Hoewel wij er 2 tussen hebben, scheelt Aniek bijna 6 jaar met Suus
vind ik toch wel echt een andere situatie. Ik scheel ook 6 jaar met mijn broer, maar feit dat daar 2 anderen tussen zitten, maakt het toch wel heel anders.
enz.
Dat denk ik absoluut. Als er wat tussen zit is het niet die ene exclusieve veel jongere in huis. Ervaring hier :mrgreen:
Lev en Saf schelen net zoveel (iets minder) als mijn broertje en ik. Zij hebben met elkaar wat ik ook met mijn broertje had en heb: een goede band en het leeftijdsverschil verdwijnt sneller dan je denkt.
Minpunten: bemoeizucht van oudste die als extra moeder fungeert (komt ook door mij want een beetje hulp is fijn :angel: )
Onbegrip over en weer; lev snapt dingen niet (vooral sociale regels, qua intelligentie staan ze gek genoeg bijna op 1 lijn) en dat zorgt voor irritatie.
Geen gelijkwaardig spel.
Geen gelijkwaardig speelkameraadje: zit zij heerlijk te spelen, komt hij de boel verzieken (haar gevoel want hij wil leuk mee doen)
Pluspunten:
Als oudste ben je echt de oudste met alle privileges van dien.
Als moeder van een oudste heb je een geweldige hulp, voorlezer, assistent, broddellap, bondgenoot. De oudste is duidelijk een voorbeeld in alles, is zelf nog kind en begrijpt jongste lekker beter dan mama.
Verder niet onbelangrijk: een 5 jaar oudere moet wel schakelen… 5 jaar exlusieve aandacht betekent een heel eigen karakter, in ons geval verwend door aandacht. Dat is niet makkelijk voor een kind, ineens een zusje erbij, aandacht delen, dat kan goed tegenvallen, hoe leuk die baby ook is.
Ik kan eigenlijk geen nadelen opnoemen, op dit moment…
Kijk, ruzie hebben ze ook weleens, maar dat heeft m.i. dan niets met leeftijd te maken.
Als ik echt iets zou moeten noemen, dan is het denk ik dat Robin wel eens ‘vergeet’ dat Lucas een stukje jonger/kleiner is.
Hij kan dan weleens te lomp zijn.
Eerst spelen ze ‘gelijkwaardig’ samen met duplo, vervolgens gaan ze stoeien en dan is Lucas toch ‘het kleintje’ en ik begrijp ook dat dat moeilijk omschakelen is wellicht.
HIer wel een nog veel groter leeftijds verschil, en wel 13 jaar, en was in het begin van de zwangerschap best wel bang dat Savannah helemaal niks van haar zusje wou weten, maar alles bleek helemaal anders, tot nu toe spelen ze lief met elkaar, doen gek met elkaar en zijn dol op elkaar :inlove:
Ik en mn oudste zus (D.) schelen 10 jaar. tussenin heb ik nog 2 zussen (J. & C.) (4 meiden waarvan C. verstandelijke gehandicapt is) en met haar viel er nooit mee te spelen. Dus had meest te maken met D. & J. die 5 & 10 jaar ouder is dan mij. en ik was altijd de klos in huis. Kreeg aldoor overal de schuld om iets wat ik niet gedaan had want ik kon toendertijd nog niet voor mezelf opkomen! En daardoor was de band ook minder leuk. Nu ik toch ouder ben, zijn we close met elkaar.
Dit vergeet ik nooit meer: :silenced:
D. had ‘‘ooit’’ een kuikentje in huis genomen omdat ze toendertijd bij de kinderboerderij werkte. J. liep de trap op en kuikentje ging leuk achter haar aan… Toen ze de trap af liep, stond ze per ongeluk op hem met als gevolg van dien; een gebroken nek. Komt D. thuis en ik kreeg klappen omdat J. had gezegd dat ik het gedaan had… Na vele jaren voelde J. zich schuldig dat ze uiteindelijk de waarheid vertelde dat niet ik op hem had gestaan maar J. zelf!
Als Katie 2 a 3 jaar is, willen we weer voor brusje gaan.
M en T schelen 5 jaar (min twee weken). Het leuke vond ik dat M heel bewust de zwangerschao heeft meegemaakt. En ook praktisch gezien vind ik het fijn dat ze ‘al zo groot’ is. Maar daar ging je vraag niet over. :lol:
M is dol op haar kleine broertje. Ze is ontzettend lief voor hem. Misschien juist wel doordat ze zoveel al kan begrijpen, is er (nog?) niet zoveel strijd. Veel spelen doen ze nog niet samen, maar ze hebben elkaar altijd in de gaten. T gaat stralen zodra hij M ziet en dat vindt M natuurlijk ook erg leuk. M kletst veel tegen hem en pakt speeltjes voor hem en knuffelt en kietelt hem. En ze is apetrots als hij iets nieuws kan! :inlove:
Verder niet onbelangrijk: een 5 jaar oudere moet wel schakelen… 5 jaar exlusieve aandacht betekent een heel eigen karakter, in ons geval verwend door aandacht. Dat is niet makkelijk voor een kind, ineens een zusje erbij, aandacht delen, dat kan goed tegenvallen, hoe leuk die baby ook is.
Dit had ik ook verwacht, maar bij M heb ik daar niets van gemerkt. Ik heb wel steeds bewust tijd voor haar genomen als T sliep en haar ook bij alles betrokken. Soms baalde ze wel als we net iets aan het doen waren en ik moest naar T omdat die begon te huilen, maar dat heb ik ook zo naar haar benoemd: “Zijn we net lekker aan het spelen…” Zo begreep ze dat ik ook tijd voor haar wilde hebben en tegelijk dat T nog heel klein was en soms direct aandacht nodig had.
O, wat denk ik ook wel scheelde, was dat M al tijdens mijn zwangerschap een vrij reëel beeld had van een baby: dat hij in het begin veel zou slapen en dat ze nog niet met hem zou kunnen spelen bijvoorbeeld. Dus dat er met zo’n broertje niet zo gek veel te ondernemen viel, kwam dus niet onverwacht.
Ik ben de jongste, met een broer die 5 jaar ouder is. Hij weetnog dat ik geboren werd precies hoe een en ander ging.
Hij had dan ook wel last van jaloezie, maar het voordeel was dat hij al naar school ging en ik dus toen alle aandacht kreeg. Was hij thuis, ging de aandacht naar hem(en ook wel wat naar mij natuurlijk )
Het verschil was te groot om met hem te spelen en ik was dan vaak ook dat “lastige” kleine zusje
Nu zijn we allemaal volwassen, hebben een gezin en zijn echt naar elkaar gegroeid. Pas toen we beide uit de puberteit waren gingen we echt goed met elkaar om. Maar het was natuurlijk echt niet altijd haat en nijd hoor! Als stoere jongen in de puberteit ga je gewoon niet met je babyzusje om :mrgreen:
Ik heb het ook nog even aan M zelf gevraagd hoe ze het nu vindt om een klein broertje te hebben. Ze zei dat ze het gezellig vindt dat ze zich nu niet meer hoeft te vervelen (niet dat ze dat eerder wel veel deed hoor :lol:). Toen ik zei: “maar je kan nog niet heel veel met hem spelen he?” antwoordde ze: “Jawel hoor, en hij kan ook zo gezellig kletsen”
Hier zit er meer dan 4 jaar tussen en het is geweldig… Veron vond heel de zwangerschap leuk, hij wilde een zusje en na de 20-wekenecho konden we hem zeggen dat hij een zusje kreeg… Helemaal goed…
Hij is erg trots op haar… Iedereen moest komen kijken toen ze er net was, als ik aan het wandelen was en er liep iemand ons zomaar voorbij was hij teleurgesteld want ze moesten in de kijkwagen kijken…
Smorgens is het eerste wat hij doet: kijken naar zijn zusje… En hij vindt het heerlijk om samen in de bank tv te kijken…
Wij hebben hem in het begin gewoon zijn gang laten gaan, ging hier makkelijk omdat papa niet werkt en zijn gewone dagelijkse dingen konden dus gewoon doorgaan… Ik deed de baby en papa deed Veron…
En voor mezelf vind ik het ook heerlijk, al is het weleens druk met halen en brengen van en naar school met baby erbij… Heb dan ook respect gekregen voor de alleenstaande moeders of moeders met meerdere kinderen waarvan de vader altijd werkt…
Ik lees hier ook mee, want beetje dezelfde vragen en gevoelens :think:
Denk dat het belangrijk is om de oudste niet als oudste te “bestempelen”, zo van: jij bent groot, jij moet je aanpassen, enz…
En inderdaad, ze hebben jaren de exclusieve aandacht gekregen… Ik probeer haar er nu al in te betrekken door bv mijn buik te laten insmeren wat ze super vindt :inlove: , maar wil ze niet, dan dring ik ook niet aan, zo bv…
Mijn oudste was een echt echt enigst kind, met altijd alle aandacht. Maar hij is zo blij met zijn broertje, en vind hem zo lief.
Zijn broertje is ook gek met zijn grote broer. Als ik de jongste op ga halen bij het KDV en de oudste is mee, dan gillen ze beiden alles bij elkaar omdat ze elkaar zien. Vliegen elkaar in de armen, en mama zien ze niet staan. Het is aandoenlijk om te zien.
Tuurlijk is het wel eens rot voor de oudste om te wachten, aandacht te delen, te zien dat er kadootjes zijn voor de jongste en niet voor hem (verjaardag ofzo), maar het is goed uit te leggen allemaal.
Mijn oudste is nu ruim 7, en die snapt echt heel goed dat hij soms geduld moet hebben, voorzichtig moet zijn, stil moet zijn enzo. Hij vind het zo leuk dat hij grote broer is, en dat hij nu ‘niet meer alleen’ is. Hij vind het toaal niet erg om te delen met zijn broertje, wat ik eerlijk gezegd wel verwacht had.
Spelen doen ze niet echt samen, maar dat komt ook wel omdat de jongste nu 1,5 is, en dat is niet echt een ‘samenspeel’ leeftijd. Hier had ik zorgen over de oudste in de zwangerschap, zou hij het wel leuk vinden, krijgt hij nog we genoeg aandacht, zal hij niet jaloers zijn etc…
En ik vind daarin zijn leeftijd nu een voorsprong, omdat je dingen kan bespreken, en uitleggen!
Wij hebben ze in de leeftijden van 8,6 en 1 jaar en onze jongste heeft eigenlijk 3 moeders 8) …niet leuk hoor dat gebemoei en gemoeder van die oudste 2, de jongste leert zo wel voor zichzelf op te komen…t zijn allemaal meiden,ik denk dat jongens dat niet zo sterk doen(ik zie mijn neefje dat tenminste niet doen met zijn jongste zusje) verder gaat het heel leuk hoor, ze zijn alledrie dol op elkaar,heel lief voor elkaar, zijn ook graag bij elkaar dus verder alleen positief…
ik vond het ook erg fijn dat ze oudsten overdag op school waren en ik op die momenten alle tijd had voor de baby, ik had toen geen werk,ik heb er volop van genoten,was een mooie tijd!
Bij ons thuis was ik de oudste, dan kwam na 4,5 jaar mijn broer en dan 4,5 jaar later weer een broer. Met mijn ‘kleine’ broertje(die intussen ruim een kop groter is dan ik en net 21 is geworden- maar hij blijft mijn kleine broertje) scheel ik dus 9 jaar. Ik zeg altijd dat ik meer een moeder voor hem was dan een zus. Heb heel vaak op hem opgepast, mocht van mijn moeder luiers verschonen, fles geven etc. Als mijn moeder er 's avonds niet was(ze gaf les aan de avondschool), dan bracht ik hem naar bed etc. Toen ie ouder was en ik mijn rijbewijs al had zijn we vaak samen met een van zijn vriendjes naar de bioscoop gereden en na afloop uiteraard nog even langs de Mc Donalds
Met mijn andere broer heb ik niet zo veel: we schelen heel erg kwa karakter(ik ben van het type niet lullen maar doen en hij is liever lui dan moe…) Kan me nog wel herinneren dat hij op z’n 3e of 4e samen met z’n vriendjes als leerlingen in mijn klas moest fungeren :lol: maar meer weet ik nu ff niet. We hebben nooit ruzie gehad, maar ook nooit samen gespeeld. We leefde in heel andere werelden lijkt het wel.
Mijn twee broers hebben onderling wel heel veel samen gespeeld. Komt ws doordat de jongste ouder en de middelste jonger is En nu gaan ze soms ook samen stappen
Heel eerlijk denk ik dat er geen pijl op te trekken is: whatever will be will be…
Zoals je zelf al zei is elk kind anders, elke situatie anders etc.
Zelf heb ik 1 zus en zij is 5 jaar ouder dan ik ben.
En nee, ik vond er dus niets aan (en zij ook niet ;)).
Toen ik de leeftijd had van bouwen en spelen had zij net leren schrijven en zat ze met kralen aan tafel. (2jr-7jr)
Toen ik met kralen aan tafel zat was zij de hort op met vriendinnetjes (7-12jr)
Toen ik met vriendinnetjes de hort op ging had zij al vaste vriendjes (12-17jr)
Toen ik vaste vriendjes kreeg was zij aan het werk (17-23 jr)
Er zijn hele periode’s geweest waarvan ik nu echt niet meer weet waar ze was, wat ze deed etc. Sowieso mijn hele jeugd (tot 12 jr) kan ik me niet herinneren dat we dingen echt samen hebben gedaan oid. Buiten dat we hele andere personen zijn heeft het leeftijdsverschil daar niet in bijgedragen.
Natuurlijk zijn er ook wel momenten geweest dat we WEL samen waren, toen ik 13/14jr was en zij 18/19jr was mocht ik achter op de scooter en gingen we shoppen.
Toen ik een jaar of 20 was en zij 25 hebben we leuke avonden gehad bij mijn ouders thuis, met eten etc.
En nu ik zelf kinderen heb is het wel weer leuk. Zo’n beetje na mijn twintigste is het verschil een beetje weggevallen.
We hebben nog niet erg veel contact, maar als we elkaar zien (dan logeren ze hier bij mijn ouders, die wonen naast ons) is het dikke pret en erg gezellig.
)