En ja hoor, ook hier een drama.
En het ergste is nog dat het overduidelijk helemaal mijn eigen schuld is 
B komt nu ruim een jaar bij de gastouder. Heeft lang geduurd voordat hij niet meer huilde bij het afscheid, toen een tijdje niet en nu weer wel, helaas. Wel is het huilen altijd snel over.
Vandaag was de eerste dag op de psz. Hij heeft echt behoefte aan meer stimulans en echt aan een weekstructuurtje. Bijv, in de zomervakantie toen én papa en mama thuis waren én de gastouder op vakantie én oma niet oppaste, was hij werkelijk NIET te genieten. Toen het hele ritme weer begon was hij binnen een week weer een engeltje…
Ik had me er natuurlijk op voorbereid dat hij zou gaan huilen. Ik was er alleen niet op voorbereid dat ik zelf ging huilen Béétje jammer want daardoor ging hij natuurlijk helemaal over de rooie. Echt zó erg en ik voel me zo schuldig…terwijl ik op zich een goed gevoel heb over de groep.
Ik wéét dat hij moeite heeft met mama loslaten (en omgekeerd…) dat heeft ook te maken met een lange geschiedenis in het eerste jaar en een kdv-trauma.
Maarja…wat nu? Ik ben nu samen met hem zo’n 2u gebleven en hij ging op zich wel spelen, ook op wat meer afstand. Hij ging ook af en toe wel kijken wat er zoal gebeurde, dus op zich kan hij het wel aan denk ik.
Ik vind zelf dat ik hier mét hem doorheen moet en bovendien heb ik geen keus, want papa moet natuurlijk gewoon op tijd werken. Ik snap ook niet zo goed waarom ik zelf zo overstuur raakte, want daar heb ik bij de gastouder ook geen last van. Natuurlijk vind ik het heel zielig en mijn hart breekt als hij huilt, maar ik kan zelf rustig blijven.
Ik ben nu een beetje bang dat het niet gaat werken omdat Ãk er moeite mee heb en hij dat natuurlijk aanvoelt…ik begin zelfs te twijfelen of ik niet moet wachten tot januari, ook omdat de baby over een week of 6 komt.
Maar ik ben er eerlijk gezegd wèl van overtuigd dat het goed voor hem is…
Door mij ging zelfs een andere moeder huilen! Hoe erg is dát dan :?
Misschien dat je door zwangerschapshormonen gewoon wat gevoeliger bent nu en dat je daarom zelf moest huilen?
Wel vervelend hoor :hug:
Ik weet niet wanneer ie weer mag? Ik zou hem denk ik toch gewoon brengen, wie weet gaat het de volgende keer gewoon beter :thumbup:
Succes!!! :hug:
Vervelend … ik zou zeggen: doe wat je gevoel je ingeeft. Er gaat binnenkort al heel veel veranderen voor hem en als hij al gevoelig is voor veranderingen…
Plus jij maakt je vantevoren al druk omdat je weet hoe hij zal gaan reageren op een nieuwe situatie en dat hij zonder mama die nieuwe situatie in moet.
Ik heb ongeveer hetzelfde met Teun mee gemaakt; hier in België mogen kindjes vanaf 2,5 jaar naar school. Was toen een DRAMA 
! Heb hem een half jaartje thuis gehouden (ook omdat ik geen goed gevoel had bij de school en de juf) en toen hij bijna 3 was, is ie gestart op een kleiner schooltje. Ging super! Ik mocht van de juf een ochtendje meedraaien (omdat Teun moeite heeft met nieuwe dingen en helemaal genoeg had van school 
) en zo kon ik hem alles uitleggen en voorbereiden, zeg maar.
Dus waarom niet starten in januari, dan is hij gewend aan z’n broertje/ zusje en jij kan hem nog wat beter voorbereiden. Hij is dan ook wat ouder, misschien dat dat meehelpt?
Maar nogmaals, doe wat je zelf voelt en laat je niet oml*llen door anderen .
Succes!!
Thanks dames…Ik ga het sowieso nog wel een weekje of wat aanzien.
Ik heb wel gezien dat hij het best leuk en interessant vond allemaal (moest nog lachen…er ging een kindje huilen en op een gegeven moment gingen al die ukkies als echte ramptoeristjes er omheen staan, dusja toen kon B niet achterblijven :lol:)
En tegen mijn moeder zei hij zowaar “was leuk!”
Ik denk eerlijk gezegd dat het probleem het meest ligt bij het afscheid, en daarvan in ieder geval 50% bij mij :roll: :oops:
Nu heb ik beetje dilemma…zal ik nou volgende week nog wel een (half)uurtje oid blijven en dan weggaan? Of zou het hem juist extra overstuur maken als hij denkt dat ik blijf en dan toch nog ga…
zou van te voren duidelijk zeggen dat mama net als de andere mama’s even weggaat,en hem daarmna weer komt halen.
ook als hij huilt afscheid kort houden en evt na half uurtje even bellen hoe het gaat.
zo heeft hij duidelijkheid en komt het vast goed
succes
Idd, afscheid duidelijk en kort houden.
Anders houd je het verdriet van jouw kind in stand, zolang jij er bent weet hij dat je zo weg gaat, plus dat de leidsters dan ook de kans krijgen om hem te helpen met zijn verdriet.
Maakt het na verloop van tijd makkelijker voor hem.
Je hoofd is ervan overtuigt dat het goed is, je hart moet net als kindlief nog even wennen. Ik wist van mezelf al bij het inschrijven voor de PSZ dat IK de meeste moeite zou hebben met loslaten. Daar ook op ingesteld. De eerste x iets langer gebleven (dat mocht ook van de PSZ leiding) en grote goedheid wat een dramaaaaa was dat. :silenced: Met heel veel moeite mijn eigen tranen weten te bedwingen. Ophalen was overigens idem een onwijs drama… :think: De tweede keer, netjes de ‘regeltjes’ gevolgt en kindlief een kus en dan zwaaien voor het raam. Ik zag hem gewoon helemaal over de piss gaan…en weer moest ik mezelf inhouden om niet terug naar binnen te gaan en hem mee naar huis te nemen. Ik heb ook bewust niet gebeld want de leidsters bellen vanzelf als ze na een half uur nog huilen. Keer daarna drama, keer daarna nog drama…hoe langer het duurder hoe meer last ik ervan had. En dat terwijl de juffen ook aangaven dat hij het wanneer ik eenmaal uit het zicht was toch echt naar zijn zin had. :think: Zij noemden het ‘mama-theater’.
Toen samen gaan kijken naar het afscheidsritueel. Niet meer zwaaien want daarvan werd het huilen alleen maar erger. Enkel nog een kusje en dan gaan met de woorden veel plezier schat mama komt je straks weer halen! Wauw het huilen was sneller opgehouden! Maar ja nog wel kortdurend drama met brengen en wat langer drama met halen. In totaal heeft het ongeveer 2 maanden geduurd voor het helemaal over was met het huilen. Wel zagen we allemaal langzaam steeds een beetje meer verbetering. Het huilen met het brengen was het snelst over, met het ophalen duurde dus ong 2 maanden. En waarom? Niemand die het je kan vertellen. Misschien heeft het te maken met hoeveel adem je kind heeft om het ‘theater’ vol te houden. Nu is het mss niet voor ieder kind theater hoor. Maar bij de mijne duidelijk wel. Hij hoopte dat mama dan maar zou zeggen blijf maar lekker thuis. En waarom? Hij had en heeft het er zoooo naar zijn zin! We zijn het maar gaan zien als een compliment want hij heeft het dus thuis ook reuze naar zijn zin, mama is lief ed. maar ja mama vind het ook wel eens fijn de ramen te kunnen lappen bv zonder dat kindlief ook de ladder op wil. En simpelweg wat tijd voor mama is ook fijn. 
En echt waar tegenwoordig komt hij lachend het lokaaltje uit! :inlove: Gaat er overigens ook lachend in.
Riley heeft het met het kdv. gehad.
Daarom heb ik hem elke keer hetzelfde zinnetje voor dat we heen gingen verteld.
‘’ Mama gaat jou wegbrengen , zodat jij met de kindjes kan spelen, en als het tijd is, komt mama jouw weer ophalen zodat we weer samen andere dingen kunnen doen’’ .
Dit zei ik dus elke keer, als hij naar het kdv. ging. Elke keer precies de zelfde zin, was bij hem duidelijk met wat er ging gebeuren, nu zeg ik alleen nog ‘’ Mama gaat jouw naar de kindjes brengen, leuk hé?’’…
De eerste keer dat ik daar was, ging hij helemaal uit zijn plaat… jeetje…
Ik had de neiging meteen terug te lopen en te troosten.
Ik heb daarna gebeld hoe het ging, en het was na paar minuutjes over.
Soms zelf zodra ik mij al omdraaiden, net als bij Rhiannon noemde ze het vooral een toneelstukje om mij te laten blijven.
Ik heb nu ook zover, ik zet hem in een stoel daar, geef een kusje en zeg gedag. - Vertel dat ik hem later kom halen, en wat ik nu ga doen.-
Ik zwaai niet meer, want dat verergert alleen maar.
Nu huilt hij niet meer, ja heel soms als hij een rot dag heeft. - slecht slapen -. maar het is zo over.
Hé Rhiannon en Sweet-love, bedankt voor jullie reacties 
Zo’n zinnetje gebruik ik nu ook voor de gastouder, en door de loop van de dag herhaalt hij het ook wel eens. Daar is het huilen trouwens altijd binnen een paar minuten over.
Wat me gewoon heeft genekt is dat hij heel zielig begon met vragen: “Gaan we naar huis? Lekker met de auto naar huis? Mama, lekker naar huis?”
Tja, dat is olie op het toch al laaiende hormonenvuur :roll: en ik huilde dus serieus eerder dan hij :oops:
Ik heb nu met mezelf afgesproken aankomende donderdag nog ‘mee te draaien’ als de juffen het goedvinden, en de week erop dan gewoon na de inlooptijd weg te gaan.
Bij de gastouder gaat het prima, daar heb ik er echt niet zo’n last van. Maar ik heb echt een KDV-trauma (waar ik hem dus a la minute heb weggehaald en ook niets meer heb betaald) en de peuterspeelzaal riekt gewoon naar KDV, ook al is het heel anders. En daardoor vind ik het ook veel moeilijker dan de gastouder…
Ik weet niet of het puur theater is, want wij hebben veel met z;n tweetjes meegemaakt het eerste jaar en een enorm sterke verbinding. Bijv, als hij denkt dat er iets met mij is (ziek, huilen) of iets gevaarlijk voor mij is (echo, keukenmachine) dan wordt hij echt gek. En dan zie ik ook echt de angst in zijn oogjes. Hij is dan wel te kalmeren doordat ik rustig blijf, ga lachen en het uitleg, maar toch.
Het is wel zo dat hij emotioneel gezien bij mij gewoon meer probeert dan bij mijn man. Hij heeft een fase gehad day hij moeilijk insliep, en dan was het gillen krijsen drama, hij wilde “mama liggen”. Bij mijn man was het evengoed drama, maar stukken minder en vooral veel korter :roll:
Maarja, WE zullen er toch doorheen moeten…hij heeft het gewoon nodig en is er ook echt aan toe. Zucht…moeders…
ik zou hem wegbrengen, vertellen dat mama even weg gaat en je zo weer komt ophalen. Duidelijk zijn en laten zwaaien naar jou zodat hij ziet dat je echt weg bent. Dan ook echt weg gaan en dus later weer terugkomen.
Lily, heb je je eigen stukje al teruggelezen? Bij je man is het minder drama. En waarom? Omdat B. precies weet hoe jij te ‘bespelen’ bent.
Soms kan dat in je voordeel werken, hier ‘gebruik’ het feit dat papa anders zorgt dan mama wel eens bij het naar bed gaan. Hij gaat af en toe eerder slapen bij papa dan bij mama.
En zoals je zelf al aangeeft je hebt een KDV trauma. Maar kan B. zich dat ook herinneren? Of is het voornamelijk jouw trauma? Je zegt zelf ook al dat de PSZ geen KDV is…probeer dat in je hoofd ook echt te scheiden van elkaar. :hug:
Ja, ik ben me er wel bewust van…echt, als het kon zou ik manlief hem naar de psz laten brengen, maar dat is gewoon geen optie. Die gaat om 7.30 weg, is leraar…
Het is absoluut mijn trauma, ik ga er vanuit dat hij er niets meer van zal weten. Ik wéét ook dat hij mijn spanning en angst gewoon haarfijn aanvoelt; hij zag mijn gezicht niet eens toen ik ging huilen en hij begon direct ook te huilen. Voel me daar ook zo stom over, ik heb normaal gesproken echt een veel betere zelfbeheersing :oops:
En ik voelde me nog slechter toen een andere moeder die het ook moeilijk vindt begon te huilen door mÃj :shifty:
Maargoed, ik wil hem én (vooral…ben ik bang) mezelf gewoon niet té hard aanpakken. Dus deze week blijf ik gewoon nog, en volgende week gaan we ‘hardcore’.
Hij is ook op maandagmiddag ingedeeld, maar op die tijd slaapt hij nog. Anders zou het wennen natuurlijk ook veel sneller gaan, maar met hem wakker houden doe ik echt nÃemand een plezier.
Ah ok goed dat je het voor jezelf doet. Zou je mss met de leidsters kunnen afspreken dat jij meer afgeleid wordt? Of ik noem maar een dwarsstraat dat je foto’s of zo gaat maken? Dat je net even iets minder met je emoties bezig bent maar met het ‘daar zijn’. Klinkt vast heel raar maar ik heb werkelijk moeten leren hoe ik wat harder kon worden voor kindlief (noem het maar het afscheid nemen van de babyfase incl het vertroetelen ed ) en daarbij ook gelijk voor mezelf wat harder te worden. Dat kon ik al op veel vlakken wanneer het mijzelf betreft hoor maar nog niet in combi met een gezond en gezellig kind. Loslaten mag best in stapjes maar het is wel fijn wanneer je daar een soort plan bij hebt. Dan bedoel ik dus letterlijk een tijdsplanning. Bv de volgende keer blijf je nog een uurtje, de keer daarna 3 kwartier, de keer daarna een half uur en de keer daarna enkel het ‘standaard’ kwartier dat ook de meeste ouders er zijn. :-* Als je niet plant mbt het afbouwen loop je grote kans dat je telkens tot het eind daar blijft plakken en dat is zo jammer want de dynamiek van de groep zeker mbt je eigen kindje is zooo anders wanneer jij er wel of niet bij bent.
Ja, dat is idd een goed idee. Ik ben afgelopen donderdag ook maar gaan helpen met drinken inschenken en fruit snijden oid, heb wel echt bewust afstand gehouden van B toen hij eenmaal een beetje ging spelen. Zo had ik ook de kans om te zien of hij een beetje functioneerde. Waarop ik weer bijna ging huilen toen hij dat inderdaad deed :roll: (Echt, ik schaam me er gewoon voor terwijl ik het opschrijf. Wat een dweil!)
Ik moet zeggen, de leidster die deed het heel goed. Ze zei “ja, dit gaan we dus niet doen zo. Je blijft gewoon hier en je neemt hem straks weer mee. Nu voelt hij totaal niet de veiligheid en het vertrouwen dat het hier goed is”. Dus dat vond ik heel fijn, geeft mij het vertrouwen dat ze weten wat ze doen (sja, in deze is mijn vak echt een vloek. Kan dan wel leuk kinderpsycholoog zijn, maar voor mijn kind ben ik gewoon MOEDER. En dan eentje die vindt dat niemand beter is voor mijn kind dan ik :roll:)
Ik stel idd wel grenzen aan mezelf. In dit geval is het dan mÃjn ‘wenperiode’… :oops: HÃj vindt het namelijk wel allemaal heel interessant.
Nah niet raar hoor zelfs wel herkenbaar. Vond het zelf ook erg moeilijk om te zien dat mijn kind me zelfs soms niet eens nodig heeft. :oops: Net als toen hij stopte met de BV…tssss wat nou ‘gewoon’ eten uit het handje? Is mama niet goed genoeg of zo? Maar het hoort zo, het is goed en ik was net als jij degene die het meeste moest wennen. :shifty: En wat je doet in je dagelijks leven ed boeit niet, zelfs kinderchirurgen zullen niet willen dat hun kind geopereerd zal worden. Je kent je valkuilen en je weet hoe ze aan te pakken. Extra hormonsters maken het niet makkelijker maar ook met die hormonsters zal het goedkomen. :thumbup: Wel top dat hij het zelf wel heel boeiend allemaal vind! Hechting is top, en ook de vrijheid voelen dat daar spelen ook leuk is en mag en kan komt straks wel. :-* En oh voor je het weet zeggen ze zelf dat het tijd is dat je weggaat… :silenced:
Pff…morgen is het weer zover. Ik maak me er eigenlijk drukker om dta ik niet weer ga huilen dan iets anders.
Ik draai gewoon weer even mee, punt. Geen enkele reden om te huilen :roll:
Volgende week gaan we ervoor. Moet ook wel, ben anders bang dat het te dicht tegen de bevalling aan komt…
En hoe is het gegaan? Hopelijk viel het je mee! :thumbup:
Nou…ja…op bepaalde gebieden ging het beter; hij ging aan de hand lopend naar binnen en ging ook wel spelen, de ruimte verkennen…kondigde aan te willen plakken (hadden ze de vorige keer gedaan)
…alleen na een uur was hij op, hangerig en huilerig en hij is die dag flink ziek geworden :? Dus ik hoop dat dat uurtje toch weer iets bijgedragen heeft, want het plan is nog steeds do het alleen te proberen…
ik loop nu alleen weer te twijfelen omdat ik hem eigenlijk a.s. donderdag alleen zou laten. Als hij nog niet helemaal opgeknapt is wil ik dat eigenlijk niet… :roll:
als het mogelijk is oma of papa noem maar wat je kindje weg laten brengen naar psz kan ook oplossing zijn.