Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was – of eigenlijk al ver daarvoor – wist ik het al zeker: ik zou borstvoeding gaan geven. Ik had daar ook een heel romantisch idee bij, het leek mij zo heerlijk om op die manier je kind te voeden. Bovendien is het wel makkelijk. Je hebt altijd voeding bij je en het is altijd op de juiste temperatuur.Tijdens de zwangerschap heb ik veel gelezen over borstvoeding, ook dat er een kans bestaat dat de situatie het niet altijd (direct) toe laat te beginnen met borstvoeding. Het kan zelfs zo zijn dat het geven van borstvoeding helemaal niet mogelijk is.
Ondanks dat ik deze waarschuwingen diverse keren heb gelezen had ik er geen rekening mee gehouden dat dit wel eens op mij van toepassing zou kunnen zijn.
Helaas is dat wel het geval geweest. Imar en Tialda zijn met 33+1 geboren en moesten direct de couveuse in. Ook konden ze nog niet zelfstandig drinken en kregen alles via infuus en sonde. In het ziekenhuis kreeg ik al snel de vraag of ik borstvoeding wilde geven en het advies meteen te beginnen met kolven. De eerste dagen ging dit goed, maar helaas is de productie bij mij toch niet goed op gang gekomen.
In het ziekenhuis hebben we de nodige adviezen gekregen om te proberen de productie te verhogen. Sowieso is het aanleggen van je kindje(s) al een goed begin, maar omdat ze nog te jong waren en niet voldoende zuigkracht hadden was dit moeilijk. We hebben het wel een paar keer geprobeerd, maar zowel Imar als Tialda werden vaak boos als het lukte. Dit werd deels veroorzaakt doordat ze inmiddels ook af en toe een flesje kregen. Toch was het goed het te blijven proberen. Intussen kreeg ik ook het advies om vaker te gaan kolven.
Door vaker te kolven is mijn productie wel iets omhoog gegaan, maar helaas nog lang niet genoeg om twee kinderen volledig te voeden (nog niet eens genoeg om er eentje volledig te voegen).
Door de vele gesprekken die we gevoerd hebben met de lactatiekundige leerden we dat borstvoeding ook te maken heeft met hormonen, en mijn hormoonhuishouding is al jaren in de war. De kans is dus groot dat dit ook bijdraagt aan de lage productie.
Een van de voorwaarden om Imar en Tialda mee naar huis te mogen nemen was, dat ze tenminste 48 uur hun flesjes zelf leegdronken. Omdat beiden vaak erg boos werden als het drinken aan de borst niet wilde lukken verbruikten ze veel energie en dronken hun fles niet leeg. Dit was voor ons de reden om het geven van de borst even op een laag pitje te zetten en het thuis weer te proberen. Wel bleef ik gewoon iedere anderhalf à twee uur kolven. 's Nachts kolfde ik iets minder, zo’n beetje iedere 3 uur. Mijn productie was inmiddels gestegen tot 240ml per dag.
Inmiddels zijn we bijna vier weken thuis en heb ik verschillende keren geprobeerd zowel Imar als Tialda aan te leggen. Omdat ze allebei nog steeds snel boos worden als er niet direct melk komt doe ik meestal na een voeding als ze nog wel wakker zijn. Soms zijn ze zelfs ‘aan het zoeken’. Tialda lijkt inmiddels niet door te hebben wat de bedoeling is. Ze ligt een beetje op mijn tepel te sabbelen, maar hapt niet goed. Ook als ik - met veel moeite - wat melk uit mijn borsten druk likt ze dit op en verder lijkt ze het wel goed te vinden.
Imar krijgt het voor elkaar om wel een klein beetje melk binnen te krijgen, maar dit gaat niet snel genoeg voor hem waardoor hij – ondanks dat hij al gegeten heeft – erg boos wordt en om zich heen gaat slaan. Toch zijn er ook wel momenten dat hij het lange tijd volhoud en aan mijn borst in slaap valt.
Omdat ik het wel belangrijk vind dat beiden moedermelk binnen krijgen kolf ik nog steeds melk af, maar de productie is inmiddels afgenomen tot zo’n 80ml per dag.
Naar mijn idee heb ik inmiddels alles wel geprobeerd:
- * voldoende rust
* voldoende eten en drinken
* regelmatig aanleggen/kolven
* thee maken van borstvoedingskruiden
* gebruik maken van een borstvoedingshulpset om vaker aan te kunnen leggen
* iedere anderhalf tot twee uur zo'n 20 minuten (electrisch) kolven
* Oxytocine neusspray
Ik wil(de) heel graag in ieder geval het eerste half jaar borstvoeding geven, maar inmiddels ben ik op het punt belandt dat ik niet meer weet waarvoor ik het doe. In totaal ben ik ruim 3 uur per dag met kolven bezig en dat voor maar 80ml, dat is erg frustrerend.
Aan de ene kant wil ik heel graag doorgaan met het idee dat ze in ieder geval iets binnen krijgen en dat ook in dat hele kleine beetje antistoffen en dergelijke zitten die goed voor ze zijn. Aan de andere kant begin ik zo langzaamaan zo ontzettend moet te worden. Beiden komen 's nachts nog regelmatig om een voeding.
Het is op het moment een beetje zo dat ik nummer 1 de fles geef, in de tussentijd wordt nummer 2 wakker dus dan krijgt die een fles en daarna is het tijd om te kolven. In totaal ben ik dan zo'n anderhalf uur bezig voordat ik weer in mijn bed lig en als ik er dan in lig begint het verhaal na anderhalf uur weer van voren af aan.
Sinds deze week werkt mijn man weer en is het voor hem wat lastiger om 's nachts zijn bed uit te gaan waardoor ik meer alleen doe en dat begint mij een beetje op te breken.
Moet ik nu toch maar gaan opgeven of doorgaan? Ik weet het niet meer.
