar. Komt het wat meer in balans en ontdekt ze misschien dat je ook “stoere dingen” kunt doen als je een “stoer meisje” bent.
Of misschien is het geen nieuwsgierigheid, maar gewoon haar manier om tegendraads te zijn. Als ze merkt dat ze jou er niet mee heeft is de grap er snel af…