Mijn neefje is 10 jaar. Hij heeft jaren een konijn gehad waar niet echt iets mee gedaan werd. Die zat maar in zijn hok en kreeg 2 keer per dag eten. Het beestje werd nooit opgepakt of geaaid ofzo.
De konijn is begin september overleden. Het beestje was al een paar weken niet lekker, maar zijn ouders vonden het niet nodig om met het beestje naar de dierenarts te gaan (hoewel ons konijn daar allang geweest was, maar dat terzijde).
Op een dag was het beestje echt heel ziek en deed eigenlijk niets meer. In de auto onderweg naar de dierenarts is het beestje toen overleden.
Mijn neefje heeft er nog altijd erg veel verdriet van. Hij komt iedere avond huilend naar beneden, omdat hij zo aan het konijntje moet denken. Ook kan hij andere konijntjes niet zien, dan moet hij al huilen.
Voor mijn gevoel duurt het rouwen om dit beestje veel te lang, maar ik heb er helemaal geen ervaring mee. Is er iemand die dit ook mee heeft gemaakt? En hoe kan het verdriet van het arme kind verzacht worden?
Wat zielig zeg voor je neefje! 
Hier is onze poes laatst doodgereden.
We hebben hem ten eerste sà men begraven in de tuin, hij heeft zijn eigen plekje waar Broes ook naar toe kan gaan en soms doet hij dat nog wel eens.
Wat hebben ze gedaan met het konijntje?
Een paar dagen later stierf ons vogeltje ook nog en toen heeft Broes hem ook nog mogen vasthouden, op een doekje in een potje en ook dat vogeltje hebben we samen bij poes begraven, hij mocht zelf kiezen wat hij met het doekje ging doen en dat wilde hij bij zich houden.
Toen onze poes dood was gereden huilde Broes 's avonds in zijn bed.
Ook heel zielig en toen hebben we hem gezegd dat we een foto van poes zouden afprinten en die mocht hij dan bij zich houden.
Broes en Senne hebben beiden een foto van poes bij zich op hun kamer.
De 2e nacht heeft Broes nog eens gehuild en sindsdien gaat dat gewoon…
Misschien kunnen ze hem ook een foto van dat konijn geven?
Heeft hij nog andere huisdieren?
Misschien mist hij toch ook ergens nog een diertje om van te houden en te verzorgen?
Ook al had hij niet zoveel contact met dat konijn, 2x eten en drinken geven op een dag is voor een kind vaak al voldoende, daar kunnen ze van genieten en als dat beestje dan dood gaat is dat best wel erg voor hen.
Misschien kunnen ze hem troosten met een nieuw gezelschapsdiertje?
Jammer dat ze niet eerder met dat konijn naar de DA zijn gegaan maar daar gaat het hem hier nu niet om…
Ik hoop dat je neefje het verdriet snel verwerkt want daar moeten ze idd wel gezond mee leren omgaan :-* .
toen niek zn cavia overleed in mijn schoot van ouderdom heb ik hem bij me genomen om samen afscheid te nemen , ik was in traaaaaaaaanen vond het zo erg.
niek heeft dat gezien en we hebben samen zitten snotteren op de bank terwijl henk ( zo heette hij ) op mijn schoot lag.
we hebben samen een mooie schoenendoos gezocht henk in een mooi kleedje gewikkeld en hem samen met papa begraven in de tuin , hij heeft met zn vader een kruisje gemaakt zodat we zouden blijven weten dat henkie daar ligt.
we hebben eerlijk met hem gesproken dat diertjes en mensen ooit dood gaan als ze oud zijn en daar had hij genoeg aan.
met henk hadden we ook nog 3 andere caafs dus we hoefde geen nieuwe te halen maar als henk alleen had geweest had ik het wel gedaan .
niek heeft zijn troost bij joop ( de andere cavia ) kunnen halen door tegen joop over henk te praten.
Het konijntje is ook in de tuin begraven met een kruis erop en een kaarsje erbij. Hij heeft verder geen huisdieren en ook geen broertjes of zusjes. Dat speelt misschien ook mee. Is ie weer alleen.
Ze denken er nu over om een hond te nemen. Maar dat vergt natuurlijk het nodige aan voorbereiding. Hopelijk gaat het dan beter en “vergeet” hij het konijn.
Bedankt voor de reacties in ieder geval :thumbup:
Wow een hond, da’s meteen een grote verandering van een konijn naar hond! 
Maar dat zou hij vast geweldig vinden!! :thumbup: :-*
Joh meid, ik kan nog steeds janken om mijn dwerggeit (met de fles grootgebracht, in het begin in de huiskamer), die stierf 25 jaar geleden toen ik een jaar of 12 was en mijn kat, die stierf toen ik 19 was (18 jaar terug dus). Beiden zijn niet te vervangen en blijven me lief.
Niemand kon en kan me troosten in mijn verdriet om ze. Tijd slijt wel de randjes van het verdriet, maar zelfs na zoveel jaar, als ik weer aan ze denk, dan kan ik spontaan huilen, het verdriet blijft. Soms is dat gewoon zo als je heel veel van een dier hield.
Ik denk dat je het beste je neefje serious kan nemen als je merkt dat hij verdriet heeft, maar het niet onnodig moet opnoemen. Geef hem dus de tijd om te rouwen, zoals je al ziet, heb ik het er nog steeds moeilijk mee als volwassene na zoveel jaren. L en D waren gewoon heel belangrijk voor me in die tijd.
Ik denk dat het niet uitmaakt hoe hij afscheid heeft genomen. Ik heb van mijn geit geen afscheid kunnen nemen, wel van mijn kat (ze zag er dood heel anders uit), maar van beiden nog steeds evenveel verdriet.
als ik heel eerlijk moet zijn …nee dit lijkt me geen gezond rouwproces,…ten eerste schrijf je , dat er weinig werd gedaan met het konijntje, natuurlijk is het voor een kind altijd schokkend als een dier zomaar dood gaat, maar elke avond huilend over dat konijn naar beneden komen, riekt naar het ene verdriet gebruiken om iets anders te maskeren en te verwerken.
normaal zou hij er heus nog wel eens weet van hebben maar niet elke avond en niet met echt huilen etc.
en ik heb errug veel ervaring, woon op een boerderij en hier zijn al heel wat honden katten konijnen ratjes paarden varkentjes en geitjes overleden.
nu moet ik wel zeggen dat ook wij er altijd een ritueel aan wijden als een dier overleden is, de kinderen hebben met name met onze honden nogal moeite gehad, logisch omdat die zo n grote plek in je dagelijks leven innemen…we lieten ze dan een laken versieren, er op schilderen wat ze wilden ( lieve … we missen je, ik houd van je…ik wil dat je weer leeft, dat soort dingen en hartjes en regenboogjes etc) en daar ging de hond dan in verpakt in zn grafje ( voordeel van zelf veel land hebben is dat je je dier kunt begraven, onze dierenarts deed een oogje toe want eigenlijk mag dat dus niet :oops: )
kinderen kunnen goed verwerken middels rituelen en creativiteit.
De konijn is begin september overleden. Het beestje was al een paar weken niet lekker, maar zijn ouders vonden het niet nodig om met het beestje naar de dierenarts te gaan (hoewel ons konijn daar allang geweest was, maar dat terzijde).
****************************************************
Ze denken er nu over om een hond te nemen. Maar dat vergt natuurlijk het nodige aan voorbereiding. Hopelijk gaat het dan beter en "vergeet" hij het konijn.
****************************************************
als het konijn al "verwaarloosd" werd en niet de medsiche aandacht kreeg wat het dus al een paar weken scheen nodig te hebben , zou ik er niet eens over nádenken voor een hond...........
dat beest heeft nog veul meer aandacht nodig dan 2x per dag eten , minimaal 3x per dag uitlaten , vachtverzorging.............
stiekem als ik het zo lees zou ik nog niet eens aan een goudvisje denken.
sorry cees :shifty:
Van mij hoef je geen sorry te zeggen hoor Ik heb zelf ook mijn twijfels. En dat het beestje er nog niet is, zegt denk ik genoeg
Het gaat inmiddels al beter met mijn neefje. Hij heeft vrijdag een konijntje geknutseld en dat is zijn overleden konijn.
De scherpe randjes zijn van het verdriet af gelukkig. 8)
dat is dan wel weer fijn te lezen , hoop dat de ouders goed nadenken voordat ze weer een beestje aanschaffen want ook maar een konijntje is een konijntje en een konijntje blijft een beestje :shifty:
hier barst het van de dieren en ik ben een kleine 1,5 uur bezig met voeren , en als ik alles verschoon om de 2 weken ben ik bijna een complete dag bezig.
dan komt de aandacht er nog eens bij , en tja als het nijntje al niet werd gepakt en geaaid…
maargoed , ik ben allang blij dat het scherpe er vanaf gaat , het is en blijft moeilijk om een beestevriend te moeten missen.
al mijn beestjes leven nog ( op henkie na dan ) maar heb hier een kater van 16 jaar zitten en ja zijn einde komt sneller als van de andere , ik zou niet weten hoe ik ben als mijn echte grote vriend gaat hemelen.