Ik zit af en toe echt met mijn handen in het haar met Lynn.
Als ik thuis ben speelt ze niet hangt alleen bij mij. Met opa en oma dag gaat ze wel spelen en gaat ze haar gang ook bij Papa speelt ze gewoon.
Ook hebben we regelmatig strijd dat ze het bloed onder mijn nagels weg haalt.
Ik denk vaak genoeg wat ben ik blij als ze 4 is en naar school mag. Aandacht krijgt ze genoeg want Noah speelt wel gewoon en hoor ik eigenlijk niet.
Qua karakter lijkt ze wel sprekend op mij dat kan het botsten verklaren. Maar zo vind ik haar gewoon echt niet leuk ook omdat ze bij anderen wel speelt en het lieve leuke peutertje uithangt.
Ik herken het wel bij Marijne. Ze probeert mij veeeeel meer uit dan papa. Gewoon omdat ze weet dat bij papa ze niks gedaan krijgt en bij mij soms wel.
En het is ook een teken van een goede hechting. Marijne is lief en braaf bij opa en oma en anderen. Bij haar ouders probeert ze dus uit hoever ze kan gaan omdat ze ons vertrouwt. Dat we dus ook nog van haar houden als ze ‘stout’ is. In feite een goed teken dus, dat ze bij ons haar grenzen durft te verkennen.
Maar inderdaad word ik soms ook helemaal gek van haar. En ik werk gewoon, ze gaat naar het kinderdagverblijf dus ze kan daar al veel energie kwijt.
Om het cliche maar uit de kast te halen 
het is een fase. Dan is Marijne een paar dagen dwars en recalcitrant, dan merkt ze dat papa en mama consequent blijven en dat het dus niks helpt dat ze boos wordt. Dat papa en mama haar nog steeds lief vinden. En dan is het weer klaar.
Oh en echt waar, de opa’s en oma’s geloofden ons niet toen we over een driftige Marijne vertelde. Totdat mijn moeder het een keer zelf zag en stomverbaasd was.
Hier ook herkenning. Soms heb ik van die avonden dat ik erg blij ben als ze op bed ligt :roll: :lol:
Bij onze oudste net zo, uitgeput werd ik er van. Maar nu is ze 5 en ineens is het grotendeels over. Speelt zelf, speelt buiten, speelt met vriendjes en zusje. en het gekke is? ik mis haar een beetje…